অঙ্গনঃ পঞ্চম বছৰ (৮ নং সংখ্যা)


১) অঙ্গনত সামাজিক মাধ্যম যেনে, ফেচবুক, হোৱাটচ্‌ এপ আদিত প্ৰকাশিত লেখাও প্ৰকাশ কৰা হয়। কিন্তু কোনো কাকত বা আলোচনীত পূৰ্বে প্ৰকাশিত লেখা অঙ্গনে প্ৰকাশ নকৰে।
২) লেখাৰ লগতে লেখকে সম্পূৰ্ণ নাম, ঠিকনা, ফোন নম্বৰ লিখি পঠিয়াব লাগিব ৷ অন্যথা লেখা প্ৰকাশ কৰিব পৰা নাযাব।
৩) হোৱাটচএপ বা ই-মেইলযোগে লেখা পঠিয়াব পাৰিব ৷
৪) সকলো লেখা মোবাইলত অসমীয়াত টাইপ কৰি পঠিয়াব লাগিব ৷ পিডিএফ, ফটো আকাৰে, মাইক্ৰচফ্ট ৱৰ্ড অথবা পেজমেকাৰ ফৰ্মেটত দিয়া লেখা গ্ৰহণ কৰা নহয়।
৫) অনুবাদ লিখনিৰ ক্ষেত্ৰত মূল লেখকৰ নাম আৰু সবিশেষ উল্লেখ থাকিব লাগিব ৷
৬) উল্লেখ্য যে অঙ্গনলৈ প্ৰবন্ধ, নিৱন্ধ, সম্পাদকলৈ চিঠি, গল্প, কবিতা, অনুবাদ কবিতা, অনুভৱ, নীলা খামৰ চিঠি, চুটি লেখা, ভ্ৰমণ কাহিনী, গ্ৰন্থ সমালোচনা, চলচিত্ৰ বিশেষ লেখা, স্বাস্থ্য বিষয়ক লেখা, অঙ্গনৰ পৃষ্ঠাত প্ৰকাশিত লেখা সম্পৰ্কীয় আলোচনা, অনুবাদ সাহিত্য, ৰেচিপি, উপন্যাস আদি প্ৰেৰণ কৰিব পাৰিব।
৭) অঙ্গনলৈ প্ৰেৰণ কৰা যিকোনো লেখা প্ৰকাশৰ ক্ষেত্ৰত লেখক-লেখিকাসকলক কমেও তিনিটা সংখ্যা বাট চাবলৈ অনুৰোধ জনোৱা হ'ল। লেখক-লেখিকাসকলে একে সময়তে একেটা লেখা কেইবাখনো কাকত-আলোচনীলৈ প্ৰেৰণ কৰিলে অসুবিধা হয়।
৮) অঙ্গনলৈ পঠিওৱা কোনো লেখা যদি প্ৰথম, দ্বিতীয় আৰু তৃতীয় সংখ্যাতো প্ৰকাশ নাপায় তেন্তে লেখকে সেই লেখাক অন্য আলোচনীলৈ প্ৰেৰণ কৰিব পাৰিব। কিন্তু লেখকে লেখা প্ৰকাশৰ সন্দৰ্ভত বিভাগীয় কৰ্তৃপক্ষক ফোন বা মেছেজ কৰি আমনি নকৰে যেন। কাৰণ অঙ্গনে সকলো লেখকৰে যোগ্য লেখাক সমানে গুৰুত্ব দিয়ে।

আমাৰ ঠিকনাঃ
অংকুৰণ প্ৰকাশন, গীতাৰ্থী বিদ্যালয়ৰ সমীপত, জেইল ৰোড, যোৰহাট-১।

ফোন নম্বৰঃ
6000709096/9127564124/9678696861

ইমেইল:
ankuran2014@gmail.com

আগন্তুক সংখ্যাৰ বাবে লেখা পঠিওৱা অন্তিম তাৰিখঃ
10 জুলাই 2024.

উল্লেখ্য যে আমাৰ প্ৰতিনিধিৰ হোৱাটচএপতো আগ্ৰহী লেখক/লেখিকাসকলে লেখাসমূহ জমা দিব পাৰিব।

ঘোষণা ঃ অঙ্গনত প্ৰকাশ হোৱা যিকোনো লেখাৰ ক্ষেত্ৰত আলোচনীখনৰ সম্পাদনা সমিতি দায়বদ্ধ নহয়। প্ৰকাশিত লেখাৰ বাবে প্ৰতিজন লেখক/লেখিকা নিজেই দায়বদ্ধ। অনাগত দিনত হ'ব লগা সমালোচনাৰ উত্তৰো তেওঁলোকে নিজেই দিব লাগিব। লগতে আমি আপোনালোকৰ জ্ঞাতাৰ্থে জনাওঁ যে আপোনালোকে আমালৈ প্ৰেৰণ কৰা লেখা সমূহ প্ৰকাশৰ ক্ষেত্ৰত কিছু সময়ৰ প্ৰয়োজন হয়। তাৰ বাবে অসন্তোষ নকৰে যেন। অঙ্গনে যোগ্য লেখাক কেতিয়াও অৱজ্ঞা নকৰে। অঙ্গনে আপোনালোকৰ কষ্টক সন্মান কৰে আৰু সেয়ে অঙ্গনে লেখকতকৈ লেখাক অধিক গুৰুত্ব দিয়ে। গতিকে অঙ্গনলৈ পঠিওৱা আপোনালোকৰ লেখাক লৈ আপোনালোক নিচিন্তঃ থাকক। যোগ্য হ'লে আমি প্ৰকাশ কৰিমেই। 

ধন্যবাদ
সম্পাদনা সমিতি, অঙ্গন
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 4
এই সংখ্যাৰ ভিতৰ চ'ৰাতঃ
👉সম্পাদকীয় : পৃষ্ঠা-- 6
👉প্ৰৱন্ধ : পৃষ্ঠা-- 7-11
👉 অনুভৱ: পৃষ্ঠা--12
👉ধাৰাবাহিক: পৃষ্ঠা--13
👉অণুগল্প : পৃষ্ঠা -- 14-18
👉অনুবাদ সাহিত্য : পৃষ্ঠা--19-20
👉কবিতা: পৃষ্ঠা--21-38
👉গল্প: পৃষ্ঠা--39-41
👉শেষ পৃষ্ঠাৰ  প্ৰৱন্ধ : পৃষ্ঠা-- 42
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 5
অঙ্গন
(মাহেকীয়া ই আলোচনী)

মুখ্য সম্পাদকঃ হেমেন নাথ
সহঃ সম্পাদকঃ মঞ্জিত হাজৰিকা
সহঃ সম্পাদকঃ পৰিণীতা কলিতা
উপদেষ্টাঃ ড০ অখিল চক্ৰৱৰ্তী, দুৰ্গেশ্বৰ শইকীয়া
ব্যৱস্থাপক সম্পাদকঃ ৰাজশ্ৰী বৰা
আৰ্হি পাঠঃ শ্যামলী গগৈ

প্ৰকাশকঃ অংকুৰণ প্ৰকাশন, যোৰহাট।
ই-মেইলঃ ankuran2014@gmail.com

আমাৰ প্ৰতিনিধিসকলঃ
অৰ্চনা শইকীয়া, প্ৰস্তুতি শৰ্মা, মৌচুমী ওজা, গোপাল কৃষ্ণ বাঢ়ৈ, পাৰ্থজ্যোতি, পবিত্ৰ গায়ন, মিনা মহন্ত, হিৰণ্য ডেকা, হিৰণ ভূঞা।
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 6
সম্পাদকীয়ঃ

লেখকৰ সামাজিক দায়িত্ব

সাধাৰণতে যিয়ে নিজৰ চিন্তা-ভাবনা, অনুভৱ আদি লেখাৰ জৰিয়তে প্ৰকাশ কৰে, তেওঁলোককেই লেখক বুলি কোৱা হয়। এয়া এক প্ৰকাৰ ঈশ্বৰ প্ৰদত্ত গুণ যদিও চৰ্চা অবিহনে এই গুণৰ কোনো মূল্য নাথাকে। যিদৰে এজন গায়ক, খেলুৱৈ আদি বিভিন্ন কৰ্মক্ষেত্ৰৰ লোকসকলে নিয়মীয়া অনুশীলনৰ জৰিয়তে নিজকে সফলতাৰ বাবে যোগ্য কৰি ৰাখে একেদৰে লেখক এগৰাকীয়েও নিয়মীয়াকৈ অধ্যয়ন কৰাৰ লগতে লিখিবলগীয়া হয়। কেতিয়াবা তেখেতৰ লেখাই পাঠকৰ অন্তৰ স্পৰ্শ কৰে আৰু কেতিয়াবা নকৰে। তাকে লৈ লেখকগৰাকী হীনমান্যতাত ভূগিলে নহ'ব। কিয়নো এয়া তেখেতৰ কৰ্তব্য যি তেখেতে আজীৱন কৰিবই লাগিব। অন্যথা তেখেতে লেখক হিচাপে যি সুনাম বা স্বীকৃতি ইতিমধ্যে লাভ কৰিছে সেয়াও সময়ৰ গৰাহত হেৰাই যাব।

এইখিনিতে এটি বিষয় উল্লেখৰ অতি আৱশ্যক। সেয়া হৈছে লেখক এগৰাকীৰ সামাজিক দায়ৱদ্ধতা। লেখক এগৰাকীয়ে কোনো এটি বিষয় উপস্থাপনৰ ক্ষেত্ৰত কেতিয়াবা দোদুল্যমান অৱস্থাত পৰিব পাৰে। দোদুল্যমান অৱস্থাত পৰিলেও লেখক গৰাকীয়ে এয়া ভালদৰে অনুভৱ কৰিব পাৰে যে কিদৰে বিষয়টি উপস্থাপন কৰিলে তেখেত চৰ্চালৈ আহিব আৰু কিদৰে প্ৰকাশ কৰিলে তেখেতে সামাজিক দায়ৱদ্ধতা অক্ষুন্ন ৰাখিব পাৰিব। এনে ক্ষেত্ৰত একাংশ লেখকে সামাজিক দায়ৱদ্ধতাক বৃদ্ধাংগুষ্ঠ দেখুৱাই সস্তিয়া জনপ্ৰিয়তাৰ বাটটোকে আদৰি লোৱা দেখা যায়। ফলশ্ৰুতিত সময়ে এনে সাহিত্যক মূল্যহীন কৰি তোলে।

সিদ্ধান্ত লেখকৰ নিজৰ। আমাৰ সমাজখনক প্ৰগতিৰ পথত আগুৱাই নিয়াৰ উদ্দেশ্যে, নৱ প্ৰজন্মক শুদ্ধ মানসিকতাৰে অনুপ্ৰাণিত কৰাৰ ক্ষেত্ৰত, দেশৰ বিকাশৰ স্বাৰ্থত যিসকলে আন্তৰিকতাৰে, গভীৰভাবে হাতত কলম তুলি লৈছে তেওঁলোকৰ লেখা যুগে যুগে আদৰণীয় হৈ ৰ'ব।


হেমেন নাথ
মুখ্য সম্পাদক, অঙ্গন
ভ্ৰাম্যভাষঃ 9678696861
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 7
প্ৰৱন্ধঃ

শ্ৰদ্ধাঞ্জলি

কাৰ্গিল যুদ্ধৰ মহান শ্বহীদ কেপ্টেইন জিন্টু গগৈ

ৰেখামণি চাৰিংগীয়া

অসমৰ এজন অসাধাৰণ বীৰৰ কথা-যিয়ে নিচেই কম বয়সতে এই দেশ মাতৃৰ কাৰণে নিজৰ জীৱনৰ সৰ্বোচ্চ বলিদান দিছিল।
গোলাঘাট জিলাৰ খুমটাই অঞ্চলৰ পৰা অহা কেপ্টেইন জিন্টু গগৈয়ে ১৯৯৯ চনৰ ৩০জুন তাৰিখে কাৰ্গিল যুদ্ধত শক্ৰপক্ষৰ বিৰুদ্ধে যুঁজ দি মাত্ৰ ২৯ বছৰ বয়সতে নিজৰ প্ৰাণ এই মাতৃভূমিৰ নামত উচৰ্গা কৰি দিছিল।
১৯৯৯ চনৰ ২৯ জুন তাৰিখে ভাৰতীয় সেনাৰ ব্ৰিগেডিয়াৰ জেনেৰেল বেদ প্ৰকাশ মালিকে কাৰ্গিলত থকা ৪নং গাৰোহৱাল ৰেজিমেন্টক পাকিস্তানী সৈন্যই অধিকাৰ কৰি ৰখা জুব্বাৰ পৰ্ৱতৰ কালাপাহাৰ নামৰ অঞ্চলটো মুক্ত কৰিবলৈ আদেশ দিছিল।এই অঞ্চলটোত ভাৰতীয় তথা পাকিস্তানী সৈন্য দুয়োপক্ষৰ কাৰণে অতি মহত্বপূৰ্ণ অঞ্চল আছিল, কাৰণ এই অঞ্চলটোৰ মাজেৰে যোৱাৰ পথটোৱে শ্ৰীনগৰ আৰু লাহোৰক সংযুক্ত কৰিছিল আৰু এই পথটো পাকিস্তানী সৈন্যৰ অধিকাৰত থাকিলে কাশ্মীৰৰ সৈতে ভাৰতৰ সংযোক্ত ব্যৱস্থা একেবাৰে বিচ্ছিন্ন হৈ যোৱাৰ শংকা আছিল। সেয়ে এই অঞ্চলটো শক্ৰ সৈন্যৰ অধীনৰ পৰা মুক্ত কৰিবলৈ বিগ্ৰেডিয়াৰ জেনেৰেল বেদ প্ৰকাশ মালিকে ১৭ নং গাৰোহৱাল ৰেজিমেন্টক এই অভিযানৰ দায়িত্ব দিছিল। জেনেৰেলৰ পৰা আদেশ পায় ৰেজিমেন্টটোৰ দায়িত্বত থকা কৰ্ণেল এছ. চাতপাঠে এই গুৰুত্বপূৰ্ণ অভিযানটোৰ কাৰণে ৰেজিমেন্টৰ এজন সুদক্ষ সৈনিক কেপ্টেইন জিন্টু গগৈক এই অভিযানটোৰ নেতৃত্বৰ দায়িত্ব দিছিল। নিজৰ উচ্চ বিষয়াৰ পৰা আদেশ পোৱাৰ পাছত কেপ্টেইন জিন্টু গগৈয়ে এই অভিযানত যাবলৈ সাজু হৈছিল আৰু তেওঁৰ নেতৃত্বত লেন্সনায়ক মদন সিং, ৰায়ফলমেন জয়দ্বীপ সিং আৰু ৰায়ফলমেন বৰিন্দৰ সিঙকে ধৰি ১০০-২০০ জন সৈন্যই নিশাৰ ভিতৰতে কালাপাহাৰ অভিমুখে আগবাঢ়িছিল আৰু হাৰ কপোঁৱা জাৰৰ মাজতে তেওঁলোকে মাজনিশা ৰচিৰে জুব্বাৰ পৰ্ৱত আৰোহন কৰি পাছদিনা ৰাতিপুৱা অৰ্থাৎ ১৯৯৯ চনৰ ৩০জুন তাৰিখে জুব্বাৰ পৰ্ৱতৰ একেবাৰে শিখৰত কালাপাহাৰ স্থানত উপস্থিত হৈছিল। কিন্তু সেই সময়তে সেই স্থানত থকা পাকিস্তানী সৈন্যই কোনো প্ৰকাৰে উমান পায় যে ভাৰতীয় সৈন্যৰ এটা দলে পৰ্ৱত আৰোহন কৰি তেওঁলোকৰ স্থানত আহি উপস্থিত হৈছে আৰু বাংকাৰৰ পৰা কিছুদূৰ আগবাঢ়ি যোৱাৰ পাছত তেওঁলোকে গোপনে আগবাঢ়ি আহি থকা কেপ্টেইন জিন্টু গগৈ আৰু তেওঁৰ সৈতে অহা সৈন্যসকলৰ ওপৰত আক্ৰমণ কৰি দিছিল। যাৰ ফলত শক্ৰৰ গুলীয়ে কেপ্টেইন জিন্টু গগৈৰ এখন ভৰি আৰু হাতত আঘাত কৰিছিল আৰু লগতে তেওঁৰ দলৰ আধা সৈন্য এই আক্ৰমণত মৃত্যু হৈছিল বা আঘাত হৈ পৰিছিল যদিও ইয়াৰ মাজতে ৫০/৬০জন সৈন্যই ততালিকে সুৰক্ষাৰ কাৰণে শিলৰ পাছত আশ্ৰয় লৈ শক্ৰৰ ওপৰত গুলীয়াবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। শক্ৰৰ ওপৰত প্ৰত্যাক্ৰমন কৰিলেও হঠাৎ চকুৰ সন্মুখত ইমান ডাঙৰ লোকচান দেখি তেওঁলোকৰ মনোবল দুৰ্বল হৈ পৰিছিল। কিন্তু তেওঁলোকৰ পৰা কিছু আঁতৰত আঘাত হৈ পৰি থকা তেওঁলোকৰ কেপ্টেইন জিন্টু গগৈ এতিয়াও জীৱিত আছিল আৰু পাকিস্তানী সৈন্যই তেওঁক বাৰম্বাৰ আত্মসমৰ্পন কৰিবলৈ আদেশ দি আছিল। আনফালে শিলৰ পাছত আশ্ৰয় লৈ থকা সতীৰ্থ সৈন্যসকলে ইচ্ছা কৰিলেও কেপ্টেইন জিন্টু গগৈৰ ওচৰত থকা শক্ৰসৈন্য সকলৰ ওপৰত কোনো আক্ৰমণ কৰিব পৰা নাছিল, কাৰণ তেওঁলোকে আক্ৰমণ কৰিলে শক্ৰ সৈন্যই তেওঁলোকৰ কেপ্টেইন জিন্টু গগৈৰ প্ৰাণ কাঢ়ি নিব। আনফালে শক্ৰ সৈন্যই কেপ্টেইন জিন্টু গগৈক ভাবুকি দি আছিল।
কিন্তু আঘাত হৈ পৰি থকা কেপ্টেইন জিন্টু গগৈয়ে শক্ৰৰ ওচৰত ইমান সহজে পৰাজয় স্বীকাৰ কৰা সৈনিক নাছিল।তেওঁৰ কাষত পৰি থকা নিজৰ বন্দুকটোৰ ওপৰত ভৰ দি লাহে লাহে উঠিছিল আৰু "যুদ্ধায় কৃতায়: নিশ্চিতে", "যুদ্ধায় কৃতায় নিশ্চিত"  বুলি কয় সন্মুখত থকা পাকিস্তানী সৈনিক সকলৰ ওপৰত প্ৰচণ্ড গুলীবৰ্ষণ আৰম্ভ কৰি দিছিল আৰু বন্দুকৰ গুলী শেষ হোৱাত আঘাত হৈ শৰীৰৰ পৰা নিৰ্গত হৈ থকা তেজকো আওকান কৰি সেই অৱস্থাৰে তেওঁ অকলে আগবাঢ়ি গৈ সন্মুখৰ বাংকাৰত থকা পাকিস্তানী সৈনিক সকলৰ সৈতে Hand to hand combat" কৰিছিল আৰু কেপ্টেইন জিন্টু গগৈৰ প্ৰহাৰত দুজন পাকিস্তানী সৈন্য মৃত্যুমুখত পৰিছিল। এই দুয়োজন পাকিস্তানী সৈন্যক হত্যা কৰাৰ পাছত শৰীৰৰ পৰা অধিক ৰক্তক্ষৰণ হোৱাৰ ফলত কেপ্টেইন জিন্টু গগৈ সেই স্থানতে মাটিত ঢলি পৰিছিল আৰু এনেতে আন এজন পাকিস্তানী সৈন্যই মাটিত পৰি থকা কেপ্টেইন জিন্টু গগৈক মাৰিবলৈ আহোঁতে কিছুদূৰত শিলৰ পাছফালে আশ্ৰয় লৈ থকা কেপ্টেইন জিন্টু গগৈৰ সতীৰ্থ সৈন্য সকলে সেই পাকিস্তানী সৈন্যজনক লক্ষ্য কৰি গুলীয়াই দিছিল আৰু নিজৰ কেপ্টেইনৰ সাহস আৰু বীৰত্বৰ পৰা অনুপ্ৰাণিত হৈ তেওঁলোকৰ হেৰাই যোৱা মনোবল পুনৰ উভতি আহিছিল আৰু
"বদ্ৰী বিশাল লাল কি জয়" "ভাৰত মাতা কি জয়" ৰণধ্বনি দি তেওঁলোকে আগবাঢ়ি গৈ শক্ৰৰ বাকী থকাৰ বাংকাৰ কেইটাৰ ওপৰত ৰকেট লাঞ্চাৰৰ দ্বাৰা বোমা নিক্ষেপ কৰি আৰু প্ৰচণ্ড গুলীবৰ্ষণৰে শক্ৰৰ বাংকাৰ কেইটা নষ্ট কৰি সকলোবোৰ পাকিস্তানী সৈন্যক হত্যা কৰিছিল।
ভাৰতীয় সৈন্যই কালাপাহাৰত থকা সকলোবোৰ পাকিস্তানী সৈন্যক হত্যা কৰি সেই স্থানত উৰি থকা পাকিস্তানৰ পতাকা আঁতৰাই আমাৰ দেশৰ ত্ৰিৰংগ জাতীয় পতাকা উৰুৱাই দিছিল। কিন্তু নিজৰ তথা নিজৰ সতীৰ্থ সৈনিক সকলৰ এই বিজয় উৎসৱ চাবলৈ কেপ্টেইন জিন্টু গগৈ সেইসময়ত জীৱিত নাছিল।তেওঁ আঘাতপ্ৰাপ্ত অৱস্থাৰে শক্ৰ সৈন্যৰ বিৰুদ্ধে যুঁজ দি ৰণক্ষেত্ৰতে প্ৰাণ বিৰ্সজন দিছিল। কিন্তু শ্বহীদ কেপ্টেইন জিন্টু গগৈৰ সাহস তথা উৎসাহৰ অবিহনে ভাৰতীয় সৈন্যই এই মহত্বপূৰ্ণ অঞ্চলটো কেতিয়াও জয় কৰিব নোঁৱাৰিলেহেঁতেন। সেইসময়ত সূৰ্য্যৰ পোহৰে এফালে বিজয়ৰ প্ৰতীকৰূপে উৰি থকা ত্ৰিৰংগা জাতীয় পতকাখনক জিলিকাই তুলিছিল, আনফালে সেই উৰি থকা ত্ৰিৰংগ পতাকাৰ সন্মুখতে কেপ্টেইন জিন্টু গগৈৰ নশ্বৰদেহ মাটিত পৰি আছিল আৰু লগতে সমাপ্ত হৈ গৈছিল আমাৰ অসমভূমি তথা দেশমাতৃৰ এজন অসাধাৰণ বীৰৰ জীৱন কাহিনী।১৯৯৫ চনত সেনাবাহিনীত যোগদান কৰাৰ সময়ত নিজৰ দেশমাতৃ তথা জাতীয় পতাকাৰ সুৰক্ষাৰ কাৰণে তেওঁ যি শপত লৈছিল, নিজৰ সেই শপত নিচেই কম বয়সতে পৰিপূৰ্ণ কৰিছিল। যি ত্ৰিৰংগ পতাকাৰ গৌৰৱৰ ৰক্ষাৰ কাৰণে তেওঁ নিজৰ প্ৰাণপৰ্যন্ত বলিদান দিছিল, সেই দেশমাতৃৰ মৰমৰ আৱৰণ পিন্ধিয়ে জীৱিত অৱস্থাৰে নহলেও মৃত অৱস্থাৰে তেওঁ নিজৰ পিতৃ-মাতৃৰ ওচৰলৈ উভতি আহিছিল। সেই সময়ত তেওঁৰ পিতৃ-মাতৃৰ লগতে সমগ্ৰ গোলাঘাট জিলা, সমগ্ৰ অসম তথা সমগ্ৰ দেশৰ মানুহৰে শোকত চকু চলচলীয়া হৈ পৰিছিল আৰু লগতে তেওঁলোক প্ৰতিজনে কেপ্টেইন জিন্টু গগৈৰ এই অপৰিসীম বলীদানত গৌৰাম্বিত আছিল।
শ্বহীদ কেপ্টেইন জিন্টু গগৈয়ে কাৰ্গিল যুদ্ধত দেখুওৱা অদম্য সাহস তথা বীৰত্বৰ বাবে ভাৰত চৰকাৰে ১৯৯৯ চনৰ ১৫ আগষ্ট তাৰিখে তেওঁক মৰোণত্তৰভাৱে "বীৰ চক্ৰ" প্ৰদান কৰিছিল। নিজৰ শ্বহীদ পুত্ৰৰ এই বীৰত্বৰ বঁটা সেই সময়ৰ ৰাষ্ট্ৰপতি কে.আৰ. নাৰায়ণৰ পৰা তেওঁৰ পিতৃ প্ৰাক্তন ফ্লায়িং অফিচাৰ ঠগীৰাম গগৈয়ে গ্ৰহণ কৰিছিল। বঁটা লোৱাৰ সময়ত তেওঁ হেৰাই যোৱা পুত্ৰক স্মৰণ কৰি আৱেগিক হৈ পৰিছিল যদিও নিজৰ সেই চকুপানী তথা দুৰ্বলতাক প্ৰকাশ কৰি তেওঁ নিজৰ বীৰ পুত্ৰৰ ত্যাগ তথা বীৰত্বক অপমানিত কৰিব বিচৰা নাছিল। তেওঁ সেই সময়ত আৱেগিক হোৱাৰ লগতে দেশৰ সুৰক্ষাৰ কাৰণে প্ৰাণ বিৰ্সজন দিয়া নিজ শ্বহীদ পুত্ৰক লৈ গৌৰৱ অনুভৱ কৰিছিল।
শ্বহীদ কেপ্টেইন জিন্টু গগৈয়ে মৃত্যুৰ সময়ত তেওঁ নিজৰ মৰমৰ মাতৃৰ লগতে নিজৰ প্ৰেয়সী অঞ্জনাক ইহসংসাৰত এৰি থৈ যায়। যি প্ৰিয় মানুহগৰাকীক তেওঁ সমাজৰ উপস্থিতিত আঙুঠি পিন্ধাই যুদ্ধৰ পৰা উভতি আহিলে বিবাহ কৰোৱাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল।। (সংগ্ৰহ)

তিনিচুকীয়া(অসম)
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 8
লোকপ্ৰজ্ঞা, ডাকপুৰুষ আৰু ডাকৰ বচন
(প্ৰথম খণ্ড)

প্ৰণৱ ফুকন

মানৱ সভ্যতাৰ বিকাশৰ লগে লগে আৰম্ভ হয় মানৱৰ জয়যাত্ৰাৰ; এই যাত্ৰাত অবধাৰিতভাৱে মানৱ প্ৰজাতি বিয়পি পৰে সমগ্ৰ বিশ্বত ৷ বিশ্বৰ বিভিন্ন অঞ্চলত বিভিন্ন ভৌগোলিক আৰু প্ৰাকৃতিক কাৰণত কৃষি আৰু লগে লগে জীৱনযাত্ৰাৰ পদ্ধতি বিভিন্নতাই দেখা দিয়ে ৷ আনহাতে একো-একোটা ভৌগোলিক অঞ্চলত সৃষ্টি হয় একো-একোটা ভাষা ৷ প্ৰতিটো ভাষিক জনগোষ্ঠীয়ে জীৱনযাত্ৰাত লাভ কৰে বিভিন্ন অভিজ্ঞতা; ইয়াৰে অনেক অভিজ্ঞতা জীৱনযাত্ৰাৰ পথত পুণঃপৌণিক ভাৱে দেখা দিছিল ৷ সেই অভিজ্ঞতাৰ ভিত্তিত সৃষ্টি হয় লোকপ্ৰজ্ঞাৰ যিবোৰ এটা প্ৰজন্মৰই পৰৱৰ্ত্তী প্ৰজন্মক মৌখিক ৰূপে দি যায় ৷ এই লোকপ্ৰজ্ঞাৰ প্ৰকাশ হৈছিল ফকৰা, যোজনা, বচন, প্ৰবাদ আদিত ৷ হেমকোষত ফকৰাক নীতি শিকোৱা বা কোনো কথাৰ উদাহৰণ বা দৃষ্টান্ত দেখুৱা দুই বা অধিক ফাঁকি কথা বোলা হৈছে; ইংৰাজীত an adage, a maxim বুলি উল্লেখ আছে ৷ যোজনাৰ অৰ্থ পাওঁ এইদৰে: দৃষ্টান্ত, পটন্তৰ। তাক কোনো এক বিষয়ত যোজন কৰা বা লগোৱা যায়; ইংৰাজীত বোলা হৈছে a proverb, an adage, a short sentence expressing a moral lession, an epigram। উপদেশ বা মানি  চলিবলগীয়া কথাসমূহক বচন বোলা হয় ৷ হেমকোষত আছে: কোনো বিষয়ৰ বিধান কৰা শ্লোক (speech, a text, an aphorism, a moral saying)। অনেক প্ৰান্তত এই বচনসমূহ কোনো বিশেষ ব্যক্তিৰ নামত প্ৰচাৰিত হৈ আহিছে; যেনে ৰাজস্থানত প্ৰচলিত ডড্ডৰী বচন, উত্তৰ বংগ আৰু অসমৰ পশ্চিম প্ৰান্তত প্ৰচলিত খনাৰ বচন, আদি ৷ কোনো কোনো ক্ষেত্ৰত মহৎ লোকৰ বাণীও বচনৰ দৰে ব্যৱহৃত হয়; যেনে সন্ত কৱীৰৰ দোহা ৷ প্ৰতিটো ভাষা কোৱাৰ বিশেষ ভঙ্গিমা থাকে, যাক জতুৱাঠাঁচ বোলা হয়; আৰু একাধিক শব্দৰ সমাহাৰেৰে সৃষ্টি হয় খণ্ডবাক্য, যি শব্দৰ সামূহিক অৰ্থতকৈ সুকীয়া আন কোনো অৰ্থ প্ৰকাশ কৰে ৷
এই সকলোকে সামৰি লয় এক বিশেষ নামে-প্ৰবাদ ৷ প্ৰবাদ বুলিলে আমি সাধাৰণতে কোনো উপদেশ বা শিক্ষণীয় মৰ্ম থকা জনশ্ৰুতিকে বুজি পাওঁ ৷ আচলতে প্ৰবাদ শব্দৰ অৰ্থ অনেক বিশাল ৷ হেমকোষে কয়: লোকৰপৰা শুনা কথা, মানুহৰ মুখে মুখে চলি অহা পুৰণি কথা । সেই হিচাপে প্ৰবাদক জনশ্ৰুতি বা লোকপ্ৰজ্ঞা বুলিব পাৰি ৷ ড°উপেন ৰাভা হাকাচামৰ মতে: "জীৱন আৰু জগত সম্বন্ধে পৰম্পৰাগতভাৱে লাভ কৰা লোক সমাজৰ অভিজ্ঞতালব্ধ সত্যৰ সৰস, সংক্ষিপ্ত, ব্যঞ্জনাধৰ্মী মৌখিক উপায়ে ব্যক্ত উক্তি বিশেষেই হ’ল প্ৰবাদ-প্ৰবচন৷”
অসমত লোকপ্ৰজ্ঞাসমূহো এইদৰে বহুধাবিভক্ত ৷ এটা কথা মন কৰিবলগীয়া যে যিহেতু অসমীয়া জাতি বহু জনগোষ্ঠীৰ সমষ্টি, সেয়ে অসমত লোকপ্ৰজ্ঞাৰ প্ৰকাশেৰে সৃষ্ট প্ৰবাদৰ সংখ্যাও অনেক ৷ তদুপৰি ভৌগোলিক, প্ৰাকৃতিক আৰু ৰাজনৈতিক কাৰণত অসমত চাৰিটা উপভাষাৰ সৃষ্টি হয় – গড়গঞা, দৰঙীয়া, কামৰূপী আৰু গোৱালপৰীয়া; প্ৰতিটো উপভাষাতে সকলো ধৰণৰ লোকপ্ৰজ্ঞাৰ প্ৰকাশ হয় ৷
অসমীয়া বচনমালাৰ এক বিশাল অংশ অধিকাৰ কৰি আছে এলানি বচনমালাই, যাক সমূহীয়াকৈ ডাকৰ বচন বোলা হয় ৷ এই নামকৰণৰ পৰাই বুজা যায় যে এই বচনসমূহ ডাক নামৰ কোনো ব্যক্তিবিশেষৰ নামত প্ৰচলিত ৷ গতিকে প্ৰশ্ন উঠে কোন এই ডাক, যাক সন্মানজনক ভাবে ডাকপুৰুষ বোলা হয় ৷ এই প্ৰশ্নৰ বিষয়ে জানি লওঁ, আহক ৷
প্ৰচলিত প্ৰবাদ মতে ডাকৰ জন্ম এনে এগৰাকী নাৰীৰ গৰ্ভত যিগৰাকী বহু বছৰ ধৰি সন্তানহীনা আছিল ৷ সন্তানহীনা নাৰীক সাধাৰণতে হেয় প্ৰতিপন্ন কৰা হৈছিল; অনেক সময়ত তাৰ মূল কাৰণ পুৰুষজন আছিল যদিও সমাজত নাৰীকে বাঁজী বুলি তিৰষ্কাৰ কৰা হৈছিল ৷ এনে নাৰীৰ বেদনা নিশ্চয় আন এগৰাকী নাৰীয়ে সহজে বুজিব পাৰে ৷ তাৰে প্ৰত্যক্ষ প্ৰমাণ পোৱা যায় ডাক-পুৰুষৰ জন্ম বৃতান্তৰ পৰা ৷ বৰপেটাৰ কাষৰ লেহিডঙৰা গাঁৱৰ সাতজন পুত্ৰসন্তান থকা এঘৰৰ সৰু বোৱাৰী আছিল ডাকৰ মাক ৷ বিয়াৰ অনেক পাছলৈকো তেওঁ নিঃসন্তান আছিল ৷ এৰাতি সাতো ককাই-ভাই খেতি পথাৰত টঙি ঘৰ ৰখিবলৈ গৈছিল ৷ দৈৱক্ৰমে সেই সময়ত সম্ৰাট বিক্ৰমাদিত্যৰ ৰাজসভাৰ এক ৰত্ন, বৰাহ-মিহিৰ কামৰূপত তীৰ্থ-ভ্ৰমণ কৰিবলৈ আহি ৰাতি সেই ঘৰতে অতিথি হ’লহি ৷ অতিথিৰ আলপৈচানৰ দায়িত্ব সাত পুত্ৰৰ মাতৃয়ে সৰু বোৱাৰীক দিলে ৷ 

“ শাহু বোলে সৰুজনী আই ৷
 তোৰ লগত একো চা-চলি নাই ৷৷
 ঘৰৰ কামক পাচে কৰ ৷
 অতিথি বাপাৰ আলধৰ ৷৷
 বেটাৰ কপালে নাহিকে পো ৷
 অতিথি পূজি চলি কোলাত লো ৷৷”

এই ঘটনাটি মহাভাৰতত উল্লেখিত ধৰতৰাষ্ট্ৰ আৰু পাণ্ডুৰ জন্মবৃতান্তৰ সৈতে ৰিজাব পাৰি৷ 
ডাকৰ বিষয়ে গম পাই বৰাহ-মিহিৰে পুত্ৰ বুলি তেওঁক নিবলৈ আহি লগৰীয়াসকলৰ লগত খেলি থকা ডাকক পিতৃ পৰিচয় সুধিছিল। তেতিয়া  ডাকে কৈছিল - 
" ডাকে বোলে পিতা নকৰা চিন্তা, 
 কুমাৰনী আই তুমি হোৱা পিতা ।" 
তেতিয়া বৰাহমিহিৰে ডাকক কান্ধত তুলি লগত লৈ যাবলৈ বিচৰাত শিশু ডাকে মাতৃ আৰু পালনকৰ্ত্তা পিতৃক এৰি যাবলৈ অমান্তি হৈ মিহিৰ মুনিক ক’লে তুমি যে মোৰ পিতৃ সেই কথা মই স্বৰূপকৈ বুজি পাইছোঁ৷ তুমি যদি মোৰ এটা প্ৰশ্নৰ সঠিক উত্তৰ দিব পাৰা, তেন্তে মই নিশ্চয় তোমাৰ লগত যাম ৷ ডাকে সুধিলে:

ডাকে বোলে পিতা স্বৰূপ বুজা ।
মই গুচৰীয়া তুমি হোৱা ৰজা।
ৰুলো মোৰ মাটিত ।
বগালে তাৰ তাতিত ।।
মাটিৰ গিৰিয়ে পায়নে
তাতিৰ গিৰিয়ে পায় ।
স্বৰূপ কৰিয়া কহা মোত বুজায়।।                                    
অৰ্থাৎ তুমি ৰজা হৈ মোৰ গোচৰৰ নিষ্পত্তি কৰা ৷ মই গুটি মোৰ মাটিত ৰুইছিলোঁ; কিন্তু তাৰপৰা ওলোৱা লতাডাল আনৰ বাৰীৰ ফালে গ’লগৈ ৷ সেই ঘৰে লতাডালৰ সঠিক যত্ন ল’লে ৷ এতিয়া কোৱাচোন লতাডাল আৰু তাৰ ফলৰ প্ৰকৃত গৰাকী কোন হ’ব ? পুত্ৰ ডাকৰ জ্ঞানগৰ্ভ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিব নোৱাৰি বৰাহ-মিহিৰ মুনিয়ে 

" মাতৃৰ লগত তুমি কৰিও বাস।
 আজিৰ পৰা তোৰ এৰিলো আশ।।"
বুলি আঁতৰি গৈছিল।  ডাকৰ লালন-পালনৰ প্ৰক্ৰিয়াত যেন আমি শ্ৰীকৃষ্ণ আৰু নন্দ- যশোদাৰ সম্বন্ধৰ গোন্ধ পাওঁ৷
যদিও শিশু ডাকে সকলো প্ৰয়োজনীয় বিষয়ৰ ওপৰত জ্ঞানগৰ্ভ  বচন কৈ যায়, তথাপি তেওঁৰ শিশুসুলভতা বৰ্ত্তি থাকে ৷ তেওঁ সমনীয়াৰ লগত খেলা-ধূলা কৰি ভাল পাইছিল, ঠিক যেন শ্ৰীকৃষ্ণৰ শিশুলীলাহে৷ ইতিমধ্যে এই শিশুটিৰ জ্ঞানৰ কথা সকলো ফালে বিয়পি পৰে আৰু জাকে-জাকে লোক ডাকক চাবলৈ আৰু তেওঁৰ বচন শুনিবলৈ লেহিডঙৰালৈ আহে ৷ ফলত সমনীয়াসকল ডাকৰ প্ৰতি ঈৰ্ষান্বিত হৈ পৰে আৰু এদিন পুখুৰীত সকলোৱে মিলি সাঁতুৰি-নাদুৰি থাকোঁতে সমনীয়াসকলে মিলি ডাকক পানীত ডুবাই মাৰে ৷ সেই সময়ত ডাকৰ বয়স মাথোঁ ছয় কি সাত বছৰ আছিল৷
স্বাভাৱিকতে মনত প্ৰশ্ন জাগে যে ডাকৰ জীৱনৰ ঘটনাৰাজি সঁচানে কল্পনাপ্ৰসূত ? অনেকে মত প্ৰকাশ কৰে যে সেই সময়ত প্ৰচলিত সকলো বচন একত্ৰিত কৰি এজন কাল্পনিক ব্যক্তিৰ নামত প্ৰচাৰ কৰা হয় ৷ বচনসমূহ জনসমাজে গ্ৰহণ কৰিবৰ বাবে সেই ব্যক্তিজনক কিছু অলৌকিকতা প্ৰদান কৰা হয়৷ সকলো মহান ধৰ্মপ্ৰচাৰক বা জ্ঞানৰ পথ প্ৰদৰ্শকক এনেদৰে অলৌকিকতা প্ৰদান কৰি সহজে গ্ৰহণযোগ্য কৰাৰ দৃষ্টান্ত মানৱ-সমাজৰ বুৰঞ্জীৰ পাতত বিদ্যমান৷

ক্ৰমশঃ
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 9
ঘোঁৰা ডাঙৰীয়াঃ এক চমু অৱলোকন

পবিত্ৰ শইকীয়া

বৰ্তমান সামাজিক মাধ্যমত বহু চৰ্চিত এটা শব্দ হৈছে "ডাঙৰীয়া" । সামাজিক মাধ্যমৰ ভাষাত যাক ভাইৰেল বুলি কোৱা হয়। কিছুদিন পূৰ্বে দৰঙৰ কেইগৰাকী মান মহিলাই কিছু অদ্ভূত আচৰণ কৰিছিল আৰু ৰাইজক জানিবলৈ দিছিল যে তেওঁ লোকৰ গাত আই লম্ভিছে। গতিকে পূজা পাতল দিব লাগে। তেওঁলোকক মানিব লাগে। সঁচাকৈয়ে ওচৰ পাজৰৰ ৰাইজে সেৱা শুশ্ৰূষাও কৰিছিল। এই ঘটনাটো সামাজিক মাধ্যমত সাধাৰণ ভাৱেই প্ৰচাৰ হৈছিল। প্ৰায়সকলেই মন্তব্য কৰিছিল এয়া অন্ধবিশ্বাসৰ বাদে একো নহয়। একবিংশ শতিকাৰ মানুহে এই বিলাক বিশ্বাস কৰেনে ? লাহে লাহে এই ঘটনাটো ৰাইজে পাহৰিবলৈ ধৰিলে। আন বিভিন্ন ঘটনাৰ তলত পৰি হেৰোৱাৰ উপক্ৰম হৈছিল। সেই আই সকলেই কৈছিল  "ডাঙৰীয়া আহিব"। হয়তো ওচৰৰ সাধাৰণ ৰাইজে আশাৰে বাট চাই আছিল "ডাঙৰীয়া" কেতিয়া আহিব ? কি ৰূপত "ডাঙৰীয়া" ৰ আবিৰ্ভাৱ হ'ব ? কিন্তু বাকী ৰাইজে আন সকলো কথাৰ দৰেই এইটো কথাও পাহৰিবলৈ আৰম্ভ কৰোঁতেই ঘটনাই অন্য মোৰ ল'লে। কোনোবাই এহাল বগা ঘোঁৰা খেদি আনি সেই ঠাই উলিয়ালেহি। যেতিয়াই মহিলা কেইগৰাকীয়ে বগা ঘোঁৰা দেখিবলৈ পালে, তেওঁলোকৰ কোব দুগুণে চৰিল। এগৰাকীয়েতো আবেগেৰে চিঞৰি উঠিল "ডাঙৰীয়া আহিছে। আঁতৰি দিয়ক, আঁ..ত..ৰি.. দি..য়..ক" ।  তেওঁলোকৰ লগতে ওচৰ চুবুৰীয়া ৰাইজেও সঁচাকৈয়ে ঘোঁৰাৰ ৰূপত "ডাঙৰীয়া"ৰ আবিৰ্ভাৱ হৈছে বুলি ভাবি পূজা পাতল আগবঢ়ালে। এই খিনিতে চল চাই চাপৰি বজাই গোটেই খনতে বিয়পাই দিলে বিভিন্ন প'ৰ্টেলসমূহৰ লগতে বাতৰি চেনেল সমূহে। একেই প্ৰতিক্ৰিয়া ৰাইজৰ । বহুতৰ সন্দেহ হ'লেও প'ৰ্টেল আৰু বাতৰি পৰিবেশকৰ কৃপাত "ঘোঁৰা ডাঙৰীয়া"ক ভগৱানৰ অৱতাৰ বুলি ভাবিবলৈ বাধ্য হৈছিলগৈ। ইতিমধ্যে ঘোঁৰাৰ ৰং সলনি হৈছিলগৈ। ডিঙিত ওলমিছিল গামোচা, চেলেং। খাবলৈ পালে ঘাঁহৰ পৰিবৰ্তে বুত, বিস্কুট আৰু অন্যান্য।পুৰ্ণোদ্যমে চলিছিল পূজা অৰ্চনা ওচৰ চুবুৰীয়া ৰাইজৰ লগতে বহু সামাজিক মাধ্যম ব্যৱহাৰকাৰীয়েও দূৰৈৰ পৰাই ঘোঁৰা অৱতাৰ "ডাঙৰীয়া"ক সেৱা জনালে। যিসকলে পাৰিলে "ঘোঁৰা ডাঙৰীয়াক" এপাক চাবলৈ চেষ্টা চলালে। ভিন্ন প্ৰতিক্ৰিয়া ভৰি চুই সেৱা জনাওঁতেও লাঠি মৰা নাই,  ইমান শান্ত ! কেনেকৈ, কেনেকৈ সম্ভৱ ? ঘোঁৰা ৰূপে অৱতাৰ ধৰিবও পাৰে। সামাজিক মাধ্যমত খলকনি। জোৰদাৰ প্ৰচাৰ চলিছে প'ৰ্টেলসমূহত। দুই এক প'ৰ্টেলৰ বাদে সকলোৱে "ঘোঁৰা ডাঙৰীয়া"ক ভগৱান সজাবলৈ চেষ্টাৰ ক্ৰুতি কৰা নাছিল। 
হঠাৎ ঘটনাই ল'লে নতুন ৰূপ, মমিন আলি নামৰ এজন ব্যক্তিৰ ঘোঁৰা দুটা বিচাৰি পোৱা নাই। খবৰৰ ভিত্তিত গৈ ওলালগৈ ঘোঁৰা পূজাৰ থলি। মালিকক দেখি ঘোঁৰাৰ তত্ নাইকীয়া হ'ল। মালিকৰ ওচৰলৈ দৌৰি আহিল ঘোঁৰা। মমিন আলিয়ে নিজৰ ঘোঁৰা ঘৰলৈ লৈ গ'লগৈ। পূজা স্থলি চেঁচা পৰিল। সেৱকী সকলো ঘৰমুৱা হ'ল। কিন্তু ঘটনাৰ অনুৰণন সামাজিক মাধ্যমত থাকি গ'ল। এইবাৰ কিন্তু বেলেগ ৰূপত। সকলোৱে অন্ধবিশ্বাস বুলি সেই অৰ্ধশিক্ষিত বয়সীয়া মহিলা কেইগৰাকীক উপলুঙা কৰিবলৈ ল'লে। কেউফালে এটাই মাত্ৰ গুঞ্জন "ডাঙৰীয়া আহিছে। আঁতৰি দিয়ক, আঁতৰি দিয়ক।" মুছলমানৰ ঘোঁৰাই আহি সনাতনীৰ পূজা ল'লে যেন এটা নঘটিব লগীয়া ঘটনাৰহে অৱতাৰণা হ'ল। কিন্তু কিবা কাৰণত ঘোঁৰাৰ মালিকে চাটুৰী কৰা হ'লে কি হ'লহেঁতেন ? ই এটা লাখ টকীয়া প্ৰশ্ন। ইতিমধ্যে পূজাৰ থলীত এটা "ঘোঁৰা ডাঙৰীয়া মন্দিৰ" ৰ আধাৰশিলা অথবা ভূমি পূজনৰ ভাবে সংশ্লিষ্ট পক্ষৰ মূধা ফুটা ব্যক্তিয়ে ভিৰ কৰিলেগৈ হেঁতেন ! মন্দিৰ নিৰ্মাণৰ বাবে বৰঙণি দিবলৈ ৰাইজে হেতা ওপৰা লগালেহেঁতন। "ঘোঁৰা ডাঙৰীয়া" মন্দিৰত সেৱা জনালে অমুক হয় তমুক হয় বুলি প'ৰ্টেলসমূহৰ প্ৰচাৰ চলিলহেঁতেন । কোনো পৰীক্ষা বা চাকৰিৰ সাক্ষাৎকাৰত ভাল ফল পাবলৈ "ঘোঁৰা ডাঙৰীয়া"ৰ আশীৰ্বাদ অনিৰ্বায্য হৈ পৰিলে হেঁতেন। সন্তান হীন সকলৰ বাবেতো ৰামবাণ, মন্দিৰৰ মূল বন্তিগছত তেল ঢালিলেই হ'ল। দূৰণিবতীয়া আৰু অফলাইনত মন্দিৰ দৰ্শনত অসুবিধা থকা সকলৰ বাবে ডিজিটেল পদ্ধতিৰে শৰাই আগবঢ়াই আশীৰ্বাদ প্ৰাপ্তিৰ ব্যৱস্থা এটাও থাকিলেহেঁতেন। কোনোবা সম্পদশালী ভক্তই মন্দিৰৰ মূল তোৰণখন দিবলৈ আগবাঢ়ি প'ৰ্টেলত এইবুলি বাইট দিব যে "ঘোঁৰা ডাঙৰীয়া"ৰ আশীৰ্বাদৰ বাবেই তেওঁ উন্নতি কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে। প্ৰতি বছৰ ডিচেম্বৰ, জানুৱাৰীত বনভোজৰ বাবে "ঘোঁৰা ডাঙৰীয়া" মন্দিৰৰ ওচৰৰ বনভোজৰ থলী নিৰ্বাচন কৰা হ'লহেঁতেন যাতে একে চেগতে "ঘোঁৰা ডাঙৰীয়া" মন্দিৰত সোমাই আশীৰ্বাদ ভাগী লৈ আহিব পাৰে ৰাইজে। নিৰামিষ বনভোজ থলী এখনৰো আয়োজন হৈ যাব পাৰে। 
এইখন বৰ্তমান অসমৰ এখন বাস্তৱ ছবি। যিখন সমাজত শীৰ্ষস্থানীয় ব্যক্তিয়ে ৰোগৰ কাৰণ পূৰ্বজন্মৰ ফল বুলি মুকলি ভাৱে ক'ব পাৰে। বিজ্ঞান সমিতিৰ মঞ্চত কোনো বিশেষ ব্যক্তিৰ মৃত্যুত আত্মাৰ সদগতিৰ কামনা কৰি প্ৰাৰ্থনা জনোৱা হয়। বসন্ত ওলালে আই সবাহ পতাৰ লগতে শীতলা মন্দিৰত শৰাই দিয়া হয় , আহাৰ মাহত বসুমতী (পৃথিৱী) ৰজস্বলা হয় বুলি বিভিন্ন নীতি-নিয়ম পালন কৰা হয়, কামাখ্যা মন্দিৰত ভক্তৰ ভীৰ লাগে। সেইখন সমাজত এগৰাকী অৰ্ধশিক্ষিত মহিলাই "ডাঙৰীয়া আহিছে আঁতৰি দিয়ক " বুলি আবেগিক হ'লেই উপলুঙা কৰাৰ যুক্তি আছেনে ? সঁচা অৰ্থত আমি সকলোৱে বিভিন্ন প্ৰকাৰে অন্ধবিশ্বাসত নিমজ্জিত হৈ আছোঁ। এই মহিলাকেইগৰাকীয়ে যি কৰিলে সেই কাৰ্যই দৰাচলতে আমাকেই ভেঙুচালী কৰিছে। এই একবিংশ শতিকাৰ মাজভাগত, বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ বোকোচাত উঠি মানব জাতিয়ে জোনবাই অথবা মংগল গ্ৰহত পদাৰ্পন কৰি পানীৰ সন্ধান কৰিছে, সকলো জাতি জনগোষ্ঠীয়েই উন্নতিৰ জখলাত দোপত দোপে আগুৱাই যোৱাৰ সময়ত আমাৰ সমাজখন অন্ধবিশ্বাস আৰু কুসংস্কাৰৰ অন্ধকাৰত ডুবি থকাটো অতিশয় অনাকাংক্ষিত। এই ক্ষেত্ৰত সাৰ পানী যোগাই আছে সামাজিক মাধ্যমে। এই  পৰ্টেলসমূহে এনে কিছুমান পষ্ট প্ৰেৰণ কৰি লিখি দিয়ে যে ভক্তি ভাৱেৰে শ্বেয়াৰ কৰিলে মনোকামনা পূৰ্ণ হয়। আমাৰ ভক্ত সকলক আৰু পায় কোনে কিবা এটা নহয় কিবা এটা মনোকামনা থাকেই যিহেতু আৰু শ্বেয়াৰ কৰিলেতো বেলেগাই খৰছ কৰিব নেলাগে। বচ্ স্বাৰ্থপৰ ভক্তই শ্বেয়াৰ কৰি থাকে যিমান পাৰে। ইয়াৰ উপৰিও ৰাশিফলৰ, বাস্তু আদিৰ দৰে বিভিন্ন কুসংস্কাৰ মূলক পোষ্ট আছেই। এনেদৰেই অন্ধবিশ্বাসৰ ভেটি এটি মজবুত হ'বলৈ আৰম্ভ কৰে। সমাজৰ প্ৰগতিৰ স্বাৰ্থত এই প'ৰ্টেলসমূহে অন্ধবিশ্বাস তথা কুসংস্কাৰ আঁতৰাই সমাজৰ উন্নতিৰ কথা নেভাবি ক্ষুদ্ৰ স্বাৰ্থ আগত ৰাখি সমাজখনক অন্ধকুপলৈ ঠেলি নিবলৈ চেষ্টা কৰাটো অতিশয় নিন্দনীয়। কেৱল বিদ্যালয়ত "অন্ধবিশ্বাস আৰু কুসংস্কাৰ" নামৰ ৰচনাৰ জড়িয়তে সমাজ সংস্কাৰ হ'ব বুলি ভাবি থকটো মূৰ্খামীৰ বাদে একো নহয়। সকলোৰে সমান অংশীদাৰৰ জড়িয়তেহে সমাজৰ পৰা অন্ধবিশ্বাস কুসংস্কাৰৰ নিপাত কৰাটো সম্ভৱ। এই কথা সকলোৱে উপলব্ধি কৰাৰ প্ৰয়োজন। সমাজ এখনৰ সৰ্বাংগীন উন্নতিৰ বাবে অন্ধবিশ্বাস আৰু কুসংস্কাৰ যে অন্তৰায়, এই কথা কেৱল ভাষণ বা শ্লোগান দিলেই নহ'ব । ক্ষুদ্ৰ স্বাৰ্থ পৰিহাৰ কৰি সকলো আগবাঢ়ি অহাটো সময়ৰ আহ্বান।

ঠিকনাঃ
মিছামৰা, গোলাঘাট
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 10
বানে গৰকা অসম

ৰুমী কলিতা দত্ত

সুজলা-সুফলা, শস্য-শ্যামলা, বিনন্দীয়া অসম প্ৰকৃতিৰ জীয়ৰী। প্ৰকৃতিৰ বুকুতে সোণৰ খনি, কেঁচা সোণ, বগা- ক'লা সকলো সোণেৰে ভৰি আছে । এই সোণবোৰৰ বাবেই এদিন অসমীয়া জাতি ঐশ্বৰ্যশালী আছিল। অসমৰ এই নদী সমূহৰ পৰা অসমীয়াৰ বহু উপকাৰ সাধন হৈছে। কিন্তু বাৰিষাত সৃষ্টি হোৱা বিভীষিকাই নদীকাষৰীয়া ৰাইজক জলা-কলাও খোৱাইছে । নদীয়েই ভাঙে নদীয়েই গঢ়ে। লুইতৰ দুয়োপাৰৰ উৰ্বৰা ভূমিত শস্য লহ্‌পহ্‌কৈ জিলিকি পৰে। আকৌ লুইতৰ কুটিল দৃষ্টিয়ে প্ৰকৃতিক জীৰ্ণ-শীৰ্ণ কৰি তুলিছে । লুইতৰ বলীয়া বানে কালৰূপ ধৰি অসমৰ বুকুত প্ৰলয়ৰ সৃষ্টি কৰিছে ।
নৈ-উপনৈবোৰৰ পলসুৱা পানীয়ে পথাৰত পলস ঢালি কৃষকৰ পথাৰত সোণগুটি জিলিকাই হাঁহি বিৰিঙাব পাৰে। সেউজীয়া পথাৰৰ বুকুত কৃষকৰ সপোনে সৃষ্টিৰ পাতনি মেলে ।মাছ-কাছই ন-পানী পায় নাচি উঠে। কিন্তু হালি-জালি অহা সেউজীয়া শস্যবোৰ বলীয়া বানৰ কবলত সমুলঞ্চে বিনাশ হয় । প্ৰলয়ৰ সৃষ্টি কৰি ৰাস্তা-ঘাট, দলং উৎখাত কৰিছে । প্ৰলয়ংকাৰী বলীয়া বানৰ নিষ্ঠুৰ আঘাতত মানুহ , জীৱ-জন্তুবোৰ নিঠৰুৱা হয় । যেন কাল-অমানিশাই সাৰ পায় উঠে । লুইতৰ পানীয়ে লাস্যময়ী জীয়ৰীৰ বুকুত তাণ্ডৱ নৃত্য কৰি ধুই ৰিক্ত কৰে । সেউজী বুকু উদং হয় । মানুহ, জীৱ-জন্তুৱে কৰে হাহাকাৰ ।
মানুহে মহাকাশ জয় কৰিছে, চন্দ্ৰৰ বুকুত ধ্বজা উৰুৱাইছে । কিন্তু প্ৰকৃতিৰ ওচৰত নতি স্বীকাৰ কৰিবলৈ বাধ্য হৈছে । এই নদীসমূহক নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পাৰিলেহে দেশৰ উন্নতি হ'ব । অসমৰ প্ৰতি আওকণীয়া, অমনোযোগী মনোভাৱ, অৱহেলাৰ বাবে নদীসমূহ নিয়ন্ত্ৰণ হোৱা নাই । নদীসমূহ নিয়ন্ত্ৰণ কৰি জলবিদ্যুৎ উৎপাদন কৰিলে সুফল পাব আৰু বানৰ কবলৰ পৰা মুক্ত হ'ব বুলি ভাবিব পাৰে ।
আমি সকলোৱে এক হৈ ঐক্য শক্তিৰে বৰলুইতক ভেটিবলৈ কঁকালত টঙালি বান্ধো আহক । অসমৰ সোণৰ টুকুৰা কাৰো হাতলৈ এৰি নিদি তাৰ উপাৰ্জনেৰে আমি বান নিয়ন্ত্ৰণৰ বাবে প্ৰস্তুতি চলাব পাৰিলে ভাল হ'ব  ।
"সোণৰ অসমখনি 
          সোণেৰে সজাওঁ
নৈয়ে নৈয়ে ভেটা দি 
           বিজুলি বিলাওঁ ।
যন্ত্ৰ-পাতি সকলো
          বিজুলিৰ হ'ব
প্ৰকৃতিৰ বুকুত
          হাঁহি  বিৰিঙিব ।"
   
ঠিকনাঃ           
গাঁও-২নং কেন্দুগুৰি,ডাক-ধমন,জিলা-ডিব্ৰুগড়,
পিন-৭৮৬৬১০
ম'বাইল- ৯৩৬৫৩৭৫৩০৩
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ11
ফেচবুকৰ পৰাঃ

কবিতা আৰু চিন্তা-২

যদি কবি, কিমানৰ কবি ?

ৰাজীৱ বৰা

এই কেইদিন ভাল কবিতা-বেয়া কবিতা, বুজা কবিতা-নুবুজা কবিতা আদিক লৈ সৰৱ চৰ্চা চলি আছে৷ এতিয়াই নহয় অসমীয়া সাহিত্যত আনবোৰ genre তকৈ কবিতাক লৈয়ে বিবাদ তাহানিৰ পৰা বেছি ৷ ৰোমান্টিকতাৰ অপসাৰণ আৰু আধুনিকতাবাদৰ আৰম্ভণিত আলোচনীৰ পাতত এনে দ্বন্দ্ব বৰ মজাৰ হৈ উঠিছিল ৷ এতিয়া এই ধৰণৰ বিবাদৰ বহু কাৰণৰ ভিতৰত সাহিত্য চৰ্চাকাৰীৰ মাজত কবিৰ সংখ্যাধিক্যও দায়ী ?
আনৰ কথা বাদ, মই কবিতা কিয় পঢ়ো ? সময় কটাবলৈ ? জ্ঞান আৰু বুদ্ধি বঢ়াবলৈ ? ৰসগ্ৰহণ কৰিবলৈ ? কবিতা এটা পঢ়াৰ প্ৰাথমিক চৰ্তটো নিতান্তই ইয়াৰ মাজৰ শেষৰটোহে ৷ ৰসৰ বাবে কুঁহিয়াৰ পেৰোঁতে যদি ডাবৰিও ওলাই, আমি তাকো ব্যৱহাৰ কৰোঁ ৷ অনুৰূপ ধৰণেৰে কবিতাতো জ্ঞান-বুদ্ধি অপাংক্তেয় নহয়৷ 
নীলমণি ফুকনৰ প্ৰথম ফালৰ কবিতাত থকা জটিলতাৰ অভিযোগ সম্পৰ্কে কবিৰ অভিমত আছিল এনে– ‘‘কবিতা ৰসবস্তু ৷ পোনতেই অৰ্থ অৰ্থ কৰিলে নিৰূপায় হওঁ ৷ জোনলৈ আঙুলিয়াই দিবহে পাৰি ৷ আধা পোহৰ আধা আন্ধাৰৰ মাজেৰে উদ্যোগী ৰসিকজনে আপোন অভিজ্ঞতাত বুৰ গৈ সন্ধান কৰে সেই কবিতাৰ ভাব-সুষমাৰ মৰ্ম, তাৰ অন্তৰ্নিহিত অনাবিল সংগীতৰ লহৰ ৷ (কিন্তু পাছলৈ তেওঁৰ কবিতাৰ ভাষা সৰল আৰু পাঠকমুখী হৈ আহিছিল৷) ’’ এলিয়টৰ সেই প্ৰসিদ্ধ উক্তি– Genuine poetry can communicate before it is understood. বুজাৰ আগতে পাঠকৰ মনঃসংযোগ আদায় কৰিবলৈ হ’লে কবিতাত আন আন উপকৰণবোৰৰো ভাল প্ৰয়োগ ঘটিব লাগিব৷
অৰ্থাৎ, কবিতাত অৰ্থোদ্ধাৰতকৈ উপলব্ধিহে মূল ৷ এই উপলব্ধিৰ বাবেও পাঠকক এটা প্ৰস্তুতি লাগিব ৷ এই প্ৰস্তুতিটো নিৰ্ভৰ কৰে পাঠকৰ মানসিক স্তৰৰ ওপৰত ৷ সেয়ে ‘ক’ই বুজি নোপোৱা কবিতা এটা ‘খ’ই বুজি পাব পাৰে৷ এই আধা আন্ধাৰ আধা পোহৰ কথাষাৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ ৷ সম্পূৰ্ণ আন্ধাৰত কিবা এটা চাবলৈ যত্ন কৰাটো পণ্ডশ্ৰমৰ নিচিনা আৰু ফৰিংফুটা পোহৰত আঁৰল বিচৰাটোও অনাকৰ্ষণীয় ৷ মাজৰ বাটটোতহে উৎকণ্ঠা আছে, আছে আৱিস্কাৰৰ আনন্দ৷ সেয়ে কুন্দ্ৰাক্ষ বিহীন মেৰঘৰৰ নিচিনাকৈ অৰ্থ-উপলব্ধিৰ দুৱাৰ মৰা কবিতাই কাকো আকৰ্ষণ নকৰে৷ যিমানেই প্ৰতীক আৰু চিত্ৰকল্প থাকক বা নাথাকক কবিতাটোৰ ‘কিবা এটাই’ মনৰ এনে ঠাইত টোকৰ এটা মাৰিব বা ক্লিক কৰিব যি এখন দুৱাৰ খুলি বাকী দুৱাৰবোৰো হেঁচুকিবলৈ গৃহ প্ৰৱেশৰ প্ৰতি আগ্ৰহীজনক উৎসাহিত কৰিব ৷ সেয়ে কবিতা এটাৰ মৰ্ম বিচৰাৰ বাটটো কবিতাটোৰ প্ৰথম শাৰী, মাজৰ ক’ৰবাত অথবা শেষৰ শাৰীতো থাকিব পাৰে৷
কিন্তু এই শেষৰ শাৰীটোলৈ পাঠকৰ চকু যাবলৈ হ’লে কবিতাটোৱে পাঠক-মনক বান্ধিব লাগিব ৷ এই বন্ধা কামটো কোনে কৰে ? কবিতাটোৰ ভাষা, প্ৰকাশভংগী আৰু বুজা-নুবুজাৰ ঠাঁচটোৱে ৷ সেই কাৰণেই কবিতা ভাষা শিল্প ৷ এজন কবিৰ যিখিনি অভিজ্ঞতা সেইখিনি পাঠকৰো থাকে, অনুৰূপ অনুভৱ পাঠকৰো থাকিব পাৰে ৷ কবিৰ বাবে কেতিয়াবা সেয়া সঁচা অৰ্থতে নতুন হ’ব পাৰে। আনে নভবা-নেমেলা, নোকোৱা ধৰণৰ ৷ কিন্তু কবিজনৰ কথন বা প্ৰকাশভংগীত এনে কিছু নতুনত্ব থাকে যিখিনি পাঠকজনে পূৰ্বতে ভাবিবলৈ আচিলা পোৱাই নাছিল৷ কবিতাটোৱেহে ন-কৈ ভবালে৷ সেয়াই অভিনৱত্ব৷ এই অভিনৱত্ব কেনেকৈ আহিব তাক উপদেশ বা পৰামৰ্শৰে কোনোৱে[সমালোচকে] কৈ দিব নোৱাৰে৷ সেয়া আহিবৰ বাবে যি প্ৰযত্ন সেয়াই হৈছে সাধনা৷ অৰ্থাৎ কবিতা মানে কেৱল অনুভৱ লিখি থকা নহয়, অনুভৱক অভিনৱ কৰাহে৷ সেয়ে হাজাৰ কবিৰ কবিতা পঢ়ি তাক কাষৰীয়া কৰি থওঁ, দ্বিতীয়বাৰ পঢ়ি চাবলৈ আগ্ৰহ নাপাওঁ৷ 
কিন্তু কাৰোবাৰ কোনোবাটো কবিতাত ৰৈ যাওঁ৷ চকু লাগি ধৰে৷ মনে আগ্ৰহ কৰে৷ আনহাতে সকলো ফালৰপৰা দুৱাৰ মৰা কবিতা এটাক পুনৰ পঢ়াৰ প্ৰেৰণা নেপাওঁ৷ শুনিবলৈ বেয়া হ’লেও এই কথা সত্য যে বহু কবিয়ে লিখি থকা বহু কবিতা উপজিয়েই মৃত। সিবোৰৰ চৰ্চা আৰু পঠন সুদূৰ পৰাহত৷ কোনোৱে নপঢ়ে, আলচলৈকো নাহে৷ তেন্তে কবিয়ে কবিতা নিলিখিবনেকি ? দুৱাৰ খোলা বা পাঠকৰ ওঁঠত লাগি ধৰা কবিতা এটা-এফাকি সৃষ্টিৰ তাগিদাতে বহু কবিয়ে এনে কবিতা লিখি থাকে ৷ সেয়া বেয়া কথাও নহয় ৷ কিন্তু নিজৰ বিভ্ৰান্তিখিনি গুচাব নোৱাৰি পাঠককো বিভ্ৰান্ত কৰা অনুচিত বুলিয়েই ভাবোঁ৷
কবিতাৰ নিচিনা সজা এটাত অনুভৱ লিখি থকাটো অতি সহজ কাম ৷ কিন্তু প্ৰকৃতাৰ্থত কবিতা এটা লিখাটো জানো ইমান সহজ ! ‘কবিতা লিখা কামটো ভগৱানৰ সৈতে মল্লযুদ্ধত প্ৰবৃত হোৱাৰ লেখীয়া৷’
সাহিত্যক লৈ অনেক তত্ত্ব আছে৷ পিছে সাহিত্য আগ৷ তত্ত্ব পাছ৷ পাঠক অবিহনে এজন কবি বৰ্তি থাকিব পাৰিবনে৷ সেয়ে পাঠক-উপেক্ষা নিশ্চয় গ্ৰহণীয় নহয়৷ তাৰ মাজতো বহু কবিয়ে কেৱল নিজৰ বাবে কবিতা লিখোঁ বুলি আসৈ মাতে৷ Reader-response criticism -এ পাঠকৰো গুৰুত্ব বঢ়াই থৈছে৷ কবিতা এটা লিখোঁতে কবিজনৰ বাবে Target audience নাথাকেনেকি ?
বছৰৰ পিছত বছৰজুৰি পাঠ্যক্ৰম প্ৰস্তুকাৰীয়ে আমাক এন কিছু কবিতা পঢ়িবলৈ-পঢ়াবলৈ বাধ্য কৰি আহিছে, য’ত সেই কবিজনৰ তাতোতকৈয়ো ভাল কবিতা আছিল, আছে৷ কেতিয়াবা পাঠ্যক্ৰমত এনে নতুন কবিৰ কবিতাও সন্নিৱিষ্ট হৈছে  য’ত তেওঁৰ সমকালীনভাৱে ভাষাটোৰ সাহিত্যক প্ৰতিনিধিত্ব কৰিব পৰা আন শক্তিশালী কবিও আছে৷ কিন্তু তেওঁক উপেক্ষা কৰা হৈছে৷ এই দুয়োটা ক্ষেত্ৰতে নিৰ্বাচকৰ ব্যক্তিনিষ্ঠতাই কাম কৰে৷
আমাৰ আলোচনীকেন্দ্ৰিক সাহিত্য পৰম্পৰাত কবিতা এটা প্ৰকাশৰ বেলিকা নিৰ্বাচকৰো বিশেষ ভূমিকা থাকে৷ নিৰ্বাচকজনো এটা পৰ্যায়ত পাঠক-সমালোচক৷ সেয়ে তেওঁৰ ৰুচি লৈ প্ৰশ্ন তোলাও যুগুত হয়নে ? তেওঁ যি ভাল বুলি ভাবিছে তাকে হয়তো প্ৰকাশ কৰিছে৷ কাকতত কেৱল পৃষ্ঠাৰ জোৰা মৰাৰ বাবে একোটা কবিতা তুলি দিয়া হয়, কিন্তু একোখন আলোচনীত কেনে কবিতা প্ৰকাশ কৰিব সেয়া তাৎক্ষণিক নহৈ সাধৰণতে একোটা পৰিকল্পিত প্ৰক্ৰিয়াৰ মাজেদিয়েই চাগৈ বাচনি হয়৷ 
কাৰণ একোখন আলোচনীৰ এটা সংখ্যাত প্ৰকাশৰ বাবে শ শ কবিতা কিজানি গোট খায়গৈ৷ তাৰ মাজত মোৰ কবিতাটো নোসোমাল বুলিয়েই মই কবি নহ’ম, এনে কথা নাই৷ আৰু প্ৰকাশ হ’ল বুলিয়েই কাব্য সাহিত্যৰ হৰা-জিকা খেলখনত বাজীমাৎ কৰিলোঁ, এনে কথাও নাই৷ অতিক্ৰান্ত সময়তো মোৰ কেইটা কবিতা কোনে পঢ়িব, কেইফাকি কবিতা কোনে ওঁঠত লৈ থাকিব সেয়াহে গুৰুত্বপূৰ্ণ৷ একেদৰে গুৰুত্বপূৰ্ণ সমসাময়িকভাৱে মোৰ কবিতাটোৰ পঢ়ুৱৈ কিমান ওলাল ? কিমানে পঢ়ি তাৰ সৈতে একাত্ম অনুভৱ কৰিলে৷ 
কবিতা এটা ভাল বা বেয়া বুলি গিমিক সৃষ্টি কৰি চ’চিয়েল মেডিয়াত চৌবিশ ঘন্টা বা দুদিনলৈ বৰ্তিব পাৰি৷ কিন্তু কোনোবাই লিখিব লগীয়া অসমীয়া কবিতাৰ ভৱিষ্যতৰ বুৰঞ্জীখনৰ পৃষ্ঠা বা শাৰী এটা অধিকাৰ কৰিব পাৰি নে নোৱাৰি সিয়েহে নিৰূপণ কৰিব আপুনি কবিনে ? যদি কবি, কিমানৰ কবি ?
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ12
অনুভৱঃ

পাৰিপাৰ্শ্বিকতাৰ বাটৰ সন্ধান

মিনাক্ষী গগৈ

জীৱিত প্ৰাণীয়ে যিদৰে উশাহ লয় , ঠিক সেই দৰে পৰিৱেশেও উশাহ লয়। সেই উশাহ বন্ধ কৰিছে কোনে বাৰু জানানে । ঠিক তোমাৰ লোকৰ বহুতৰে মনত ভাবি থকা কথাটোৱে হয় , মানুহ। বৰ্তমানৰ যি পৰিৱেশৰ ভয়াবহতা বায়ু প্ৰদূষণ , গোলকীয় উত্তাপ বৃদ্ধি , মাটি প্ৰদূষণ, নিবননীকৰণ, বৰ্ধিত জনসংখ্যা তথা যানবাহন আদিকে ধৰি আৰু কত যে কি কি ? গতিকে, এতিয়া আমি পাৰিপাৰ্শ্বিকতাৰ বাটৰ সন্ধান নিবিচাৰিলে ভৱিষ্যতে হ'ব পৰা এটি জ্বলন্ত সমস্যা তলত দাঙি ধৰা হ'ল।
চাৰিওফালে দূষিত আজি নাই কতো জীৱ অথবা মানৱ সভ্যতাৰ অস্তিত্ব। এসময়ততো বিচাৰ নকৰিলা তোমালোকে যে --" মানুহৰ কাৰ্যাৱলীৰ ফলতে আজি বিশ্ব  প্ৰদূষিত।" অতীতৰ কু-কৰ্ম ফলতেই বৰ্তমান প্ৰজন্মই জীৱন মৃত্যু যুজঁত যুঁজি আছে । চোৱা আমাৰ এই পৃথিৱীৰখনলৈ, এঠাইত যদি পৰি আছে মৃত জীৱ জন্তু আৰু আন এফালে আকৌ সমাজখনলৈ। বিদ্যালয়লৈ অহা ছাত্ৰ ছাত্ৰীসকলৰ অসুস্থতা । নিশ্চয় চাগৈ এতিয়া নিজৰ নিজৰ ঘৰতে মা দেউতা বা ককা আইতা নতুবা পৰিয়ালৰ আত্মীয় কাৰোবাৰ বিভিন্ন ধৰণৰ মাৰাত্মক ৰোগত আক্ৰান্ত হৈছে । শাওনৰ পথাৰখনো নোহোৱা হ'ল। বহাগী কুলীজনী মাত নুফুতা হ'ল। গছ গছনিবোৰ শুকাই খৰাং দিছে । এতিয়া চাগৈ সকলোৱে অনুভৱ কৰিছা এইয়া আমি কি কৰিলো ।
সেইয়ে আমি সজাগ হোৱা সময় আহিল। পিছলৈ ঘূৰি চাবলৈ সময় আৰু আমাৰ নাই। সময়ৰ শৰ সময়ত প্ৰয়োগ কৰাটো নিতান্তই প্ৰয়োজন । আমি সকলোৱে  দলবদ্ধ ভাৱে পাৰিপাৰ্শ্বিকতাৰ বাটৰ সন্ধান বিচৰা সময় আমাৰ দুৱাৰ দলিত থিয় হ'ল।

ঠিকনা : যোৰহাট জিলা, মেলেঙীয়াল গাওঁ। 
 বিদ্যালয় : দহোটীয়া উচ্চতৰ মাধ্যমিক বিদ্যালয় 
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 13
ধাৰাবাহিকঃ

নিষিদ্ধ কোঠাত অবৈধ প্ৰেমৰ অপলাপ

(যোৱা সংখ্যাৰ পিছৰ পৰা)
 
ৰূপা গগৈ
              
 খণ্ড ১৯

অতি বেছি ভাগৰ লাগিছিল বাবে বিচনাত পৰা মাত্ৰকে সিহঁত দুজনী টোপনি গ'ল। বেজীটো লোৱাৰ পাছৰ পৰা ভৰিখনৰ বিষ অলপ পাতল পাইছিলোঁ । ভাগৰ আৰু টোপনিয়ে মোকো হেঁচা মাৰি ধৰিছিল । কিন্তু মনত বিভিন্ন চিন্তা কিছুমানে আহি বেৰি ধৰিলহি । টোপনি আহিছিল যদিও চকু মুদি টোপনি যাব পৰা নাছিলোঁ । ভৰিখনৰ পৰাও বৰকৈ ইকাটি-সিকাটি কৰিব পৰা নাছিলোঁ যদিও লাহে লাহে দুই এবাগৰ মাৰি খৰমৰাই থাকিলোঁ । দিনটো হৈ যোৱা ঘটনাবোৰ চিৰিয়েলৰ কাহিনীৰ দৰে খণ্ড খণ্ডকৈ মনলৈ আহি থাকিল । এফালে মই ভৰিত দুখ পোৱা কথাষাৰ ঘৰত জনাম নে নজনাম তাৰো চিন্তা মনলৈ আহিল । ধনৰ অভাৱী ঘৰখনত অকল ইটোৰ  পাছত সিটো কিবা সমস্যা ওলাইয়ে থাকে । ভৰিখন যদি বৰ বেছি একো হোৱা নাই তেতিয়া বাৰু ঠিকেই আছে মোৰ হাতত থকা পইচা কেইটাৰে হৈ যাব যদিহে বেছি কিবা হৈছে তেতিয়াটো চিকিৎসাৰ বাবে ঘৰত পইচা বিচাৰি কথাটো জনাবই লাগিব । হে, ভগৱান চকু মেলি চোৱা যাতে ভৰিখনৰ বৰ বেছি চিকিৎসা কৰিব লগা নহয় ; নহ'লে ঘৰখনৰ মানুহবোৰৰ চিন্তা বাঢ়িব । এই কথাবোৰ ভাবি থাকোঁতে পলমকৈ কেতিয়ানো টোপনি গ'লো গমেই নাপালোঁ । পুৱা সাত মান বজাত সিহঁতে জগাই দিয়াতহে সাৰ পালোঁ ।
ন মান বজাত পৰাগ নিলয়ৰ সৈতে আহি এক্সৰে কৰিবৰ বাবে মোক নিশাহঁতৰ সৈতে লৈ গ'ল । ডাক্তৰৰ লগত কথা-বতৰা পাতি আগদিনা ডাক্তৰে লিখি দিয়া প্ৰেচক্ৰিপচনখন চাই মোক এক্সৰে ৰূমলৈ লৈ গ'ল । ভৰিখনৰ এক্সৰে কৰা হ'ল ৰিৰ্পট পাছবেলালৈহে দিব । সেয়ে আমি ৰূমলৈ গুচি আহিলোঁ । সিদিনা মোৰ বাবে সিহঁতৰো কলেজলৈ যোৱা নহ'ল । পৰাগে আমাক ৰূমত থৈ হোষ্টেলত থকা গুঞ্জনহঁতৰ ৰূমলে গ'লগৈ । 
সন্ধিয়ালৈ এক্সৰে ৰিৰ্পট পৰাগহঁতেই লৈ আহিল । লগতে এসোপামান ফলমূল লৈ আহিছিল । ৰিৰ্পট অনাৰ লগে লগে সিহঁত দুজনীয়ে কি আহিল ৰিৰ্পটত জানিবলৈ উগ্ৰীৱ হৈ পৰিল । পৰাগহঁতে বৰ চিন্তাত পৰা যেন দেখুৱাই  ক'লে" ৰিৰ্পট বহুত বেয়া । কি হ'ব মই একো ভাবিয়েই পোৱা নাই । "
পৰাগৰ কথা শুনি তাৰ চিন্তাক্লিষ্ট মুখখন দেখি মোৰ জীউ উৰিল । মানে অপাৰেচন কৰিব লাগিব আৰু ঘৰত কথাটো জনাবই লাগিব । মই ভাবিছিলোঁ কথাটো ঘৰত নজনাওঁ দুদিনমান ৰেষ্টত থাকি আৰাম পাম । কিন্তু এইয়া নহ'ব । চিন্তাবোৰ মনলৈ অহাত মই কাকো একো নুসুধিলোঁ । পৰাগে তেনেকৈ কোৱা লগে লগে সিহঁত দুজনীৰো মুখৰ ৰং সলনি হৈ গ'ল । কি হ'ব এতিয়া তাৰ কথাহে ভাবি থাকিলোঁ । দুখীয়া মানুহৰ কিবা এটা হ'লে প্ৰথম পইচাৰ কথাহে মনলৈ আহে ক'ত পাম ; কিমান লাগিব । তাৰ পাছতহে বাকীবোৰ চিন্তা মনলৈ আহে । মোক এনেকৈ ভাৱনাৰ সাগৰত ডুবি যোৱা দেখি পাৰগে আহি মোৰ কাষতে বহি তাৰ হাতেৰে মোৰ হাতখন খামুচি ধৰি মুখলৈ চাই ক'লে" কি ভাবি আছা । মই আছোঁ নহয় । সকলো ঠিক হৈ যাব  । সোনকালেই ভৰিখন ভাল হৈ যাব । মই থাকোঁতে মোৰ কলিজাজনীৰ কিবা বিপদ হ'ব পাৰেনে হাঁ । মই যি কৰোঁ যেনেকৈ কওঁ তেনেকৈ সকলো হ'ব লাগিব তেতিয়া সকলো সমস্যা সমাধান হ'ব । হয় নে নহয় অ' তহঁতে কচোন বুলি নিলয় আৰু ৰীমাহঁতলৈ সি চাই ক'লে ।" 
এই হয় হয় বুলি সিহঁত তিনিটা জপিয়াই উঠিল । মই আচৰিত হৈ পৰিলোঁ । অলপ আগত ভৰিখনৰ ৰিৰ্পট বেয়া বুলি কোৱাৰ লগে লগে সিহঁত নীৰৱ হৈ পৰিছিল পৰাগে কোৱা এই কথাখিনিত আকৌ হয় হয় কৈ আনন্দত জপিয়াল যে ; কথাটো কি !
নিলয়ে মোলৈ চাই হাঁহি মাৰি ক'লে "এই তুমি আচৰিত হৈছা ন' !  পৰাগে যেনেকৈ কৈছে ভৰিখনৰ কথা তেনেকুৱা একো হোৱা নাই অ' । কালি তাত ডাক্তৰজনে কোৱাৰ দৰেই ওলাইছে শিৰ এডাল অলপ চাইড হৈছিল  কালি ডাক্তৰে ভৰিখন যে লাহেকৈ টানি দিছিল তেতিয়া পজিচনত আহি গ'ল মাথোঁ দুখ পোৱাৰ বাবে অলপ শিৰডাল ফুলি আছে জইনৰ অলপ হিলাহিলি হৈছিল । এতিয়া ভালদৰে বেণ্ডেজ কৰি দিব আৰু সপ্তাহদিন ৰেষ্টত থাকিব কৈছে । বেজী দিছে তিনিটা আৰু মেডিচিন দিছে বচ সিমানেই ভাল হ'ব বুলি কৈছে । তোমাৰ মুখৰ ৰং চাবলৈহে পৰাগে এনেকৈ কৈছিল । চৰি দেই পৰাগে মোক মনে মনে থাকিব কৈছিল বাবে একো কোৱা নাছিলোঁ । তোমাক চিন্তাত পেলোৱাৰ বাবে আকৌ চৰি কৈছোঁ বুলি সৰু ল'ৰাৰ দৰে নিলয়ে কাণ এখনত ধৰি মোলৈ চাই ক'লে ।
নিলয়ৰ সেই সৰু ল'ৰাৰ দৰে কৰা স্বভাৱটো দেখি মোৰ হাঁহি উঠিল । পৰাগলৈ অলপ অভিমান ভৰা চাৱনিয়ে চাই নিলয়ক ক'লোঁ "তুমিনো কিয় মিছাতে কাণত ধৰিব লাগে যি মোক চিন্তাত পেলাইছিল তেওঁহে ধৰি ক'ব লাগে চৰি বুলি ।" মোৰ কথা শুনি সিহঁতে হাঁহিলে । 
ৰীমাই ক'লে "পৰাগ এইবাৰ তোমাৰ পাল । ধৰা ধৰা কাণত ধৰা আৰু প্ৰেয়সীক ক্ষমা খোজা নহ'লে আকৌ জানাই নহয় তোমাক এৰি কে..  মে ..ৰা...
ৰীমাৰ মুখত কেমেৰামেনজন বুলি ওলাব বুলি গম পাই তাইলৈ খং ভাবে চোৱাত আধাতে ৰৈ গ'ল তাই ।
পৰাগে ৰীমাৰ কথাত হয় নে মই চৰি ক'ব লাগিব নেকি ! এইয়া চা তহঁতে মই চৰি কৈছোঁ বুলি মোৰ দুগালত আৰু কপালত টপককৈ টপককৈ তিনিটা চুমা আঁকি দিলে । পৰাগৰ কাণ্ড দেখি সিহঁতে হাত চাপৰি বজাই এ মজা বুলি চিঞৰি উঠিল ।পৰাগে সিহঁতলৈ চাই ক'লে "হ'ব নে এনেকৈ নে ইয়াতকৈ বেছি চৰি ক'ব লাগিব ! ক'ব লাগে যদি কৈ দিওঁ নে...কি দুবাৰমান আ...ৰু ...
তাৰ কথাত যাহ্‌ এইটো লাজ নাই অকণো বুলি তাক হাতেৰে মোৰ কাষৰ পৰা ঠেলি দিলোঁ । 
পৰাগে ক'লে "মোৰ সোণজনী হাতেৰে ঠেলি মোৰ দেহটোহে আঁতৰাব পাৰিবা কিন্তু যিমান যি কৰিলেও মোৰ মনটো তোমাৰ পৰা নিলগ কৰিব নোৱাৰিবা । মোৰ মন তোমাতে মগন জানি থ'বা ।        
           
আগলৈ...
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 14
অণুগল্পঃ

অপবাদ

গীতামণি কলিতা

দুৰ্নীতিত আশ্রয় ল'ব নোৱাৰাৰ বাবেই হৰিহৰ দুৱৰা নামৰ সৎ ব্যক্তিজনে অৱশেষত অকাল মৃত্যুক সাবটি ল'ব লগা হ'ল। 
আজি তেখেতৰ কনমানি জীয়েকজনী লাহে লাহে ডাঙৰ হৈ দেউতাকৰ মৃত্যু কেনেকৈ হ'ল বুলি মাকক বাৰে বাৰে সুধি থকাত মাকে ক'লে, " তোমাৰ দেউতাৰ বৰ ডাঙৰ বেমাৰ হৈছিল অ, যিটো বেমাৰৰ ঔষধ ডাক্তৰে দিব পৰা নাছিল " কথাষাৰ কৈ জীয়েকক সাবটি হুকহুকাই কান্দি পেলালে। 
জীয়েকক মিছা কথা কোৱাৰ বাবেই চাগে মাকৰ চকুৰ আগত দেউতাকৰ নিদোষী মুখখনে বাৰে বাৰে আমনি কৰিবলৈ  ধৰিলে।
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 15
চাদৰ

ডুলু অধিকাৰী 

মাক ঢুকোৱাৰ এবছৰ পিছত ৰিধিৰ ককায়েক-বৌৱেকে মাকৰ আলমাৰিটো খুলি কানি-কাপোৰবোৰ চাই থাকোঁতে ৰিধিয়ে দেখা পাই মাকৰ অতি পুৰণি চাদৰ এখন উলিয়াই নাকে-মুখে লৈ শুঙিবলৈ ধৰিলে ! তাকেদেখি ককায়েকে তাইক সুধিলে , 
"তোক আৰু একো নালাগে মাৰ কাপোৰ ।" তাই ক'লে , "ওঁ‌হো , একো নালাগে  ! এইখনতে মাৰ সেই পুৰণি পাকঘৰ-পাকঘৰলগা গোন্ধটো এতিয়াও আছে ! " ৰিধিয়ে কোৱা কথাখিনি শুনি ককায়েকৰ চকুদুটা সেমেকি উঠিল ! 

সৰভোগ, বৰপেটা ।
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 16
চালক

অংশুমান ভূঞা

পুৱতি নিশাৰ প্ৰচণ্ড শব্দটোত গোটেই গাঁ‌ওখনে সাৰ পাই দৌৰি আহিল।
'পেলাই থৈয়েই পলাল চাগে . . .'
পুলিচ আহি পোৱাৰ আগতেই বুটৰ বস্তাবোৰ সকলোৰে ঘৰে-চোতালে জমা হ'বলৈ ধৰিলে।
হঠাৎ . . . .
সঁ‌চাকৈয়ে সি পলাইছিল, জীৱনৰপৰা। সকলোকে জগাই সি নিশ্চিন্তমনে শুই পৰিছিল বস্তাৰ চেপাত।

চামতা, নলবাৰী
৬০০২৯৯৪৯৮০
অঙ্গন:  পৃষ্ঠাঃ 17
অচিনাকি

ডেইজী চৌধুৰী
                     
সি এতিয়া তাইৰ বাবে জাতিস্মৰৰ লেখীয়া, 
এটি দুঃস্বপ্নৰ টুকুৰা।
যি এখন চলন্ত ৰে'লৰ দৰে বেগেৰে আহে আৰু বেগেৰেই পাৰ হৈ যায় তাইৰ হৃদয়ৰ ৰে'ল আলিটোৰে .
সেই ৰে'লআলিৰেই কোনোবা এটি ষ্টেচনত ৰৈ থাকে তাইৰ পৰা বহু যোজন নিলগত অস্বচ্ছ আবেগ অনুভূতি বিহীন এখন চিনাকী যদিও অচিনাকি মুখ।
যিখন মুখৰ সৈতে এতিয়া তাইৰ নাই আনন্দ বা বিষাদৰ সম্পৰ্ক ...

গুৱাহাটী 
অঙ্গন:  পৃষ্ঠাঃ 18
মধ্যৱৰ্তী দূৰত্ব

মীনাক্ষী ৰায় ডাকুৱা

ট্ৰেইনৰ খিৰিকিৰ কাষৰ চিটত বহি আছিল পূৰ্বা । বতাহত সমুখৰ চুলিখিনি উৰি আছিল তাইৰ । অনুপৰ দুচকুৰ শাসনহীন দৃষ্টিয়ে গোপনে সিক্ত কৰি আছিল তাইক । অবাধ্য চুলিখিনি ঠিক কৰিবলৈ মূৰ ঘূৰাওঁতেই অনুপৰ চকুত চকু পৰিল তাইৰ । উজ্জ্বল হৈ উঠাৰ সলনি এচপৰা কলীয়া মেঘে যেন ছাঁ পেলালে পূৰ্বাৰ হাঁহিবুলীয়া মুখত । তৎক্ষণাৎ মুখখন ঘূৰাই নিলে তাই ।
অনুপে এতিয়া কি কৰিব ? পূৰ্বাৰ এই ইচ্ছাকৃত উপেক্ষাক ক্ষমা কৰি দি তেওঁ জানো অনায়াসে পাৰ হৈ যাব মধ্যৱৰ্তী দূৰত্বখিনি ? তাইৰ কাষলৈ গৈ সুধিবনে কেনে আছা পূৰ্বা ? নহ'লেবা, বয়স আৰু সম্পৰ্কৰ হিচাপখিনিক গুৰুত্ব দি সন্মানজনক দূৰত্বতেই থাকি যাব তেওঁ আজিও ? নিৰ্দ্দিষ্ট ষ্টেচন পোৱাত পূৰ্বা নামি গ'ল ট্ৰেইনৰ পৰা । এবাৰৰ বাবেও পাছলৈ ঘূৰি নাচালে তাই । ষ্টেচনৰ ভিৰত শেষবাৰৰ বাবে পূৰ্বাৰ গোলাপী ৰঙৰ ওড়নাৰ আভাস দেখা দিয়েই হেৰাই গ'ল । সামান্য‌ও খং বা কষ্ট নহ'ল অনুপৰ । তাৰ সলনি একধৰণৰ ঔদাৰ্য আৰু ভাল লগাই সনা-পোটোকা কৰা এক অজান অনুভূতিৰে বুকুৰ ভিতৰখন ভৰি গ'ল অনুপৰ ।

গোলকগঞ্জ, ধুবুৰী 
ফোননং—৮৭৬১৮৬৫৮৮৫
অঙ্গন:  পৃষ্ঠাঃ 19
অনুবাদ কবিতাঃ

RELUCTANCE

(Robert Frost)

Out through the fields and the woods
And over the walls I have wended;
I have climbed the hills of view
And looked at the world, and descended;
I have come by the highway home,
And lo, it is ended.
The leaves are all dead on the ground,
Save those that the oak is keeping
To ravel them one by one
And let them go scrapping and creeping
Out over the crusted snow,
When others are sleeping.
And the dead leaves lie huddled and still,
No longer blown hither and thither;
The last lone aster is gone;
The flowers of the witch hazel wither;
The heart is still aching to seek,
But the feet question ‘Whither’?
Ah, when to the heart of man
Was it ever less than a treason
To go with the drift of things,
To yield with a grace to reason,
And bow and accept the end
Of a love or a season ?

অনিচ্ছা 

মূলঃ Robert Frost
অনুবাদ- প্ৰাণ কৃষ্ণ গোস্বামী

পথাৰবোৰ আৰু হাবিবোৰৰ মাজেৰে ওলাই গ’লো   
আৰু দেৱালবোৰৰ ওপৰেদিও পাৰ হ’লো,
বগালো মই চকুৰ সমুখত দেখা পাহাৰবোৰ
আৰু পৃথিৱীখনলৈ চালো, আৰু নামি আহিলো,
মই ৰাজআলি হৈ ঘৰলৈ আহিলো,
আৰু চোৱাহঁক, এই কাম শেষ হ’ল। 
গোটেই পাতবোৰ শুকাই মাটিত পৰি আছে,
অ’ক গছবোৰে খামুচি ধৰি থকাবোৰৰ বাদে
যিবোৰ এটা এটাকৈ এৰি দি,
চুঁচৰি বাগৰি গৈ তলত গোট মৰা
বৰফৰ ওপৰত পৰা দেখি ৰং চাবৰ বাবে,
যেতিয়া আনবোৰে টোপনি মাৰি আছে।
আৰু , শুকান পাতবোৰ গোটখাই থাকে অলৰ অচৰ হৈ,
এতিয়া আৰু বতাহত ইফালে সিফালে উৰি নুফুৰে,
শেষলৈকে ফুলি থকা বেঙুনীয়া ডেইজীজোপাও মৰহিল,
বন দৰবৰ ঘাঁহৰ ফুলবোৰো জঁয় পৰি শুকাল,
অন্তৰে এতিয়াও বিচাৰি হাহাঁকাৰ কৰে,
কিন্তু ভৰি দুখনে প্ৰশ্ন কৰে- ক’ত বিচাৰিম ?
অহ, কেতিয়ানো বাৰু মানুহৰ অন্তৰৰ বাবে
গতানুগতিকতাৰে আগবঢ়াতকৈ
কম দোষনীয় আছিল, ভাবি-চিন্তি
সৎ উদ্দেশ্যৰে কৰা কামবোৰ আৰু
ভালপোৱা বা ঋতুৰ পৰিসমাপ্তিক
নতশিৰে গ্ৰহণ কৰি লোৱাটো ?

(ৰবাৰ্ট লী ফ্ৰষ্ট এজন আমেৰিকান লেখক আছিল যদিও তেওঁৰ লেখা প্ৰথমে ইংলেণ্ডত হে প্ৰকাশ পাইছিল। তেওঁৰ অধিক সংখ্যক লেখা গ্ৰাম্য জীৱন ভিত্তিক আছিল। তেওঁ চাৰিবাৰকৈ পুলিট্‌জাৰ পুৰস্কাৰ লাভ কৰিছিল)
অঙ্গন:  পৃষ্ঠাঃ 20
তোমালোকৰ কথা

মূল বাংলাঃ তাৰাপদ ৰায়
অনুবাদঃ বাসুদেব দাস

বৰষুণ হ'লে তোমালোকৰ কথা মনত পৰে,
বৰষুণ নহ'লেও তোমালোকৰ কথা মনত পৰে,
যেতিয়া বহুতো কাম,
যেতিয়া কতো কোনো কাম হাতত নাই,
বৰষুণ হ'লে,
বৰষুণ নহ'লেও 
তোমালোকৰ কথা মনত পৰে।
আজি বহুদিন কাৰোৱে কোনো চিঠি পোৱা নাই, বহুদিন 
কাৰো কোনো খবৰ ৰখা নাই,
তোমালোক কোনে কেনেকৈ আছা ?
তোমালোকৰ চুবুৰীৰ ডাকঘৰত 
খাম, পোষ্টকার্ড এতিয়া বৰ অকুল নে ?
নহয় তোমালোকে সকলোৱে 
ডাকঘৰৰ বাট পাহৰি গৈছা
ঠিকনা হেৰাই ,
এতিয়া যি যাৰ ঘৰত বহি বহি ভাবোঁ,
‘সেই মানুহজন এতিয়া সঁচাকৈ হেৰালে।’
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ21
কবিতাঃ

সকলো সহজ অথচ আমিহে নোৱাৰোঁ কিবা

ৰণ্‌জিত গগৈ

জুনুকা বজা জীৱন এটা
দুচকুত তুলি ধৰিবলৈকে
দেহা মাৰি মাৰি 
জীৱনৰ দহি বাটি আছোঁ
এই বুলি জানো কাৰোবাক 

কৈছো কেতিয়াবা ?

জাৰে-জহে শীতে-তাপে
জুৰুলি-জুপুৰি হৈ 
উমানতে গোন্ধ পোৱা হৈ উঠিছোঁ
কেনেকৈ জীৱনটোক ভোক আৰু
শোকে অহৰহ চেলাই চকলিয়াই থাকে

কাকোতো আৰু ক’ব নালাগে৷

এটা বৰশীৰ ছিপতকৈ
বিশেষ একো নহয় জীৱনটো৷
জানিও যে নজনাৰ ভাও ধৰাটো আমাৰ
লাজুকীয়া স্বভাৱ নহয়!

আজি-কালি ছয়ফুট মাটি কি 
বাৰীৰ ঢাপৰ কেঁচা-কচলা 
ছয়জাপ খৰিও নালাগে
জীৱনটোক প্ৰিয়জনৰ পৰা 
ধূলি আৰু ধোঁৱা কৰি দিবৰ বাবে

চকুৰ আগতে ক’ত জীৱন ধূলিসাৎ হৈ পৰিছে
আমিনো কিটো কৰিব পাৰিছোঁ
না অকণ মাত
না এখন হাত

জীৱনটোলৈ চালে 
সকলো সহজ
অথচ আমিহে হ’ব নোৱাৰোঁ কিবা
ইমান সহজ ৷
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 22
পদে পদে পুখুৰী

ৰাজেন বৰা

পথাৰ গুচি পুখুৰী বাঢ়িছে
 দলদোপহেন্দোলদোপ বাঢ়িছে মেটেকা
পিলৌপিলৌ জোঁক-পোক
সৰু-বৰ মাছ নতু  মিছামাছ(সন্ধিপদ)
য’ত ত’ত পুখুৰী বাঢ়িছে 
ডোঙা বন্ধা, ডিঙা চলা, পুতলা জাহাজ চলা সঁচা মিছা অনেক পুখুৰী
কৰ’বাত চাপিছে লখিমী
কৰ’বাত চপাইছে যখিনী
পুখুৰী খান্দিছে, পুখুৰী পাতিছে
সহজতে যে ঘোলা কৰিব পাৰি পুখুৰীৰ পানী
সমূহীয়াকৈ বিলত নমাটোও এতিয়া বিলাসিতাহে চাগে’
নদীৰ কথা, সাগৰৰ কথা তেহেলৈ দূৰতে থাকক
পুখুৰী সিঁচাত সিদ্ধহস্ত সকলো
হেজাৰৰ ভিতৰত এজনো নোলায় ডুবুৰী
বামত বহি বৰশীৰ উৰুলিপুঙা চোৱা
ছেপা পতা, জাল পতা, চানকঢ়াই অলেখ অযুত
বোলোঁ কথাটোনো ক’ত
কথা নেথাকে এতিয়া ভেকুৰিৰ তলত
বিচাৰিবও নেলাগে উৰহী গছৰ ওৰ
সকলো গোমৰ ফাঁক
পুখুৰীৰ প্ৰসংগ জলজল পটপট
ৰজাঘৰ , প্ৰজাঘৰ,
শুধ কি ৰঙীন চামিয়ানাৰ তল
ৰভাঘৰ কি সভাঘৰ পুখুৰী সৰ্বত্ৰ
বঁকিয়াই বঁকিয়াই বগলী ভকত
লাভালাভ মালামাল
লাভ ভাল
দেহাৰ কষ্ট নাই
মাৰিব নেলাগে মাথা
দলে দলে চিকাৰী
জাকে জাকে কমনি লগা ঘোলা পানীৰ মাছ
বোলে যি কয় পদে কয়
পদৰ বাবে টিকাকাৰ জগৰীয়া নহয়...
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 23
প্ৰেম 

শঙ্কৰ শইকীয়া

কেইবাজনো বন্ধুৱে মোক  সিঞাৰিলে 
তই 
প্ৰেমিক হ'ব নোৱাৰিলি

আঃ
তেওঁলোকক কেনেদৰে বুজাওঁ 
যে
মানুহ আৰু পৃথিৱীৰ প্ৰতি থকা 
গভীৰ প্ৰেমেই 
মোক বিদ্ৰোহী কৰিলে 

এইটোও 
কিবা ক'ব লগা কথা নেকি 
যে
প্ৰেমৰ আন এটা নাম 
বিদ্ৰোহ
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 24
কল্পনাৰ দলংখন 

ড০আৰমেদা আহমেদ

ভূগৰ্ভৰ পৰা পানী
ওপৰলৈ উঠিছিল,
কাটি হৈ পৰি
নৈ হয় বৈ 
মাটিখিনি মোৰ
কাটি হৈ বয় যোৱা
নৈখনি বুকুৰ আপোন,
য'লৈকে বৈ যায়
তালৈকে কলিজাৰ আঁহ ছিগা গোন্ধ ।
সীমাবদ্ধতাৰ মাজত নহয় বন্দী 
ঢৌ খেলি খেলি ক্লান্ত নোহোৱা
নৈ খনিৰ ওপৰৰ আকাশ মোৰ
আকাশৰ ওপৰেদি উৰি যোৱা
চৰাইজাক মোৰ
মাছবোৰ মোৰ
নাওঁ মেলি যোৱা নাৱৰীয়া জন মোৰ!!
তথাপিও দুখে
কুলাই পাচিয়ে নধৰা 
এখন দলং সাজি ল'ব পৰা হ'লে---
অলং দলং খেলিব পাৰিলোঁ হেতেন,
দলংৰ অহা যোৱা কৰা সকলো মানুহ
নিজৰ বুলি ক'বলে শিকিলোঁ হেতেন, 
নৈখন বিচাৰি
সাগৰলৈ ঢাপলি
নেমেলো তেতিয়া
অঙ্গন:  পৃষ্ঠাঃ 25
অনুভৱ মাথোঁ 

গোলাপ কোঁৱৰ

কিমানখিনি সুখী হ'লে
স্বৰ্গীয় সুখ বুলি কয়
মই নেজানো।।

কিন্তু

জীৱনত যিখিনি
সুখ পাবলৈ
সক্ষম হৈছোঁ।।
তাকে লৈ 
সুখী হৈ আছোঁ।।

দুখবোৰ 
মচি দিব পৰাকৈ
কিবা যদি আছে
মই নেজানো।।

পৰাপক্ষত 
দুখবোৰ পাহৰি
সুখৰ সন্ধানত
ব্যস্ত থাকো।।

জীৱন তই সময়ৰ
এখনি বোৱতী
নদী মাথোঁ।।

বহুত পালোঁ।
বহুত
পায়ো হেৰুৱালো ।।

নোপোৱাখিনি
পোৱাৰ চেষ্টাত
নিজকে ব্যস্ত ৰাখো।।

মৃত্যু চিৰাচৰিত সত্য।।
সেয়ে হে
মৃত্যু লৈ ভয় নকৰোঁ।।

ডিব্ৰুগড়
অঙ্গন:  পৃষ্ঠাঃ 26
নিশিগন্ধা

বিনীতা শইকীয়া
গোলাঘাট, বনগাঁও

ভাল পোৱাৰ  মিঠা আৱিৰ সানি কোন তুমি  
সৰগৰ অপেশ্বৰী !
দুভাগ ৰাতি ৰজনীগন্ধাৰ সুবাস বিলাই
সোমালাহি বন্ধ কোঠাৰ দুৱাৰ খুলি ।
ধুনীয়া তোমাৰ মুখনি কাজল সনা চকুযুৰি
চকুত চকু পৰিলে মন যায় ভৰি ।
কিচকিচিয়া ক'লা তোমাৰ দীঘল চুলিটাৰী
দেখিলেই মৰম লগা লাহি ককালটি ।
কোন বাটেৰে আহিলা তুমি সৰগৰ অপেশ্বৰী
ফুলি আছা হৃদয়ত নিশিগন্ধা তুমি।
নিৰ্জন ৰাতি তোমাৰ বাবে কৰিছোঁ অপেক্ষা।
তুমিতো নহয় খৰিকাজাই কিম্বা শৰতৰ
তলসৰা শেৱালি।
নৈঃশব্দতাৰ আৱৰণ নুখুলিবা নিশিগন্ধা
নহ'লে তুমি নাঙঠ হৈ পৰিবা।
পুৱতি নিশা তোমাৰ চকুত চকু পৰিলে 
লাজত যোৱা, মৰহী।
সৰগি সুখৰ নিশাৰ প্ৰিয়তমা তুমি!
নীলিম আকাশৰ বুকুত জিলিকে তৰা
মোৰ ফালে চাই  তুমি কিয় মিচিকিয়াই হাঁহা।
কুঁৱলীয়ে ঢকা আকাশী পথৰ সহযাত্ৰী আমি,
নিশা হ'লে ক্ষণিকতে হেৰাই যোৱা নিশিগন্ধা তুমি!
 ভালপোৱাৰ সুবাস চটিয়াই নহ'বা তুমি অভিমানী
ৰামধেনুৰ সাতোৰঙে আঁকি দিয়া হৃদয়ৰ কেনভাচত
প্ৰেমৰ এখনি ৰঙীন ছবি!!
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 27
ৰং

বাণীকান্ত লহকৰ

ঈশ্বৰে ৰঙবোৰ
হাতৰ মুঠি খুলি সিঁচাৰ আগতে
সেউজীয়া বাগৰি
গোটেই পৃথিৱী বিয়পি গ'ল

ওপৰৰ পৰা সূৰ্যই
ৰঙা ৰংটোক বাচি ললে 
গছৰ প্ৰাৰ্থনাত
ফলে পাতে একে ৰঙৰ সলনি
পকিলে হালধীয়া ৰং পালে

আকাশক যদিও নীলা ৰঙৰ গৰাকী
বুলি ঈশ্বৰে সপিলে
হাতত লাগি থকা অৱশিষ্ট নীলা খিনি
মানুহকে ভগাই দিলে

সকলো ৰঙৰ সংমিশ্রণে
হাতৰ পৰা উৰি যোৱা ৰশ্মিয়ে
সূৰ্যৰ বুকুত জিৰোৱাৰ ঠাই পালে

ঈশ্বৰে ভাবিলে
মানুহ আটাইতকৈ চতুৰ
তেওঁলোকৰ প্ৰয়োজনত নিজে ৰং বনাই ল'ব
এনেকি মুখেৰেও ভিন্ন ৰং দেখুৱাব পাৰিব 

কিন্তু দুটা ৰং গোটেই শৰীৰক দি
তেৱেঁই যে ৰঙৰ গৰাকী
তাৰ প্ৰমাণ ৰাখিব বিচাৰিলে
বগা আৰু ক'লা।
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 28
সময়
        
প্ৰিয়ংকা চমুৱা

পল অনুপল কৰি
সময়ৰ ঘড়ীটি দেহী
কেনিনো উৰি যায় অজানিতে
জীৱন বনৰ ৰাগ
বিচাৰি বিচাৰি আহি
হাবাথুৰি খাওঁ যেন প্ৰতিক্ষণ।

প্ৰত্যাশী আবেলিৰ
হেঙুল ৰহণ লাগি
উমলো যেন আলসুৱা অনুভৱত
প্ৰাণময় উচাহৰ ঢল বাগৰি আহি
বুকু জুৰাই যেন হৈ
অমৃত হেঁপাহৰ ৰং...।

বন চাই বৰণীয়া
মন মোহনীয়া ছবি
বিষাদ ঘন বতাহৰ শেষৰ মেঘমল্লাৰ ৰাগ
উন্মুখ আবেলিৰ উচাতন উল্লাস।
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 29
দেৱাল

ৰাতুল চেতিয়া ফুকন

মই দেৱাল
মইয়েই বিজ্ঞাপন
মইয়েই আন্দোলন 
মইয়েই দিওঁ জনতাৰ
ক্ষোভৰ উমান।

মই দেৱাল 
পথচাৰিৰ মুখৰ
তামোলৰ পিক লৈ 
ৰঙা কৰো বুকুৰ এফাল ।
নগৰৰ আঢ্যৱন্ত বাসগৃহ 
আবৰি ৰাখি
নিৰাপত্তাৰ আশ্বাস 
কৰিছোঁ প্ৰদান।

আচলতে মই এক
অনামি শিল্পীৰ 
হাতৰ পৰশ লোৱা 
জীৱন্ত ক'লাজ ।
দেৱাল।
পিছে 
মনৰ মাজত লালন কৰিছোঁ 
আৰু এখন দেৱাল।
এফালে বঞ্চনা আৰু প্ৰলোভনৰ
নাটকীয় জাল,
আনটো ফালে সাঁচি ৰাখোঁ 
প্ৰতিবাদৰ চোকা তৰোৱাল।
কেনেকৈ ভাঙো বাৰু 
মনৰ মাজৰ সেই
অদৃশ্য দেৱাল ।

চৰাইদেউ
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 30
মোৰ কবিতাৰ সহজ শব্দ

 বিফুল গগৈ

মোৰ কবিতাৰ সহজ শব্দ
মোব বুকুৰ কুটুম
যাৰ স'তে মোৰ সনাতন সম্বন্ধ
শব্দৰ মাজেৰেই প্ৰশস্ত কৰো
মাটি-মানুহ আৰু আকাশৰ
প্ৰেম--ভালপোৱাৰ 
চিৰন্তন পথ |
প্ৰাত্যহিক দুখ অথবা
দুখানুভূতিত শব্দৰ সহানুভূতি
কিযে অপৰিসীম
তাক নক'লেও বুজিব পাৰি |
মোৰ কবিতাৰ সহজ শব্দ
মোৰ বুকুৰ কুটুম
যাৰ স'তে মোৰ সনাতন 
সম্বন্ধ |
      
নকছাৰী |
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 31
স্মৃতি

বলিন বৰদলৈ
              
একো নাই এতিয়া আপোনাক ভাল খবৰ দিবলৈ 
অতীজৰ ভোগালীৰ ভোগৰ উলহ-মালহ নাই
নাই ব'হাগৰ বিহু নাচত ৰঙৰ জোৱাৰ
মঞ্চত বিহু বেপেৰুৱা -
কঙালীত নাহে লখিমীজনী পথাৰ চাবলৈ।

হত্যা, হিংসা, সন্ত্ৰাস, ধৰ্ষণ, অপহৰণ 
এটি নতুন পুৱাৰ বাবে 
একোটাহঁত নিত্য-নতুন খবৰ

একো নাই আঁতৰি গ'ল সকলো
বুকুত থৈ সোণসেৰীয়া দিনৰ ডুখৰীয়া স্মৃতি 
বৰ্ণিল স্বপ্নময় জীৱনৰ মধুৰ ক্ষণ
সময়ৰ কঠোৰ আঘাতত চূৰ্ণ-বিচূৰ্ণ।

ঠিকনাঃ
আলামি, গোলাঘাট
৯৪০১৮৭৬৭২৮
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 32
বহুৰূপী

বিজয়া গগৈ

এজন মানুহ দুজন মানুহ
দুয়োজনক ঢাকি তৃতীয়জন
প্লাষ্টিক চাৰ্জাৰী।

মই পিন্ধি ল'লো তৃতীয়জনৰ চোলাটো।

তেওঁলোকে মোক চিনি নাপাই সোধে
আপুনি কোন ?

দ্বিতীয়জনে কয়, মই তোমালোকৰ
লগতে থাকোঁ।

এইষাৰ নক'লোঁ,
মই তোমালোকক চিপৰাং মাৰো ,
জানোচা নীল বৰণীয়া শিয়ালৰ সখী হওঁ।

শিয়ালৰ লগত থাকিব পৰাকৈ
ধূৰ্তও নহ'লোঁ।

ৰহা
অঙ্গন: পৃষ্ঠা 33
ভোক

অনিমা বৰা

ৰাস্তাৰ কাষৰ জাবৰৰ দমত 
পেলনীয়া বস্তু বিচাৰি 
ফুৰা সেই কণ কণ শিশুহঁতক 
দেখিছানে ?
সিহঁতৰো ভোক আছে ৷
পেটত ভোকৰ জ্বালা লৈ 
ফটা মলিয়ন কাপোৰৰ 
মাজত আবুৰতাৰে শীৰ্ণ
শৰীৰটো লুকুৱাই লৈ ফুৰে ৷
এটা বস্তালৈ 
তাত কোনোবা নামী দামী 
মানুহে পেলোৱা 
আধাখোৱা বস্তু বিচাৰে ৷
বস্তু হাতত পালেই এটা 
সুখৰ হাঁহি বিয়পি পৰে মুখত 
যেন বিশ্ব জয়ৰ আনন্দ ৷
গোটেইজাক মতলীয়া হৈ পৰে 
টনাটনি আৰম্ভ হয় ৷
কোনোবাই আকৌ মৰমতে 
দলিয়াই দিয়া এটকাটোও
হেঁপাহেৰে সামৰি লয় ৷
কিজানিবা সপোনবোৰ দিঠক হয়েই ৷
নাভাবিব আপুনি কেতিয়াও 
সিহঁত সদায়ে অৱহেলিত হ'ব বুলি ৷
অৱহেলিত সেই শিশুটোও 
এদিন দেশৰ প্ৰথম নাগৰিক হ'ব পাৰে ৷
সকলোকে সন্মান দিব নোৱাৰিলেও 
তাচ্ছিল্য নকৰিব কেতিয়াও ৷
আপোনাৰ দৰে মানুহে 
হাতযোৰ কৰিয়েই থাকিব লাগিব ৷
হয়তো আপোনাৰ সুখৰ কোলাত 
ডাঙৰ হোৱা সন্তানৰ বাবে 
সেই এসময়ৰ অৱহেলিত 
শিশুটোৰ ওচৰতো 
হাত পাতিব লগা হ'ব পাৰে ৷

ঠিকনাঃ
যোৰহাট ইঞ্জিনিয়াৰিং কলেজ কেম্পাছ
অঙ্গন:  পৃষ্ঠাঃ 34
ভালপোৱাৰ সমীকৰণ

আকাংক্ষা বৰা

কথাবোৰ কবিতাৰ দৰে নহয় কিয় ?
কথাবোৰ গল্প, উপন্যাসৰ চৰিত্ৰৰ দৰে নহয় কিয় ?
বাস্তৱবোৰ জীয়া 
বাস্তৱবোৰ পৃথক
গল্প উপন্যাসতো বাস্তৱ পৰিঘটনাৰে এক দলিল ৷
কিন্তু
ভালপোৱাৰ সমীকৰণটো জানো গল্প-উপন্যাসৰ দৰে হয়!
(a+b)²= a²+b²+2ab ৰ দৰেও নহয় কথাবোৰ
ৰাসায়নিক বিক্ৰিয়াৰ দৰেও নহয় কথাবোৰ
Mansfield Park ৰ Fanny Price ৰ দৰেও নহয় কথাবোৰ
একে একে দুই হোৱাৰ প্ৰক্ৰিয়াও সহজ নহয়...
কি সহজ জানা 
শূন্য হোৱাৰ প্ৰক্ৰিয়াটো মাথোঁ সহজ...
আজি আছো আমি একে একে দুই হৈ
আৰু কালিলৈ
একৰ এক গ’ল থাকিল শূন্য
বেহিচাপী জীৱনৰ সমস্যা আয়োগৰ পৰিকল্পনাত
ধৰাশায়ী হৈ হৈ 
শূন্য হোৱাতো একেবাৰেই সহজ৷
ভালপোৱা সহজ নহয়..
ভালপোৱা এছাটি বতাহ নহয়..
ভালপোৱাৰ সমীকৰণ মাথোঁ এচপৰা
আহুকলীয়া ডাৱৰ!

খনিকৰ গাঁও
অঙ্গন: পৃষ্ঠা 35
আত্ম কথন

ৰিণ্টু টায়ে

ভুলৰ বলুকাত  বহি কৰা নাই কদাপি
 অপৰাধ বোধ!

যদিও কৰোঁ এশ এটা ভুল
তথাপি দেখোন
প্ৰেমত জগতখনেই মচগুল

মদিৰাৰ প্ৰেমত
কত বেলি মাৰ গ'ল!
কত প্ৰেমিকৰ
জীৱন যৌৱন
শেষ হ'ল

অহা-যোৱা একেটি বাট
মদিৰাৰ ব্যস্ত ঘাট
সপোনে নতুন পোখা মেলে তাত 
স্বপ্নাতুৰ প্ৰেমিকৰ আড্ডাত 

মই মদিৰাৰ প্ৰেমিক হ'লো
তিল-তিলকৈ
সেই প্ৰেমতে সৰ্বস্ব সপিলোঁ

দিনে প্ৰতিদিনে 
মদিৰাৰ বিনে  
সংগ সুখ দুনিয়াতে নাপালোঁ

এই প্ৰেম বিনন্দীয়া
যিমানে জি এচ টি  বঢ়াই দিয়া
আপত্তি নাই

কদাপি মোক মদিৰাই 
প্ৰতাৰণা কৰা নাই
হেঁপাহৰ কৰণি ভৰাই 
দেহা-মন উত্তলায়

কি যে গভীৰ প্ৰেম!
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 36
অনুভৱত তুমি

ৰীপা দোলাকাষৰীয়া
       
দূৰণিৰ নোহোৱা তুমি, হিয়াৰ বাসনা
 তুমি মন পদূলিৰ এজুপি হাচনাহানা
 এচোতাল জোনাকে  সুবাস বিলাই
 জীৱন সন্ধ্যা মোক কৰি তোলে উন্মনা
 তুমি মোৰ পদূলিৰ এজুপি হাচনাহানা।

দূৰণিৰ নোহোৱা  তুমি, মোৰ ওঁঠৰ হাঁহি
হৃদয় ভৰি বাজি ৰোৱা শ্ৰুতি-মধুৰ বাঁহী
ৰন্ধ্ৰে ৰন্ধ্ৰে  তোলা সুৰৰ ঝংকাৰ শুনি  
প্ৰেমৰ জোৱাৰত মন যায় উটি-ভাহি
তুমি মন বননিৰ সুললিত বাঁ‌হী।

দূৰণিৰ নোহোৱা প্ৰিয়,  তুমি যে আপোন 
পুৱতি নিশাৰ তুমি চিকুণ সপোন
তন্দ্ৰালসা ভাৱনাত আঁ‌কি ছায়া-ছবি
প্ৰত্যাশিত বাসনাৰ তুমি নিকা দাপোন
তুমি পুৱতি নিশাৰ চিকুণ সপোন।

দূৰণিৰ নোহোৱা সখা, প্ৰেমৰ এখনি নৈ
প্ৰতি পলে-অনুপলে বুকুজুৰি আছা বৈ
অভিলাষী কল্পনাৰ হেঁপাহ বুটলি লৈ 
থাকিবানে নিতৌ সখা মোৰেই সংগী হৈ ?
বুকুজুৰি বৈ থকা তুমি যে প্ৰেমৰ নৈ---

দূৰণিৰ নোহোৱা জানা, হৃদয় জুৰুৱা
সন্ধিয়াৰ আকাশৰ তুমি জোনাকী পৰুৱা
তিমিৰৰ ফাঁকে ফাঁকে পোহৰ যাচি
দূৰণিৰ ভাঁ‌হি অহা এটি  মিঠা সুৰ 
নিৰ্জন নিমাত বেলা হৃদয়  কৰা জুৰ।

নহ'বা কাহানিও তুমি বিদায়ৰ আবেলি
নিতৌ প্ৰভাতৰ তুমি প্ৰত্যাশাৰ বেলি
তোমাতে বিলীন মই তোমাতে মগন
তুমিয়েই প্ৰেৰণা মোৰ তুমিয়েই জীৱন
মৌ-মিঠা আৱেগৰ সুৰীয়া কিছু ক্ষণ
যৌৱনা শিহৰণ তুমি
মোৰেই প্ৰিয়জন...
                                         
মাজুলী
ফোন নং -৬৯০০২৮৮১৩২
অঙ্গন: পৃষ্ঠাঃ 37
ইত্যাদি ইত্যাদি

খগেন পেগু

জীৱনটো বিপদসঙ্কুল
য'তে ত'তে খলা-বমা
কাঁইটেৰে ভৰা আশা-আকাঙ্ক্ষা 
সুখ-দুখ
হাঁহি-কান্দোন আৰু অনিশ্চয়তা

সেয়ে সমতা লাগে
তোমাৰ-মোৰ বাবে
যেনেকৈ লাগে
পানীৰ বাবে বৰষুণ
বৰষুণৰ বাবে মেঘ
মেঘৰ বাবে কুৱঁলী
কুঁৱলীৰ বাবে সাগৰ
সাগৰৰ বাবে নদী
নদীৰ বাবে জুৰি
জুৰিৰ বাবে নিজৰা
নিজৰাৰ বাবে পানী
ইত্যাদি ইত্যাদি

সমতা লাগে তোমাৰ-মোৰ বাবে
যেনেকৈ লাগে
ৰাতিৰ বাবে দিন
আন্ধাৰৰ বাবে পোহৰ
জুইৰ বাবে পানী
শীতৰ বাবে বসন্ত
ইত্যাদি ইত্যাদি

সমতা লাগে
তোমাৰ-মোৰ বাবে
যেনেকৈ লাগে
সভ্যতাৰ বাবে সংস্কৃতি
সংস্কৃতিৰ বাবে সমাজ
সমাজৰ বাবে উন্নতি
উন্নতিৰ বাবে সংগ্ৰাম
সংগ্ৰামৰ বাবে একতা
ইত্যাদি ইত্যাদি

জীৱনটো বিপদসঙ্কুল
য'তে ত'তে খলা-বমা
কাঁইটেৰে ভৰা আশা-আকাঙ্ক্ষা 
সুখ-দুখ
হাঁহি-কান্দোন আৰু অনিশ্চয়তা
সেয়ে তোমাৰ-মোৰ বাবে
সমতা লাগে
কামত
ভাবত
মাতত
খোজত
ইত্যাদি ইত্যাদি...
অঙ্গন:  পৃষ্ঠাঃ 38
ভালপোৱা আছেনে এতিয়াও জীয়াই 

শর্মীষ্ঠা বর্মন, নতুন দিল্লী

পাখিলগা সময়ৰ ডেউকাত বহি
তাহানিৰে পৰা কৰি আছো
ঋতুবোৰৰ কোঠালিয়ে কোঠালিয়ে প্রদক্ষিণ ৷

পকা আমলখিৰ বৰণ ধৰা 
তোমাৰ ভালপোৱাৰ কথা শুনিবানে ?
পাৰ হৈ যোৱা দিনবোৰৰ কথা নকওঁ বাৰু ,
ওখ ওখ দেৱালৰ দৰে
চকুৰ পতাত থিয় হৈ থকা
দিন- মাহ-বছৰবোৰে 
নিতৌ যে তেনেই নতুন ৰূপতেই  
ধৰা দি আহি আছে ;
এয়া কিহৰ মায়া !

তাহানি যেনেদৰে বসন্তই 
নতুন সাজ সলাই
কোমল সেউজী বসন পিন্ধিছিল ,
আজিও বসন্ত তেনেদৰেইচোন
মোৰ চকুত ধৰা দিয়েহি ;

বর্ষা ঋতুৱে ধূলিসনা
সেউজী ধৰাক আজিও যেনেদৰে
ন কইনাৰ দৰে
ধুই নিকা কৰে ,
মোৰ হৃদয়তো বৰষাই ঠিক তেনেদৰেই
ৰিমঝিম ৰিমঝিম সুৰৰ লহৰ তোলে ৷

শৰতৰ কহুৱা বনে
আজিওচোন মোৰ মন বাউলী কৰে ,
শাৰদীয় সুগন্ধিৰ যাদুকৰী গোন্ধত
জাক জাক ন চৰায়ে
আকাশৰ নীলা ৰং ডেউকাত ভৰাই উৰি উৰি গৈ
মোৰ মনাকাশেদি আজিও পাৰ হৈ যায় ৷

ইমানখিনি জনাৰ পিছতো তুমি কেনেকৈ সুধিলা ,
"ভালপোৱা এতিয়াও আছেনে জীয়াই ?"
অঙ্গন:  পৃষ্ঠাঃ 39
গল্পঃ
দাপোণৰ প্ৰতিবিম্ব

মুনমালা শৰ্মা
ষ্টীমলীট ৰোড, লাবান, মেঘালয়

জীৱনে যেতিয়া কঠিন সময়ত নাচ নচুৱাই সেই নাচত  তাল বজোৱা জন নিজৰেই কোনোবা চিনা পৰিচয়ৰ বা আত্মীয় হয় ৷ কথাষাৰ ভাবি ভাবি আহিয়ে এয়াৰপৰ্ট পালোহি ৷ অলপ পিচতে মোৰ সৰু ছোৱালী মুহি যাব মুম্বাইলৈ, তাৰ পৰা  ডুবাই লৈ connected ফ্লাইট ৷ তাই ডুবাইত চাকৰি কৰা দুবছৰ হ’ল ৷ এই কেইটা বছৰত তাই একমাত্ৰ মোমায়েকক লগ পোৱা নাছিল বাবে দেখা কৰি যোৱাৰ কথা দাদায়ে ফোনত কৈছিল ৷ সেয়েহে কালি আহিছিলোঁ , ৰাতি সকলোৰে লগত দেখা হ’ব আৰু এয়াৰপৰ্ট যাবলৈও  সুবিধা হ’ব বুলি ভাবি ৷

মা নাই  ঢুকাল ,পাচঁ  বছৰ হ’ল ৷ঘৰত এতিয়া দাদা -  নবৌ আৰু ভতিজা দুটা ৷ ৰাজে বাহিৰত চাকৰি কৰে, ৰনিয়ে ইয়াতে পঢ়ি আছে ৷ মা নোহোৱা হোৱাৰ পৰা ঘৰলৈ অহা আৰু কমিল৷  দাদা নবৌ দুয়োজনে চাকৰি কৰে ৷ঘৰটো দিনত তলাৰ ওপৰতে চলে ৷ সকলো ব্যস্ত ৷ খবৰবোৰ ফোনটোৱে দিয়ে ৷

পুৱা আঠ বজাত আমি এয়াৰপৰ্ট পাব লাগিব৷ সেয়েহে ৰনি অহাৰ পিচৰ পৰাই মুহিৰ লগত সময় কটাইছে ৷ মই নবৌক পাকঘৰত অলপ সহায় কৰি দিওঁ বুলি কামত হাত দিওঁতেই তেওঁ কলে--- "সদায় কৰিয়ে থাকা, আজি বহি খোৱাচোন ৷ বহা, কথা পাতোঁ ৷ মই সকলো কৰিম ৷ এদিন লৈ আহি তুমি নো কি কাম কৰিবা ? ”মোৰো আজিকালি সচাঁকে এলাহ লাগে , দেহাৰ ভাগৰত কৈ মনৰ ভাগৰ বেছি ৷ কথাৰ মাজতে নবৌৱে ক’লে --- “মুহিকো বিয়া দিব পৰা হৈছে নহয় ? ময়ো ল’ৰা দেখুৱাম বুলি ভাবিছিলোঁ , কিন্তু তোমাৰ অবস্থা  দেখি দেখুৱাবলৈয়ো দিগদাৰ লাগে ৷ পৰিয়াল পৰিজন বুলিও সুধিব নহয় ৷তোমাৰ ছোৱালী দুইজনী ৰূপে গুনে বিভূষিতা, তাতে আকৌ মুহিয়ে ডুবাইত ভাল চাকৰিও কৰে , পিছে তোমাক দেখি মানুহে দুখোজ পিচুৱাব পাৰে বুলি ভাবিহে মই আগবঢ়া নাই ৷ তাই নিজে ঠিক কৰিলে ভাল বুজিছা ? ঠিক কৰিছে নেকি? মুহিক আজি ক’ব হে লাগিব” বুলি ডাঙৰ গেছৰ বাৰ্নাৰৰ ওপৰত থকা মাংসখিনি লৰাই আছে তেওঁ , সুগন্ধ বিয়পিছে ৷ 

মোৰ মনটো আকৌ এবাৰ আচোঁৰ খালে-- মাংসৰ তৰকাৰীৰ ৰংটো মোৰ হৃদয়ত ৷ দোপাত্তা খনেৰে চকু দুটা হেঁচি ধৰিলোঁ , তেওঁ দেখা নাই ৷ “মানিৰ বাৰু আগতেই বিয়া হৈ গ’ল , ভাল হ’ল ৷ মুহিৰ বাবেহে চিন্তা লাগে ৷ তুমি আকৌ কোৱাৰ বাবে বেয়া নেপাবা ৷ আমিয়ে যদি চিন্তা নকৰোঁ কোনে কৰিব ? তাতে মই সিহঁতৰ একমাত্ৰ মামীয়েক ৷” মোৰ ডিঙিতো কিহবাই সোপা মাৰি ধৰিছিল, বৰ কস্টেৰে  মাতটো উলিয়াই হয়ভৰ দিলোঁ ৷ সেই সময়তে দাদাও আহি বহিল মোৰ ওচৰতে, মোক শুধিলে--“তই দৰববোৰ ঠিক মতে খাই আছ’ নে? আজিকালি ভাল হয় ৷ দিন লাগিব ৷ চিকিৎসা কৰাই থাকিলে ভাল হ’ব চিন্তা নকৰিবি ৷ নহ’লে কেতিয়াবা আকৌ এইবোৰে গোটেই বংশ  লৈ ডুবে , নাম টো থাকি যায় ৷ ল’ৰা ছোৱালীবোৰৰ আগলৈ ঘৰ সংসাৰত অসুবিধা হ’ব পাৰে ৷আমাৰো দেখোন বংশত কাৰো নাছিল , তোৰ নো কেনেকৈ হ’ল? তাকে আমি দুইটাই কেতিয়াবা কথা পাতোঁ ৷” 

নিস্তব্ধ সময় ৷ কেতিয়াবা কিছুমান  "কিয়"ৰ উত্তৰ হাতত নাথাকে ৷ সকলো সময়ত সকলো প্ৰশ্নৰ উত্তৰ হয়তো দিয়া সম্ভৱ নহয় ৷
হৃদয়ত তোলপাৰ ৷
জোৱাৰ ভাটা ---চাহিল বিহীন ৷

মোৰ লাগি অহা ভোক  ক্ৰমান্বয়ে নাইকিয়া হৈছিল ৷ ভাতৰ টেবুলত মুহিক মৰম কৰাৰ বহিঃপ্ৰকাশ , নবৌৰ হাতৰ বিভিন্ন সুু-স্বাদু  ব্যঞ্জনেৰে ৷ খাই থাকোঁতে কথাৰ মাজতে সমজুৱাকে নবৌৱে ক’লে-- “আজিকালি আমি এটা নতুন নিয়ম কৰিছোঁ , নিজৰ খোৱা বাচন নিজে ধোৱা ৷” লগে লগে মুহিয়ে ক’লে --“ ওহোঁ , মামী আজি নিয়ম নহ’ব মই সকলোৰে বাচন ধুম ৷ তুমি বহুত ৰান্ধিলা , ইমান দিনৰ পিচত তোমাৰ হাতৰ ৰন্ধা খাবলৈ পালোঁ , very testy and delicious মামী ৷ এতিয়া পাকঘৰ চাফা কৰাৰ পাল মোৰ , তোমালোক গৈ আড্ডা দিয়া গৈ”  বুলি হাঁহিলে তাই , মামীয়েকেও ৷ 

মাৰ ৰুমত, আমাৰ বিচনাখনত শুলোঁ ৷ বহুত ডাঙৰ ৷ জীৱনৰ বহু স্মৃতিৰে ভৰপূৰ এইখন ৷ বিচনাৰ তলখন আমাৰ ল’ৰালিৰ লুকাচুৰিৰ ঠাই৷ বিচনাখনত এতিয়া মাৰ গাৰ গোন্ধ নাই ৷ কুন্দত কটা এই বিচনা  মাৰ যৌতুকীয়া ৷ আপদালৰ বাবে এতিয়াও ধুনীয়া হৈ আছে ৷ তিতাচঁপা  কাঠৰ৷

পুৱা উঠিয়ে নবৌ পাকঘৰত ৷ আমাৰ চাহৰ যোগাৰ কৰিছে নিশ্চয় ৷ঘৰুৱা কাম কৰা ভানুক দিহা দিছে -- “ মাৰ ৰুমৰ বিচনাৰ কাপোৰ বোৰ উতলা গৰম পানীত ডেটল আৰু চাৰ্ফ দি ধুবলৈ ৷”  কথাটো শুনি মই শাৰী খনৰ কোঁচ বোৰ ওলোটাকৈ দিছোঁ ৷ ভাগ্যে , মুহিয়ে শুনা নাই ৷  তাই বাথৰুমত ৷ চকুযোৰ মোৰ কেতিয়াবা এনেয়ে ৰঙা হয় ৷


সময়ে কথা কয় ৷
সময়ে স -যোৰে আঘাত কৰে ৷
সময়ে মলম লগাই ৷

কেতিয়াবা ৰ’দত শুকাই থকা কাপোৰ হঠাৎ অহা বৰষুণে তিয়াই ৷ আকৌ শুকাই ৷

 দাদাই এয়াৰপৰ্টত থবলৈ আহিম বুলি কৈছিল ৷ নিদিলোঁ ৷ তাৰো অফিচ আছে ৷ মুহিয়ে উবেৰ মাতিলে ৷

এওঁ গুচি যোৱাৰ পিছৰে পৰা ময়ে সিহঁতৰ মাক দেউতাক, সময়ত ককায়েক , সময়ত বন্ধু ৷ মুহিয়ে যাবৰ সময়ত মোক সদায় কয় “ মা, নিজৰ যত্ন ল’বা, আমি ভালে থাকিম ৷” তাইক নেদেখা হোৱালৈকে হাত জোকাৰিলোঁ৷ কৰবাত বুকুখন বৰ  জোৰে হেচাঁ মাৰি ধৰে -- হয়তো তাইৰো ধৰিছে ৷ এয়ে টো জীবন ! সচাঁ কৈ জীৱন অনুপম নে ? অনুপম হওঁক বা নহঁওক জীৱনক ভাল পাবলৈ ময়ে দুইজনীকে শিকাইছোঁ ৷ শিকাইছোঁ জীৱনৰ মোহ ৷ নহ’লে অকলশৰীয়া তুলুঙা নাৱৰ ব’ঠা ধৰিব কেনেকৈ ? কোনো নহয় কোনো মুহূৰ্তত সকলো অকলশৰীয়া ৷ এক নিৰ্জন পথৰ দৰেই ৷ 

ব্যস্ততাৰ মাজতে এদিন মোৰ শৰীৰত আবিষ্কাৰ কৰিলোঁ এটুকুৰা বগা হবলৈ ধৰা ঠাই , ডিঙিত ৷ লৰালৰিৰ মাজতে ক্ৰীম লাগি আছে বুলি ভাবিলোঁ ৷ মোহাৰিলোঁ ৷ মোহাৰিছোঁ ৷ নাই যোৱা ৷ কাপোৰ এখন তিয়াই লৈ আকৌ মোহাৰিছোঁ , নাই , যোৱা নাই দেখোন ৷ ৰঙা পৰি গৈছে ৷ হাতৰ  জোৰত ঘহাঁৰ বাবে ঠাই টুকুৰা জলকীয়া লাগিলে পোৰাৰ দৰে পুৰিছে৷মোৰ সৰ্ব শৰীৰ কঁপিছে ৷ গাৰ নোম বোৰ  ডাল ডাল হৈছে ৷ মোৰ ৰুমৰ বস্তুবোৰ ঘূৰিছে , বৃত্তাকাৰে ৷ বহি দিছো পকা মজিয়াত৷ চকুযোৰ খুলিব খুজিলেই ৰুমটো ঘূৰিছে ৷  ওৱালত মুৰটো দি নিজকে পৰি নোযোৱাকৈ ৰাখিছোঁ ৷ কিমান সময় এনেকৈ থাকিলো ধৰিব পৰা নাই ৷ চুঁচৰি উঠি গ’লো বাথৰুমলৈ৷ শ্বিলঙৰ ডিচেম্বৰ মহীয়া ঠাণ্ডা টোৱে মোক একো কৰিব পৰা নাই ৷ চাৱাৰ টো খুলি দিলোঁ৷ স্কাবত চাবোন লগাই অবশ হাতখন লৈ গ’লো ডিঙিৰ সেই বিশেষ ঠাই টুকুৰা লৈ ৷ আইনাত দেখিলোঁ বগা দাগ টো ৰঙা হৈ পৰিছে ক্ৰমান্বয়ে ৷ বুজিব লৈ আৰু মোৰ বাকী নাথাকিল ৷ পানীৰ টেপটো খুলি দিলোঁ-- চিঞৰি চিঞৰি যিমান পাৰো কান্দিলোঁ ৷ এটা সময়ত বৰ কস্টেৰে ভৰি দুটা ওলাই আহিল বেডৰুমলৈ ৷ ডাঙৰ আইনা খনত নিজকে নেদেখা কৰিবলৈ বেড ছিতেৰে ঢাকি দিলোঁ ৷ আইনা মোৰ বৰ প্ৰিয় আছিল ৷ সৰুৰে পৰাই সৌন্দৰ্য্যৰ প্ৰতি দুৰ্বল আছিলোঁ ৷ নিজকে সজাই পৰাই বৰ ভাল পাইছিলোঁ বাবে নিজৰ এই আবাসত প্ৰত্যক ৰুমত মনৰ পচন্দৰ আইনা লগাইছিলোঁ ৷ আইনাৰ আৰু প্ৰয়োজন নহ’ব ৷ বাকী ৰুমৰ আইনাবোৰ ভাঙি পেলালোঁ, টুকুৰা- টুকুৰ কৈ ৷ সোঁ ভৰিৰ তলৰ পৰা তেজ ওলাইছে ৷ পকাত ভৰিৰ চাপ ৷ লক্ষ্মী পূজাত অকাঁ আল্পনাৰ দৰে-- লক্ষ্মীৰ ভৰি৷ মোৰটো ৰঙা ৷ আইনা ভঙাৰ শব্দত লগতে লাগি থকা কোৱাটাৰৰ দীপাদি আহি কেবা বাৰু বেল টিপিছে ৷ বৰ ধৈৰ্য্য ধৰি মাত উলিয়াই ক’লো-- “একো হোৱা নাই দীপাদি ৷ দিচ্ দুখন হাতৰ পৰা পৰি  ভাঙিল”' ৷ লাহে লাহে মোৰ সম্বিৎ  ঘুৰি আহিল ৷ নিজক চিকুটি চালোঁ ৷ 
সপোন নহয় ৷ বাস্তৱ ৷ এটা সপোন যদি হ’লহেতেঁন এই দাগ , এই ক্ষনটো  ৷

 সপোন বৰ ভাল কেতিয়াবা , 
সপোন বৰ বেয়া ৷ 

ঘুৰি গ’লো বিচনা লৈ ৷ ঘৰটো আন্ধাৰত ডুব গৈছে ৷ আজি আন্ধাৰেই ভাল ৷ বিচনাখনত এটা জেগাত নিজকে পেলাই থৈছোঁ ৷ এডাল পানীত তিতা কাঠৰ দৰে ৷ বৰ গধুৰ ৷ শৰীৰৰ মাংস পেশীবোৰ ক্ৰমাৎ শিথিল হৈ আহিছে ৷ ফোনটো বাজিয়েই আছে ৷ এবাৰত হাতখন আগবঢ়ালোঁ-- দেখিলো আবেলিৰ পৰা সাত টা মিছড্ কল ৷ মানিৰ ৷ তাইক মিছা মাতিলোঁ , মুৰ বিষাইছে বাবে ফোন silent কৰি শুইছিলোঁ বুলি ৷ মোৰ কথাৰ জড়তা তাই বুজিছিল নেকি ? মেছেজ এটা দুইজনীকে দি থলোঁ ৷ নহলে চিন্তা হ’ব ৷নিশাটো বৰ দীঘল ৷ চকু দুটাই এন্ধাৰত কিবা খেপিয়াই ফুৰিছে ৷ বাহিৰৰ পৰা অহা সামান্য পোহৰ ক্ৰমাৎ নাইকিয়া হ’ল ৷ কৃষ্ণপক্ষ নেকি? দুৰৰ পৰা ভাহি আহিছে এটি কৰুণ সুৰ , চিফুংৰ ৷ কোনোবা খাছী যুবকৰ ৷ সাৰে আছে ৷ নিশা জাগ্ৰত আমাৰ গে’টৰ পহৰাদাৰৰ হুইচেলৰ শব্দটো যেন বৰ বিকট ৷ আজিহে যেন বেছি বাজিছে ৷ কাণ দুখন হাতেৰে হেচাঁ মাৰি ধৰিলোঁ ৷ এই শব্দটোৱে চিফুংৰ সুৰ ম্লান কৰিছে ৷ আকৌ শুনা হ’লে ! কটা ভৰিৰ বিষটো উজাই আহিছে ৷ মনটোৰ ভিতৰত শিপাইছে মোৰ শৰীৰৰ এক অন্য পৃথিৱী ৷ কি হৈ গ’ল? পিচদিনা লক্ষ্য কৰিলোঁ শৰীৰত ঢাক খাই থকা অংগত আৰু তিনি ঠাইত তেনেকুৱা ৰং ৷ ইমান দিনে মনেই কৰা নাছিলো ৷ 

সাহস গোটালোঁ ৷ মানিক ক’বই লাগিব ৷ আজিয়ে ৷ ফোনটো মোৰ হাতৰ মুঠিত ৷ জিভাখন লৰাব নোৱাৰোঁ দেখোন ৷ ওঁঠ দুখনো ৷ দীঘলীয়া উশাহ দুটা লৈ আকৌ চেস্টা কৰিলোঁ ৷ কথাটো ক’লো ৷ অলপ সময় তায়ো মৌন ৷ লাহেকৈ ক’লে-- “গধূলি কথা  হ’ম  মা ৷ আজিকালি ভাল হয় ৷ চিন্তা নকৰিবা ৷ এওঁৰ লগত কথা হ’ও”  বুলি ফোন ৰাখিলে মানিয়ে ৷ বৰ কস্টেৰে অফিচ পালোঁ গৈ ৷ এটা হাইনেক ছুৱেটাৰ পিন্ধি তাৰ ওপৰত শ্ব’ল মেৰাই ল’লোঁ ৷ আইনাৰ আগত থিয় নোহোৱাকৈ প্ৰথম বাহিৰত খোজ দিলোঁ ৷ কটা ভৰিত বেন্দেজ ৷ এই যাত্ৰা হয়তো বহুত দীঘলীয়া হ’ব ৷ যেতিয়া এওঁ গুচি গৈছিল , দুইজনী বহুত সৰুতেই --- সেই খোজ এক বেলেগ পথৰ সন্ধানত আছিল ৷ জীৱন ! ধন্য তুমি ৷ সকলো পৰীক্ষা মোৰ ওপৰতে কিয় ? হে সৰ্ব শক্তিমান ? পৃথিৱীত  ইহঁত দুজনীৰ মায়া নথকাহেঁতেন আজি -- এই পথৰ খোজ বেলেগ ধৰনে দিলোঁ হয় ৷ কিন্তু মই সিহঁতক ফাঁকি দিব নোৱাৰোঁ ৷ পিচদিনা মোক নোকোৱাকৈ মানি পালেহি ৷ সিচঁৰিত হৈ থকা ঘৰৰ বস্তু বোৰ, আইনাৰ ভঙা , আৰু  দুদিন পুৰণা খোৱাৰ ওপৰৰ ভেঁকুৰ দেখি তাইৰ বুজিব বাকী নেথাকিল ৷ তাইক সাবতি ধৰি যিমান পাৰোঁ কান্দিলোঁ ৷ তায়ো  ৷ মানিয়ে বুজালে ৷ আধুনিক চিকিৎসাত ই ভাল হয় ৷
তাই বৰ সাহসী ৷ জীৱনৰ উজুটিয়ে দুইজনীকে ব্ৰজ কঠিন কৰি তুলিছে ৷ তাই মোক ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ লৈ গ’ল পিচদিনা ৷  দৰবৰ এটা ডাঙৰ টোপোলা আৰু এটা আশা বুকুত বান্ধি ঘৰ পালোঁহি ৷ এই অসুখ ভাল হ’ব ৷ বিজ্ঞানৰ জয়গান ৷ এবছৰ দৰব খাই গ’লো , লগাই গ’লো ৷ কিন্তু মোৰ শৰীৰত থকা আন দুটা বিশেষ বেমাৰৰ বাবে সু- ফল নেপালোঁ ৷ আশা ক্ষীণ হ’ল ৷ দুটা আলমাৰী ভৰ্তি  মোৰ শাৰী , মেখেলা চাদৰবোৰ দ’মলৈ ৰূপান্তৰিত হ’ল ৷ চুবলৈ মন নেযায় ৷ কি পিন্ধিম ? ইমান ধুনীয়া ধুনীয়া ৰঙৰ কাপোৰবোৰে মোক যেন উপহাস কৰিছে ,এনে লাগে ৷ তথাপিও যিমান পাৰোঁ মোক নিজকে সৰ্ব শৰীৰ ঢাকিবলৈ চেস্টা কৰোঁ৷ মানুহৰ ওচৰত যাবলৈ সংকোচ হ’ল ৷ মোকে যেন চাইছে , মোৰ কথাকে যেন পাতিছে ৷ কিমান যে উজাগৰী নিশা পাৰ কৰিছোঁ -- গুগল খুঁচৰি ৷ আত্মবিশ্বাস কমি আহিল ৷সময়ে মোক বেয়া কৈ চিন দি গৈছে হাতৰ আঙুলি আৰু কপালত ৷ ঢাকিব নোৱাৰো আৰু , সূৰ্য্যৰ মুখত সোপা দিয়াৰ দৰেই ৷ বৃথা ৷ বহুত counciling ৰ  পিচত , ইহঁত দুয়োজনীৰ চেস্টাত অলপ সাহস আহিল ৷ 

খোজ আগবাঢ়িল ৷জীৱন জীয়াই থকাৰ নাম ৷ এক অন্মেষন ৷ ক’তো পলাব নোৱাৰোঁ ৷ সত্যক মানি ল’লো ৷ ই বাস্তৱ ৷ বাধ্য ৷ কেতিয়াবা অ- যাচিতে পোৱা বিভিন্ন জনৰ সু পৰামৰ্শবোৰে শৰীৰত বিছাই ডকা’ দি ডাকে ৷ মুহিৰ বাবেও চিন্তা কৰি দিশহাৰা হ’ও ৷ উঠি অহা ছোৱালী ৷ মোৰ কাৰণে যদি তাইৰ মনৰ পচন্দৰ সংসাৰ খনত বাধা পৰে , মানুহে কোৱাৰ দৰেই ৷ সমাজক বাধা দিব কোনেও পৰা নাই-- ধ’ল  ভগা বোৱতী পানীৰ  দৰেই ৷মাজে সময়ে উজুটি খাই যাওঁ , বেয়াকৈ ৷ আগবাঢ়িছোঁ ৷ এইয়া এতিয়া অভ্যাস ৷ ভগৱানে জীয়াই থকাৰ সুবিধা এটা দিছে ৷ মানি লবই লাগিব ৷ 

মানি ল’লোঁ ৷ সময়বোৰ ৷ কথাবোৰ ৷ 

ফোনৰ শব্দত সজাগ  হ’লোঁ ৷ মুহি পালেগৈ মুম্বাই ৷ আৰু দুঘণ্টাৰ পিছত ডুবাই ৷ তাইৰ  গন্তব্যস্থান ৷ ময়ো শ্বিলং  সোমালোঁ ৷ বহুত ট্ৰেফিক ৷ টেক্সি ৰৈ ৰৈ আহি আছে ৷ জীৱনৰ দৰেই -- গন্তব্যস্থান পূৰ্বে নিৰ্ধাৰিত ৷
অঙ্গন:  পৃষ্ঠাঃ 40
প্ৰত্যাৱৰ্তন

পূৰবী বৰুৱা
গুৱাহাটী ,অসম, ফোন-৭৯০৮৬৫২৭৪৫

মহানগৰীৰ মাজমজিয়াত বিবিধ গছ-গছনিৰে ভৰা প্ৰকাণ্ড চৌহদটোৰে সৈতে সুবিশাল অট্টালিকাটোৱে সকলোৰে এবাৰলৈ হ'লেও দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰে৷চৌহদটোৰ বাহিৰৰ নামফলকত লিখা ‘সমৃদ্ধ ভৱন’ নামটোৱেও মানুহঘৰৰ সমৃদ্ধিৰ কথাই সূচায়৷সেই ঘৰৰে সু-সজ্জিত বাৰাণ্ডাত অকলে বহি ভাৱত বিভোৰ হৈ আছে ডা° অৰবিন্দ চলিহা৷আনকি যোৱা বিশ বছৰে তেওঁৰ ঘৰত লগুৱা হিচাপে থকা বিনয়ে সন্ধিয়াৰ চাহকাপ দি যোৱাটোও তেওঁ লক্ষ্য কৰা নাই৷ যদিও সদায় নিজৰ মতে চলি আনকো তেওঁৰ মতে চলাব খোজা স্বভাৱটোৰ বাবে বেয়া পায়,তথাপিও বিনয়ৰ আজি মানুহজনলৈ বেয়া লাগে৷ হাজাৰ হ'লেও নিজৰ পৰিয়ালৰ মানুহৰপৰা দূৰত থাকি কিমানদিনলৈনো মানুহ সুখত থাকিব পাৰে৷তাৰোপৰি কিছুদিন আগলৈকে ধন-সম্পত্তিৰ লগতে সুখ-শান্তিৰেও সমৃদ্ধ হৈ থকা ‘সমৃদ্ধ ভৱন’ৰ এনে নিমাওমাও পৰিৱেশ তাৰো সহ্য হোৱা নাই৷
“দেউতা,মই বৰ ভাল খবৰ এটা দিব আহিছো৷আশা কৰোঁ তুমিও শুনি ভাল পাবা৷”
কিছুদিন আগতে তেখেতৰ সপোন পূৰণ কৰি সফল ডাক্তৰ হৈ ঘূৰি অহা পুতেকৰ মুখলৈ বৰ হেঁপাহেৰে চাই কৈ উঠিল চলিহাই--
“সেইটো আৰু ক'বলগা কথা নে?তোমাৰ ভাল খবৰ মানে মোৰো ভাল খবৰ৷সোনকালে কোৱাচোন কি কথা৷”
“দেউতা,মোৰ পষ্টিং আমাৰ পুৰণা গাঁৱৰ স্বাস্থ্যকেন্দ্ৰটোতে হৈছে৷মানে,আমাৰখনক ধৰি ওচৰ-পাজৰৰ পাঁচখন গাঁৱৰ বাবে থকা একমাত্ৰ স্বাস্থ্যকেন্দ্ৰটোত৷”
স্পন্দনৰ কথা শুনি চলিহাৰ হেঁপাহ,উৎসুকতা সকলো যেন কৰ্পূৰৰ দৰে উৰি গ'ল৷
“এইবোৰ কি কৈছা তুমি?!মোৰ ইমানবোৰ ধন আৰু তোমাৰ ইমান কষ্টৰ বাবদ সেই গাঁওবোৰত সোমাই থাকিবলৈহে ডাক্তৰ হ'লা নেকি তুমি!”
খঙত অধৈৰ্য হৈ পৰা চলিহাৰ এনে এটা ৰূপ দেখা পাব বুলি স্পন্দন হয়তো সাজুৱেই হৈ আহিছিল৷সেইবাবে বৰ এটা প্ৰতিক্ৰিয়া নেদেখুৱাই শান্ত কণ্ঠেৰে কৈ উঠিল-
“তুমি যে খবৰটো ভাল নাপাবা মই জানিছিলোৱে৷ তুমি বিচৰাৰ দৰে মই কেইবাখনো নামী-দামী নাৰ্ছিংহোমৰপৰা আমন্ত্ৰণ নোপোৱা নহয়৷ কিন্তু মানৱ সেৱাৰ লগতে ককাহঁতৰ গাঁৱৰ মানুহখিনিৰ বাবে কিবা এটা কৰাৰ হেঁপাহ মই বহুবছৰৰপৰা পুহি ৰাখিছোঁ৷অন্ততঃ ককাক যিদৰে শেষ সময়ত উপযুক্ত চিকিৎসা নোপোৱাৰ বাবে হেৰুৱাবলগা হ'ল,আন কাৰো তেনে নহওক৷ এজন সুযোগ্য চিকিৎসক পুত্ৰ থাকোঁতেও তেওঁ যিখিনি কষ্ট পালে,তাৰে প্ৰায়শ্চিত্ত ময়েই কৰিব খুজিছো বুলি ভাবা৷”
একেলেথাৰিয়ে ইমান কথা কৈ তাৰ মুখলৈ থৰ লাগি চাই থকা দেউতাকৰ প্ৰতিক্ৰিয়া চাবলৈ স্পন্দন ৰ’ল৷এতিয়া যে তেওঁৰ খং উঠাৰ লগতে অস্বস্তিতো পৰিছে,সেই কথা তাৰ চকুৰপৰা সাৰি নগ’ল৷
“তোমাৰ কাৰণে আমি অতবছৰে কিমান আশা,সপোন পুহি ৰাখিছো আৰু এতিয়া সেইবোৰ পূৰণ হোৱাৰ সময় হোৱাত নিজে নিজে এইবোৰ সিদ্ধান্ত লৈছা যেতিয়া মোৰ আৰু কোনো কথা নাই৷”
দেউতাকৰ কথাত সামান্যকৈ হাঁহি স্পন্দনে কৈ উঠিল-
“মই জানো,চিকিৎসা বৃত্তিৰে তোমাৰ দৰেই উভৈনদীকৈ ধন ঘটাটোৱেই তোমাৰ মোক লৈ  দেখা সপোন ৷ কিন্তু তোমাৰ সেই সপোন মই পূৰাব নোৱাৰিম দেউতা,বেয়া নাপাবা৷তুমি ককাই তোমাক লৈ দেখা সপোনবোৰ পূৰণ কৰিবলৈ ইচ্ছা নকৰিলা যেতিয়া মইও তোমাৰ সপোনক গুৰুত্ব দিব নোৱাৰোঁ৷বাৰু বাদ দিয়া সেইবোৰ,মই আজি অন্য এটা কথা পাতিবলৈহে আহিছো ,যদি তুমি মান্তি হোৱা৷”
“মোক ইমানবোৰ কথা শুনোৱাৰ পিছত তোমাৰ লগত আৰু মোৰ পাতিবলগা কোনো কথা নাই৷“-এইদৰে কৈয়েই চলিহা কোঠাটোৰপৰা ওলাই যাব খোজোতেই তেওঁৰ পত্নী সন্ধ্যা চলিহা সোমাই আহে আৰু মাত্ৰ এবাৰ পুত্ৰৰ কথাখিনি শুনিবলৈ টানি অনুৰোধ কৰাত চলিহা আকৌ বহিল৷তথাপিতো কিন্তু তেওঁৰ খঙটো নকমিল,কাৰণ নিজৰ কৰ্তব্য তথা দায়িত্ব পালনত পিছ হুহুঁকা বুলি আজি তেওঁৰ ল'ৰাই আঙুলি টোৱাঁইছে৷এনেও নিজৰ দোষবোৰ দেখুৱাই দিলে চলিহাই খুব বেয়া পায়,যিহেতু নিজৰটোৱে সদায় বা উচিত বুলি ভাবে৷
এইবাৰ স্পন্দনে দেউতাকৰ মুখামুখি বহি আৰম্ভ কৰে তাৰ সপোনৰ প্ৰজেক্টটোৰ কথা,যিটো নেকি চলিহাৰ সন্মতিক্ৰমেহে কৰিবপৰা যাব৷ স্পন্দনৰ মতে গাঁৱত ইমানবছৰে অনাদৰকৈ পৰি থকা ককাকৰ ইমান ডাঙৰ ঘৰ-মাটিত তাহাঁতে আৰম্ভ কৰিব পাৰে অত্যাধুনিক সা-সুবিধাৰে এখন চিকিৎসালয়৷ ইয়াৰদ্বাৰা সেই গাঁৱৰ লগতে দাঁতিকাষৰীয়া মানুহখিনিয়ে সকলো সুবিধা পোৱাৰ লগতে অতি সুলভ মূল্যত বা বিনামূলীয়াকৈ চিকিৎসাৰো ব্যৱস্থা কৰিব পৰা যাব ৷ কিন্তু সেইখিনি কৰিবলৈ অৰবিন্দ চলিহাৰ সন্মতি আৰু সহযোগিতা খুবেই প্ৰয়োজনীয়,যিহেতু তেওঁ এজন সুদক্ষ চিকিৎসক হোৱাৰ লগতে সেই সম্পত্তিখিনিৰ অধিকাৰীও৷
 স্পন্দনৰ কথাখিনি কোনোমতে ধৈৰ্য্য ধৰি শুনি থকা চলিহাই এইবাৰ উচ্চস্বৰেৰে কৈ উঠে-
“নাই,মই একো সহায় কৰিব নোৱাৰো এনে অদৰকাৰী প্ৰজেক্টত৷ আজি অতবছৰে দিনেৰাতিয়ে কষ্ট কৰি ইমান সম্পত্তি,টকা-পইচা সেই ভিকহুবোৰৰ সেৱা কৰিবলৈহে ঘটিলোনে??হেৰা,চোৱা তোমাৰ ল’ৰাক৷ক'ত সি দেউতাকৰ সম্পত্তিক দুগুণ তিনিগুণ কৰিব,ওলোটাই থকাখিনিও এনেদৰে শেষ কৰিবহে খুজিছে৷ গাঁৱৰ সেই মাটিবাৰীবোৰ মোক নালাগে যদিও তাত মই একো কৰিবলৈও সন্মতি নিদিওঁ৷”
ইমান বুজোৱাৰ পিছতো দেউতাকৰ মনৰ কোনো পৰিৱৰ্তন নেদেখি এইবাৰ স্পন্দনেও খঙেৰে কৈ উঠিল-
“পাহৰি নাযাবা দেউতা,তুমিও সেই ভিকহু বুলি ঠাট্টা কৰাসকলৰে মাজৰ এজন৷ঠিক আছে অন্য সহায় নালাগে,কিন্তু তোমাৰ বাবে অপ্ৰয়োজনীয় গাঁৱৰ সেই সমস্ত সম্পত্তি মোৰ নামত কৰি দিয়া৷মই নিজেই যিমানখিনি পাৰোঁ কৰিম ককাই মোৰ চকুত আঁকি থৈ যোৱা সপোনবোৰ পূৰণ কৰিবলৈ৷”
নাও বুৰিলেও টিঙৰপৰা ননমা অৰবিন্দ চলিহাই এইবাৰ পুতেকৰ আগত ৰাখিলে এক চৰ্ত৷তেওঁৰ মতে স্পন্দনে কোৱাৰ দৰেই গাঁৱৰ সকলো সম্পত্তি তাৰ নামত কৰি দিব৷কিন্তু তাৰ বাবদ তেওঁৰ মহানগৰকে ধৰি আন আন ঠাইত যিমান সা-সম্পত্তি আছে,একোতে স্পন্দনৰ কোনোকালে কোনো অধিকাৰ নাথাকিব৷ যদি সেই চৰ্ত মানি লয়,তেন্তে তেওঁ কাইলৈকে গাঁৱৰ মাটিবাৰীখিনি তাৰ নামত কৰি দিব৷ইমান সময়ে পিতা-পুত্ৰৰ কথোপকথন মনে মনে শুনি থকা সন্ধ্যা চলিহাই এইবাৰ মাত দিলে,
“আপুনি এইবোৰ কি কৈছে! সি আমাৰ একমাত্ৰ সন্তান আৰু সি যি কৰিব খুজিছে খুব ভাল কাম কৰিব খুজিছে৷৷স্পন্দনে কৰিব খোজা এই কামত মই সমৰ্থন দিয়াৰ লগতে সুখী হৈছো৷আপুনিহে...”
সন্ধ্যা চলিহাক কথাৰ মাজতে ৰখাই আৰু একো নোকোৱাকৈ অৰবিন্দ চলিহা খৰধৰকৈ তাৰপৰা ওলাই গ'ল৷মাকৰ মুখলৈ দুখমনেৰে চাই ৰোৱা স্পন্দনে মাকৰ চকুত চকুপানী দেখি তেওঁক সাৱটি ধৰিলেগৈ৷

*    *   *

কাইলৈ সোণগুৰিৰ গাঁওবাসীৰ লগতে স্পন্দনৰ বাবেও এক বিশেষ দিন৷ এইখন গাঁৱৰ স্বাস্থ্যকেন্দ্ৰত চৰকাৰী চিকিৎসক হিচাপে যোগদান কৰি তাৰ লগতে দাতিকাষৰীয়া অন্চলবোৰতো চিকিৎসাৰ ক্ষেত্ৰত অতি পিছপৰা ৰূপটো ভালদৰেই প্ৰত্যক্ষ কৰিলে আৰু প্ৰয়োজনীয়তাবোৰো বুজিব চেষ্টা কৰিলে৷ অৰবিন্দ চলিহাই চুক্তি অনুসৰি গাঁৱৰ পৈতৃক মাটিবাৰীখিনি স্পন্দনৰ নামত কৰি দিয়াৰ পিছত যোৱা দুবছৰে বহু কষ্ট কৰি সেই স্হানত গাঁৱৰ মানুহখিনিৰ বাবে এখন আধুনিক চিকিৎসালয় গঢ়ি তুলিছে৷অৱশ্যে এই ভাল কামত মাক সন্ধ্যা চলিহাৰ আশীৰ্বাদৰ লগতে স্পন্দনৰ  বহুকেইজন শুভাকাংক্ষী তথা চিকিৎসক বন্ধুৱেও সহায় কৰিছে৷স্পন্দনৰ দৰেই তেওঁলোকেও চিকিৎসা-বৃত্তিক কেৱল টকা ঘটাৰ বাবে ব্যৱহাৰ নকৰি মানৱ-সেৱা কৰাতো আগ্ৰহী৷তাৰ মাজত স্পন্দনৰ ভাৱী পত্নী ডা° জুপিতৰাও এগৰাকী,যি স্পন্দনৰ সপোনটো সাৰ্থক কৰাত সৰ্বতোপ্ৰকাৰে সহায় কৰিছে৷ যদিও প্ৰথমতে কেৱল ককাকৰ আধৰুৱা সপোন পূৰণ কৰিবলৈহে এই কাম আৰম্ভ কৰিছিল,কামটো হৈ উঠাত ই যেন স্পন্দনৰ জীৱনটোক  অৰ্থৱহ কৰি তুলিলে৷ কিছুমান নিঃস্বাৰ্থভাৱে কৰা কামে যে মানুহক এক নিৰ্মল আনন্দ প্ৰদান কৰে,যি সমগ্ৰ পৃথিৱীৰ টকা-পইচা,ভোগ-বিলাসেও দিব নোৱাৰে,সেই কথা স্পন্দনে ভালদৰেই বুজি উঠিছে৷ কিন্তু বুজাব পৰা নাই এজন মানুহক,যাৰ অনুপস্থিতিয়ে মাজে মাজে স্পন্দনক বিচলিত কৰাৰ লগতে দুখবোধত বুৰাই ৰাখে৷
আনহাতে‘সমৃদ্ধ ভৱন’ৰ বাৰাণ্ডাত বহি অনেক সময় ভাৱত বিভোৰ হৈ একেবোৰ কথাকে পাগুলি বহি আছে অৰবিন্দ চলিহা৷ আজি তেওঁৰ আভিজাত্যৰ আকৰ এই ঘৰৰ সমৃদ্ধি যেন অৰ্থহীন হৈ পৰিছে৷ পত্নী-পুত্ৰই এৰি যোৱাৰপৰা নিজৰ ইগ’ আৰু মিছা অহংকাৰক লৈ থাকি যোৱা মানুহজন একেবাৰে অকলশৰীয়া হৈ পৰিছে৷আজি চকুৰ আগত বাৰে বাৰে ভাঁহি উঠিছে দেউতাক জ্ঞানেন্দ্ৰ চলিহাৰ মুখখন,যি সোণগুৰি গাঁৱৰ গাঁওবুঢ়া হৈ দিনে-ৰাতিয়ে গাঁৱৰ লোকসকলৰ হিতৰ বাবে কাম কৰি গৈছিল৷একমাত্ৰ পুত্ৰ অৰবিন্দক লৈ তেওঁৰ সপোনৰ শেষ নাছিল৷ মেধাবী অৰবিন্দই যিদিনা মেডিকেল পঢ়িবলৈ চিট পাইছিল,দেউতাকে গোটেই গাঁৱৰ মানুহক ভোজভাত খুৱাই খুব আনন্দ কৰিছিল৷ পুত্ৰৰ সফলতাতকৈও গাঁওখনৰ যে নিজাকৈ এজন চিকিৎসক হ'ব সেই কথাটোৱেহে যেন তেওঁক বেছি আনন্দিত কৰিছিল৷স্বাস্থ্যৰ ক্ষেত্ৰত অতিকৈ পিছপৰা অন্চলটোলৈ অৰবিন্দ চলিহা এচেৰেঙা আশাৰ ৰেঙণি হৈ আহিছিল৷কিন্তু কোনে জানিছিল যে সেই ৰেঙণি অনগ্ৰসৰ অন্চলটো পোহৰাবলৈ নাহি নগৰৰ জাকজমকতাত হেৰাই যাব৷ সুচিকিৎসক হোৱাৰ সুবাদতে কম সময়তে মহানগৰৰ নামী নাৰ্ছিংহোমত সুযোগ পোৱাৰ লগতে এখনত পাৰ্টনাৰশ্বিপত মালিকীস্বত্বও পোৱাত চলিহা ধন ঘটাৰ নিচাত ইমানেই মগন হৈ পৰিল যে গাঁৱৰ লগতে মাক-দেউতাকলৈও পিঠি দিলে৷ হঠাৎ গাঁৱত হোৱা এক অচিন মহামাৰীত মাকৰ মৃত্যু হ'ল আৰু তাৰ কিছুদিন পাছতে সকলোফালে আশাহত হৈ দেউতাকৰো প্ৰেচাৰ ষ্ট্ৰোক হৈ মৃত্যু হ'ল৷ চিকিৎসক পুত্ৰ থাকোঁতেও সাধাৰণ ষ্ট্ৰোকটোতে সঠিক সময়ত চিকিৎসা নোপোৱা বাবেই মৃত্যুক সাৱটি লোৱা খবৰটোৱে সকলোতকৈ বেছি মৰ্মাহত কৰিলে তেতিয়া বিদেশত অধ্যয়নৰত স্পন্দনক৷কাৰণ দেউতাকে বেছি যোগাযোগ নাৰাখিলেও মাকে কিন্তু যেতিয়াই সুবিধা পাইছিল স্পন্দনক গাঁৱলৈ লৈ গৈছিল৷প্ৰায়ে ছুটী কটাবলৈ দুদিনমানৰ বাবে যোৱা স্পন্দনক প্ৰকৃতিৰ লগতে জীৱনটোকো সূক্ষ্মভাৱে চাবলৈ ককাকেই শিকাইছিল৷ আনহাতে অৰবিন্দ চলিহাৰ পৰিয়ালক দিবলৈ সময় একেবাৰে নোহোৱা হৈছিল আৰু লাহে লাহে আৱেগহীন এক টকা ঘটা মেচিনলৈ ৰূপান্তৰিত হৈছিল৷হয়তো স্বামীৰ দৰে পুত্ৰকো সেইৰূপত চাব নিবিচৰাৰ বাবেই সন্ধ্যা চলিহাই স্পন্দনৰ ককাক আৰু গাঁৱৰ লগত সম্পৰ্কটো বৰ্তাই ৰখাত গুৰুত্ব দিছিল৷ 
সোণগুৰি গাঁৱৰ আধাপকা ৰাস্তাৰে ধূলি উৰুৱাই পুৱাই আগবাঢ়িছে এখন বিলাসী গাড়ী৷ভিতৰত মৌন হৈ বহি অহা লোকজনেও বহুত বছৰৰ মূৰত উপভোগ কৰি গৈ আছে গাঁৱৰ পুৱাৰ অকৃত্ৰিম,সুন্দৰ পৰিৱেশ,উজাই লৈছে আহিনৰ পথাৰৰ সুৱাস ৷ যোৱা ত্ৰিশটা বছৰত এই ৰাস্তাৰে প্ৰয়োজনসাপেক্ষে  বহুত কম অহা এই ৰাস্তাৰ পৰিৱৰ্তন হৈছে যদিও গাঁৱৰ এই নিভাঁজ সৌন্দৰ্য উপভোগ কৰিবলৈ আহৰি বা আগ্ৰহ দুয়োটাই নোহোৱা হৈ গৈছিল তেওঁৰ৷ কাকো নজনোৱাকৈ পুৱাই গুচি অহা মানুহজন যেতিয়া গন্তব্যস্থান পাই গাড়ীৰপৰা নামি আহিল,আচৰিত হোৱাৰ লগতে দুটোপাল চকুলোও নিগৰি আহিল৷ কাৰণ তেওঁৰ সন্মুখত পুৰণি উৱঁলিব আৰম্ভ কৰা ঘৰটোৰ ঠাইত থিয় হৈ আছিল এখন বিশাল চিকিৎসালয় আৰু নামফলকত ডাঙৰকৈ লিখা আছিল “ ৺জ্ঞানেন্দ্ৰ চলিহা মেমৰিয়েল হস্পিটেল”৷ সঁচাকৈয়ে স্পন্দনে ককাকৰ লগতে নিজৰো সপোন পূৰণ কৰাৰ লগতে দায়িত্ব সুন্দৰকৈ পালন কৰি দেখুৱালে৷ আনকি ককাকে নিজহাতে ৰোৱা বকুল,কৃষ্ণচূড়া,আম,কঁঠাল আদি বহু লাগতিয়াল গছো কাটি নেপেলাই সুন্দৰকৈ ৰাখি দিছে যাতে চৌহদটোৰ সৌন্দৰ্যবৃদ্ধি হয়৷ আগদিনা গোটেই সন্ধিয়াটো আৰু ৰাতিটো বহুত চিন্তা কৰি আৰু আত্মদংশনত ভুগি পুৱাই গুচি আহিল যদিও এতিয়াচোন তেওঁৰ সকলোৰে সন্মুখলৈ আহিবলৈ বা এনে এটা শুভকামত উপস্থিত থাকিবলৈ লাজেই লাগিছে৷ যি কাম বহুবছৰ আগতে তেওঁ কৰিব লাগিছিল,সেই কাম আজি তেওঁৰ ল’ৰাই কৰিলে আৰু তাৰবাবে তেওঁৰ পৰা বহুত অপমানো পালে৷ সকলো আঁতৰি আহিলতহে লাহে লাহে তেওঁ কথাবোৰ অনুভৱ কৰিলে৷তেন্তে!এতিয়া তেওঁ কোনখন মুখ লৈ পত্নী আৰু পুত্ৰৰ সন্মুখলৈ যাব৷ বহুত সময় বাহিৰতে ৰৈ কথাবোৰ গুণাগথা কৰি ওভতি যাবলৈ লওঁতেই ভিতৰৰপৰা স্পন্দন ওলাই আহিল৷
“দেউতা!!তুমি আহিলা৷মাঁ,চোৱাহিচোন কোন আহিছে৷মই জানিছিলোঁয়ে তুমি আহিবা বুলি৷ককাৰ নামত গাঁৱৰ কাৰণে ইমান ভাল কাম এটা আৰম্ভ হোৱাৰ সময়ত তুমি নাথাকিলে কেনেকৈ হ'ব কোৱা৷” 
আনন্দতে দেউতাকক হাতত ধৰি ধৰি ভিতৰলৈ টানি নিব খোজা স্পন্দনক হঠাৎ অৰবিন্দ চলিহাই জোৰে সাৱটি ধৰি হুকহুকাই কান্দি উঠিল৷ল'ৰাৰ মাত শুনি ভিতৰৰপৰা ওলাই অহা সন্ধ্যা চলিহাইও এই দৃশ্য দেখি  আঁচলেৰে চকুপানী টুকিলে ৷ 
“কান্দিছা কিয় দেউতা৷ তোমাক আজি ইয়াত দেখি আমাতকৈও বহুত বেছি সুখী আমাক ওপৰৰপৰা চাই থকা ককা  হৈছে৷ব’লা,অলপ পিছত মানুহবোৰ আহি পাবই৷তাৰ আগতে চাহ খাই আমি আজৰি হৈ লওঁ৷ আজিৰ শুভ কামৰ উদ্বোধন মই তোমাৰ আৰু মাৰ হাতেৰেই কৰাব খোজো৷কাৰণ অভিভাৱক তথা গুৰুজনৰ আশীৰ্বাদ অবিহনে কোনো কামেই সুন্দৰকৈ আগনাবাঢ়ে৷”
 পুত্ৰ-পৰিবাৰৰ সৈতে হাঁহিমুখে আগবঢ়া অৰবিন্দ চলিহাই যেন বহুতদিনৰ মূৰত নিজক বিচাৰি পোৱাৰ লগতে খোজ দিবলৈ আগবাঢ়িল এক নতুন,সুন্দৰ অনুভৱ তথা কৰ্তব্যৰ দিশে৷
অঙ্গন:  পৃষ্ঠাঃ 41
অপ্ৰাপ্তি

শ্ৰী প্ৰবীণ বৰা
মাজুলী, ৯৪৩৫৬৯১৬২৩
   
আজি ২২ বছৰৰ পাছত অনন্যাক লগ পালোঁ। তাই আকৌ আহিছে আমাৰ অফিচলৈ বদলি হৈ, আজিৰ পৰা প্ৰায় ২২ বছৰৰ আগতেই তাইক লগ পাইছিলো এইটো অফিচত । তেতিয়া তাই বনৰক্ষী হিচাপে যোগদান কৰিছিল আমাৰ DFO অফিচৰ একেটা কেম্পাচতে থকা গোলাঘাট DFO অফিচৰ অধীনৰ আঞ্চলিক সামাজিক বনানিকৰণ অফিচত আৰু মই চতুৰ্থ শ্ৰেণী কৰ্মচাৰী হিচাপে যোগদান কৰিছিলোঁ DFO অফিচত ।
: আকৌ আহি গলো মাজুলী বিনয় দা। তাইৰ কথাষাৰ শুনি মই মৃদু হাঁহিলো আৰু কলোঁ
: পিছে এইবাৰ একেবাৰে ডেপুটি ৰেঞ্জাৰ হৈ আহিলা, পাৰ্টি দিব লাগিব জীৱনত দুটাকৈ প্ৰমোচন শেষ কৰিলা ! 
: আপুনিওটো খুৱাব লাগিব কাৰণ আপুনিও প্ৰমোচন পালে । 
মই চিন্তা কৰি চালো কথাষাৰ অৱশ্যেই হয়, কাৰণ ময়ো এতিয়া কনিষ্ঠ সহায়ক হিচাপে পদোন্নতি লাভ কৰিলোঁ । 
: পিছে তুমি এতিয়াও আগৰ দৰেই ধুনীয়া হৈ আছা। মই কলো ।
: ' বুঢ়া ' !! - বুলি কৈ তাই খিলখিলাই হাঁহি দিলে আৰু কলে "হ'ব কাইলৈ লগ পাম, এতিয়া ৰূমত অলপ ৰেষ্ট লওঁগৈ।"
: Ok. মই মাথোঁ সন্মতি জনালোঁ তাই উঠি গ'ল বহাৰ পৰা আৰু তাইৰ লগে লগে যেন মোৰ মনটো উৰি গ'ল আজিৰ পৰা প্ৰায় ২২ বছৰৰ আগৰ সেই দিনবোৰলৈ ,
সেইয়া ২০২৩ চনৰ কথা সেইবাৰ অসমৰ বহুতেই বিভিন্ন বিভাগত চাকৰি পাইছিল মইয়ো পাইছিলোঁ চতুৰ্থ বৰ্গৰ এজন কৰ্মচাৰী হিচাপে মাজুলীত থকা DFO অফিচত ।
প্ৰায় তিনিমাহৰ পাছত আমাৰ অফিচ আৰু গোলাঘাট ডিভিজনৰ অধীনৰ আমাৰ লগতে থকা চচিয়েল ফৰেষ্টিত প্ৰায় ২০ জন মান বনৰক্ষীয়ে যোগদান কৰিছিল । সকলোবোৰ ভাল নম্ৰ আছিল যদিও মই তাৰ মাজতো এগৰাকীক পৃথক হিচাপে বিচাৰি পাইছিলোঁ, মানে মনটোৱে বিচাৰিছিল তাই হ'ল অনন্যা । ১৫ আগষ্ট উদ্‌যাপিত কৰোঁতে তাই দিয়া চমু বক্তৃতাত মই মুগ্ধ হৈছিলোঁ, তাই ধুনীয়াও আছিল, মিঠা বৰণীয়া, সুন্দৰ চকু, কথাই প্ৰতি হাঁহি ধেমালি কৰি থাকে।  পাছ দিনা ভালদৰে চিনাকি হ'লো , 
: নামটো কোৱা ।
: অনন্যা, অনন্যা বৰা, 
: ঘৰ ? 
: লক্ষীমপুৰ
: অ' , 
এনেদৰেই আমাৰ ব্যক্তিগত সম্পকবোৰ সুন্দৰ হৈ পৰিছিল। বহুতো ব্যক্তিগত কথা আলোচনা কৰিছিলোঁ । তাইক এদিন সুধিছিলো তাইৰ জীৱনৰ কথা তাই কৈছিল ,
: বিনয় দা, মোৰ ভালপোৱা আছে কিন্তু সুখী নহয় মই ।
: কিয় ? 
: আমাৰ কাষ্ট বেলেগ আহোম সম্প্ৰদায়ৰ সি, ঘৰত মানি ল'ব নোৱাৰে , 
: এইটো কথা হ'ব পাৰে নেকি ? 
: নাই অ', বহুত কথা এইবোৰ কিমান শুনিম দেউতাৰ আপত্তি, দাদাৰ গালি, মাৰ জেং জেঙনি মই অতিষ্ঠ হৈ পৰো। কেতিয়াবা তাক এৰি দিওঁ যেন লাগে ।
: সম্পৰ্কই য'ত সুখী নকৰে তেনে সম্পৰ্কৰ অৱশ্যেই মূল্য নাই , কিন্তু কাৰোবাক আশা দি পাছত নিৰাশা কৰাটো যুক্তি হ'ব নোৱাৰে। 
: নোৱাৰোঁ বিনয় দা মই বহুত চেষ্টা কৰিছোঁ একো সিদ্ধান্তই ল'ব নোৱাৰোঁ , কেতিয়াবা ভাবো ইয়াক এৰি ঘৰৰ মতেই এটা ভাল ল'ৰা চাই লওঁ।
কথাষাৰ শুনাৰ লগে লগেই মোৰ বুকুয়েদি যেন বৈ গ'ল প্ৰেমৰ সুবাস। এনে লাগিল যেন দ্বিতীয়টো সুবিধা মোৰ আহিব কাৰণ মইয়ো বিয়া পাতিবলৈ এজনী ভাল ছোৱালী বিচাৰি ফুৰিছোঁ।
এনেদৰেই পাৰ হৈছিল দিনবোৰ। তাইৰ খিলখিলিয়া হাঁহি, তাইৰ ফুৰ্তি , মানুহক আপোন আপোন কৰিব পৰা তাইৰ স্বভাৱবোৰে যেন মোক বেছি দুৰ্বল কৰি পেলাইছিল।  তাৰ মাজতে বহুত সময় পাৰ কৰিছিলোঁ তাইৰ লগত। অৱশ্যেই তাত কোনো যৌনতা নাছিল। মোৰ এটা স্বভাৱ বেয়া আছিল সেইয়া হ'ল মই ভালপোৱাৰ কথা ভবাৰ লগে লগেই যৌনতাই আহি মোৰ সন্মুখত ধৰা দিয়েহি, ইফালে অনন্যাৰ শাৰীৰিক গঠনে সকলোকে যে আকৰ্ষণ কৰিব পাৰে ই খাটাং। কিন্তু আচৰিত অনন্যাক মই মনে প্ৰাণে মোৰ বুলি ধৰি লৈছিলোঁ অথচ আজিলৈকে যৌনতাৰ কথা ভাবিবলৈকে নহ'ল, হয়তো এইয়াই সঁচা প্ৰেম ।
মনতে কেতিয়াবা ভাবো প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দি দিওঁ, কিন্তু কিবা এটাই বাধা দি ৰাখে মোক। কাৰণ মই তাইতকৈ নিম্ন খাপৰ চাকৰিয়াল আৰু ভয়ো লাগে কাৰণ মোৰ প্ৰেম বিফল হ'লে মই অফিচত থাকিব নোৱাৰিম। তথাপিও এদিন কৈছিলো তাইক ধেমালিৰ চলেৰে : - তোমাৰ দৰে ছোৱালী এজনী পোৱা হ'লে মই এমাহৰ ভিতৰতে বিয়াখন পতিলো হয়। তাই হাঁহিছিল মোৰ কথাষাৰত সেইয়া মোৰ প্ৰতি থকা দুৰ্বলতা নে নাই মোক কৰা তাচ্ছিল্যতা মই ধৰিব নোৱাৰিলোঁ ।
সময়বোৰ পাৰ হৈছিল এনেদৰেই, মই কথাবোৰ ঢাকি ৰাখিছিলো বুকুত শিল থৈ । বহুত দিন ক'ব খুজিও ক'ব পৰা নাছিলোঁ কথাবোৰ, অকল সকলোৰে আগত হাঁহিয়াতৰ পাত্ৰ হোৱাৰ ভয়ত। কাৰণ অনন্যাই লগোৱা হোৱাটএপ ষ্টেটাচৰ তাইৰ ধুনীয়া ধুনীয়া ফটোবোৰ মই ডাউনলোড কৰি ৰখাৰ কথাও কৈ চাইছিলো তাইক কিন্তু একো প্ৰতিক্ৰিয়া নাছিল তাইৰ ।
: মোৰ বিয়া অহা মাহৰ পঁচিশ তাৰিখে, যাব লাগিবই কিন্তু আপুনি । মোক নিমন্ত্ৰণ জনাইছিল অনন্যাই। বুকুৰ ভিতৰখন জুইৰ দৰে জ্বলি ছাই হৈ যাব ধৰিছে তেনে অনুভব কৰিছিলোঁ মই, তথাপিও নিজকে তাইৰ পৰা যিমান পাৰি লুকুৱাইছিলো মই।
: মোক কিন্তু আপুনি আটাইতকৈ দামী গিফট দিব লাগিব, মোৰ মনত থকাকৈ । 
: 'ওঁ', মই মাথোঁ সন্মতি জনাইছিলো তাইৰ কথাৰ ।
অনন্যাৰ বিয়া ধুম ধামেৰে পাৰ হৈছিল। অৱশ্যে তাই চাই থোৱা আহোম সম্প্ৰদায়ৰ ল'ৰাজনৰ লগত নহয়, ঘৰৰ পৰা চাই দিয়া এজন কলেজ শিক্ষকৰ লগত। মই যেনেদৰে বুকুত শিল বান্ধি তাইৰ বিয়াত উপস্থিত আছিলো ঠিক একেদৰে তাইয়ো যে নিজৰ ভালপোৱা ভৰিৰে মোহাৰি ঘৰৰ কথা ভাবি বুকুৰ মাজত এটা দুখৰ হুমুনিয়াহ কঢ়িয়াই লৈ নিজৰ অমতত যে হোমাৰ ওচৰত বহি আছিল সেইয়া তাইৰ চকু জুৰি দেখিয়েই মই ধৰিব পাৰিছিলো ।
মই তাইক বাৰ হেজাৰ মান টকাৰ এটা সোণৰ আঙুঠি গীফট হিচাপে দিলোঁ। বিয়াৰ কিছুদিন পাছতেই কাজিৰঙা ৱাইল্ড লাইফ ডিভিজনত বদলি হ'ল তাই,  বিয়াৰ পিছত কিছুদিন কণ্টেক আছিল যদিও লাহে লাহে সেৰেঙা হৈ দুবছৰ মান পাছত একেবাৰেই নোহোৱা দৰে হৈ পৰিল ।
ময়ো বিয়া পাতিলো, অনন্যাৰ বিয়াৰ দুবছৰ মান পাছত, তাইক ফোনতে মতিছিলো যদিও নাহিল তাই, 
আজিৰ পৰা প্ৰায় পাঁচ বছৰ মান আগতে মোৰ মানুহ জনী ঢুকাল। পোন্ধৰ বছৰীয়া সংসাৰ খনত আমি সংসাৰ বহাব নোৱাৰিলোঁ। IVF কৰাৰ কথা ভাবিছিলো যদিও মানুহ জনীৰ স্বাস্থ্য জনিত কাৰণত সিও আধৰুৱা হৈয়ে থাকিল ।
: আহিলে বিনয় দা। পাছদিনা অফিচৰ ষ্টেপত উঠোতেই মাত লগালে  অনন্যাই । 
: আহাঁ, আজি বিশেষ কাম নাই গতিকে তোমাৰ লগতে কথাকে পাতো। অনন্যাই চকীখন টানি বহি ললে মোৰ কাষতে ,
: আজি কিমান দিনৰ পাছত যে লগ হৈছোঁ ন ! তাই লাহেকৈ ক'লে 
: উম , মই লাহেকৈ উত্তৰ দিলো তাইক , পিছে  তোমাৰ কথা কোৱা সংসাৰৰ কথা। তাই কিছু সময় নীৰৱে ৰৈ কৈ গ'ল, 
: মই ছাগে তাৰ শাও খালো বিনয় দা, 
: তাৰ মানে !!
: সেই যে বিকাশ মোৰ পঢ়া দিনৰে বয়ফ্ৰেণ্ডটো যাক এৰি মই বিয়া হৈছিলোঁ, সি মোক বহুত ভাল পাইছিল। কিন্তু মই মোৰ মা দেউতাৰ ইমচনক সন্মান জনাই তাক এৰি প্ৰফেছাৰৰ লগত বিয়া হ'লো , আৰাম অৱশ্যেই পালোঁ কিন্তু সুখ নাপালোঁ ।
: কিয় ? মই সুধিলো
: সি এটা দানৱ, মানুহ নহয়। যেতিয়া ছুটি লৈ মই ঘৰত আহো তেওঁৰ লগত কিছু সময় কতাম বুলি মৰমেৰে, তেতিয়াও তেওঁৰ মৰম নাপাওঁ মই। গধূলি হ'লেই মদ এসোপামান খাই ভীষণ অত্যাচাৰ কৰে মোক, আনটো বাদেই মোৰ মাহৰ সেই বিশেষ দিনকেইটাটো শান্তি নাথাকে, এনেদৰেই ১০ বছৰ পাৰ কৰিলোঁ, আমাৰ মাজলৈ বিকি আহিল, কিন্তু আৰু নোৱাৰিলোঁ শেষত ডিভোৰ্চৰ দৰে সিদ্ধান্ত ল'ব লগাত পৰিল। 
: তেনে মুহূৰ্তত মোক কণ্টেক কিয় নকৰিলা ।
: কেনেকৈ কৰিম কোনেও ফোন কৰিব নোৱাৰে অকল সন্দেহ কৰে সি। তাইৰ দুখখিনি বুজিও হাঁহি ক'লো মই : ডিভোৰ্চৰ পাছত মোক কোৱা হলে ময়ে তোমাক ...!
: বুঢ়া, কথাষাৰ শেষ কৰিবলৈকে নাপালোঁ তাইৰ উত্তৰ আহিল। 
এনেদৰেই মোৰ কথাও কলো বহুত, এসময়ত আমি দুয়ো ৰাওনা হলো অফিচৰ পৰা ঘৰলৈ ।
মই অনুভব কৰিলোঁ মোৰ মনটো যেন বাৰে বাৰে আকৌ ডেকা বয়সৰ দৰে চঞ্চল হ'ব ধৰিছে । অকল অনন্যাৰ কথাই মনলৈ অহা হৈছে । 
সঁচাই তাইৰ জীৱনটো বহুত কষ্টকৰ হ'ল , মনতে ভাবিলো তাইক এবাৰ কৈ চাওঁ নেকি যে এই বয়সত তাইক আৰু মোক দুয়োটাকে লগ লাগে । 
তেনেদৰেই পাৰ হ'ল দুমাহমান । আমি  আগৰ দৰেই আকৌ সহজ হৈ পৰিলোঁ । আমি যে বুঢ়া হৈ আহিছোঁ তাকো যেন পাহৰি গৈছোঁ। সেইদিনা চাহকাপ খাই দিগন্ত হোটেলৰ পৰা ওলাই আহিব খোজোঁতেই অনন্যাও তাত পালেগৈ,
: ৰব , মইয়ো কিবা এটা খাই লওঁ । তাইয়ো চাহৰ অৰ্ডাৰ দিলে । মই খোৱা চাহৰ গ্লাচটো সন্মুখৰ পৰা আঁতৰাই বুকুত বহুত সাহস গোটাই তাইক ক'লো,
: জানা অনন্যা আজিৰ পৰা ২২ বছৰ আগতে ময়ো তোমাক মনে মনে ভাল পাইছিলো,
: উম, অলপ জানিছিলো মই, কিয় নকলে এবাৰো হয়তো তেতিয়া মোৰ জীৱনত ইমান দুখ নহ'ল হয়। কথাষাৰত সাহস পায় আৰম্ভ কৰিলোঁ মই : তেতিয়াৰ কথা বাদ দিয়া এতিয়া আমি দুয়ো অকলশৰীয়া হৈ পৰিছো, জীৱনৰ শেষ সময়ত আমাক লগ লাগে গতিকে ...!
তাই কিছু সময় নীৰৱে ৰ'ল আৰু তাৰ পাছত কলে ,
: নাই নাই এতিয়া এনে কোনো সিদ্ধান্ত ল'ব নোৱাৰোঁ। কাৰণ সমাজে আমাক মানি নলয় এই বয়সত। মোৰ ল'ৰাৰ আগত মই বহুত তললৈ নামি যাম। অফিচত আমি আমাৰ সন্মান হেৰুৱাম আৰু বহুত কিবা কিবি অ'। মই ভাবি চালো কথাষাৰ মিছা নহয়।
: কিন্তু ... মই ক'লো ।
: একো কিন্তু নাই আমি এনেদৰেই থাকো, আগৰ দৰে , এজন আনজনৰ সহায় হৈ বন্ধু হিচাপে । যদিহে দ্বিতীয় জনমত আমি আকৌ এনেদৰে লগ হওঁ তেতিয়া আপোনাৰ হ'ম বুলি কথা দিব পাৰোঁ । 
মই নিমাত হৈ ৰ'লো । কি সুধিম ভাবি নাপালোঁ শেষত সুধিলো মই : এটা কথা কোৱা মোক এদিনৰ বাবে হলেও ভাল পোৱাৰ কথা তোমাৰ মনলৈ আহিছিলনে ? 
তাই নীৰৱে ৰৈ মোৰ চকুলৈ চালে আৰু বাওঁহাতৰ তৰ্জনী আঙুলিত পিন্ধি থকা আঙুঠিটো দেখুৱাই মোক কলে : এইটো চিনি পাইছে আপুনি দিয়া। ইয়াক আজি ২২টা বছৰে হেঁপাহেৰে লৈ ফুৰিছোঁ। মোৰ চকু‌ চলচলীয়া হৈছিল। অপ্ৰাপ্তিৰ হুমুনিয়াহ এটা ওলাই আহিল অজানিতে । অনন্যালৈ চালো তাইৰো চকু কেইটা সেমেকি আহিছিল । আৰু মোক থুকাথুকি মাতেৰে কৈছিল 
: মোক আৰু আৱেগিক কৰি নুতুলিব, মোক এনেদৰেই জীয়াই থাকিব দিয়ক। মোক দুৰ্বল হ'বলৈ নিদিব । 
মই তাইৰ হাতখন খামুচি ধৰিছিলো আবেগত । তাই আঁতৰাই নিয়া নাছিল , হয়তো মোৰ দৰে তাইয়ো আশা কৰিছিল এটা নতুন জীৱনলৈ।
অঙ্গন: পৃষ্ঠা 42
শেষ পৃষ্ঠাৰ লেখাঃ

সুখৰ সন্ধানত

যদিও অতি ক্ষন্তেকীয়া সুখৰ আলিঙ্গন। তথাপি আমি সুখকে বিচাৰি হাবাথুৰি খাওঁ দিন প্ৰতিদিন। সুখ লাভৰ বাবেই সমৰ সজ্জাৰে নামি পৰোঁ জীৱন সংগ্ৰামত।
সুখনো কি ? সুখৰ সংজ্ঞা...! মানৱ জীৱনৰ প্ৰতিটো স্তৰৰ লোকৰ মানসপটত সুখৰ সংজ্ঞা সুকীয়া সুকীয়া। কাৰোবাক যদি অভাৱ পূৰণে সুখ দিয়ে, কাৰোবাক আকৌ আকাংক্ষা পূৰণে। কোনোবাই বিচাৰি ফুৰে মনৰ শান্তি, কোনোৱে বিচাৰে প্ৰেম, কোনোৱে উচ্চ স্থান। কোনো জনে আক' দহৰ উপকাৰতে সৰ্বত্ত বিচাৰি পায়। কোনো জনে সুখ বিচাৰে উচ্চাকাংক্ষা পূৰণ কৰি। মুঠৰ ওপৰত পৃথিৱীৰ প্ৰতিজন মানুহৰ ক্ষেত্ৰত সুখৰ সংজ্ঞা ভিন্ন ভিন্ন। আৰু এই সুখৰ সন্ধানতে আমি যাপন কৰি আহিছো যাযাবৰী জীৱন। 
মই এজন অৰ্ধসৈনিকৰ জোৱান। মই মোৰ জীৱনৰ লক্ষ্যৰ লগতে পৰিয়ালৰ অভাৱ-অভিযোগ সমূহ পূৰণ কৰিবলৈকে পৰিয়ালৰ কাষৰ পৰা আঁতৰি ঘূৰি ফুৰিছোঁ দেশৰ বিভিন্ন ৰাজ্যৰ প্ৰান্তে প্ৰান্তে। আজি অসমত, কাইলৈ চত্তিছগড়ত, তেনেকৈ ঝাৰখণ্ড, জম্মুকাশ্মীৰ, কেৰেলা, মণিপুৰ ইত্যাদি ইত্যাদি। মোৰ এই যাত্ৰাত মই অনেক লোকক লগ পাইছোঁ। অনেকৰ মুখেৰে সুখৰ সংজ্ঞা শুনিছোঁ। কিন্তু আচৰিত কথাটো হ'ল সকলোৰে সুখৰ ঠিকনা একে নহয়। তেন্তে সুখনো কি ?
কেৱল নিজক অধ্যয়নেৰে সুখৰ সংজ্ঞা দিব নোৱাৰাৰ দৰে বাস্তৱ অভিজ্ঞতাৰ অবিহনেও দিব নোৱাৰি সুখৰ সংজ্ঞা। মৰু দেশৰ এজন লোক আৰু বানপানীত সৰ্বস্ৰ হেৰুওৱা এজন লোকক যদি আমি সুখ ক'ত বুলি সোধো, তেন্তে দুয়োজনৰ উত্তৰ পৰস্পৰ বিৰোধী হ'ব। আকৌ আমাৰ আশা-আকাংক্ষা, স্বপ্নৰ ভিত্তিটো সুখে ভিন্ন ৰূপ পায়। গতিকে আমি যিমান লাভ কৰিলেও আমাৰ সুখী হোৱা ৰিপুটোৱে আমাক স্থায়ী ভাবে লগ নিদিয়ে। গতিকে সুখী হ'বলে হ'লে আমি সন্তুষ্ট হ'ব পাৰিব লাগিব। যিকোনো পৰিস্থিতিত, যিকোনো পৰ্যায়ত আমি পোৱাবোৰতে বুটলি ল'ব লাগিব সুখৰ সোৱাগমণি। 
কথা ক'বলে যিমান সহজ কিন্তু ইয়াক বাস্তৱত প্ৰতিৰূপ দিবলে তাতকৈ অধিক গুণে কঠিন। তথাপি আমি প্ৰয়াস কৰাতনো আমাৰ ক্ষতি কি ???

মঞ্জিত হাজৰিকা
সহ সম্পাদক অঙ্গন
6000709096
অঙ্গন:  পৃষ্ঠাঃ 43

Tags
Reactions

Post a Comment

0 Comments

Post a Comment