অকণিৰ অংকুৰণঃ ছেপ্টেম্বৰ ২০২১

নাহাঁহিবা দেইঃ

এক।।

বৰুৱাঃ (মাকৰ ঘৰলৈ যোৱা ঘৈণীয়েকৰ প্ৰতি) হেল্ল! বৰুৱানী চেনি, চাহপাত, গাখীৰ, বিস্কুট আৰু ভুজিয়া ক’ত থৈ গ’লা? চাহ একাপ খাওঁ বুলি ভাবিছোঁ..

বৰুৱানীঃ চব পাকঘৰতে আছে। হৰলিক্সৰ টেমাটোত বিস্কুট, কফিৰ বটলটোত চেনি, টমেট’ চচৰ বটলটোত ভুজিয়া, লেক্ট'জেনৰ টেমাটোত চাহপাত আৰু ঘিঁউৰ বটলটোতে পাউদাৰ গাখীৰ আছে৷ চব হাতে পোৱাতে থওঁতেও একো পোৱা নাইনে!

বৰুৱাঃ কি ক'লা?? হ'ব হ'ব আজি চাহ নাখাওঁয়েই।।

দুই।।

বনগুটিঃ হেল্ল, ধনগুটি! হেৰি নহয় তহঁতৰ ঘৰত মোক এসপ্তাহমান ৰাখিবি নেকি?

ধনগুটিঃ কেলৈ কি হ’ল তোক ঘৰৰ পৰা খেদিলে নেকি?

বনগুটিঃ নাই ঔ, মোৰ মানে গানৰ প্ৰেক্‌টিচ্‌ আছে কেইদিনমান।

ধনগুটিঃ কেলৈ ঘৰতে কৰ আক’ প্ৰেক্‌টিচ্‌।

বনগুটিঃ নাই মানে মোৰ গানৰ প্ৰেক্‌টিচ্‌ থকাৰ কেইদিন মায়ে মোক গধূলি ঘৰৰ পৰা উলিয়াই দুৱাৰৰ খিলি লগাই দি Out কৰি দিয়ে। সেইকাৰণেহে কৈছোঁ। যামনে আজি?

ধনগুটিঃ টুইট্‌ টুইট্‌ টুইট্‌..।।

✍️কৃষ্ণাময়ুৰী হাজৰিকা

ৰঙাজান, তিতাবৰ

অকণিৰ অংকুৰণ

(মাহেকীয়া শিশু আলোচনী)

মুখ্য সম্পাদকঃ হেমেন নাথ

এই সংখ্যাৰ সম্পাদনা সহযোগীঃ মৌচুমী গগৈ

উপদেষ্টাঃ ড০ অখিল চক্ৰৱৰ্তী

ডিটিপি, অংগসজ্জাঃ প্ৰণৱ প্ৰতিম নাথ

প্ৰকাশকঃ অংকুৰণ প্ৰকাশন, যোৰহাট

ৱেবঃ www.ankuranpublication.com

আমাৰ হোৱাটচ্‌এপ নম্বৰঃ 9678696861

এই সংখ্যাৰ বেটুপাতৰ অকণি

শ্ৰেষ্ঠা শ্ৰীয়া কাশ্যপ

জন্মদিনঃ ৬/৯/২০১৭

স্কুলঃ ডেফোডিল্চ ইংলিচ স্কুল, ৰামদিয়া, কামৰূপ

শ্ৰেণীঃ নাৰ্চাৰি

মাতৃঃ ধৰিত্ৰী মহন্ত

পিতৃঃ ড০ মুকুট পাঠক

ঠিকনাঃ বঙালটোলা, ৰামদিয়া, কামৰূপ (গ্ৰাম্য)।

অংকুৰণ মামাৰ চিঠিঃ

সময়ৰ সদ্ ব্যৱহাৰ

মৰমৰ অকণিহঁত,

মৰম ল’বা। আশাকৰোঁ, তোমালোক কুশলে আছা। ইতিমধ্যে প্ৰায় দুটা বছৰ তোমালোকে বিদ্যালয়লৈ যাব পৰা নাই। কিছুমানে অনলাইন ব্যৱস্থাৰে পাঠ গ্ৰহণ কৰি আছা যদিও বহুতে এটা এণ্ড্ৰইড্ মোবাইলৰ অভাৱত এই পাঠ গ্ৰহণৰ পৰাও বঞ্চিত হৈ আছা। আনহাতে বিদ্যালয়লৈ যাব নোৱাৰি তোমালোকে মানসিকভাবে যি দুখ পাইছা, একেই দুখ তোমালোকৰ ছাৰ-বাইদেউসকলেও পাইছে। তোমালোকৰ ভৱিষ্যতৰ চিন্তা কৰি তেওঁলোকে বৰ মনোকষ্ট পাইছে। কিন্তু এই সকলোৰে উৰ্দ্ধত মানুহৰ জীৱন। আমি জীয়াই থাকিলেহে বিদ্যা-শিক্ষা আহৰণ কৰিব পাৰিম, পঢ়ি-শুনি নিজৰ যোগ্যতা অনুসৰি দেশৰ সেৱা কৰিব পাৰিম, নহয় জানো? সেয়েহে এই সাময়িক বিৰতিক লৈ তোমালোক বিচলিত নহ’বা। এই বিৰতিক উপযুক্ত পৰিকল্পনাৰে সদ্ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰিলে তোমালোকে সময়ৰ লগত নিজকে আগুৱাই লৈ যাব পাৰিবা।

এইখিনিতে আমেৰিকান দাৰ্শনিক, লেখক, বিজ্ঞানী, ৰাজনীতিবিদ, গ্ৰন্থ প্ৰকাশক তথা মুদ্ৰক বেঞ্জামিন ফ্ৰেংকলিনে কোৱা কথা এষাৰ মনত পৰিছে। তেখেতে কৈছিল, ‘তুমি জীৱনক ভাল পোৱানে? যদি জীৱনক ভাল পোৱা তেন্তে সময় অপচয় নকৰিবা। কিয়নো জীৱনটো সময়ৰ ধাতুৰেই গঢ়া।’ একেদৰে তেখেতে কৈছিল, ‘তুমি পলম কৰিব পাৰা। কিন্তু সময়ে পলম নকৰে। এবাৰ হেৰাই যোৱা সময় কেতিয়াও উভতি নাহে।’ চোৱাচোন, কিমান সাৰুৱা কথা কৈছিল তেখেতে।

অকণিহঁত, জীৱনৰ যিকোনো কঠিন পৰিস্থিতিত একমাত্ৰ সময়ৰ উচিত ব্যৱহাৰেৰে আমি নিজকে নিয়ন্ত্ৰণ কৰি ৰাখিব পাৰোঁ। গতিকে তোমালোকক ইয়াকে ক’ব বিচাৰিছো যে বিদ্যালয় নোখোলা পৰ্যন্ত তোমালোকে ঘৰতেই থাকি যিকোনো প্ৰকাৰে সময়ৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখি নিজৰ পঢ়া-শুনা নিয়মীয়াকৈ কৰি থাকিবা। এই কামে তোমালোকক অনাগত দিনত কল্পনাতীতভাবে সহায় কৰিব।

তোমালোকৰ মৰমৰ

অংকুৰণ মামা।

তোমালোকৰ মনৰ কথাঃ

শ্ৰদ্ধাৰ অংকুৰণ মামা। প্ৰথমে মোৰ মৰম আৰু শ্ৰদ্ধা গ্ৰহণ কৰিব। আশা কৰোঁ অংকুৰণ মামাৰ লগতে অংকুৰণৰ সকলো পৰিয়ালবৰ্গ ভালেই আছে। অংকুৰণ নামটো যেনেদৰে বহুতৰে প্ৰিয়, ঠিক তেনেদৰে অংকুৰণ আলোচনীখনো মোৰ বাবে বহুত প্ৰিয়। এই আলোচনীখনৰ লগত ম‌ই ২০১৪ চনৰ পৰাই জড়িত আছিলোঁ। আউনীআটীয় হেমচন্দ্ৰ দেৱ উচ্চতৰ মাধ্যমিক বিদ্যালয়ৰ শিক্ষয়িত্ৰী অৰ্থাৎ আমাৰ আলোচনী খনৰ প্ৰতিনিধি মুনমুন গগৈ বাইদেউৰ পৰা প্ৰতিমাহে এই আলোচনীখন কিনিছিলোঁ। মাজে মাজে আমাৰ বিদ্যালয়ৰ অৰ্থাৎ আমগুৰি বালিকা বিদ্যালয়ৰ মমিনা খাটুন বাইদেউৰ পৰাও কিনিছিলোঁ। মোৰ লগতে আমাৰ বিদ্যালয়ৰ কেইবা গৰাকী ছাত্ৰীয়ে এই আলোচনীখন লৈছিল। প্ৰতিমাহৰ প্ৰতিখন আলোচনীৰ বাবে ম‌ই দুই এটা লেখা প্ৰেৰণ কৰিছিলোঁ আৰু আলোচনীখনৰ যোগেদি আয়োজন কৰা প্ৰতিটো প্ৰতিযোগিতাতে ম‌ই অংশ গ্ৰহণ কৰিছিলোঁ। ইয়াতকৈ এটা ভাল লগা কথা হʼল যে প্ৰতিমাহৰ প্ৰতিখন আলোচনীতে প্ৰায়বোৰ শিতানত নহʼলেও দুই এটা শিতানত মোৰ নামটো প্ৰকাশ পাইছিল। সঁচাকৈয়ে বহুত ভাল লাগে যেতিয়া নিজৰ নামটো কিতাপ-পত্ৰ, আলোচনী আদিত জিলিকি থাকে। এই ক্ষেত্ৰত মোক সহায় কৰিছিল আমাৰ সকলোৰে মৰমৰ অংকুৰণ মামাই অৰ্থাৎ হেমেন নাথ দেৱে আৰু আমাৰ পৰিয়ালৰ প্ৰত্যক জন সদ্যস‌ই এই আলোচনীখনৰ লগত জড়িত হʼবলৈ মোক সহায় কৰিছিল। অকল সহায় কৰায়ে নহয় এই আলোচনী খনৰ বাবে মোৰ লগতে আমাৰ পৰিয়ালৰ প্ৰতিজন সদ্যস‌ই অতি আগ্ৰহেৰে বাট চাই থাকে, বিশেষকৈ মোৰ দেউতা। এই আলোচনী খনৰ যোগেদি ম‌ই বহুত উপকৃত হোৱাৰ লগতে বহুতো নজনা কথা জানিব পাৰিলোঁ। আলোচনী খনৰ প্ৰতিটো শিতানেই মোৰ বাবে বহুত প্ৰিয় আছিল তাৰে ভিতৰত মোৰ অতিকৈ প্ৰিয় শিতানটো আছিল কবিতাৰ ভেদ ভাঙা অৰ্থাৎ আজৱ দেশৰ তাজ্জব কথা। মোৰ লগতে আমাৰ পৰিয়ালৰ প্ৰত্যক জন সদস্যই আলোচনীখন পঢ়ি বহুত ভাল পাইছিল। ২০১৯ চনৰ মাজভাগৰ পৰাই ক'ৰণা মহামাৰীৰ বাবে ম‌ই আলোচনীখন পোৱা নাছিলো। সচাঁকৈয়ে বহুত দুখৰ কথা যে এই বিশ্ব মহামাৰীয়ে আমাৰ বহুতৰে জীৱনলৈ সংঘাত কঢ়িয়াই আনিলে। আশা কৰোঁ আমাৰ আহিবলগীয়া দিনবোৰ যেন সুখৰ হয়। আমাৰ প্ৰত্যেক জন ব্যক্তিক যাতে ভগৱানে কুশলে ৰাখে আৰু আমাৰ মৰমৰ আলোচনী 'অংকুৰণ'খন‌ো যাতে আমি সোনকালে পঢ়িবলৈ পাওঁ, তাকেই কামনা কৰি আজিলৈ সামৰিলোঁ।

✍️প্ৰজ্বেলিকা বৰুৱা

একাদশ শ্ৰেণী

আউনীআটীয় হেমচন্দ্ৰ দেৱ উচ্চতৰ মাধ্যমিক বিদ্যালয়, শিৱসাগৰ

ভ্ৰাম্যঃ ৯৪৫৯৯৭৭২৯১

এগৰাকী প্ৰতিনিধিৰ অনুভৱঃ

মৰমৰ

ভাইটি-ভণ্টিসকল,

আজি প্ৰায় দুবছৰেই হ'বৰ হ'ল, তোমালোকৰ লগত আমি সঠিকভাৱে যোগাযোগ ৰাখিব পৰা নাই। তাৰ কাৰণ তোমালোক সকলোৱে জানা, গোটেই বিশ্বজুৰি তাল-ফাল লগোৱা ক'ৰণা মহামাৰীৰ ফলত আমি এনেদৰে দিশহাৰা হৈ পৰিলো যে তোমালোকৰ লগতো যোগসূত্ৰ প্ৰায় হেৰাই যোৱা যেন উপক্ৰম হৈ আছে।

কিন্তু পৃথিৱীৰ সকলো মানুহেই আশাবাদী। যিদৰে দিনৰ পিছত ৰাতি, ৰাতিৰ পিছত পুনৰ পুৱা হয়। ঠিক সেইদৰে বেয়া দিনবোৰো সদায় নাথাকে, ভাল দিন আহিবই। গতিকে পুনৰ এক আশাভৰা হেঁপাহেৰে তোমালোকক জনাব বিচাৰিছোঁ যে পৰিৱেশ পৰিস্থিতিৰ প্ৰতি দৃষ্টি ৰাখি আমি এক নতুন পদক্ষেপ ল'বলৈ আগবাঢ়ি আহিছোঁ। যিদৰে অংকুৰ বা গজালি নেমেলাকৈ এজোপা গছপুলি ডাঙৰ হ'ব নোৱাৰে, ঠিক একেদৰে তোমালোকৰ সহযোগিতাৰ অবিহনে 'অকণিৰ অংকুৰণ' আগবাঢ়ি যাব নোৱাৰে। সেই সহযোগিতাৰে কাম্য কৰি আমি পুনৰ 'অকণিৰ অংকুৰণ'খন তোমালোকৰ হাতত তুলি দিব বিচাৰিছোঁ আৰু ম'বাইলৰ যোগেৰেই তোমালোকে হাততে এইখন পঢ়িবলৈ পাবা তোমালোকৰ মনোগ্ৰাহী লেখাৰ বিভিন্ন শিতানেৰে। আশা কৰোঁ তোমালোকৰ সহযোগিতাই আমাৰ এই যাত্ৰাপথত বিগত সময়ৰ দৰেই গুৰি ধৰিব।

তোমালোকৰ

বৰ্ণালী দত্ত বাইদেউ

প্ৰতিনিধি, অংকুৰণ প্ৰকাশন

ডিব্ৰুগড় (অসম)

সাধুঃ

সবলা

পৌৰাণিক চৰিত্ৰৰ আধাৰত

ঋষি বিশ্বামিত্র এসময়ত এগৰাকী প্রবল প্রতাপী ৰজা আছিল৷ এবাৰ তেওঁ পুত্রসহ সসৈন্যে কোনো ঠাইলৈ যাওঁতে, যাত্রাপথত থকা বশিষ্ঠ মুনিৰ আশ্রমত প্রৱেশ কৰিছিল। ৰজাক দেখি বশিষ্ঠ মুনি বৰ আনন্দিত হ'ল৷ এনে প্রবল প্রতাপী ৰজাক অতিথিৰূপে পাই সৈন্য-সামন্তসহ আটাইকে বিপুলভাৱে অভ্যর্থনা জনালে আৰু সকলোকে দুর্লভ খাদ্যসম্ভাৰেৰে ৰাজকীয়ভাৱে আপ্যায়িত কৰিলে৷ এগৰাকী মুনিয়ে ৰজাৰ দৰে সকলোকে আপ্যায়িত কৰা দেখি ৰজা বিশ্বামিত্র আচৰিত হ'ল৷ তেখেতে মুনিক এই বিষয়ে সুধি পেলালে৷ মুনিয়ে তেতিয়া আশ্রমত থকা এজনী মহাগাভী গাইক ৰজাৰ সন্মুখলৈ মাতি আনি ক'লে যে সেই গাইজনীৰ বাবেই মুনিয়ে তেনে ৰাজকীয় খাদ্য-সম্ভাৰৰ যোগান ধৰিব পাৰিছে৷ মুনিয়ে ভগিনীৰ দৰে মৰম কৰা এই মহাগাভী গাইজনীৰ নাম হৈছে সবলা৷ এই সবলাই হৈছে অক্ষয় খাদ্য ভাণ্ডাৰৰ উৎস৷

সবলাৰ গুণৰ বিষয়ে ৰজা বিশ্বামিত্র অৱগত হোৱাৰ লগে লগে গাইজনী হস্তগত কৰিবলৈ ৰজাৰ মনত প্রৱল ইচ্ছা জাগিল৷ তেওঁ ভাবিলে এনে বৈভৱশালী গাই এজনী ৰজাৰ ওচৰত থাকিলেহে শোভা পাব৷ সেয়েহে গাইজনীক তেওঁৰ হাতত গতাই দিবলৈ বশিষ্ঠ মুনিক প্রথমতে বিনম্রভাৱে অনুৰোধ জনালে৷ মুনিয়ে ৰজাৰ অনুৰোধ বিনম্রতাৰে প্রত্যাখ্যান কৰিলে৷ তাৰ পাছত ৰজাই মুনিক নানা প্রলোভন দিলে৷ তথাপিও বশিষ্ঠ মুনি বিচলিত নোহোৱা দেখি ৰজাৰ খং উঠিল আৰু সবলাক জোৰ কৰি লৈ যাবলৈ সৈন্যসকলক আদেশ দিলে৷

ৰজাৰ সৈন্যসকলে তাইক লৈ টনা-আঁজোৰা কৰাৰ কাৰণ সবলাই বুজি নাপালে৷ তদুপৰি ৰজাৰ অনুচৰসকলে তাইক ৰছীৰে বান্ধি টানি লৈ যোৱা দেখিও মুনিক মৌন হৈ থকা দেখি সবলাৰ দুচকুৰে চকুলো ব'বলৈ ধৰিল৷ কাৰণ মুনিৰ আশ্রম এৰি ৰজাৰ ওচৰলৈ যাবলৈ তাইৰ মুঠেই ইচ্ছা নাছিল৷ সেয়েহে মুনিৰ ফালে চাই সবলাই কাতৰভাৱে হেম্বেলিয়ালে৷ তাইৰ কাতৰ হেম্বেলনিত মুনি বিচলিত হৈ পৰিল৷ লগে লগে তেওঁ সবলাক ৰজা বিশ্বামিত্রৰ সৈন্যক প্রতিৰোধ কৰিব পৰাকৈ সৈন্য সৃষ্টি কৰিবলৈ কৰিবলৈ ক'লে৷ মুনিৰ কথামাত্রেই সবলাই পলকতে অসংখ্য ভীষণ মূর্তি ধাৰণ কৰা যোদ্ধা সৃষ্টি কৰিলে৷ দুয়োপক্ষৰ সেনাৰ মাজত তয়াময়া ৰণ লাগিল৷ ৰজা বিশ্বামিত্রয়ো ৰথত উঠি সৈন্যবল একত্রিত কৰি সবলাৰ সৈন্যসকলৰ ওপৰত বাণ বর্ষণ কৰিবলৈ ধৰিলে। কিন্তু সবলাৰ সৈন্যসকলৰ কোনো ক্ষতি সাধন কৰিব নোৱাৰিলে। ৰজা বিশ্বামিত্র পৰাজিত হ'ল আৰু তেওঁৰ সৈন্যবাহিনী আশ্রমৰ পৰা বিভঙ্গে পলাই গ'ল।

✍️শৰ্মীষ্ঠা বৰ্মন

নতুন দিল্লী

প্ৰবন্ধঃ

অসমৰ প্ৰথম প্ৰধানমন্ত্ৰী জন

মৰমৰ অকণিহঁত, আজি মই তোমালোকক এনে এজন বৰেণ্য ব্যক্তিৰ কথা ক’বলৈ ওলাইছোঁ যিজনে সকলো সময়তে নিজৰ দেশ আৰু অসমীয়া জাতিৰ জাতীয় জীৱনৰ উন্নতিৰ হকে চিন্তা কৰি নশ্বৰ দেহ ত্যাগ কৰিও অমৰ হৈ থাকিবলৈ সক্ষম হৈছে৷ এনে বহু ব্যক্তি আছে তাৰে ভিতৰত আজিৰ আলোচনাৰ মাজলৈ অনা ব্যক্তিজনো এজন৷ তেখেতৰ নাম হৈছে লোকপ্ৰিয় গোপীনাথ বৰদলৈ৷ নিজৰ দেশ আৰু জাতিৰ মানুহক নিজৰ প্ৰাণতকৈও অধিক ভাল পোৱাৰ বাবেই তেখেতক “লোকপ্ৰিয় “ নামেৰে আখ্যা দিয়া হৈছিল৷ এই মহান ব্যক্তিজনৰ বিষয়ে মই তোমালোকক থূলমূলকৈ এটি আভাস দিবলৈ লৈছোঁ৷ শুনাহঁক দেই৷

১৮৯০ খ্ৰীষ্টাব্দৰ জেঠ মাহৰ ২৬ তাৰিখ ৰবিবাৰে গুৱাহাটীৰ শিলপুখুৰীৰ ডাক্তৰ বুদ্ধেশ্বৰ বৰদলৈ আৰু মাতৃ প্ৰাণেশ্বৰী দেৱীৰ ঔৰসত গোপীনাথ বৰদলৈয়ে জন্ম গ্ৰহণ কৰিছিল৷ দেউতাক এজন চৰকাৰী চিকিৎসক হোৱাৰ বাবে কৰ্মস্থান সলনি হৈ আছিল৷ কিন্তু বৰদলৈদেৱৰ বাৰ বছৰ বয়সত যেতিয়া মাতৃয়ে ইহলীলা সম্বৰণ কৰিলে তেতিয়া তেখেতে বৰদেউতাকৰ লগত গুৱাহাটীতে স্থায়ীকৈ থাকি পঢ়া-শুনা কৰিবলৈ ল’লে৷ ছাত্ৰ জীৱনতে তেখেত কিছুমান বিশিষ্ট গুণৰ অধিকাৰী হ’ব পাৰিছিল৷ তেখেতৰ অমায়িক গুণৰ বাবে সকলোৰে প্ৰিয় আৰু শ্ৰদ্ধাৰ পাত্ৰ হৈ পৰিছিল।তেখেত একেধাৰে সু গায়ক , বলিষ্ঠ তাৰ্কিক, পৈণত খেলুৱৈ, সু বক্তা, মিতব্যয়ী আৰু তেখেতে সময়ৰ মূল্য খুব ভালদৰে বুুজি পাইছিল৷ তাৰ সমানে সমানে থকা এটা মহৎ গুণ হৈছে ধৈৰ্য্য। ইয়াৰ প্ৰমাণ পোৱা যায় কলিকতাত পঢ়ি থাকোঁতে যেতিয়া ককায়েকৰ মৃত্যু হৈছিল তেতিয়া তেওঁ ৰুগীয়া বন্ধু চন্দ্ৰনাথৰ সেৱা-শুশ্ৰূষাত ব্যস্ত থাকি কৰ্তব্যজ্ঞান আৰু দায়িত্বজ্ঞানৰ পৰিচয় দিছিল৷ স্বাধীনতাৰ আন্দোলনটো সক্ৰিয় ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিছিল৷ ১৯৩৫ খ্ৰীষ্টাব্দত ভাৰতৰ শাসন আইনৰ সংস্কাৰমতে অসমতো স্বায়ত্ত্ব শাসনৰ বাবে হোৱা নিৰ্বাচনত কংগ্ৰেছে জয় লাভ কৰাত ১৯৩৮ খ্ৰীষ্টাব্দত গোপীনাথ বৰদলৈদেৱে স্বতন্ত্ৰ সদস্যৰ সহযোগত অসমৰ প্ৰধানমন্ত্ৰী হয়৷ তেঁৱেই অসমৰ প্ৰথম আৰু শেষৰজন প্ৰধানমন্ত্ৰী আছিল৷ কাৰণ এতিয়া ৰাজ্যৰ প্ৰধানজনক মুখ্যমন্ত্ৰীহে কয়৷ দেশ স্বাধীন হোৱাৰ পিছত ১৯৪৬ খ্ৰীষ্টাব্দত পুনৰ তেখেতেই মুখ্যমন্ত্ৰী হৈছিল৷

তেখেতে বুজিছিল যে এখন দেশৰ মানুহ শিক্ষিত নহ’লে দেশৰ উন্নতি অসম্ভৱ৷ সেয়ে তেখেতে নিৰক্ষৰ লোকক স্বাক্ষৰ কৰিবলৈ আপ্ৰাণ চেষ্টা কৰিছিল৷ তাৰ বাবে গাঁৱে-ভূঞে প্ৰাথমিক বিদ্যালয় স্থাপন, প্ৰাপ্তবয়স্কৰ বাবে নৈশ বিদ্যালয় আৰু অনুসুচীত জাতি-জনজাতি লোকক স্বাক্ষৰ কৰাত গুৰুত্ব দিছিল৷ তদুপৰি ১৯৪৮ খ্ৰীষ্টাব্দত গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়, গুৱাহাটীত অসম হাইক’ৰ্ট, জালুকবাৰীত ইঞ্জিনিয়াৰিং কলেজ আৰু ইঞ্জিনিয়াৰিং ইনষ্টিটিউটত আৰু আয়ুৰ্বেদিক মহাবিদ্যালয়, যোৰহাটত কৃষি মহাবিদ্যালয় খোলাৰ প্ৰস্তাৱ, ডিব্ৰুগড় মেডিকেল স্কুলখনক কলেজলৈ ৰূপান্তৰ ঘটোৱাৰ মূল ব্যক্তিজনেই আছিল এই বৰদলৈদেৱ৷

এইজনা মহান ব্যক্তিয়েই শ্বিলঙৰ পৰা আহি ১৯৫০ খ্ৰীষ্টাব্দৰ ৫ আগষ্টৰ শনিবাৰে গুৱাহাটীৰ কুমাৰ ভাস্কৰ নাট্য মন্দিৰত “প্ৰতিবাদ “ নামৰ নাটক উপভোগ কৰি উলুবাৰীৰ ঘৰলৈ যায়৷ তাতে নিশা ২:৪০ বজাত হৃদযন্ত্ৰ বিকল হৈ ৬০ বছৰ বয়সত ইহলীলা সম্বৰণ কৰিলে৷ গতিকে আমি সকলোৱেই এনে এজন মহান ব্যক্তিৰ মৃত্যু তিথিটো শ্ৰদ্ধাৰে স্মৰণ কৰোঁ আহা৷

✍️মঞ্জুষা শৰ্মা

ভ্ৰাম্যঃ ৯৯৫৪৮৯৪১২৪

অধ্যয়নেই সফলতাৰ

মূল চাবি কাঠি

মানুহে জীৱনত আত্মপ্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰিবলৈ, শিক্ষাৰ্থীসকলে নিজ লক্ষ্যত উপনীত হ'বলৈ হ'লে অধ্যয়নৰ প্ৰয়োজন। অধ্যয়ন হৈছে উন্নতিৰ আটাইতকৈ শক্তিশালী চাবি-কাঠী। অধ্যয়নে মানুহক সংগ্ৰামী হ'বলৈ শিকায়। অধ্যয়নে প্ৰত্যেকজন ব্যক্তিক যিকোনো পৰিস্থিতিত, বাধা-বিঘিনিক প্ৰত্যাহ্বান দিবলৈ সাহস যোগায়। আমি সকলোৱে অধ্যয়নক সাৰথি হিচাপে লৈ কৰ্মানুশীলন কৰা উচিত। আমাৰ মাজত অধ্যয়নৰ প্ৰতি আগ্ৰহ থাকিলেহে কৃতকাৰ্যতা সুনিশ্চিত হ'ব।জীৱন হৈছে এখন যুদ্ধ। জীৱন নামৰ এনে এক বিশাল যুদ্ধ জয় কৰিবলৈ আমাক প্ৰয়োজন কঠোৰ শ্ৰম আৰু অধ্যৱসায়ৰ। উদাহৰণ হিচাপে ১৮৫০ চনৰ আমেৰিকাৰ ৰাষ্ট্ৰনায়ক আব্ৰাহম লিংকনলৈ মন কৰিলেই হ'ল। আমেৰিকাৰ অত্যন্ত দুখীয়া পৰিয়ালত তেওঁ জন্মগ্ৰহণ কৰিছিল।

Dr.APJ Abdul Kalam says:

"Learning gives Creativity, Creativity leads to thinking, Thinking provides knowledge, Knowledge makes you Great."

✍️দীপশিখা হাজৰিকা বৰুৱা

দুলীয়াজান

গল্পঃ

চেষ্টাৰ অসাধ্য একো নাই

ৰাতিপুৱা শুই উঠিয়েই চকু দুটা মোহাৰি মোহাৰি মন্টিয়ে দুৱাৰখন খুলি বাহিৰলৈ ওলাই আহিল। হঠাৎ তাৰ চকু পৰিল দুৱাৰ মুখত পৰি থকা বাতৰি কাকত খনৰ ওপৰত। সি তাত আগতে নেদেখা অদ্ভুত দৃশ্য এটি দেখিবলৈ পালে। ল'ৰা এটাই ভৰিৰ আঙুলিৰে ধুনীয়া ছবি এখন আঁকি আছে। ল'ৰাটোৰ হাত দুখন নাই। সি বাতৰি কাকতখন বুটলি লৈ "দেউতা", "দেউতা" বুলি দৌৰি গৈ দেউতাকৰ ওচৰ পালেগৈ। দেউতাকে তেতিয়া পিছফালে মুখ‌ ধুই আছিল। সি গৈ দেউতাকক ক'লে,

"চোৱাচোন দেউতা ভৰিৰে ইমান ধুনীয়া ছবি আঁকিছে.....!"

দেউতাকে মুখ ধুই‌ থাকিয়েই ক'লে,

"বাতৰিৰ শিৰোনামাত কি লিখিছে পঢ়াচোন তুমি।"

সি পঢ়ি গ'ল...

"চিত্ৰাংকণ প্ৰতিযোগিতাত ৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰেক্ষাপটত প্ৰথম পুৰস্কাৰেৰে জিলিকিল বিশেষ ভাৱে সক্ষম অসম সন্তান তথা ষষ্ঠ শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ অভিজ্ঞান ডেকা; শিশু দিৱসৰ দিনাখন শঙ্কৰদেৱ কলাক্ষেত্ৰত অসমৰ মুখ্যমন্ত্ৰীৰ দ্বাৰা সম্বৰ্দ্ধনা-বিশেষভাৱে সক্ষম শিশু শিল্পী গৰাকীক।"

কথাখিনি পঢ়ি সি দেউতাকক সুধিলে,

"এয়া কেনেকৈ সম্ভৱ দেউতা? তাক দেখি মোৰ বৰ দুখ লাগিছে।"

দেউতাকে উত্তৰ দিলে,

"চেষ্টাৰ অসাধ্য একো নাই সোণ, মানুহে চেষ্টা কৰিলে অতি টান কামো সহজ হৈ পৰে, তাৰ কাৰণে ‌মানুহক লাগে আত্মবিশ্বাস, ধৈর্য্য আৰু একাগ্ৰতা; নহ'লেনো অভিজ্ঞানে‌ অকল ভৰিৰে ইমান ধুনীয়া ‌ছবি‌ আঁকিব পাৰেনে? মনপুতি কৰিলে ‌সকলো কামেই সহজ হৈ পৰে।" দেউতাকৰ‌ কথাখিনিয়ে মন্টিক দুগুণ উৎসাহ দিলে। সি মনতে দৃঢ় প্ৰতিজ্ঞ হ'ল যে আজিৰ পৰা সি পঢ়া-শুনা, ‌ছবি‌ অঁকা বা যি কামেই নকৰক কিয় ‌মনপুতি কৰিব, যাতে‌‌ অভিজ্ঞানৰ‌ দৰে তাকো এদিন সকলোৱে চিনি পায় ৷

✍️চন্দনা হীৰা

গুৱাহাটী

শেৱালিৰ মনৰ আশা

শেৱালি আৰু আইতাক গাঁওখনৰ একেবাৰে সিটো মূৰত এটি সৰু জুপুৰিত বাস কৰে। শেৱালিৰ মাক-দেউতাক দুয়োৰে এটি আকস্মিক মটৰ দুৰ্ঘটনাত মৃত্যু হৈছিল। আইতাকে ইঘৰে সিঘৰে ধান-চাউল জাৰি; বিয়া-বাৰু, সকাম-নিকাম পাতিলে ইটো সিটো কাম কৰি দি কোনোমতে কণমানি নাতিনীজনীৰ সৈতে জীৱন নিৰ্বাহ কৰি আছে। কিন্তু কণমানি শেৱালিক অভাৱ নোপোৱাকৈ, তেওঁ নিজে নাখায়ো খোৱাই আলৈ-বিলৈকৈ ডাঙৰ-দীঘল কৰিছে। ক'ৰবাত কিবা এটা ভাল খোৱা বস্তু পালেই চাদৰৰ আগটোতে কণমানি নাতিনীজনীলৈ বুলি বান্ধি আনে। গাঁওখনৰ আটাইতকৈ সম্ভ্ৰান্ত মানুহ হিচাপে পৰিচিত শুভংকৰ শইকীয়াৰ ঘৰত তেওঁৰ একমাত্ৰ ল'ৰাৰ বিয়াৰ আয়োজন চলিছে। বিয়ালৈ শেৱালি আৰু আইতাককো নিমন্ত্ৰণ কৰিছে। বিয়ালৈ যোৱাৰ কথা ভাবি শেৱালিৰ মনত অন্তহীন আনন্দ আৰু স্ফূৰ্তি। বিয়াৰ আগদিনাখনেই গাঁৱৰ ল'ৰা এটাৰ আগত কৈ পঠিয়াইছে, শেৱালিৰ আইতাকক বিয়াঘৰলৈ অলপ সোনকালে যাবলৈ। এইবাৰ বাকচটোৰ একেবাৰে তলিত থকা পুৰণি বগা পাটকাপোৰ যোৰ উলিয়াই ল'লে, শেৱালিৰ আইতাক বিমলীয়ে। শেৱালিকো এটি ভাল ফ্ৰক পিন্ধাই দুয়ো বিয়াঘৰলৈ বুলি ওলাল। বিয়াঘৰত মস্ত এখন ৰভা, ৰমক-জমক সাজ-পাৰেৰে অহা আহিছে আৰু যোৱা গৈছে। বিয়াঘৰ পোৱা মাত্ৰকে দৰাৰ মাকক মাত লগাওঁতেই দৰাৰ মাকে শেৱালিৰ আইতাকক ক'লে,"অ, বিমলী বাইদেউ! আহিলা, যোৱাচোন পাছফালৰ ঢেঁকীশাললৈকে যোৱা, তামোল অলপ কাটি দিয়াগৈ।" শেৱালিক তলৰ পৰা ওপৰলৈ চাই দৰাৰ মাকে কটাক্ষ কৰি ক'লে, "এহ্‌! আইতাৰৰ লগত তয়ো আহিলি হ'বলা? বাৰু যা পাছফাললৈকে।" শেৱালি আইতাকৰ লগতে গৈ ঢেঁকীশালৰ ওচৰতে বহি পৰিল। তাইৰ সমনীয়া ছোৱালীবোৰে দৌৰা-দৌৰিকৈ খেলি ফুৰিছে। ইতিমধ্যে নিমন্ত্ৰিত অতিথিসকলো আহিছে আৰু খাই-বৈ গুচি গৈছে। কিন্তু ক'তা সিহঁতক দেখোন চাহপানী এবাতি যাচিবলৈকো কোনো অহা নাই। ঘৰতে শুদা পানী এটুপি খাই অহা শেৱালিয়ে আইতাকক বাৰে বাৰে সুধিছে, "অ' আইতা আমাক খাবলৈ নামাতে নেকি?" আইতাকে "এ মাতিব ৰ'চোন " বুলি কোৱাৰ ভাগতে থাকিল..।

আবেলি চাৰি বাজিবৰ হ'ল। আইতাক নাতিনীয়েক দুয়োৰে ভোক লাগিছে। তামোল কাটিও আজৰি হৈছে, কিন্তু কোনেও তেওঁলোকক ভিতৰলৈহে মতা নাই। একোবত মাত এষাৰ দি যাওঁগৈ বুলি ওলাওঁতেই, গাঁৱৰে ল'ৰা এটাই সুধিলে, "বিমলী আইতা, খালে নে নাই?"। আইতাকে নাইখোৱা বুলি কোৱাত ল'ৰাটোৱে ভিতৰলৈ বহাবলৈ নিওঁতেই বিলনীয়া ল'ৰাকেইটাই ক'লে, "লুচি, পোলাও, মাছ, মাংস সকলো শেষ হৈছে, এতিয়া কাৰিকৰে নাৰান্ধে আৰু দৰা সোনকালে ওলাই যাব কাৰণে গৃহস্থই ৰান্ধিবলৈ মানা কৰিছে........।" এহ্‌ হ'ব বোপাইহঁত বুলি কৈ দৰাকে আশীৰ্বাদ এটা দি আইতাকে শেৱালিৰ হাতত ধৰি ঘৰলৈ বুলি খোজ ল'লে। ঘৰ পাই চাউলমুঠিতে আলু দুটা দি ৰান্ধি ভাতকেইটামান খোৱাতহে আইতাক নাতিনীয়েক দুয়োৱে অলপ তত্‌ পালে।

কণমানি শেৱালিৰ মুখখনি চাই, আইতাকৰ বেজাৰ লাগিল। নাতিনীয়েকক বুকুত সুমুৱাই আইতাকে সান্ত্বনাৰ সুৰেৰে মূৰত হাত ফুৰাই দি ক'লে, "আই অ', ভালকৈ পঢ়ি-শুনি ডাঙৰ মানুহ হ। মাছ-মাংস, ঘিঁউ-মাখন যি মন যায় ভাল বস্তু নিজেও খাবি, মোকো খুৱাবি, কেৱল ভালকৈ পঢ়।"

✍️প্ৰাংশু অনুভৱ বৰুৱা

শিৱসাগৰ

পদ্যঃ

ককা অ' ককা

ককা অ' ককা

কথা এটি কওঁ শুনা

নুশুনিলে লাগিব যে লেঠা!

ফুল মোৰ অতি মৰমৰ

ৰং যে নানা তৰহৰ