অঙ্গন ( ১ ছেপ্টেম্বৰ ২০২০)

পৃষ্ঠা ১

বেটুপাতঃ ১

---

পৃষ্ঠাঃ ২

বেটুপাত ২ঃ

পষেকীয়া ই-আলোচনী অঙ্গনৰ

বেটুপাত আৰু বেটুপাতৰ শেষ পৃষ্ঠাৰ বাবে

ফটো বিচৰা হৈছে।

আগ্ৰহীসকলক নিজৰ আকৰ্ষণীয় ফটো তিনি কপী

9678696861 নম্বৰলৈ হোৱাটচএপ যোগে ডকুমেন্ট ফৰ্মেটত শীঘ্ৰে প্ৰেৰণ কৰিবলৈ

অনুৰোধ জনোৱা হ'ল।

---

পৃষ্ঠাঃ ৩

এই সংখ্যাৰ ভিতৰ চৰাতঃ

১/ সম্পাদকীয়ঃ

জীৱনৰ চৰম সত্যবোৰ-- পৃষ্ঠা ৫

২/ প্ৰৱন্ধ: পৃষ্ঠা ৬-১৫

ক/মানুহ ৰূপান্তৰৰ খনিকৰ (হেমচন্দ্ৰ দত্ত)

খ/ সাম্প্ৰতিক সময় আৰু কিছু কথা ( তৃষ্ণাক্ষী বৰা)

গ/ বৰ্তমান সমাজৰ এক জ্বলন্ত সমস্যাঃ যৌতুক প্ৰথা (হিমপৰশা ৰাভা)

ঘ/অন্যত্ৰ বিৰলা দেৱী (প্ৰণৱ ফুকন)

ঙ/আঢ্যৱন্তৰ প্ৰতীকঃ সাহিত্য ( স্বপ্নম জ্যোতি কলিতা)

চ/ লিমাৰিক (গীতা শইকীয়া)

৩/ ধাৰাবাহিক উপন্যাসঃঃ পৃষ্ঠা ১৬-২৩

     ক। ধুমুহাই ভঙা সপোন

     দুৰ্গেশ্বৰ শইকীয়া

     খ। অনুতপ্ত

     বৃষ্টি বৰুৱা

    গ/ আজি মেঘৰ মাদল বাজিছে

    যোগল লোচন দাস

৪/ অণুগল্পঃঃ পৃষ্ঠা ২৪

ক/ ভোক ( হেমা চৌধুৰী গগৈ)

খ/পাগলী (নিৰুপমা ডেকা)

গ/ ধোঁৱা (জোনাক জুমন কাশ্যপ)

ঘ/যাত্ৰা ( মধুস্মিতা বৰা)

৫/ এক মিনিটৰ গল্পঃ পৃষ্ঠা ২৫-২৭

ক/ আবীৰ (মঞ্জুমালা শৰ্মা ভট্টচাৰ্য)

খ/ ক্ষুদ্ৰ উপহাৰ (অভিলাষা শইকীয়া)

গ/বৃদ্ধাশ্ৰম ( প্ৰস্তুতি শৰ্মা)

৬/ অনুবাদ কবিতাঃ পৃষ্ঠা ২৮

এক নামহীন কবৰ (প্ৰাণকৃষ্ণ গোস্বামী)

মূলঃ A Nameless Grave By H W Longfellow

৭/কবিতাঃঃ পৃষ্ঠা ২৯-৪০

ক/ আইৰ মুখৰ মাত (ৰণ‌্জিৎ গগৈ)

খ/ আশীৰ্বাদ (প্ৰণৱ স্নিগ্ধ জোনাক)

গ/অপেক্ষাৰ অন্ত পেলাই (তৰুণ চন্দ্ৰ নাথ)

ঘ/বাস্তৱ কেন‌্ভাচ ( লীজা তালুকদাৰ)

ঙ/ বান তই আকৌ আহিলি (মিনু বড়া হাজৰিকা)

চ/ কুঁৱলীৰ কবৰ( দেৱজিৎ শইকীয়া)

ছ/ জীৱন ডট‌্ ডট‌্ ডট‌্ (উৎপল কুমাৰ চক্ৰৱৰ্তী)

জ/ গণনা (নিৰ শৰ্মা)

ঝ/ পৃথিৱীৰ অসুখ ( চন্দনা হীৰা)

ঞ/ শাওনৰ ৰোৱনী তাই লখিমী (মনচুমী কলিতা নাথ )

ট/ প্ৰতিবাদী কণ্ঠ মোৰ (জ্যোতিষ্মান নাথ)

ঠ/ শেষ পৃষ্ঠা (বৰষা ৰাণী বৰা)

ড/ নিৰ্মালী (ৰমণ ৰাজ)

৮/ নিৱন্ধঃঃ পৃষ্ঠা ৪১

যোগ কিয় আৰু কেনেকৈ কৰিব লাগে ? ( ভাৰ্গৱ কলিতা)

৯/ অনুভৱঃঃ পৃষ্ঠা ৪২

চিন্তনীয় (নৱ জ্যোতি ডেকা)

১০/ আত্মকথনঃঃ পৃষ্ঠা ৪৩

তাই কবিতা লিখিব ( পিংকী শইকীয়া)

১১/ ভ্ৰমণ কাহিনীঃঃ পৃষ্ঠা ৪৪

মোৰ ভ্ৰমণ ডায়েৰী-২ মিৰিক আৰু অকাইটি (শৰ্মীষ্ঠা বৰ্মন)

১২/ গ্ৰন্থৰ পৰিচয়ঃ পৃষ্ঠা ৪৫

ফুল, কাঁইট আৰু সুবাস ( নৱনীতা হাজৰিকা)

১৩/ শিশু সাহিত্যঃঃ পৃষ্ঠা ৪৬

শিশুৰ উন্নত মানসিকতাৰ বাবে আমাৰ কৰণীয় (ৰাজশ্ৰী বৰা)

১৪/ গল্পঃঃ পৃষ্ঠা ৪৭-৫১

ক/ ভাড়াঘৰ (অলকা গোস্বামী)

খ/ সংকল্প (মিনাক্ষী গগৈ)

গ/ এবুকু জীয়া বাস্তৱৰ নীৰব সাক্ষী (ৰেখা সন্দিকৈ)

১৫/ ৰেচিপিঃ পৃষ্ঠা ৫২-৫৩

ক/বেচন বৰফি বা লাডু (মুনমী গগৈ)

খ/ কলডিলৰ সৈতে পাৰ মাংস ( মানসী বৰঠাকুৰ)

১৬/ নীলা খামৰ চিঠিঃঃ পৃষ্ঠা ৫৪

(বৰষা গায়ন)

১৭/ মতামতঃঃ পৃষ্ঠা ৫৫

ক/ সোণালী শইকীয়া

খ/অৰ্চনা শইকীয়া

১৮/ নিয়মীয়া শিতান

ক/ জ্ঞানৰ সঁফুৰা ঃঃ পৃষ্ঠা ৫৬

খ/ শব্দৰ যট্পট্ ঃঃ পৃষ্ঠা ৫৭

১৯/ ম'ডেল পৃষ্ঠাঃঃ পৃষ্ঠা ৫৮

২০/ শেষ পৃষ্ঠাৰ লেখাঃঃ পৃষ্ঠা ৫৯

কৰ'ণা মহামাৰী আৰু মোৰ অনুভৱ

(মঞ্জিত হাজৰিকা)

২১। ঘোষণাঃঃ  পৃষ্ঠা ৬০

---

পৃষ্ঠাঃ ৪

অঙ্গন

(পষেকীয়া ই-আলোচনী)

মুখ্য সম্পাদক ঃ হেমেন নাথ

সহঃ সম্পাদক ঃ মঞ্জিত হাজৰিকা

সহঃ সম্পাদকঃ পৰিণীতা কলিতা

উপদেষ্টাঃ ড০ অখিল চক্ৰৱৰ্তী, দুৰ্গেশ্বৰ শইকীয়া

ব্যৱস্থাপক সম্পাদকঃ ৰাজশ্ৰী বৰা, সহযোগীঃ সুদীপ্ত নয়ন নাথ

চিত্ৰশিল্পীঃ অজিত কুমাৰ ভূঞা

এই সংখ্যাৰ বেটুপাতৰ শিল্পীঃ কৃষ্ণামণি শইকীয়া, শিৱসাগৰ

প্ৰকাশকঃ অংকুৰণ প্ৰকাশন, যোৰহাট। ই-মেইলঃ ankuran2014@gmail.com

আমাৰ প্ৰতিনিধিসমূহঃ

নিৰ্মালী মহন্ত, গোপাল কৃষ্ণ বাঢ়ৈ, দেৱজ্যোতি নাথ, দিপশিখা হাজৰিকা বৰুৱা, ৰিতু ভঁৰালী, প্ৰস্তুতি শৰ্মা, স্বপ্নমজ্যোতি কলিতা, অৰ্চনা শইকীয়া, পাৰ্থজ্যোতি, ডিম্পী ডেকা, জেউতি পাঠক, পবিত্ৰ গায়ন, মিনা মহন্ত, জিন্টি, বৰ্ষাৰাণী দত্ত, স্নিগ্ধা সুবাসী ডেকা, হিৰণ্য ডেকা, নিৰঞ্জন শৰ্মা।

---

পৃষ্ঠাঃ ৫

সম্পাদকীয়ঃ

জীৱনৰ চৰম সত্যবোৰ

জীৱন এখনি বোৱতি নৈ, যি থমকি নৰয়। নৈখনে যিদৰে জাৱৰ-জোথৰ, মূল্যৱান সম্পদ আদি সকলোবোৰ কঢ়িয়াই লৈ কেৱল বৈ যায় ঠিক একেদৰেই জীৱনেও কঢ়িয়াই লৈ যায় আমাৰ দুখ যন্ত্ৰণা, সুখ শান্তি আৰু বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতাবোৰ। কেতিয়াবা আমাৰ জীৱনত এনে কিছুমান ঘটনা ঘটে য'ত আমি ভাবিবলৈ বাধ্য হও যে জীৱন ইয়াতেই থমকি ৰ'ব। কিন্তু এয়া সম্ভৱ নহয়।

আমি প্ৰতিজনেই এক নিৰ্দিষ্ট সময়ৰ বাবে এই চিৰসেউজ পৃথিৱীখনলৈ আহিছো আৰু এদিন ইয়াৰ পৰা আঁতৰি গুচি যামগৈ, এয়াই সত্য। পৃথিৱীখন যদি এখন মঞ্চ হয় তেন্তে আমি সকলোৱেই অভিনেতা। ঈশ্বৰেই ইয়াৰ পৰিচালক। এই ধাৰণামতে আমাৰ জীৱনত যি হ'বলগীয়া আছে সেয়াই হ'ব, ইতিমধ্যে যিবোৰ হৈ গ'ল সেয়াও পৰিচালকৰ নিৰ্দেশতেই হৈছে‌। তেন্তে ইয়াৰ পিছতো আমি কিয় অকলশৰীয়া হৈ পৰো? কিয় আমি নীৰৱে উচুপি উঠো?

এটা কাহিনী মনলৈ আহিছে। অলপতে পঢ়িছিলোঁ। এখন গাঁৱত এজন বৰ এলেহুৱা ল'ৰা আছিল। সি এলেহুৱা স্বভাৱৰ যদিও এজন সফল ব্যক্তি হ'বলৈ তাৰ তীব্ৰ ইচ্ছা‌ আছিল। সফল হ'বলৈ সি ছুটি পথৰ সন্ধানত আছিল। এনেতে সি গম পালে যে গাঁওখনৰ উত্তৰ দিশত এখন আশ্ৰম আছে আৰু তাতেই এজন গুৰুজী থাকে যিয়ে জীৱনৰ সকলো সমস্যাৰেই সমাধান দিয়ে। খবৰটো পোৱাৰ লগে লগে সি গুৰুজীৰ কাষ পালেগৈ আৰু নিজৰ মনৰ কথাখিনি ব্যক্ত কৰিলে। তাৰ কথাখিনি অতি আগ্ৰহেৰে শুনাৰ পিছত গুৰুজীয়ে কিছু সময় মৌন হৈ ৰ'ল আৰু ক'লে, আশ্ৰমৰ পূৱ দিশত এখন পাহাৰ আছে। পাহাৰখনৰ কাষেৰে এখন নৈ বৈ গৈছে। কাইলৈ বেলি উদয় হোৱাৰ আগতেই তুমি সেই পাহাৰখনৰ ওচৰলৈ আহিবা। তাতেই মই তোমাক এটা সমাধান দিম। কথাষাৰ শুনি ল'ৰাজনৰ মন থৌকি-বাঠৌ হৈ পৰিল। যথা সময়ত সি গৈ পাহাৰখনৰ ওচৰ পালেগৈ। গুৰুজীয়ে পাহাৰখন দেখুৱাই তাক ক'লে, এই পাহাৰখনতেই এটা বিশেষ শিল আছে যিটো শিল তুমি হাতত লৈ যিহকেই স্পৰ্শ কৰিবা সিয়েই সোণলৈ ৰূপান্তৰিত হ'ব। এইদৰে তুমি এজন সফল আৰু ধনী ব্যক্তিলৈ পৰিণত হ'বা। ল'ৰাজনে পাহাৰখনলৈ চালে আৰু দেখিলে যে গোটেই পাহাৰখন হাজাৰ হাজাৰ শিলেৰে আবৃত হৈ আছে। মনৰ কৌতুহল দমাব নোৱাৰি সি পুনৰ গুৰুজীক সুধিলে যে ইমানবোৰ শিলৰ মাজত মই কেনেদৰে সেই বিশেষ শিলটো বিচাৰি পাম? গুৰুজীয়ে উত্তৰ দিলে, তুমি প্ৰতিটো শিল স্পৰ্শ কৰোঁতে ঠাণ্ডা অনুভব কৰিবা। তেতিয়াই শিলটো নৈখনলৈ দলিয়াই দিবা। কাৰণ সেই শিলটো তুমি বিচাৰি ফুৰা  বিশেষ শিলটো নহয়। এনেদৰে শিলবোৰ স্পৰ্শ কৰোঁতে যেতিয়াই সেই বিশেষ শিলটো তোমাৰ হাতত স্পৰ্শ হ'ব, তেতিয়াই তুমি গৰম অনুভব কৰিবা আৰু তেতিয়াই বুজিবা যে সেইটোৱেই তুমি বিচাৰি ফুৰা বিশেষ শিলটো। ল'ৰাজনে ভাবিলে, পাহাৰখনৰ আটাইবোৰ শিল স্পৰ্শ কৰিবলৈ তাক অতি কমেও ছমাহৰ প্ৰয়োজন হ'ব। তথাপিও যিহেতু তাৰ জীৱন সলনি হোৱাৰ প্ৰশ্ন জড়িত হৈ আছে, গতিকে সি পিছদিনাৰ পৰাই সেই কাম কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। সি প্ৰতিবাৰতেই হাতত শিল এটা লয়, ঠাণ্ডা অনুভব কৰে আৰু লগে লগে সেইটো নৈখনলৈ দলিয়াই দিয়ে। এনেদৰেই প্ৰায় ছমাহ পাৰ হ'ল। এই কামটো তাৰ এটা শক্তিশালী অভ্যাসত পৰিণত হ'ল। সেইদিনাও সি আন দিনাৰ দৰে ঠাণ্ডা শিলবোৰ এটা এটাকৈ চুই দলিয়াই আছিল। কিন্তু হঠাৎ বেজাৰতে সি মূৰে কপালে হাত দি বহি পৰিল আৰু সি উচুপিবলৈ ধৰিলে। কাৰণ এইমাত্ৰ তাৰ হাতত পৰা সেই বিশেষ শিলটোও সি নৈখনলৈ দলিয়াই দিলে। উচুপি উচুপি সি মনৰ ভিতৰতে ভাবিলে, এয়া সি কি কাম কৰিলে! এইমাত্র দলিয়াই দিয়া শিলটো গৰম আছিল। যিটো শিল বিচাৰি বিচাৰি আজি ছমাহদিন সি অপেক্ষা কৰিছিল, কিন্তু আজি তাৰ অসচেতনতাৰ কাৰণেই সেই বিশেষ শিলটো হঠাতে সি দলিয়াই দিলে আৰু আজীৱনৰ কাৰণে এটা সুৱৰ্ণ সুযোগ হেৰুৱাই পেলালে। প্ৰকৃততে আমাৰ জীৱনটোও ঠিক তেনেকুৱাই। আমাৰ কিছুমান অভ্যাস, মনৰ অসচেতনতাৰ কাৰণে আমি আমাৰ জীৱনৰ পৰা মহা মূল্যৱান সম্পদবোৰো  হেৰুৱাই পেলাও আৰু তাৰ পাছতেই হা-হুমুনিয়াহ কাঢ়ি দিনবোৰ কটাও। ওপৰত উল্লেখিত কাহিনীটোৰ পৰা আমি ইয়াকেই বুজিলো যে আমাৰ জীৱনলৈ অহা কোনো এটা অভিজ্ঞতাই অমূলক নহয়। কেতিয়াবা আমাৰ জীৱনলৈ অহা কোনো এজন ব্যক্তি, অভিজ্ঞতা, ঘটনাই আমাৰ জীৱনত অলৌকিক পৰিৱৰ্তন আনিব পাৰে। গতিকে আহকচোন আমি সহজ হ'বলৈ শিকো। জীৱনত ঘটা প্ৰতিটো ঘটনাকেই সহজভাবে ল'বলৈ শিকো। তেতিয়াহে আমাৰ এই জীৱনটো  প্ৰকৃতাৰ্থত সুন্দৰ হ'ব।

হেমেন নাথ

সম্পাদক

(9678696861)

অঙ্গন, পষেকীয়া ই-আলোচনী

---

পৃষ্ঠাঃ ৬

প্ৰৱন্ধঃ

মানুহ ৰূপান্তৰৰ খনিকৰ

হেমচন্দ্ৰ দত্ত

The tao that can be told is not the eternal tao

The name that can be named is not the real name.

( Tao Te Ching )

জন্মতে এটি শিশুৱে এটা উকা মন লৈ পৃথিৱীলৈ আহে। ঘৰখন, সমাজ, চৌকাষৰ পৰিৱেশ, শিক্ষা-দীক্ষা, সাংস্কৃতিক মূল্যবোধ, সামাজিক চেতনা আৰু জীৱন যুদ্ধত লাভ কৰা অভিজ্ঞতাই এই উকা মনটোক ( tabula rasa বা blank slate ) এসময়ত গৈ ভৰাই পেলায়। প্ৰত্যেকৰে জীৱন যুদ্ধ আৰু জীৱনৰ অভিজ্ঞতা বেলেগ বেলেগ। হ'লেও সকলোৰে জীৱনত কম বেছি পৰিমাণে প্ৰাপ্তি-অপ্ৰাপ্তি, সফলতা- বিফলতা, আনন্দ-বেদনা, হতাশা-বিষণ্ণতা আদি আছে। প্ৰত্যেকেই নিজৰ জীৱনটোকলৈ এসময়ত সপোন দেখিবলৈ লয়। কাৰোবাৰ ক্ষেত্ৰত এই সপোন বাস্তৱায়িত হয় ; আন কোনোবাই আকৌ সমগ্ৰ জীৱন ধৰি স্বপ্ন- ভংগৰ বেদনা বহন কৰিবলগীয়া হয়। এনেকৈয়ে প্ৰতিজন ব্যক্তিয়ে নিজৰ মনৰ মাজত নিজৰে এটা কাহিনী কঢ়িয়াই লৈ ফুৰে। আচলতে এজন ব্যক্তি মানেই হ'ল মনৰ সংগোপনে কঢ়িয়াই ফুৰা এটা বিচিত্ৰ কাহিনী। এই কাহিনীটোত নাই কি ? প্ৰেম, ঘিনা, আনন্দ, বিষাদ, আশা, হতাশা, উদ্দীপনা, সফলতা - বিফলতা, অহেতুক ভীতিকে ধৰি জীৱন যুদ্ধত লাভ কৰা বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতাৰ স্মৃতি মিলি এই কাহিনীটো হয়। দুজন ব্যক্তিয়ে যেতিয়া আলাপ কৰে, সেই সময়ত আচলতে দুটা কাহিনীৰ নায়কৰ মাজতহে ভাবৰ আদান প্ৰদান হয়। দুজন ব্যক্তিয়ে যেতিয়া একেলগে থাকিবলৈ লয়। তাৰ মানে হ'ল দুটা জীৱন্ত কাহিনীয়ে একেলগে বসতি স্থাপন কৰে।

            মানুহ প্ৰকৃতিৰ সন্তান। আমাৰ চৌপাশৰ এই প্ৰকৃতি জগত, এই বিশ্ব-চৰাচৰ আকৌ এক অনন্ত শক্তিৰ খেলা। পদাৰ্থ বিজ্ঞানে ক'ব খোজে যে এক একক শক্তিৰে ভিন্ন আৰু বিচিত্ৰ ৰূপ হ'ল আমাৰ সন্মুখত ভাসমান এই প্ৰকৃতি-জগতখন। বিজ্ঞানৰ মতে, অন্তিম বিচাৰত এটা শিল আৰু এজোপা গছ, এজন মানুহ আৰু তেওঁ বহি থকা চকীখনৰ মাজত একো পাৰ্থক্য নাই। হয়, চকীখনৰ জীৱ নাই - পাছে যি শক্তিকণাৰে এখন চকী আৰু এজন মানুহৰ শৰীৰটো নিৰ্মাণ হৈছে, তাৰ মাজত আজিৰ বিজ্ঞানে এক যোগসূত্ৰ স্থাপন কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে।

           শক্তিৰ সম্পৰ্কত বিজ্ঞানে আৰু এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ কথা কৈছে। সেইটো হ'ল - শক্তিক ধ্বংশ বা বিনাশ কৰিব নোৱাৰি, ইয়াক ৰূপান্তৰহে ঘটাব পাৰি। যেনে - জল-শক্তিক ৰূপান্তৰ ঘটাই আজিৰ মানুহে বিদ্যুত উৎপন্ন কৰিছে। উল্লেখযোগ্য যে শৰীৰ আৰু মনৰ অধিকাৰী মানুহ প্ৰকৃততে এক শক্তিকেন্দ্ৰহে । মানুহৰ ব্যক্তিসত্তাৰ মাজতো অনন্ত শক্তি ভাণ্ডাৰ নিহীত হৈ  আছে। সেই ভাণ্ডাৰটোক চিনাক্ত কৰি আমি সেই শক্তিক ৰূপান্তৰৰ কিবা দিহা কৰিব পাৰিব লাগিব। প্ৰকৃতি জগতত অন্তনিহিত বাহ্যিক শক্তিক ৰূপান্তৰ কৰাত মানৱ-জাতিয়ে যি দক্ষতাৰ পৰিচয় দিছে, সেই একে দক্ষতা আমি কিয় দেখুৱাব পৰা নাই আমাৰ প্ৰত্যেকৰে ভিতৰত নিহীত হৈ থকা বিচিত্ৰ শক্তিৰ ৰূপান্তৰৰ বেলিকা ? এনে কিবা কিটিপ বা কৌশল আছে নেকি যাৰ সহায়ত মানৱীয় শক্তিক ৰূপান্তৰ ঘটাই ব্যক্তি আৰু সমাজ-জীৱনলৈ স্থায়ী শান্তি আনিব পাৰি ?

            আমি সকলোৱে দেখি থকা গোৱৰ এবিধ শক্তিৰ উৎস। বাহিৰত পেলাই থ'লে, ৰ'দত শুকাবলৈ আৰু বৰষুণত গেলিবলৈ দিলে এই গোৱৰৰপৰা দুৰ্গন্ধ ওলাব। পাছে এই একে গোৱৰকে যদি ফুলৰ গুৰিত সাৰ হিচাপে প্ৰয়োগ কৰা হয়, তাৰ পৰা আমি এখন ধুনীয়া ফুলনি উপহাৰ হিচাপে পাম। এতিয়া আমাৰ সন্মুখত দুটা ৰাস্তা খোলা আছে - আমি গোৱৰক গেলিবলৈ দিম নে ফুলৰ গুৰিত সাৰ হিচাপে ইয়াক প্ৰয়োগ কৰিম ?

          মানুহৰ মনটো প্ৰকৃততে এক অনন্ত শক্তিসম্পন্ন উন্নত সঁ‌জুলি। আমি প্ৰথমে মন নামৰ এই সঁ‌জুলিটোৰ ভিতৰত লুকাই থকা শক্তিৰ ভাণ্ডাৰবোৰক চিনাক্ত কৰিব পাৰিব লাগিব। আহক, আমি সেই কামটো কৰিবলৈ চেষ্টা কৰোঁ।

১) আমাৰ মনৰ পৰ্দাৰ মাজেদি দৈনিক লাখ লাখ ভাল-বেয়া চিন্তাৰ সোঁ‌ত পাৰ হৈ যায়। নিয়ন্ত্ৰণহীন আৰু অতি বিক্ষিপ্ত এই চিন্তাবোৰ প্ৰকৃততে শক্তিৰ একো একোটা ভাণ্ডাৰহে। ব্যৱহাৰ কৰিব জানিলে, ৰূপান্তৰ ঘটাব পাৰিলে এই চিন্তাৰ শক্তি 'শান্তি' নামৰ অন্য এটা শক্তিলৈ সলনি হয়।

২) আমাৰ আবেগ- অনুভূতিবোৰো প্ৰকৃততে শক্তিৰ উৎসহে। আনন্দ যেনেকৈ এক শক্তিৰ উৎস, হতাশা বা বিষণ্ণতাও তেনেকৈ শক্তিৰ আন এক উৎসহে। ৰূপান্তৰ ঘটাব জানিলে হতাশায়ো আমাক বিমল শান্তি উপহাৰ দিবগৈ পাৰে।

৩) আমি যে 'ৰিপু' 'ৰিপু' বুলি কৈ থাকো - এই 'ৰিপু'বোৰ প্ৰকৃততে শক্তিৰ উৎসহে। আপুনি চাগে পঢ়ি আচৰিত হৈছে লোভ, মোহ, কাম, ক্ৰোধ, দম্ভ, দ্বেষ, অহংকাৰ আদিনো কেনেকৈ শক্তিৰ উৎস হ'লগৈ ?  সমাজে দেখোন এইবোৰক বেয়া বস্তু বুলি অভিহিত কৰি আহিছে ! হয়, ৰূপান্তৰ নঘটোৱালৈকে লোভ, মোহ, কাম, ক্ৰোধ, দম্ভ, দ্বেষ, অহংকাৰ আদিবোৰ শক্তিৰ 'বেয়া' উৎস। পিছে, ৰূপান্তৰ ঘটোৱাৰ লগে লগে প্ৰতিটো ৰিপুৱেই 'শান্তি'ৰ অনন্ত উৎসলৈ সলনি হয়, প্ৰতিটো ৰিপুৱেই মানুহক একোটাকৈ উপহাৰ দি যায়। আমি ৰিপুক বেয়া বস্তু বুলি কৈ আহিছো ঠিকেই - পিছে ৰিপু নামৰ শক্তি ভাণ্ডাৰক অনন্ত শক্তিলৈ ৰূপান্তৰ ঘটোৱাৰ কৌশলটো আমি আজিও আয়ত্ত্ব কৰিব পৰা নাই ।

---

পৃষ্ঠাঃ ৭

৪) মানুহৰ অভিলাষ, মানুহৰ বাসনাবোৰো প্ৰকৃততে শক্তিৰ একো একোটা উৎস। আমাৰ প্ৰত্যেকৰে একোটা হাবিয়াস থাকে। হাবিয়াস মানেই কিবা এটা কৰা তাড়না। এই তাড়নাৰূপী মনোভংগীও আচলতে শক্তিৰ স্ফুলিঙ্গস্বৰূপ। আমি বাসনাৰ শক্তিকো ৰূপান্তৰ ঘটাব জানিব লাগিব। আচৰিত নালাগেনে বাৰু ? শক্তিৰ বিভিন্ন খেলা কৰি পৃথিৱীৰ মানুহ গৈ কেতিয়াবাই মহাকাশ পালেগৈ। অথচ, নিজৰ মাজতে থকা চিন্তা, আবেগ-অনুভূতি, ৰিপু আৰু বাসনাৰূপী শক্তি ভাণ্ডাৰক ব্যৱহাৰ কৰি, ৰূপায়ণ ঘটাই মানুহে স্থায়ী শান্তি আজিও সুনিশ্চিত কৰিব পৰাগৈ নাই !

         মানুহ এক বিচিত্ৰ জীৱ। মানুহৰ মনে সকলো কথাকে শ্ৰেণী-বিভাজন ( Categorization) কৰি ভাল পায় । ওপৰত কৈ অহা শক্তিভাণ্ডাৰবোৰকো সিহঁ‌তৰ ধৰ্ম আৰু প্ৰভাৱলৈ লক্ষ্য ৰাখি আমি 'ভাল' আৰু 'বেয়া' বুলি শ্ৰেণীবিভাজন কৰি আহিছো। 'প্ৰেম'ক আমি ভাল বুলি অভিহিত কৰিছোঁ‌ ; 'ঘৃণা'ক আমি বেয়া বুলি অভিহিত কৰিছোঁ‌। 'আনন্দ'ক আমি 'ভাল' বুলি বন্দনা কৰি আহিছো ; 'বিষাদ'ক আমি বেয়া বুলি নিন্দা কৰি আহিছো। 'খং'ক আমি চণ্ডাল বুলি অভিহিত কৰি আহিছোঁ‌। 'সংযম' ক আমি পৱিত্ৰ জ্ঞান কৰিছোঁ‌ ! পাছে, অতি তাৎপৰ্যৰ কথা এয়ে যে

প্ৰভাৱ আৰু গুণাৱলীলৈ লক্ষ্য কৰি 'ভাল' আৰু 'বেয়া' বুলি শ্ৰেণীবিভাজন কৰিলেও অন্তিম বিচাৰত প্ৰেম আৰু ঘৃণা দুই শক্তি উৎসহে। আৰু আমাৰ উদ্দেশ্য শক্তিৰ উৎসক ৰূপান্তৰ ঘটাই শান্তিলৈ সলনি কৰাহে, সিহঁতৰ প্ৰভাৱ, গুণাৱলী আৰু ধৰ্মক বিচাৰ কৰাতে আৱদ্ধ হৈ থকাটো নহয়।

           এতিয়া আমাৰ মনকৈ এটা স্বাভাৱিক প্ৰশ্ন আহিব পাৰে - আমি হতাশা বা বিষণ্ণতাৰ বলি কিয় হওঁ‌ ? কিছুমান মানুহে কিয় অকনমান কথাতে খঙত টিঙিৰিতুলা হৈ পৰে ? কিয় আমি মনোশাৰীৰিক ব্যাধিৰ চিকাৰ হৈ পৰোঁ‌ ? এইবোৰৰ পৰা মুক্ত হোৱাৰ একো উপায় নাই নে ?

         আৰম্ভণিতে কৈ অহা হৈছে যে প্ৰতিজন ব্যক্তিৰ মাজতে এটা কাহিনী লুকাই আছে। এই কাহিনীটোৱেই কাৰোবাক কৰি তোলে খঙাল, কাৰোবাক বিষণ্ণ, কাৰোবাক হতাশাগ্ৰস্ত আৰু কাৰোবাক প্ৰায় উন্মাদপ্ৰায়। আহকচোন, এই কাহিনীটোৰ বিষয়ে অকনমান জানি-বুজি লওঁ‌। ধৰক, এজন ব্যক্তিয়ে জীৱনৰ সমস্ত সঞ্চিত ধন ব্যৱসায়ত বিনিয়োগ কৰিলে আৰু অতি কম দিনৰ ভিতৰতে ব্যৱসায়ত ঘাটি খাই মানুহজন একেবাৰে দেউলীয়া হৈ পৰিল। ফলত 'উৎসাহ' নামৰ যিটো শক্তিৰে তেওঁ ব্যৱসায়টো আৰম্ভ কৰিছিল, সেই উৎসাহ হতাশালৈ পৰ্যৱসিত হৈ পৰিল। আৰু এই হতাশাই বাকী জীৱনটোত তেওঁক কোঁঙা কৰি পেলালে। ধৰক, সদ্য-বিধৱা এগৰাকী মহিলা। গাৰপৰা মাহ হালধিৰ গোন্ধ যোৱাই নাই। অথচ বিয়াৰ কেইদিনমানৰ পিছতে দুৰ্ঘটনাগ্ৰস্ত হৈ তেওঁৰ স্বামী তেওঁৰ কাষৰপৰা চিৰদিনৰ বাবে আঁতৰি গ'ল। এই দুৰ্যোগে মহিলাগৰাকীক বিষণ্ণতাৰ গহ্বৰলৈ ঠেলি দিলে। ধৰক, এজন মেধাবী ছাত্ৰৰ ইচ্ছা আছিল পঢ়ি শুনি চিকিৎসক হোৱাৰ। প্ৰতিভা আৰু মগজুও সেইমতে আছিল। পিছে পৰিৱেশ আৰু ঘটনাক্ৰমত পৰি তেওঁ হ'লগৈ দোকানি। ফলত হতাশাৰ লগতে খঙৰ বীজ এটাও তেওঁৰ মনৰ মাজত ৰোপণ হ'ল। এইবোৰ হ'ল সমাজৰ বুকুৰ পৰা তুলি অনা কেতবোৰ জীৱন্ত উদাহৰণ। পৰিৱেশ আৰু ঘটনাক্ৰমৰ কৱলত পৰি বহুতৰে সপোন থানবান হৈ যায়, আৰু স্মৃতিৰ ৰূপত সেইবোৰে মানুহক উপহাৰ দি যায় খং, হতাশা, বিষণ্ণতা আদি। এনেকৈয়ে একোটা কাহিনীৰ সৃষ্টি হয়। আমাৰ উদ্দেশ্য পিছে এই কাহিনী বিচাৰ কৰাটো নহয় ; বৰঞ্চ কাহিনীটোৰ মাজত নিহীত শক্তিভাণ্ডাৰসমূহক শান্তিলৈ সলনি কৰাহে। ওপৰত কৈ অহা সদ্য-বিধৱা মহিলাগৰাকীক আমি তেওঁৰ স্বামীক ঘূৰাই আনি দিব নোৱাৰো। পাছে সেই ঘটনাৰ পৰিণতিত মহিলাগৰাকীৰ হৃদয়ত জমা হোৱা বিষাদৰ ৰূপান্তৰ ঘটাই স্থায়ী শান্তিলৈ সলনি কৰিব পৰা যায়।

       যি কৌশল বা অনুশীলনৰ দ্বাৰা এজন মানুহৰ মাজত থকা এই শক্তি উৎসবোৰক ৰূপান্তৰ ঘটাই ( inner transformation) শান্তিলৈ সলনি কৰিব পাৰি সেই কৌশল বা অনুশীলনটোৰ নামেই হ'ল ধ্যান। সেই দৃষ্টিকোনৰ পৰা ধ্যানক মনৰ মাজত চলা এক ৰাসায়ণিক প্ৰক্ৰিয়া বুলি অভিহিত কৰিব পাৰি। এই প্ৰক্ৰিয়াত আমি নিজকে নীৰৱ দৰ্শকৰ ভূমিকাত অৱতীৰ্ণ কৰোঁ‌ আৰু আমাৰ মনৰ মাজত যিয়েই ঘটি নাথাকক কিয় ঘটিবলৈ এৰি দিওঁ‌।

          আহক, আমি এটা সহজ ধ্যান কৰোঁ‌হক। সুখাখন বা পদ্মাসন মেৰুদণ্ড পোন কৰি চকু মুদি  বহক। যিসকলে এনেকৈ বহিবলৈ অসুবিধা পাই, তেখেতসকলে চকীত বহিলেই হ'ল। কেৱল লক্ষ্য ৰাখিব যাতে আপোনাৰ মেৰুদণ্ড পোন হৈ থাকে আৰু ভৰিৰ তলুৱাৰে মজিয়াখন সমানে স্পৰ্শ কৰি থাকে। এতিয়া আপোনাৰ মনৰ পৰ্দালৈ অহা চিন্তা, আবেগ-অনুভূতি আৰু বিভিন্ন প্ৰতিক্ৰিয়াবোৰ চাবলৈ আৰম্ভ কৰি দিয়ক। ধৰি লওক যে আমাৰ মনৰ ভিতৰত এখন চিনেমা চলি আছে আৰু আপুনি হ'ল সেই চিনেমাৰ দৰ্শক। এখন চিনেমাত ভাল-বেয়া সকলো দৃশ্য থাকিব পাৰে। দৰ্শকে বেয়া পালেও বেয়ালগা দৃশ্য এটা সলোৱাৰ একো উপায় নাই। পাছে, মনৰূপী এই চিনেমাখনত বেয়া চিন্তা, বেয়া ভাৱনা এটা আহিলে তাক বাধা দিয়াৰ ইচ্ছা এটা জাগ্ৰত হ'ব পাৰে। তেনে ইচ্ছা জাগ্ৰত হ'লে সেই ইচ্ছাটোকো চাবলৈ আৰম্ভ কৰক। আপোনাৰ কাম হ'ল কেৱল চাই থকা। বেয়া লগা চিন্তা, অনুভূতি আৰু স্মৃতিবোৰকো চাই থাকক। একো প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ নকৰিব। প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ নকৰাকৈ চাই থাকিলে সময়ত সকলো চিন্তা, আবেগ-অনুভূতিৰ শক্তি উৎস নীৰৱতা আৰু শান্তিলৈ সলনি হয়।

---

পৃষ্ঠাঃ ৮

          এতিয়া চাগে আপোনাৰ মনলৈ আৰু এটা প্ৰশ্ন আহিছে। সেইটো হ'ল - প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ নকৰাকৈ চাই থকাতনো এনে কি ৰহস্য লুকাই আছে, যি নেতিবাচক চিন্তা, হতাশা, বিষণ্ণতা আদিক শান্তিলৈ সলনি কৰিব পাৰে ? এটা লঘু আৰু সকলোৱে দেখি থকা ঘটনাৰে এই ৰহস্যটো বুজাবলৈ চেষ্টা কৰা হৈছে। তিনি আলিৰ মূৰত আমি প্ৰায়ে চেঙেলীয়া ল'ৰাই ৰাস্তাৰে পাৰ হৈ যোৱা ছোৱালীক জোকোৱা দেখিবলৈ পাওঁ‌। সিহঁতে সেইজনী ছোৱালীকহে জোকাই ভাল পাই, যি সিহঁতৰ কথালৈ সঁহাৰি দিয়ে বা সিহঁতলৈ ঘূৰি চাই মিচিকীয়া হাঁ‌হি এটা মাৰে। পিছে যিজনী ছোৱালীয়ে এই চেঙেলীয়াবোৰৰ কথালৈ সঁহাৰি জনোৱাটো বাদেই সিহঁ‌তলৈ কেৰাহীকৈ ঘূৰিও নাচায়, সেই ছোৱালীজনীক দুদিনমান জোকোৱাৰ পিছত সিহঁ‌ত হতাশ হয়। আৰু পিছত ছোৱালীজনী পাৰ হৈ যোৱাৰ সময়ত 'মস্ত কামোৰজনী আহিল !' বুলি কৈ নিজৰ মাজত ব্যস্ত হয়। তাৰ মানে হ'ল লাই বা প্ৰশ্চয় নোপোৱা ছোৱালীক সিহঁ‌তে শেষত গৈ এৰাই চলে। আমাৰ মনৰ পৰ্দালৈ আহি থকা বিচিত্ৰ চিন্তা, আবেগ- অনুভূতি আৰু প্ৰতিক্ৰিয়াবোৰক এই চেঙেলীয়া ল'ৰাবোৰৰ সৈতে তুলনা কৰিব পাৰি। সিহঁ‌তে আমাৰ পৰা লাই বা প্ৰশ্চয় পাব বিচাৰে। আমি যেতিয়া কোনো প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ নকৰাকৈ সিহঁ‌তকৈ চাবলৈ আৰম্ভ কৰি দিও, সিহঁ‌তে আমাৰ পৰা প্ৰশ্চয় নোপোৱা হয়, সিহঁ‌তলৈ আমাৰ ফালৰ পৰা যোৱা ইন্ধন যোগান বন্ধ হৈ যায়। চুইচ অফ কৰাৰ পিছত এখন ফেন বাৰু কিমান সময়লৈকে ঘূৰি থাকে ? অলপ সময়ৰ পিছতে ফেনখনৰ গতি বন্ধ হয়। ঠিক সেইদৰে প্ৰশ্চয় ৰূপী ইন্ধন যোগান বন্ধ কৰি দিয়াৰ লগে লগে চিন্তাৰ সোতবোৰৰ প্ৰাৱল্য হ্ৰাস পায়, হতাশা বিষণ্ণতাৰ তেজ কমি আহে আৰু শেষত সিহঁত নীৰৱতা আৰু শান্তিলৈ সলনি হয়। এয়াই হ'ল প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ নকৰাকৈ চাই থকাৰ ৰহস্যৰ আঁ‌ৰৰ কথা।

             মন কৰিবলগীয়া  যে মনক চোৱাৰ, মনক পঢ়াৰ এই ক'লাটোৰ নামেই ধ্যান। পাছে, ধ্যান সম্পৰ্কে আমাৰ বহুতৰে শুদ্ধ ধাৰণা নাই। বহুতে মনৰ ভিতৰত ভগৱানৰ ছবি এখন লৈ তাতে চিত্ত একাগ্ৰ কৰাকে ধ্যান বুলি ভাবে। এয়া এক ভুল ধাৰণা। বৰঞ্চ ইয়াৰ ওলোটাটোহে সত্য। ধ্যানত কোনো ধাৰণা, ভগৱানৰ কল্প ছবিক গুৰুত্ব দিয়া নহয়। বৰঞ্চ মনলৈ অহা সকলো চিন্তা ভাৱনাক প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ নকৰাকৈ চাই থকাহে হয়। তদুপৰি ধ্যান হ'ল 'মন' নামৰ সঁ‌জুলিটোৰ কৱলৰ পৰা মুক্ত হৈ স্থায়ী শান্তিত প্ৰৱেশ কৰাৰ এক ক'লাহে। কোৱা হয় যে ধ্যানৰ প্ৰণালী ১২০ বিধ আছে। তাৰ মাজৰ পৰা নিজৰ পচন্দ আৰু সুবিধা অনুসৰি এবিধ বাছি লৈ নিয়মীয়াকৈ অনুশীলন  কৰি গ'লেই হ'ল। বিকল্প চিকিৎসাৰ অংশ হিচাপেও সাম্প্ৰতিক সময়ত ধ্যানৰ প্ৰচুৰ চৰ্চা হৈছে। সাহসী মহিলা কিৰণ বেদী দিল্লীৰ তিহাৰ জেইলৰ দায়িত্বত থাকোতে তাৰ কয়দীসকলক নিয়মীয়াকৈ মহেশ যোগীৰ ভাবাতীত ধ্যান ( transcendental meditation, চমুকৈ টি এম) কৰিবলৈ বাধ্য কৰোৱাইছিল। আৰু তাকে কৰি সুফলো পাইছিল। কয়দীসকলৰ আচাৰ-আচৰণ আৰু মানসিকতাৰো লক্ষণীয় ৰূপান্তৰ ঘটিছিল। ঠিক সেইদৰে এচ এন গোৱেংকাৰ বিপাশনা ধ্যান ( Vipassana meditation)  আৰু থে নাট হান( Thich Nhat Hanh)ৰ জেন ধ্যানেও ( Zen meditation ) সাম্প্ৰতিক সময়ত ব্যাপক প্ৰচাৰ আৰু সমাদৰ লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে বিশ্বৰ কোটি কোটি জনতাৰ মাজত। তামিলনাডুৰ থিৰুভানামালাই নামৰ সৰু পাহাৰীয়া ঠাইখনত ৰমন মহৰ্ষিৰ আশ্ৰম আছে। তাতো 'আত্ম অন্বেষণ' ( self - inquiry ) নামৰ এক বিশেষ প্ৰক্ৰিয়াৰ যোগেদি মানুহৰ মাজত নিহীত শক্তিৰ ৰূপান্তৰৰ কিটিপ শিকোৱা হয়। মুঠৰ ওপৰত উপযুক্ত শিক্ষকৰপৰা এটা ধ্যান বিধি শিকি লৈ নিয়মীয়াকৈ অনুশীলন কৰি গ'লেই হ'ল।

২০১৬ চনৰ সমীক্ষাৰ তথ্যমতে পৃথিৱীৰ মুঠ জনসংখ্যা হ'ল ৭৪৪.২১ কোটি। সেইমতে পৃথিৱীত থকা মুঠ আনুষ্ঠানিক ধৰ্মৰ সংখ্যা হ'ল ৪,২০০ টাৰো অধিক। কোৱা হয় যে ধৰ্মৰ লক্ষ্য হৈছে ব্যক্তি আৰু সমাজ জীৱনত শান্তি-স্থাপন কৰা। সেয়াই যদি সত্য, তেনেহ'লে পৃথিৱীত দুখনকৈ বিশ্বযুদ্ধ কেনেকৈ হ'বলৈ পালে ? হত্যা-হিংসা, লুণ্ঠন, বলাৎকাৰৰ দৰে ঘটনা দিনকদিনে বৃদ্ধি পাইছে কিয় ? ধৰ্মীয় শিক্ষাই মানুহক সভ্য, সহনশীল আৰু মানৱ-দৰদী কৰিব পৰা নাই কিয় ? বা আমি এনেকৈও ভাবিব পাৰোঁ‌ নেকি যে ৪,২০০ টা ধৰ্মই ভাল ভাল কথাবোৰ শিকাই জান্তৱ প্ৰবৃত্তি হ্ৰাস কৰাৰ পিছত যি অলপ অশুভ শক্তি মানুহৰ মাজত ৰৈ গৈছে তাৰ পৰিণতিতে সমাজত হত্যা-হিংসা, লুন্ঠন, বলাৎকাৰৰ দৰে ঘটনা ঘটি আছে ? যদি সেয়াই হয় - তেতিয়া হ'লে আমি ক'ব লাগিব যে মানুহৰ মাজত অৰ্ন্তনিহীত মানৱীয় শক্তি আৰু চেতনাক ৰূপান্তৰ কৰাত ধৰ্মীয় শিক্ষা ব্যৰ্থ হৈছে। আচলতে, ধৰ্মৰ মাজৰপৰা আধ্যাত্মিক শিকনিবোৰ বাছি উলিয়াই, সেইবোৰ ব্যক্তি- জীৱনত প্ৰয়োগ কৰিলেহে সমাজত স্থায়ী শান্তি স্থাপন হ'ব। আমি এতিয়াও ধুতি-নীতি, শাস্ত্ৰ-ভাগৱত পাঠ কৰাৰ দৰে আনুষ্ঠানিকতা কেতবোৰকে আধ্যাত্মিকতা বুলি ভাবি আছোঁ‌ ! আচলতে 'হৃদয়' নামৰ ৰসায়নাগাৰত শক্তিৰ ভাণ্ডাৰস্বৰূপ চিন্তা, ভাবনা আৰু ৰিপুক ৰূপান্তৰ ঘটাই শান্তিলৈ সলনি কৰাৰ কিটিপটোৰ নামেই হ'ল আধ্যাত্মিকতা। উকা মন এটা লৈ পৃথিৱীলৈ অহা সেই শিশুটোক পুনৰ আমাৰ মাজত আৱিষ্কাৰ কৰাৰ কৌশলটোৰ নামেই হ'ল আধ্যাত্মিকতা। চেতনাক মনৰ চিন্তা-ভাৱনাৰ পৰা মুক্ত কৰাৰ বিধিটোৰ নামেই হ'ল আধ্যাত্মিকতা। এই অৰ্থত এজন নাস্তিক মানুহো আধ্যাত্মিক হ'বগৈ পাৰে।

     শেহতীয়া তথ্য অনুসৰি সম্প্ৰতি ভাৰতত ৭৯৯খন বিশ্ববিদ্যালয় আৰু ৩৯,৭০১ খন মহাবিদ্যালয় আছে। মানৱ সম্পদ গঢ়িবৰ বাবে এই শৈক্ষিক প্ৰতিষ্ঠানবোৰে নিৰন্তৰ কাম কৰি আহিছে।কোৱা হৈছে যে ছাত্ৰৰ শাৰীৰিক, মানসিক, নৈতিক ,আধ্যাত্মিক আৰু বৃত্তিমুখী উৎকৰ্ষ সাধন কৰাই আধুনিক শিক্ষাৰ লক্ষ্য। সেই হিচাপত চৰকাৰে যথেষ্ট পুঁ‌জিও বিনিয়োগ কৰিছে। পাছে 'আধ্যাত্মিক উৎকৰ্ষ সাধন' মানে কি আজিলৈকে কোনেও স্পষ্টকৈ কোৱা নাই আৰু এই উৎকৰ্ষ সাধন কৰিবলৈ কোনো ধৰণৰ পৰিকাঠামো নিৰ্মাণৰ প্ৰস্তুতিও আমি দেখিবলৈ পোৱা নাই। খুব সম্ভৱ ভাৰতৰ কোনো এখন বিশ্ববিদ্যালয় বা মহাবিদ্যালয়ত 'আধ্যাত্মিকতা'ক এক বিষয় হিচাপে পাঠদান কৰা নহয়। অথচ বিদেশৰ প্ৰায়বোৰ আগশাৰীৰ বিশ্ববিদ্যালয় আৰু মহাবিদ্যালয়ত 'আধ্যাত্মিকতা'ক এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ বিষয় হিচাপে লৈ পাঠদান কৰা হয়। আমি এজন ছাত্ৰৰ শাৰীৰিক, মানসিক আৰু নৈতিক উৎকৰ্ষ সাধন কৰিলোঁ ঠিকেই - পাছে তেওঁৰ যদি আধ্যাত্মিক উৎকৰ্ষ সাধন কৰা নহ'ল, মানে ওপৰত কৈ অহা চিন্তা-ভাৱনা, আবেগ- অনুভূতি আৰু ৰিপুৰূপী শক্তিবোৰক ৰূপান্তৰ ঘটাই ( inner transformation) শান্তিলৈ সলনি কৰাৰ ক'লাটো যদি আমি তেওঁলোকক শিকাব নোৱাৰিলোঁ‌ - তেনেহ'লে বুজিব লাগিব যে আমাৰ আনুষ্ঠানিক শিক্ষাত কিবা খুট ৰৈ গ'ল।

             আচলতে প্ৰতিটো পৰিয়ালতে ধ্যান কৰিবৰ বাবে এটা সুকীয়া কোঠা থাকিব লাগে। পুৱা-গধূলি এটা নিদিষ্ট সময়ত পৰিয়ালৰ সকলো সদস্য সমবেত হৈ ধ্যান অনুশীলন কৰা উচিত। পৰিয়ালৰ জ্যেষ্ঠ সদস্যসকলক দেখি দেখি কনিষ্ঠসকলেও নীৰৱে বহি মনক চোৱাৰ, মনক পঢ়াৰ এই কিটিপটোৰ সৈতে পৰিচিতি লাভ কৰিব। এজন ব্যক্তিক এটা সুস্থ জীৱন যাপন কৰিবলৈ সুষম খাদ্য, ব্যায়াম, ভাল টোপনিৰ লগতে দৈনিক ধ্যানৰ প্ৰয়োজন। এই কথাটো আমি যেতিয়ালৈকে উপলব্ধি কৰিব নোৱাৰিম, তেতিয়ালৈকে দেশত যুৱ-উচ্ছৃংখলতা থাকিব, হত্যা হিংসা থাকিব, বলাৎকাৰৰ দৰে ঘটনা ঘটি থাকিব। আৰু ওপৰত কৈ অহা গোৱৰৰ দৰে মানৱ শক্তি ৰ'দত শুকাব, বৰষুণত গেলিব আৰু তাৰ পৰিণতিত চৌপাশৰ পৰিৱেশ দূৰ্গন্ধময় হৈ পৰিব। ধ্যান আৰু আধ্যাত্মিকতাই হ'ল ইয়াৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পোৱাৰ সৰ্বোত্তম উপায়।।

---

পৃষ্ঠাঃ ৯

প্ৰৱন্ধঃ

সাম্প্ৰতিক সময় আৰু কিছু কথা

তৃষ্ণাক্ষী বৰা

যোৰহাট

বৰ্তমান সংকটৰ সময়।মহামাৰী ক'ৰ'নাৰ ধ্বংসলীলাৰ লগে লগে সকলো জীৱনাদিক্ৰমত বেমেজালিৰ সৃষ্টি হৈছে।শিক্ষাখণ্ডৰ অনিশ্চয়তাৰ দৰে ভয়াৱহ আতংকৰ সৃষ্টি হৈছে, য'ত নেকি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল বিমোৰত পৰিছে তেঁওলোকৰ ভৱিষ্যতক লৈ। অনলাইন শিক্ষা ব্যৱস্থাৰ পৰা এচাম দৰিদ্ৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ জীৱনলৈ অন্ধকাৰ নামি আহিছে যি নেকি এমুঠি ভাতৰ বাবে কান্দিব লগা হৈছে তেনেস্থলত ম'বাইল ফোনৰ শিক্ষাৰ হাবিয়াস কোনে পূৰণ কৰিব ? ফলত হতাশাই এটা সুস্থ মন ভাঙি চুৰ-মাৰ কৰিছে।জীৱনলৈ নামি আহিছে হতাশা। একাংশলোকক দৰিদ্ৰতাই গ্ৰাস কৰাৰ লগতে নিবনুৱা সমস্যাই চানি ধৰিছে আমাৰ সমাজত। বহিঃৰাজ্যৰ শ্ৰমিকৰ ওভতনিয়ে দেশত হাহাকাৰ সৃষ্টি কৰিছে । কিছুৱে আত্মহণনৰ দৰে ঘৃণনীয় পথ বাছি লোৱাও পৰিলক্ষিত হৈছে। তলাবন্ধৰ বাবে সকলোফালেই হৈ পৰিছে যন্ত্ৰৱন্ত পৰিৱেশ।এইখিনিতে প্ৰশ্নৰ অৱতাৰণা হয় এই বন্ধৰ সময়ছোৱাত আমি সকলো যন্ত্ৰৱৎ হৈ পৰিম নেকি? শিক্ষা, বেংকিং চৰকাৰী-বেচৰকাৰী সকলোতে প্ৰত্যাহ্বানৰ সৃষ্টি হৈছে । যাৰ ফলত অৰ্থনীতিত মহামন্দাৰ সৃষ্টি হৈছে।অৰ্থনীতিৰ ভঙা কামিহাড় ডাল জোৰা লাগিবলৈ চৰকাৰে উচিত পদক্ষেপ ল'ব পাৰিবানে ? হ'বনে আকৌ কৰ'ণাই গ্ৰাস কৰা পৃথিৱীখন পূৰ্বৰ দৰে ? ইয়াৰ বাবে চৰকাৰৰ লগতে ৰাইজেও সহায়-সহযোগিতা আগবঢ়াব লাগিব। ঘাইকৈ নৱপ্ৰজন্মই আত্মনিৰ্ভৰশীলতা অৱলম্বন কৰি আনকো উদগণি যোগাব পাৰিব লাগিব। বৰ্তমান সময়ত ইয়েই শ্ৰেয়। অলেখ প্ৰশ্নৰ ভাণ্ডাৰৰ মাজতে সোমাই পৰিছে বিধ্বংসী বান আৰু ধুমুহাৰ তাণ্ডৱ। এই দুৰ্যোগৰ কবলত মানুহৰ এতিয়া পানীত হাঁহ নচৰা অৱস্থা। তাৰ মাজত আকৌ বৰ্ষাৰণ্যৰ বুকু ফালি কয়লা উদঘাটনৰ আলোচনা।প্ৰকৃতিৰো মানুহৰ দৰে জীয়াই থকাৰ হাবিয়াস আছে। মুঠতে মানুহ জাতিটো কোনোপধ্যেই পতিয়ন নাযায়। লাগে মাথোঁ উন্নয়ণ। সেয়ে বোধহয় প্ৰকৃতিয়ে এয়া প্ৰতিশোধৰ সুবিধা লৈছে। এতিয়া সময় ধ্বংসৰ নহয় সৃষ্টিৰ। সৃষ্টিৰ পাতনিৰে মানৱজাতিয়ে নিজ স্বাৰ্থ অটুট ৰাখিলেহে জয়ী হ'ব পাৰিব। এতিয়া সময় সজাগ আৰু সচেতনতাৰ।আহক সকলোৱে পৰিবেশ সুন্দৰ কৰি পুনৰ গঢ়ি তোলো আমাৰ বিনন্দীয়া পৃথিৱীখন ॥

---

পৃষ্ঠাঃ ১০

প্ৰৱন্ধঃ

বৰ্তমান সমাজৰ এক জ্বলন্ত সমস্যা

যৌতুক প্ৰথা

হিমপৰশা ৰাভা

স্নাতক দ্বিতীয় ষাণ্মাসিক

সন্দিকৈ ছোৱালী মহাবিদ্যালয়

         আমাৰ সমাজত অতীজৰে পৰা চলি অহা এক ব্যাধি হ'ল যৌতুক প্ৰথা | যৌতুক শব্দৰ আভিধানিক অৰ্থ হৈছে বিয়াত কইনাক উছৰ্গা কৰা বস্তু-বাহানি | ইতিহাসৰ পাত লুটিয়ালে আমি দেখিবলৈ পাওঁ পৌৰাণিক যুগত ৰজা-মহাৰজাসকলে তেওঁলোকৰ ৰাজকন্যাৰ বিবাহ অনুষ্ঠানত একো একোখন ৰাজ্য, লগুৱা-লিকচৌ, ধন-ধান আদি যৌতুকত দিছিল | সেই প্ৰথা তাহানিৰে পৰা চলিয়েই আহিছে যদিও বৰ্তমান সময়ৰ পৰিৱৰ্তনত সেইবোৰ টেলিভিছন, গাড়ী, ৰেফ্ৰিজাৰেটৰ, ৱাশ্বিং মেছিনলৈ আদিলৈ ৰূপান্তৰিত হৈছে | সম্ভ্ৰান্ত ঘৰৰ তনয়া এগৰাকীক এঘৰলৈ উলিয়াই দিলে আড়ম্বৰপূৰ্ণভাৱে বিবাহ অনুষ্ঠিত কৰি তৰহে তৰহে বিভিন্ন সামগ্ৰী যৌতুকৰূপে দান কৰা, বুজা হোৱাৰে পৰা দেখিয়েই আহিছোঁ | আনকি বিয়াৰ এসপ্তাহ পিছলৈ ইটো-সিটো বয়-বস্তু গাড়ী ভৰাই দৰাঘৰলৈ পঠিওৱা চকুৰ সন্মুখতেই দেখিছোঁ | এইবোৰকে দেখি-শুনি আমাৰ সমাজৰ এচাম লোকৰ স্বভাৱ হৈ পৰিছে "আদাক দেখি উঠিল গা কেতুৰিয়ে বোলে মোকো খা"ৰ দৰে | আমি প্ৰায়ে দেখিবলৈ পাঁও যে পানীত হাঁহ নচৰা পৰিয়াল এটাৰো বিয়াৰ দিনা ৰভাতলী শুৱনী কৰি বহুতো আচবাব তথা আনুসংগিক সামগ্ৰী ঠাহ খাই থাকে | কিন্তু পিছলৈহে প্ৰকৃত সত্য পোহৰলৈ আহিলে জ্ঞাত হয় যে আৰ-তাৰ পৰা টকা ধাৰলৈ আনিহে জাক-জমকতাৰে জীয়ৰীক এঘৰলৈ উলিয়াই দিলে, ফলত পিছলৈ ধাৰৰ বোজা ডিঙিত ওলোমাই লৈ চিপজৰী লোৱা অৱস্থা | 

---

পৃষ্ঠাঃ ১১

       কিছুদিন পূৰ্বে এটি সম্ভ্ৰান্ত পৰিয়ালৰ ছোৱালী এজনীৰ বিয়াৰ পিছত মই তেওঁলোকৰ ঘৰৰ সদস্যক যৌতুক দান কৰা সম্পৰ্কে কিছু প্ৰশ্ন কৰিছিলোঁ | উত্তৰবোৰ এনেধৰণৰ আছিল যে ছোৱালী এজনী বিয়া দি এখন ঘৰলৈ উলিয়াই দিছে, গতিকে তেওঁ তাত ব্যৱহাৰ কৰিবলগীয়া সামগ্ৰী কিছু পৰিমাণে লগত পঠিওৱা হৈছে | উদাহৰণ স্বৰূপে, শুবলৈ এখন বিছনা, চৰাঘৰ শুৱনী কৰিবলৈ চকী-মেজ, মনোৰঞ্জনৰ বাবে টেলিভিছন ইত্যাদি ইত্যাদি | উত্তৰবোৰ শুনি মই সঁচাকৈয়ে হতভম্ব হৈছিলোঁ | মৰ্যাদাপূৰ্ণ পৰিয়ালৰ জীয়ৰী এগৰাকীক মাক-দেউতাকে চাই-চিতি এনেকুৱা ৰঘূমলা  এঘৰলৈ বোৱাৰী কৰি পঠিয়ালেনে য'ত শুবলৈ এখন বিছনাৰ অভাৱ ? বহিবলৈ কেইখনমান চকী-মেজৰ ! নে এয়া সমাজত নিজৰ প্ৰতিপত্তি বজাই ৰাখিবলৈ কৰি যোৱা অহংকাৰৰ এখনি উদং চিত্ৰ ? যৌতুক দিয়াৰ পৰিৱৰ্তে যদি বিয়াৰ পিছত নিজৰ প্ৰয়োজনখিনি পূৰণৰ বাবে স্বামীৰ ওচৰত হাত পতাতকৈ বিবাহৰ পূৰ্বেই  নিজেই কিবাকৈ অভাৱখিনি পূৰ কৰিব পৰা ধৰণে উপযুক্ত শিক্ষা দি স্বাৱলম্বী কৰাৰ কথা ভাবিলেহেতেন ! কিন্তু তেনেধৰণৰ চিন্তাধাৰাৰ ব্যক্তি নিচেই তাকৰ | বেছিভাগ লোকেই "ঘৰত ছোৱালী বিবাহোপযুক্ত হৈ আছে, এতিয়া উপযুক্ত পাত্ৰ এজনৰহে সন্ধানত ৰৈ আছোঁ" বুলি কোৱা পৰিলক্ষিত হয় | আনকি বহুতেই দৰা বিচৰা কাৰ্য আৰম্ভ কৰাৰ আগৰেপৰাই এপদ এপদকৈ যৌতুকৰ সামগ্ৰীবোৰো যতনাই ৰাখে | আকৌ, উপযুক্ত পাত্ৰ মানে হৈছে এগৰাকী চৰকাৰী চাকৰি কৰা ব্যক্তি; চতুৰ্থবৰ্গৰ কৰ্মচাৰী হ'লেও কোনো কথা নাই, বাপেকৰ বয়সৰ হ'লেও চলি যাব, মাথোঁ মাহে মাহে চৰকাৰী বেতন বুটলিব পাৰিলেই হ'ল |

        ঠিক সেইদৰে বিবাহৰ প্ৰস্তাৱ দাঙি ধৰিবলৈ গৈ যৌতুক নাকচ কৰা পাত্ৰ দেখিবলৈ পোৱাও আজিৰ দিনত আঙুলি মূৰত গণিব পৰা | কোনোবা সাহিয়াল ডেকাই যদি বিবাহৰ প্ৰস্তাৱ দিবলৈ আহি বুকু ফিন্দাই যৌতুকৰ তীব্ৰ বিৰোধিতা কৰিলেহেতেন ! বৰ্তমান সময়ত বিচাৰ-বুদ্ধিৰে মহীয়ান তেনে এজন স্বামীৰ পত্নী হ'ব পৰাটোও সৌভাগ্যৰ কথা | মোৰ ভাৱধাৰাৰে যথাৰ্থতে ক'বলৈ গ'লে যৌতুকেৰে কৰা হয় দৰাঘৰীয়াক ঘোৰ লাঞ্ছনা | কিন্তু আমাৰ মানৱ সমাজে যেন তাতেই বিচাৰি পায় গৌৰৱৰ ৰশ্মিজাল | হায় মানৱ সমাজ!!!

আজিলৈকে বহুতো যৌতুকবিৰোধী মেল-মিটিং, আলোচনাচক্ৰ টেলিভিছনৰ পৰ্দাত, বাতৰিকাকতত দেখিবলৈ পালোঁ | কিন্তু প্ৰকৃততে যৌতুকপ্ৰথাৰ অৱসান ঘটিছে জানো?? আজিও হাজাৰ হাজাৰ বোৱাৰী যৌতুকৰ বলি হৈ মৰণক আকোঁৱালি ল'বলগীয়া হৈছে | যদি আমি স্বকীয় সচেতনতাৰে যৌতুকৰ বিৰুদ্ধে সৰৱ হৈ মূৰ দাঙি থিয় নহওঁ, তেন্তে দিনক দিনে এই সমাজখনে মন্দাৱস্থালৈ গতি কৰি থাকিব | সেয়েহে নেতিবাচক চিন্তাৰে নহয়, ইতিবাচক ভাৱধাৰাৰে নিজৰ লগতে সমাজখনক শুধৰণি কৰি আদৰ্শৰ পথত অগ্ৰসৰ হওঁক আহক |

(বি়.দ্ৰ: উপৰোক্ত কথাখিনি পঢ়ি কোনোৱে হয়তো মনেৰে গ্ৰহণ কৰিব আৰু কোনোৱে হয়তো সমালোচনাও কৰিব | দৰাচলতে সমাজখনত দেখি অহা ঘটনাবোৰক লৈ মনৰ মাজত কিছু খু-দুৱনিয়ে ক্ৰিয়া কৰি আছিল | তাৰেই লিখিত ৰূপত বৰ্হিপ্ৰকাশ এয়া)

---

পৃষ্ঠাঃ ১২

প্ৰৱন্ধঃ

আঢ্যৱন্তৰ প্ৰতীক : সাহিত্য

স্বপ্নম জ্যোতি কলিতা

            গোলাঘাট

দুৰাভাষ: ৬০০১৬০৯৩৫৯

             সময়ৰ লগে লগে সকলো পৰিৱৰ্তন হয় । এখন সমাজৰ পৰা আৰম্ভ কৰি বৃহৎ কোণলৈ । মানুহৰ চিন্তা কৰ্ষণ পৰা আৰম্ভ কৰি প্ৰমূল্যবোধলৈকে । এই বিৱৰ্তন সাহিত্যতো , সাহিত্য সুকুমাৰ কলাৰেই ফলশ্ৰুতি । অতীজৰে পৰা সাহিত্য সকলোৰে আপোন আৰু এক বিশেষ সন্মানৰ প্ৰতীক । এই কথা অতীজত মুখে মুখে প্ৰচলিত মৌখিক লোক সাহিত্যৰ পৰা আৰম্ভ কৰি ছপা মাধ্যমত প্ৰকাশ হোৱালৈকে এই সমূহেই ইয়াৰ সাক্ষ্য বহন কৰে । সাহিত্যই প্ৰতিনিধিত্ব কৰে একোটা যুগৰ সমাজ ব্যৱস্থা , সাহিত্য সংস্কৃতিক ।

            অসমীয়া সাহিত্যৰ বুৰঞ্জীত তিনি ধাৰাত বিভক্ত আদি , মধ্য আৰু আধুনিক । বিভিন্ন যুগৰ সাহিত্যৰাজিয়ে সেই যুগৰ সাহিত্যৰ বৈশিষ্ট্যক প্ৰাধান্যতা দিয়ে । প্ৰাচীনতাৰ পৰা আধুনিক তথা বৰ্তমান যুগলৈ সাহিত্যৰ উত্তৰণৰ ক্ষেত্ৰত কাকত-আলোচনীৰ ভূমিকা প্ৰণিধানযোগ্য । কাকত-আলোচনী যদিও বৰ্তমান যুগৰ বস্তু ই আদি বা মধ্য যুগৰ সাহিত্যতকৈ আধুনিক সাহিত্যক অধিক মাত্ৰা প্ৰদান কৰিলে । ১৮৪৬ চনতে প্ৰকাশিত প্ৰথম অসমীয়া আলোচনী 'অৰুণোদয়'কে আৰম্ভ কৰি পৰৱৰ্তী কালৰ 'আসাম বন্ধু' , 'জোনাকী' , 'জয়ন্তী' , 'বাঁহী' , 'আৱাহন'কে আদি কৰি আজিৰ 'প্ৰান্তিক' , 'প্ৰকাশ' , 'গৰীয়সী' , 'সাতসৰী'লৈকে এক পূৰ্ণ বিকাশৰ অধ্যায় । এই কাকত-আলোচনী সমূহত প্ৰকাশিত লেখা সমূহত চকু ফুৰালেই পৰিলক্ষিত হয় সেই সময়ৰ সমাজ ব্যৱস্থা , ব্যক্তিবিশেষৰ চিন্তা , সমস্যা কেনেধৰণৰ আছিল ।

            গ্ৰন্থৰ লগতে কাকত-আলোচনী সমূহেও সাহিত্যৰ বিকাশত অৰিহণা যোগায় । বৰ্তমান গণ মাধ্যম সমূহেও প্ৰতিভা বিকাশৰ ক্ষেত্ৰত যথেষ্ট পৰিপক্কতা প্ৰদান কৰিছে , এই কথা কেতিয়াও নুই কৰিব নোৱাৰি যদিও কিছু কাৰণত নেতিবাচক দিশসমূহো সাঙোৰ খাই আহে সেয়েহে হয়তো উদ্ভৱ হয় বহুতো বিতৰ্কিত প্ৰসঙ্গ ।

             এজন ভাল লেখক হ'ব লাগিলে এজন ভাল পাঠকো হ'ব লাগিব । আটাইতকৈ দুখ জনক কথাটো হ'ল যে বৰ্তমান পাঠকৰ সংখ্যা নিচেই তাকৰ । ইয়াৰ মূলতে হৈছে ছপা মাধ্যমত নিজৰ নামটো দেখাৰ হাবিয়াস আৰু কিছু স্বীকৃতি । এনে পৰিপ্ৰেক্ষিতত সাহিত্যৰ গুণগত বিকাশ‌ আৰু মানদণ্ডৰ উন্নীতকৰণ হৈছেনে নাই সেই কথা একে এষাৰে কোৱা অসম্ভৱ । কেতিয়াবা যথোপযুক্ত পৈণত লেখাও উপযুক্ত সম্পাদনাৰ অভাৱত যথোচিত মূল্যায়ন পাবলৈ বহুবেলি অপেক্ষা কৰিব লগা হয় । এটা কথা ঠিক যে অতীজৰে পৰা সাহিত্য সন্মানৰ বস্তু আঢ্যৱন্তৰ প্ৰতীক । আজিও দুখন কিতাপ বেছিকৈ অধ্যয়ন কৰা ব্যক্তিক মানুহে কিছু পৃথক দৃষ্টিৰে চায় । কিবা এটা কোৱাৰ আগতে আগ পাচ গুণিহে কয় । আজিকালি এনে কিছুমান ব্যক্তিও আছে যি নিয়মীয়া ভাৱে কাকত আলোচনী গ্ৰহণ কৰে । চ'ৰাঘৰ নাইবা নিজাকৈ পুথিভঁৰাল নিৰ্মাণ কৰি ভিন্নসুৰীৰ কিতাপ আলোচনী থৈ আভিজাত্যৰ পৰিচয় দিয়ে । কিন্তু , সাহিত্যৰ পক্ষে ই কিঞ্চিৎমানো হিতকাৰী নহয় । কিয়নো সাহিত্য এটা ঠেক গণ্ডীৰ মাজত আৱদ্ধ বস্তু নহয় ই বিশ্বজনীনতাৰহে পৰিচায়ক । ইয়াক উপযুক্ত সমালোচনাৰ মাজেৰে আগুৱাই নিলেহে পূৰ্ণতা পাব আৰু সমীচিত হ'ব । 

---

পৃষ্ঠাঃ ১৩

প্ৰৱন্ধঃ

অন্যত্ৰ বিৰলা দেৱী

(অন্তিম খণ্ড)

প্ৰণৱ ফুকন

নতুন দিল্লী

ভ্ৰাম্য ঃ৮৮২৬৮০৩০৩০

কিন্তু সাধাৰণ প্ৰজাৰ কথা বুৰঞ্জীয়ে নকয়; কয় আমাৰ ফকৰা-যোজনা, বচন- দৃষ্টান্তসমূহে ৷ অশিক্ষিত গঞাৰ মুখে-মুখে সৃষ্টি হোৱা এই সম্ভাৰসমূহে প্ৰাচীন আৰু মধ্যযুগৰ অসমৰ জনজীৱনৰ বিষয়ে বহুতো কথা আমাক জনায় ৷ এই সম্ভাৰসমূহৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি আমি ক’ব পাৰোঁ যে নাৰীৰ মৰ্য্যাদা সদায় অক্ষুন্ন ৰখা হৈছিল ৷ এখন ঘৰৰ আৰ্থিক সৰবৰাহৰ বাবে পুৰুষে কাম কৰি গৈছিল যদিও উন্নতিৰ স্বীকৃতি দিয়া হৈছিল মহিলাগৰাকীকহে ৷ সেয়ে আমি পাওঁ:

“পুৰুষৰ কপালত জন

তিৰোতাৰ কপালত ধন"

অৰ্থাৎ সন্তান পুত্ৰ হবনে কন্যা, সেয়া পুৰুষৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে । ই সম্পূৰ্ণ বিজ্ঞানসন্মত কথা, কাৰণ পুৰুষৰ কোনবিধ ক্ৰম’জমে নাৰীৰ গৰ্ভত থিতাপি লৈছে, তাৰ ওপৰতে সন্তানৰ লিঙ্গ নিৰ্ভৰ কৰে ৷ যি কথা বিজ্ঞানে আজি কৈছে, আমাৰ গঞা ৰাইজে শ শ বছৰ আগতেই কৈ গ'ল ৷ কিন্তু সংসাৰখন সকলো দিশৰ পৰা নদন বদন, জীপাল হয় নাৰীগৰাকীৰ কষ্ট আৰু স্বভাৱৰ ভিত্তিতহে ৷ 

এনে নাৰীয়ে চিৰদিন অসমৰ গৌৰৱ ৰাখি আহিছে ৷ ঘৰৰ বয়োজ্যেষ্ঠজনক কেনেকৈ সন্মান কৰিব লাগে, তাৰ দৃষ্টান্তও নাৰীয়ে দাঙি ধৰে:

“নুপুচি কৰ্ম নকৰে 

সিজনীৰ লক্ষ্মী গৃহ নাচাৰে” 

যি নাৰীয়ে ঘৰৰ জ্যেষ্ঠজনৰ মতামত নোলোৱাকৈ কোনো কাম নকৰে, লক্ষ্মীয়ে তেওঁৰ ঘৰত থিতাপি লয় ৷

সেয়ে ঘৰৰ গৃহিনীৰ মতামতৰ অবিহনে কাম কৰা উচিত নহয় বুলিও আমাক সঁকিয়াই দিয়া হয় এনেদৰে:

“ঘৰৰ ঘৈণী, ল'ৰাৰ মাক

তোক নুসুধি সুধিম কাক"

এই গৃহলক্ষ্মীয়ে ভাতৰ কাঁহীখন সুন্দৰকৈ সজাই গিৰিয়েকক দিবলৈ ভাল পায় ৷ ভাতকেইটা একাষে দি কাঁহীৰ কিনাৰত লোণ অকণমান, খৰিচাকণ, ভোজনথেলা (জলকীয়া) এটা গোটাই দিয়ে আৰু কাষত আঞ্জাৰ বাটিটো, পানীৰ লোটা, গামোচাখন ধুনীয়াকৈ যতনাই দিয়ে যাতে দেখাৰ লগেলগে পতিৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙি উঠে ৷ এইকণ প্ৰশংসা তেওঁৰ প্ৰাপ্য ৷ কিন্ত পতিয়ে লোণ, খৰিচা দিবলৈও তত নোহোৱা কৰিলে, তেওঁ পত্নীৰ কটাক্ষৰ সন্মুখীন হ’ব লগা হয় ৷ 

“কিনো পৈ হুতাইতাই 

লোণ খৰিচা দিবৰ তত নাই” 

এগৰাকী সুপত্নীৰ সকলো কথাই স্বামীৰ বাবে ভাল:

“লাগী তিৰোতাই পাটীত পাদে

পৈয়েকে বোলে অমৃত যেন লাগে”

এই মৰমকণ বুঢ়া বয়সলৈকে থাকি যায় আৰু গিৰিয়েকে বুঢ়ী হৈ অহা ঘৈণীয়েকক মৰমেৰে মাতিলে, আনে আমোদ পায়: 

“মাজ মূৰত নাই চুলি

পৈয়েকে মাতিছে ৰূপহী বুলি”

বয়সৰ ফলত ঘৈণীয়েকৰ চুলি সৰি মাজ মূৰ দেখা পোৱা হওতেও গিৰিয়েকৰ মৰম কমি নাযায়; এইয়া আমাৰ সমাজৰ শিক্ষা ৷

এটা কথা অনস্বীকাৰ্য্য যে ভাৰতৰ আন বহু ঠাইৰ দৰে নাৰী নিস্পেষণৰ নজীৰ অসমত নাই ৷ ইয়াৰ এক মূল কাৰণ হ’ল যৌতুক প্ৰথাৰ কুপ্ৰভাৱ অসমত নথকা ৷ যৌতুক প্ৰথাৰ মূল কাৰণ নাৰীক পণ্যসামগ্ৰী বা নিঃস্ব শ্ৰেণীৰ বুলি গণ্য কৰাটো ৷ অসমৰ নাৰী সদায়ে স্বাধীনচিতীয়া আছিল আৰু নাৰীৰ মূল্যায়ন গুণেৰে কৰা হৈছিল ৷ সেয়েহে কোনো কোনো জনগোষ্ঠীৰ মাজত যৌতুক প্ৰথাৰ সম্পূৰ্ণ বিপৰীত “গা-ধন”ৰ প্ৰথা আছে ৷ অৰ্থাৎ, বিয়াৰ বাবে দৰাই কন্যাৰ পিতৃ-মাতৃক বহুতো উপহাৰ দিব লাগে ৷ টাই-আহোমসকলে ভাৰ-ভেটী লৈ ছোৱালী খুজিবলৈ যায়; এই ভাৰক সোধনী-ভাৰ বোলে ৷ তাৰ পাচতো কন্যাঘৰে দৰাঘৰৰ বিষয়ে ভালদৰে বুজ লৈহে নিজৰ ছোৱালীক বিয়া দিয়ে ৷

---

পৃষ্ঠাঃ ১৪

পাতলি-তামোল দি সেৱা কৰাৰ এক অনন্য সুন্দৰ পৰম্পৰাই আহোম সম্প্ৰদায়ৰ বিবাহ, চক‌্লঙৰ বিশেষত্ব বিশ্বৰ আগত দাঙি ধৰিছে ৷ বিয়াৰ দিনা দৰাপক্ষ আহি কন্যাৰ ঘৰ পোৱাৰ পাছত দৰাপক্ষই কন্যাপক্ষক পাতলি-তামোল দি সেৱা কৰি সন্মান জনায় ৷ বিনিময়ত কন্যাপক্ষয়ো দৰাপক্ষক তেনেদৰে সন্মান জনায় ৷ পাতলি-তামোল তৈয়াৰ কৰিবলৈ প্ৰথমে এখন কলপাত কিছু লেৰেলাই লোৱা হয় ৷ কটা তামোল- পাণ এই কলপাতত ৰাখি পাণবোৰ তিনিকোণীয়া (ত্ৰিভুজাকৃতি) কৰা হয় আৰু সেইদৰে ৰাখিবলৈ এডাল অতি মিহিকৈ চাঁচি লোৱা সৰু বাঁহৰ শলাৰে সীয়া হয় ৷ এনেধৰণেৰে দৰাপক্ষই কন্যাপক্ষক সন্মান জনোৱাৰ প্ৰথা পৃথিৱীৰ আন কোনো পুৰুষপ্ৰধান সমাজত (Patriarchal Society) আছে নে নাই জনা নাযায় ৷ যি আহোম জনগোষ্ঠীৰ ৰাজত্ব অসমত ছশ বছৰ আছিল, তেওঁলোকৰ এনে পৰম্পৰাৰ প্ৰভাৱ আন জনগোষ্ঠীৰ ওপৰতো নিশ্চয় পৰিছিল; আৰু তাৰে পৰিণতিত নাৰীক সন্মান জনোৱাৰ পৰম্পৰাও চলি আহিছে ৷ 

অসমীয়া বৰ্ণহিন্দু সমাজতো দৰাৰ ভায়েকে কেঁচা তামোলৰ থোক, গুচি পাণ, ঠুৰীয়া তামোলেৰে শৰাই ভৰাই ভিতৰৰ ৰভাতলত কইনাঘৰীয়াক সেৱা জনাই কইনা খোজাৰ নিয়ম আছে । এই ঠুঈয়া তামোলৰ প্ৰথা আহোমৰ পাতলি তামোল প্রথাৰ লগত যথেষ্ট মিল দেখা যায় ৷

তত্ৰাচ সন্তানহীনা নাৰীক হেয় প্ৰতিপন্ন কৰা হৈছিল; অনেক সময়ত তাৰ মূল কাৰণ পুৰুষজন আছিল যদিও সমাজত নাৰীকে বাঁজী বুলি তিৰষ্কাৰ কৰা হৈছিল ৷ এনে নাৰীৰ বেদনা নিশ্চয় আন এগৰাকী নাৰীয়ে সহজে বুজিব পাৰে ৷ তাৰে প্ৰত্যক্ষ প্ৰমাণ পোৱা যায় ডাক-পুৰুষৰ জন্ম বৃতান্তৰ পৰা ৷ এই ডাক পুৰুষৰ বচন সমূহেই বেদবাক্য তুল্য বোলা হয় ৷ বৰপেটাৰ কাষৰ লেহিডঙৰা গাৱৰ সাতজন পুত্ৰসন্তান থকা এঘৰৰ সৰু বোৱাৰী আছিল ডাকৰ মাক ৷ বিয়াৰ অনেক পাচলৈকো তেওঁ নিঃসন্তান আছিল ৷ এৰাতি সাতো ককাই- ভাই খেতি পথাৰত টঙি ঘৰ ৰখিবলৈ গৈছিল ৷ দৈৱক্ৰমে সেই সময়ত সম্ৰাট বিক্ৰমাদিত্যৰ ৰাজসভাৰ এক ৰত্ন, বৰাহ-মিহিৰ কামৰূপত তীৰ্থ-ভ্ৰমণ কৰিবলৈ আহি ৰাতি সেই ঘৰতে অতিথি হ’লহি ৷ অতিথিৰ আলপৈচানৰ দায়িত্ব সাত পুত্ৰৰ মাতৃয়ে সৰু বোৱাৰীক দিলে ৷ 

“শাহু বোলে সৰুজনী আই ৷

তোৰ লগত একো চা-চলি নাই ৷৷

ঘৰৰ কামক পাচে কৰ ৷

অতিথি বাপাৰ আলধৰ ৷৷

বেটাৰ কপালে নাহিকে পো ৷

অতিথি পূজি চলি কোলাত লো ৷৷”

ডাকৰ বিষয়ে গম পাই বৰাহ-মিহিৰে পুত্ৰ বুলি তেওঁক নিবলৈ আহিছিল ৷ কিন্তু শিশু ডাকে তেওঁক পিতৃ বুলি বুজি পায়ো মাতৃ আৰু পালনকৰ্ত্তা পিতৃক এৰি যাবলৈ অমান্তি হৈ মিহিৰ মুনিক কিছুমান প্ৰশ্ন সুধিলে ৷ এই জ্ঞানগৰ্ভ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিব নোৱাৰি বৰাহ-মিহিৰ আঁতৰি গ’ল ৷ ডাকৰ জন্ম বৃতান্তত বাৰু আমি মহাভাৰতৰ কিছু কাহিনীৰ গোন্ধ পাওঁ নেকি?

ইংৰাজৰ পৰা স্বাধীনতাৰ আগেয়ে বৰ্ত্তমানৰ নাগালেণ্ড, মেঘালয়া আৰু মিজোৰাম অসমৰ অঙ্গ আছিল ৷ সেই সময়ত অসমলৈ অহা মহাত্মা গান্ধীয়ে অসমীয়া নাৰীৰ বোৱা-কটাৰ অতুলনীয় দক্ষতাৰ প্ৰশংসা কৰি গৈছে ৷ লগতে এই কথাও কৈ গৈছে যে ভাৰতৰ অন্য প্ৰান্তৰ তুলনাত অসমৰ নাৰীৰ ৰূপ অনবদ্য ৷ সেই একে কথাৰ প্ৰতিধ্বনি আমি শুনোঁ বিখ্যাত লেখক খুছৱন্ত সিংহৰ অতি লেখাত, য’ত তেখেতে অসমৰ মানুহক আটাইতকৈ সহৃদয় বুলি কোৱাৰ উপৰিও অসমীয়া নাৰী অতিকৈ ধুনীয়া বুলি কৈ গৈছে ৷ তাৰেই ফলশ্ৰুতি বোধকৰোঁ পত্নীৰ প্ৰতি অসমীয়া পুৰুষৰ আকৰ্ষণ ৷ অন্যথা

“পুৰুষ অতি ভোমোৰা জাতি, 

তিতা বাহকতো খপে ৰাতি”

ভোমোৰাই ফুল দেখিলেই পৰে, ভাল-বেয়া বিচাৰ নকৰে; এনেকি বাহকৰ দৰে তিতা ফুলতো ভোমোৰা পৰেহি । সেইদৰেই পুৰুষেও তিৰোতাৰ ভাল-বেয়া বিচাৰ নকৰে ৷ বোধহয় অসমীয়া পুৰুষে এনে বাচ-বিচাৰ কৰে আৰু সুখৰ সংসাৰৰ ভাৰ পত্নীক দি নিজেও সুখী হয় ৷

সঁচাকৈয়ে, সমাজক আগ বঢ়াই নিয়াৰ ক্ষেত্রত অসমীয়া নাৰীৰ অবদান অলেখ । 

ভকতীয়া প্রবচনতো কৈছে :   

"নাৰীয়ে পুৰুষে হৈবা একমতি ৷

তেবেসে সিজিব হৰিত ভকতি ৷৷"

---

পৃষ্ঠাঃ ১৫

প্ৰৱন্ধঃ

লিমাৰিক

গীতা শইকীয়া

জামুগুৰিহাট

লিমাৰিকনো কি এইবুলি যদি সোধা হয় তেন্তে থাওকতে দিব পৰা এটাই উত্তৰ হ’ব এক নিৰ্দিষ্ট নিয়মৰে চুটি চুটিকৈ ৰচনা কৰা ধেমেলীয়া পদ্য বিশেষ ৷ অকাই-পকাই পাক লগাই ৰস লগাকৈ সৃষ্টি কৰা ব্যংগ কেতিয়াবা সমাজ জীৱনৰ লগত মিলি যোৱাকৈ  ৰস লগাই  যি ভাষাতেই ৰচনা কৰা নহওক কিয় ই হাড়ে হিমজুয়ে সেই ভাষাৰে সম্পদ হৈ ভাষাটোৰ গভীৰলৈ সোমাই যাব পাৰে যাক অন্য ভাষালৈ ৰূপান্তৰ কৰিলেও সৃষ্ট ভাষাত   থকা  সোৱাদ সম্পূৰ্ণকৈ পাব নোৱাৰি ৷ সেয়েহে লিমাৰিকৰ মৌলিকতাত সন্দেহ প্ৰকাশ কৰিবলগা একো কথাই নাথাকে ৷

           লিমাৰিকনো ক’ৰ পৰা আহিল ইয়াৰ সৃষ্টি প্ৰকৃততে ক’ত হৈছিল ? এইলৈ বহুতৰ মাজত মতভেদ আছে ৷ বহুত দেশে এয়া তেওঁলোকৰ সৃষ্টি বুলি দাবী কৰিব খোজে ৷ কিছু'ৰ মতে ইয়াৰ সৃষ্টি ইংলেণ্ডত ৷ কিছুমানৰ মতে আকৌ আয়াৰলেণ্ডত ৷ ইংলেণ্ডৰ সপক্ষে মাত মতা সকলে যুক্তি দাঙি ধৰি কয় যে ইংলেণ্ডৰ পুৰণি দিনৰ ক্লাৱসমূহত  আজৰঃ পৰৰ ধেমালি শীৰ্ষক যি পৰম্পৰাগত  ধেমালি তাৰে এটা হৈছে গীত ৷ এজনে এটা শাৰীৰে সৈতে গীত ৰচনা কৰিব আনজনে আকৌ ওপৰৰ শাৰীটোৰ লগত মিলাই এশাৰী ৰচনা কৰিব ৷ তাৰ পাছত বাকীজনে বাকী দুশাৰীৰ লগত খাপ খোৱাকৈ কেইটামান সুৰীয়া গীতৰ কলি ৰচনা কৰিব ৷ এনেদৰে চেষ্টা কৰি কৰি কোনোবা পাকত  যেতিয়া সুন্দৰকৈ খাপখাই যোৱা এটা গীত সম্পূৰ্ণ হৈ উঠিব  তেতিয়া হাঁহি আনন্দৰে  গোটেইজাকে একেলগে  চিঞৰি চিঞৰি গাই উঠে 

Will you come up to Limarik ? এই চিঞৰি চিঞৰি গোৱা লিমাৰিক শব্দটোকে পাছত ধেমেলীয়া  লঘুভাৱৰ সৰু পাঁচসৰীয়া পদ্য এবিধৰ নাম লিমাৰিক হিচাপে ব্যৱহৃত হ’ল ৷

আন কিছুমানৰ মতে আকৌ লিমাৰিকৰ জন্ম আয়াৰলেণ্ডত বুলি দাবী কৰিব খোজে ৷ আয়াৰলেণ্ডৰ লিমাৰিক নামৰ সৰু  চহৰখনতে ইয়াৰ সৃষ্টি ৷ ১৭০০ খ্ৰীঃত ফৰাচী যুদ্ধৰ পৰা আইৰিচসকল যেতিয়া লিমাৰিক চহৰলৈ উভতি আহিছিল তেতিয়া তেওঁলোকে will you come up to Limarik বুলি এটা ধেমেলীয়া গীত গাই  গাই নিজৰ আনন্দ প্ৰকাশ কৰিছিল ৷ অনুমান হয় অকামিলা  অসংযত আপদেয়া কথাৰ সানমিহলিৰে আইৰিচ সৈনিকে গোৱা চুটি পদ্যবোৰৰ পৰাই  ১৭০০ খৃীঃত লিমাৰিক ৰচনাৰ  আৰম্ভণি ঘটে ৷ আয়াৰলেণ্ডৰ হকে মত পোষণ কৰা সকলে এই বুলিও দাবী কৰিব খোজে যে ওমলিবৰ বাবে গোৱা প্ৰতিটো ওমলা গীতৰ স্তৱক অন্ত হোৱাৰ লগে লগে আইৰিচ বুঢ়ী আইতাকসকলে নাতি নাতিনীসকলক উদ্দেশ্যি কোৱা we will all come up to Limarik বাক্যটোৰ পৰাই পিছলৈ লিমাৰিকৰ জন্ম হয় ৷ এইটো মতৰ সপক্ষে কিছুমান কথাৰ যুক্তিযুক্ততা নথকাও নহয় ৷ লিমাৰিকৰ বিখ্যাত কবি এডোৱাৰ্ড  লিয়েৰৰ ৰচনা বোৰৰ সাজটোৰ সৈতে তাহানি ওমলাঘৰৰ আইতাহ’তে গোৱা ওমলাগীতসমূহৰ যথেষ্টখিনি মিল আছে ৷

বিশ্বসাহিত্যত চনেটৰ দৰে জনপ্ৰিয় লিমাৰিক ৷ ইউৰোপীয়ান দেশসমূহত তাতকৈও বেছি ৷ লণ্ডনৰ পৰা প্ৰকাশিত ’children  Britanikaৰ মতে লিমাৰিকবোৰ অধিক জনপ্ৰিয় শ্ৰেণীৰ বেবেৰিবাং ছন্দ বিশেষ ৷( Limarik are the most popular kinds of nonsense verse )আনহাতে Dicitionary of world literary term’ত আকৌ জ্ঞান বিকাশৰ বাবে ব্যৱহৃত  একমাঃ সুৰীয়া ৰূপ অথবা অকামিলা পদ্য বিশেষ হিচাপে চিহ্নিত কৰিছে ৷ ( Limariks are the only form used exclusively for light or nonsense verse ) সি যি কি নহওক কিয় ১৭০০ খ্ৰীঃত লিমাৰিক নামটো প্ৰচলিত হ’ব ল’লেও উনবিংশ শতিকাৰ শেষৰ ফালেহে  টেনিচন, চুইনবাৰ্ণ৷ ৰুইৱাৰ্ড কিপলিং আৰ. ষ্টিভেনচন, ডব্লিউ. এচ গিলবাৰ্ট আদিৰ দৰে ৰচকৰ লিমাৰিক জাতীয় ধেমেলীয়া কবিতা লিখাৰ পাছৰ পৰাহে ই ক্ৰমাৎ জনপ্ৰিয় হ’বলৈ আৰম্ভ কৰে ৷

           ১৮২১ চনত ছপা হোৱা  History of  sixteen wonderful old women আৰু ১৮২২ চনত ছপা হোৱা Ancedotes and adventures of fifteen generation নামৰ ধেমেলীয়া  কবিতাৰ পুথি  দুখনত প্ৰথম লিমাৰিকধৰ্মী  কবিতাৰ সূচনা  কৰা হয় ৷ কিন্তু  প্ৰকৃততে ৰস সৃষ্টিৰ ফালৰ পৰা লিমাৰিকৰ  উকমুকনি  ঘটে ১৮২০  চনত Ancedotes and adventures of fifteen generation নামৰ পুথিখনক লিমাৰিক ইতি’ৰ মাইলৰ খুটা আখ্যা দিয়া দিয়া হৈছে ৷

আগলৈ

---

পৃষ্ঠাঃ ১৬

ধাৰাবাহিক উপন্যাসঃ

ধুমুহাই ভঙা সপোন

দুৰ্গেশ্বৰ শইকীয়া

মাজুলী

(যোৱা সংখ্যাৰ পৰা)

(তিনি)

"বিচু কুলাই চচ্ছিয়     নিয় আয় মজায়া

        নিয় বিনে ইচ্ছায়া চু ,

পলু লেহেকেৰে         আনা ন লেহেৰি

হাজাবাই পিছা নিনা ।"

দূৰৈৰ পৰাই আহি কাণত পৰা 'বিচু চাজেবা' ফাঁকিৰ পৰাই মোহনে ধৰিব পাৰিলে সেইটো দেউৰী গাঁৱৰ বজায় । আজি ৰাতিলৈ গোসানী শালত 'বিচু' উৰুৱাব গাঁৱৰ ৰাইজে । দেউৰীসকলৰ চিৰাচৰিত নিয়ম ।

মোহন আৰু নগেনে কথা পাতি বহি আছিল শুকান সুঁতিৰ দলঙৰ ওপৰতে । আহৰি থাকিলে আবেলি বা সন্ধিয়া গাঁৱৰ সমনীয়া ডেকাহঁতে দলঙতে বহি কথা পাতে । দেউৰী গাঁৱৰ ডেকাহঁতো আহে । নানান কথা বতৰা হাঁহি তামাচাৰে সময় কটায় । সৰহ সময় সিঁহতৰ পথাৰৰ লগতে সম্বন্ধ । আহৰি কম । তাৰ মাজে মাজে আঁতৰত থাকি পঢ়া শুনা কৰা ল'ৰাহঁত আহিলে দুয়োখন গাঁৱৰে সমনীয়াহঁতে অকণমান সময় উলিয়াই দলঙত লগ হোৱাটোও এটা নিয়মৰ দৰেই । তাৰ মাজতে আকৌ কেতিয়াবা ৰাঙলী বাহাৰ , গোঁসাইবাৰী আদিৰো দুটামান আহি এই আড্ডাটোত যোগ দিয়েহি । তেতিয়া বেছি জমি উঠে সিহঁতৰ আড্ডা । বহু সমজুৱা কাম কাজৰ আঁচনিও তৈয়াৰ হয় দলঙৰ সেই আড্ডাতে । 

নগেন ডিব্ৰুগড়ত থাকি এম এ পঢ়ে । এইবাৰ ফাইনেল দিব । মোহনৰ লগত তাৰ অন্তৰঙ্গতা গভীৰ । আহি আহি ইতিমধ্যে ওচৰ পোৱা ৰজায়ে নগেনক মাত লগালে "ঐ নগেন কেতিয়া আহিলি ? ভালনে ?"

"ভাল অ' , কালি পালোহি তহঁতৰ ভাল  নহয় ?" সি সুধিলে ।

"এ আছো দে" ৰজায়ে কʼলে । ৰগৰ কৰাৰ মনেৰে নগেনে আকৌ ক'লে "ঐ তোৰ দেখোন আজি বৰ ফূৰ্তি দেখিছোঁ । বিচু গাৰ পৰা যোৱাই নাই হʼবলা । নুমৈচীকো লগ পাই আহিলি যেন পাইছোঁ " ।

"হেই ক'ত বিচু এতিয়াই যাব । আজিহে শালত বিহু মাৰি ৰাইজে বিচু উৰুৱাব । গধূলা গাব লাগিব নহয় । সেইবাবে অলপ মনত পেলাই আছো দে নাম দুটামান " ৰজায়ে ক'লে ।

"নহয় অ' নগেন । দুপৰীয়া ঘৰত বাপেক নথকাৰ সুযোগতে নুমৈচীয়ে মাতি নি তাক চাগে 'চুজে' দুবাতিমান ভালকৈ খুৱালে । সেয়ে মনৰ পৰা তাৰ সোৱাদ আৰু দেহৰ পৰা নিচাটো আঁতৰি যোৱাই নাই । তাতে আকৌ গধূলি বিহুত গাটে গাটো লগাই নাচিবলৈও পাব নহয় । পিছে ঐ ৰজ্জাত আজিয়েই আকৌ তাইক পলুৱাই নিবি নেকি ?" এইবাৰ মোহনে তালৈ বাক্যবাণ এৰিলে ।

"ঐ ভতৰা তোৰ দৰে মই পথাৰত অকলে ধান দাই থকা গাওঁ বুঢ়াৰ জীয়েকৰ লগত লুকাই চুৰকৈ চুপতি মাৰিবলৈ চল বিচাৰি নাথাকো নহয় । মোকো তোৰ লেখিয়া বুলি ভাৱিছ নেকি ? আমুকাই নুমৈচীক দেখা দেখিকৈয়ে .... । এ থ থ চুপতি খন এতিয়া" । তাক কথা শেষ কৰিবলৈ নিদি নগেনে ক'লে -- " হো চাদা এপালি বনা । খাওঁ । " নগেনে জেপৰ পৰা চাদাৰ টেমাটো উলিয়াই তাৰ ফালে আগবঢ়াই দিলে । ইতিমধ্যে গিজিলা আৰু জীপেনো আহি সিঁহতৰ লগ লাগিলহি । জীপেনৰ আকৌ কথাই প্ৰতি আচহুৱা ধৰণেৰে ব্যৱহাৰ কৰা ইংৰাজী মিহলি কথাবোৰে সিঁহতক বৰ আমোদ দিয়ে ।  তাহানিৰ মাইনৰ স্কুলৰ দুশ্ৰেণী মান পঢ়ি  স্কুল এৰিছিল । পিছে হোৱাই নোহোৱাই ইংৰাজী শব্দ দুটামান ব্যৱহাৰ কৰি কথা কোৱাটো তাৰ ঢং । স্কুলত পঢ়ি থকা দিনতে সি আলেকজেণ্ডাৰৰ হাতীৰ হতুৱাই পুৰুৰ ঘোঁৰাক ভয় খুৱাই মাটিত পেলোৱাৰ কাহিনী লিখাৰ কথা কৈ গোস্বামী ছাৰে আজিও ৰগৰ কৰে । চাদাৰ টেমাটো ৰাজাইক দিয়াত সি সমৰ্থন দিয়াৰ সুৰত ক'লে "গুড , গুড । মোৰ চাদা ইতিং কৰাৰ উইচ হৈ আছিলেই অ' । বনা বনা । ৰজাই মলিং চম চাদা আৰু আমি অল ইতিং ।" তাৰ কথাত আটাইকেইটাই গিৰ্জনি মাৰি হাঁহিলে । ৰজায়ে চাদা অলপ সৰহকৈ লৈ মাৰিবলৈ লাগিল । অলপ পাছতে অকণ অকণ আটাইলৈ আগবঢ়াই দিলে । হাঁহি তামাচা কৰি থকাৰ মাজতে গিজিলাই মোহনক সুধিলে  "ঐ মোহন , তহঁতৰ হুঁচৰি সামৰিলিয়েই নেকি ?"

---

পৃষ্ঠাঃ ১৭

"এ সামৰিলো পায় । কিনো কবি আৰু আজি কালি ল'ৰা ছোৱালীয়ে চুৰিয়া গামোচা লৈ চাদৰ মেখেলা পিন্ধি বিহু গাবলৈ লাজ কৰা হৈছে । কিমাননো টানি আঁজুৰি থাকিবি ? বছেৰেকৰ নিয়মটো ৰাখি কৃষ্টিটো ৰাখি গাঁওখনতে গাই সামৰণি মাৰিলো । এনেকৈ হ'লে দেখিছো বিহুটো আমাৰ অচিনাকিহে হ'বগৈ ।" মোহনে ক'লে । 

 "হোৱাট । বিহু সামৰি দিলি ? এই এইটো মানে দিচ নিজৰ বিহুটো নেগলেক্ট কৰাটো ভেৰি বেদ । ভেৰি বেদ । আমি দেউৰীখিনিয়ে এতিয়া লৈকে পিছে দুনত নেগলেক্ট ।" জীপেনৰ কথাত সিঁহতৰ মাজত  আকৌ এজাউৰি হাঁহিৰ ৰোল উঠিল । হ'লেও তাৰ চিৰিয়াচ কথাষাৰৰ লগতে সুৰ মিলাই মোহনে ক'লে "ঐ নগেন , তহঁত আমাতকৈ বেছি শিক্ষিতবোৰে কিবা এটা কৰহঁত । তেহে আমিও বল পাম । এনেকৈ এৰি দিলে নহʼবগৈ কথাবোৰ ।"

"এৰা অ' । কথাবোৰ সঁচাই ভাৱিবলগীয়া হৈছে । কিবা এটা কৰাৰ সময় হ'ল ।" মোহনে কোৱা কথাটোত চিন্তিতভাৱে নগেনে ক'লে । হঠাৎ কিবা এটা মনত পৰাৰ দৰে সি পুনৰ সুধিলে "অ' হেৰি নহয় মোহন , আমাৰ গাঁৱৰ বাৰ্ষিক সভাহ ভাওনা এই বহাগ মাহতেই পাতে । এইবাৰ কিবা আলোচনা বিলোচনা হৈছেনে ?"

"এ কি কবি । আজি কালি আকৌ ভাওনা এখন পাতিবলৈও জানো কমখন লেঠা । গাঁৱত আজিকালি মাইকী ভাও লওঁতা নাই  । মন্ত্ৰীৰ বুঢ়াভাও লবলৈও বোলে লাজ । দাড়ি কেইডাল খুৰাই মেখেলা চাদৰ নিপিন্ধে । সৰু ভাও নলয় । আখৰা কৰিবলৈ নাহি ঘৰে ঘৰে সোমাই থাকিব । টনা আঁজোৰা , কাবৌ কোকাতি কৰি , দুটামানক যেনে তেনে ভাওনা খন মূৰকত হোৱাবগৈ লাগে ।" মোহনে ক'লে ।

"এতিয়া পিছে কিবা কৰিব পৰা নাযাবনে ?" নগেনে আকৌ ক'লে ।

সিদিনা ৰাইজ চাপিছিল এই বিষয়ে আলোচনা কৰিবলৈ । মই তাতে কথা এষাৰ উলিয়ালো বোলো ৰাইজ । এই কথাই কথা নহয় । এইদৰে হ'লে আমাৰ ভাওনাটোও কাহানিবা হেৰাবগৈ । গতিকে আমাৰ উঠি অহা চামক সাজু কৰিবলৈ কিবা এটা উপায় নকৰিলে নহ'ব ।" মোহনে কৈ গ'ল । মোৰ কথাটোতে হয় ভৰ দি মাষ্টৰ ককাইদেউৱেও ক'লে নহয় "বোলে ৰাইজ , এটা কথা চিন্তা কৰি পাইছো । সৰু সৰু ল'ৰা চামক লৈয়ে এইবাৰ ভাওনা পাতো । এতিয়াৰ পৰাই সিঁহতক সাজু কৰোঁ ।"

গাওঁবুঢ়া দেদাই , মেধি বৰদেউতাক হঁতেও ভাল হ'ব বুলি কথাটোত হয় ভৰ দিলে । কালিলৈ নাট মেলা হ'ব । মাষ্টৰ ককাইদেউৱে নিজে থাকি ল'ৰা হঁতক শিকাব । বায়নদেদায়েও ভাল পাইছে কথাটো । মই , ৰাজেন , অৰুণ হঁতেও মাষ্টৰ ককাইদেউৰ লগত থাকি সহায় কৰিম বুলি কৈছো ।

"বৰ ভাল কথা হ'ব মোহন । মইয়ো ঘৰত থাকোমানে এইকেইদিন নামঘৰলৈ যাম আৰু যিমান পাৰোঁ তহঁতক সহায় কৰি দিম  ।" নগেনে ক'লে ।

        সিহঁতৰ পৰা বিদায় লৈ ৰজাই , গিজিলা , জীপেন গ'লগৈ । গধূলি বিচুৰ কথা আছে । মোহন গ'লগৈ এৰালত থকা গৰুহাল আনিবলৈ । লাহে লাহে নগেনো ঘৰমুৱা হ'ল । 

          গাঁৱৰ নামঘৰত সৰু সৰু ল'ৰাহঁতে পতা ভাওনা । ইমান সৰু সৰু ল'ৰাহঁতেনো বয়স্ক চৰিত্ৰৰ ভাও কিদৰেনো দিব । অঞ্চলটোত এইটো এটা নতুন কথা । সেয়ে ল'ৰাহঁতৰ ভাওনা চাবলৈ ওচৰৰ ৰাঙলীবাহাৰ , গোঁসাইবাৰী , কথমিয়া , অভয়াপুৰীয়া আদি গাঁৱৰ ল'ৰা বুঢ়া , ডেকা গাভৰুৱে নামঘৰ একেবাৰে দলদোপ হেন্দোলদোপ ।

সময়মতে মোহনৰ সূত্ৰধাৰী নাচেৰে ভাওনা আৰম্ভ হ'ল । ফণী মাষ্টৰ মূখ্য পৰিচালক । সহকাৰী মোহন , খগেন , অৰুণহঁত আছেই লগত মানুহবোৰে বিস্ময়ত অভিভূত হৈ ভাওনা চাইছে একান্তৈ চিত্ত । আচৰিতো হৈছে । এই ওঁঠ চেপিলে গাখীৰ ওলোৱা ল'ৰা মখাই  ইমান ডাঙৰ মানুহৰ দৰে ভাও দিব পাৰিছে । চুবুৰীয়া গাঁৱৰ মানুহবোৰে আলোচনা কৰিছে । সৰু সৰুকৈ ইজনে সিজনে কথাও পাতিছে "বোলে এই ফণী মাষ্টৰে গাঁৱৰ উৎসাহী ডেকা কেইটাৰ লগত এইটো কিন্তু বৰ শলাগিবলগীয়া কাম কৰিছে দেই । হওক তেঁও উঠি অহা ল'ৰাহঁতে নিজৰ আপোন কৃষ্টিটোক শ্ৰদ্ধা কৰিবলৈ শিকিব । অভিনয়ত পাকৈত হ'ব । এই আমাৰবোৰ গাঁৱতো এনেকৈ হ'ব লাগে বুইছা ।"

নগেন মোহন হঁতৰো আনন্দৰ পাৰ নাই । ল'ৰাবোৰে ভাল ভাও দিয়াটো সিহঁতৰে যশস্যা । ভাওনা শেষ হোৱাৰ পিছত মাষ্টৰে আবেগত চকুলোকে উলিয়ালে । আপোন পাহৰি পুৱাৰ মাহ চাউল খোৱাৰ সময়ত ল'ৰা হঁতক মৰমেৰে তেওঁ কৈ গ'ল "বোপাইহঁত , তহঁতক লৈ যিটো মৰ সাহস কৰিছিলো তাৰ সুফল তহঁতে দিলি । মনটো বৰ ভাল লাগিছে ।  আমি চিনেমা , থিয়েটাৰৰ লগতে ভাওনাকো শ্ৰদ্ধা কৰিব লাগিব বুইছ । ইয়ো আমাৰ জাতীয় কৃষ্টি । এইবোৰৰ জৰিয়তেহে জাতিৰ গৌৰৱ অক্ষুণ্ণ থাকে ।"

পুৱাৰ আকাশত তেতিয়া ঢল ফাট দি পুৱতি সূৰুযে ভুমুকি মৰাৰ বাতৰি দিছিল ।

(আগলৈ)

---

পৃষ্ঠাঃ ১৮

চুটি উপন্যাসঃ

অনুতপ্ত

(যোৱা সংখ্যাৰ পৰা)

বৃষ্টি বৰুৱা

(৭)

খট্, খট্... 

-ঐ দৰ্জা খোল আক'। মোক ৰুমলৈ মাতি দৰ্জা বন্ধ কৰি ভিতৰত কি কৰি আছ' ইমান দেৰি।

      অনুজৰ মাতত উচপ খাই উঠিল সিদ্ধান্ত। লৰালৰিকৈ তিতা কাপোৰ কেইটা সলাই টাৱেলখনেৰে গাটো মচি সেইখনেই গাত মেৰিয়াই বাথৰুমৰ পৰা ওলাই আহিল সি আৰু হাফপেন্টটো পিন্ধি লৈ ৰুমৰ দৰ্জাখন খুলি দিলে। অনুজে ভিতৰলৈ সোমাই আহি সিদ্ধান্তৰ বিছনাখনতে লেপেটা খাই বহি পৰিল।

-ক' এতিয়া, কি কথা আলোচনা কৰিব আছিল!

-ব্ৰ' পৰহিলৈ কিমান তাৰিখ মনত আছেনে ? টি-চাৰ্টটো গাত সোমোৱাই সিদ্ধান্তৱে সুধিলে

-কিয় মনত নাথাকিব সেইটো সোধ ব্ৰ'। পৰহিলৈ জুনৰ ১১ তাৰিখ আৰু বহুত বছৰ আগতে এই দিনটোতেই ত‌ই এই পৃথিৱীখনত এন্ট্ৰি মাৰিছিলি। হাঃ, হাঃ....       হাঁহি হাঁহি অনুজে বিছনাৰ পৰা উঠি আহি সিদ্ধৰ পিঠিতে থপৰিয়াই দিলে

-বাৰু তোৰ যে ইমান ব্যস্ততাৰ মাজতো মোৰ জন্মদিনটো মনত আছে, জানি ভাল লাগিল। কিন্তু শুন, এইবাৰ কিন্তু তহঁত কোনেও মোক কিবা চাৰপ্ৰাইজ দিয়াৰ প্লেন নবনাবি। অলৰেদি যদি বনাইছ' তেতিয়াহ'লে কেনচেল কৰ। কাৰণ ফৰ দি ফাৰ্ষ্ট টাইম মোৰ বাৰ্থদে ত ম‌ই সকলোকে এটা ডাঙৰ চাৰপ্ৰাইজ দিম।

-কি ? তোৰ বাৰ্থদেত ত‌ই হে আমাক চাৰপ্ৰাইজ দিবি? আচৰিত হৈ শুধিলে অনুজে।

-অ' এইবাৰৰ বাৰ্থদেটো ম‌ই বহুত স্পেচিয়েল হোৱাটো বিচাৰো, গতিকে ম‌ইহে সকলোকে এটা চাৰপ্ৰাইজ দিম। তাতে চাৰপ্ৰাইজটো বহুত ডাঙৰ হয় গতিকে মোক তোৰ হেল্প লাগিব। হেল্প কৰিবিনে?

- ৱাও ব্ৰ', তোৰ চাৰপ্ৰাইজৰ গুণানুকীৰ্তন শুনি মোৰ এক্সাইটমেন্ট লেভেল হাই হৈ গৈছে। বাই দি ৱে একো টেনচন নল'বি যি হেল্প লাগে ম‌ই কৰিম। 

-থেংকচ ব্ৰ', তোৰ সহায়ৰ অবিহনে ম‌ই একোৱে কৰিব নোৱাৰিম। সিদ্ধান্তৰ মুখত এটা কুটিল হাঁহি বিয়পি পৰিল......

  -হেল্লো....অ' ম‌ই পালোহিয়েই ৰহ। উম.... গৈ আছো। গাড়ীখন পাৰ্ক কৰি গৈ আছো... উম...উম..

 গাড়ীখন পাৰ্কিং প্লেচত থৈ গাড়ীৰ পিছৰ চিটৰ পৰা অৰ্কিড আৰু বিভিন্ন ফুলেৰে সাজু কৰা ধুনীয়া bouquet টো ওলিয়াই ল'লে অনুজে।

  বহুত দিনৰ পিছত লগ পোৱা প্ৰিয় বন্ধুৰ বাৰ্থদেত চাৰপ্ৰাইজ দিবলৈ  বহুত কিবাকিবি প্লেনিং কৰিছিলে অনুজে। কিন্তু সিদ্ধান্তে নিজে মানা কৰাৰ পিছত সি নিজৰ সকলোবোৰ প্লেনিং কেনচেল কৰিব লগা হ'ল। তথাপিও বাৰ্থদে গিফ্ট হিচাপে সি বহুত বিচাৰি বিচাৰি অৰ্কিডৰ bouquet টো আনিছে কাৰণ সিদ্ধান্তে অৰ্কিড কিমান ভাল পাই সেয়া সি ভালকৈয়ে জানে। 

       সিদ্ধান্তে নিজৰ বাৰ্থদে পাৰ্টী ফাৰ্ম হাউচতে পাটিছে। পাৰ্টীলৈ বেছি মানুহক নিমন্ত্ৰণ নাই জনোৱা। অনুজৰ ফেমিলিৰ সৈতে সিদ্ধান্তৰ একেবাৰে নলেগলে লগাখিনিক হে নিমন্ত্ৰণ জনোৱা হৈছে। পাৰ্টী আৰম্ভ হ'বলৈ অলপ দেৰি আছে। সিদ্ধে তাক কামত সহায় কৰি দিবৰ বাবে আগতীয়াকৈ মতাত সি ও প্ৰায় এঘন্টামানৰ আগতেই আহিছে, পিছে তাৰ মাক-দেউতাক অলপ দেৰিকৈ আহিব।

       সপ্ৰসন্ন মন এটা লৈ মেইন গেইটখনেৰে ভিতৰলৈ সোমাই গৈ বাহিৰত ক'ৰবাত সিদ্ধান্তক দেখে নেকি চালে সি, নাই বাহিৰত দেখা নাপালে তাক, হয়তো ভিতৰত আছে। এনেতে এটা ল'ৰা হাতত খালী কাপৰ ট্ৰে এখন লৈ উলাই অহা দেখিলে সি। ল'ৰাটোৰ সাজ-পোছাকত সি কেটেৰিঙৰ কামত ব্যস্ত বুলি অনুমান কৰিব পাৰি।

-হেই ইউ, সিদ্ধান্ত ক'ত আছে ? অনুজে ল'ৰাটোক সুধিলে।

-ছাৰ.... ছাৰ..আছে... সেইফালে.. সৌৱা ছাৰ... অনুজে আৰু কিবা সোধাৰ আগতেই ল'ৰাটোৱে ভয়ে ভয়ে কথাখিনি কৈ তাৰ পৰা খৰকৈ আঁতৰি গ'ল। ল'ৰাটোৰ তেনে আচৰণ আৰু সি হাতত লৈ থকা খালী কাপেৰে ভৰ্তি ট্ৰেখনে অনুজৰ মনত কিছু সন্দেহৰ সৃষ্টি কৰিলে। তথাপিও বেছি নাভাৱি সি সিদ্ধান্তৰ ফালে চালে। গছ এডালৰ আৰত ৰৈ সি চিন্তিতভাৱে কাৰোবাৰ লগত ফোনত কথা পাতি আছে। হয়তো পাৰ্টীৰ এৰেন্জমেন্টৰ কিবা কথাত টেনশ্যন হৈছে। অনুজে পিছফালৰ পৰা মাতিলে তাক,

- হেই বাৰ্থদে বয়, কিহৰ ইমান টেনশ্যন আজিৰ দিনটোত! 

এইফালে চা, ম‌ই তোৰ কাৰণে কি আনিছো...

         ফোনত ব্যস্ত থকা সিদ্ধান্তে অনুজক তাৰ ফালে আহি থকা দেখা নাছিল। সেইকাৰণে হঠাৎ পিছফালৰ পৰা মতাত সি উচপ খাই উঠিল। অনুজৰ উপস্থিতিত অলপ অপ্ৰস্তুত হ'ল যদিও সেয়া নেদেখাই ফোনটো কাটি পিছলৈ ঘূৰি চালে সি।

-ৱাও ব্ৰ'। থেংকিউ চ মাচ্ছ। মোৰ ফেভৰেট অৰ্কিডৰ bouquet. ৱাও...... বহুত ধুনীয়া। অনুজৰ হাতত থকা  bouquet টো দেখি উৎফুল্লিত হৈ উঠিল সিদ্ধান্ত।

-হাঃ হাঃ, জানো ম‌ই ত‌ই যে ভাল পাবি। পিছে আজিৰ দিনটোত ইমান টেনশ্যন লোৱাটো ভাল নহয়। ব'ল, দুয়োটাই মিলি কামবোৰ চাওগৈ। বাই দি ৱে মানুহ কোনোবা আহিছে নেকি? মানে ম‌ই ল'ৰা এটাক খালী কাপ কিছুমান লৈ যোৱা দেখিলোঁ।

-নাই...নাই...ভিতৰত....মানে....অলপ লাইটিঙৰ কাম চলি আছে। তাৰে মানুহখিনিয়ে.... চাহ খাইছিল হ'বলা। ব'ল হ'ল ভিতৰলৈ ব'ল। অলপ হেল্প কৰি দিবি। এটা গোকাট মিছা মাতিলে সিদ্ধান্তে। উপায় নাই তাৰ, অনুজক সঁচা কথাটো ভুলটো ক'ব নোৱাৰি। অনুজে নেদেখাকৈ মোবাইলত মেচেজ এটা টাইপ কৰিলে আৰু এটা নিৰ্দিষ্ট নাম্বাৰলৈ সেইটো পঠিয়াই অনুজৰ লগত হলঘৰটোৰ ফালে গতি কৰিলে।

       সিদ্ধান্তে খুলি দিয়া হলঘৰটোৰ দৰ্জাখন ঠেলি ভিতৰলৈ সোমাই গৈ আচৰিত হ'ল অনুজ। ডাঙৰ হলঘৰটোৰ গোটেইবোৰ লাইট অফ, আনকি খিৰিকী বোৰো ডাঠ পৰ্দাৰে ঢাকি দিয়া হৈছে। বাহিৰৰ অকণো পোহৰ ভিতৰলৈ সোমাব নোৱাৰা ব্যৱস্থা কৰাৰ বাবে ৰুমটোত দিনতে কোনেও কাকো মনিব নোৱাৰাকৈ আন্ধাৰ হৈ পৰিছে।

-ঐ সিদ্ধান্ত, ত‌ই চোন লাইটিঙৰ কাম চলি থকা বুলি কৈছিলি কিন্তু ইয়াত চোন একদমেই আন্ধাৰ।  আচৰিত হৈ সুধিলে অনুজে

-কাম চলি আছে কাৰণেইটো আন্ধাৰ ব্ৰ'। ৰহ ম‌ই ৰাজুক ফোন কৰি মেইন লাইটটোৰ চুইচ টো অন কৰিবলৈ কৈ দিওঁ। সি বোৰ্ড খনৰ ওচৰতে আছে। সিদ্ধান্তে ৰাজুলৈ ফোন কৰি চুইচ টো দিবলৈ কোৱাৰ অলপ পিছতে হলঘৰৰ মাজৰ এটা লাইট জ্বলি উঠিল। 

-ব্ৰ' শুন, ম‌ই অলপ কেটেৰিঙৰ কামবোৰ কিমান আগবাঢ়িল চাই আহোঁ। ত‌ই এটা কাম কৰিব লাগিব, ৰাজু আৰু  আমাৰ দেউতাৰ পি.এ জনীযে পূজা, তাইও আহি আছে ইয়ালৈ। সিহঁত কেইটা নহা লৈকে ত‌ই তাতে থিয় হৈ থাকিব লাগিব।

-মানে মোক statue হৈ থাকিবলৈহে মাতিছিলি ইয়ালৈ। বাৰু একো নাই তেৰে লিয়ে কুচ ভি মেৰে ডোস্ট, হাঃ হাঃ..... সিদ্ধান্তলৈ পোন্দোৱাকৈ চাই জোৰকৈ হাঁহি দিলে অনুজে।

  "ৰহ ত‌ই, ম‌ই আহি আছো" বুলি কৈ সিদ্ধান্ত হলঘৰটোৰ পৰা ওলাই গ'ল। অনুজো পোহৰ পৰা ঠাইকণত থিয় দিলেগৈ। গোটেই ৰুমটোত জ্বলি থকা একমাত্ৰ লাইটটোৰ পোহৰেও পাত্তা নোপোৱা নিচিনা হৈছে, কেৱল অনুজৰ ঠাইখিনিত হে লাইটৰ পোহৰটো পৰিছে বাকী চাৰিওফালে এতিয়াও আন্ধাৰে হৈ আছে। পৰিৱেশটো অলপ আচহুৱা লাগিবলৈ ধৰিলে অনুজৰ। খালী হলঘৰটোত যেন সি কিছুমান শ্বাস-প্ৰশ্বাস অনুভৱ কৰিলে।

---

পৃষ্ঠাঃ ১৯

(৮)

                    

      প্ৰায় পাঁচ মিনিট পাৰ হৈ গ'ল। ক'তা ৰাজু আৰু পি.এ জনীৰ চোন দেখাদেখিয়ে নাই। সিদ্ধান্তো অহা নাই। অকলে অকলে থিয় হৈ থাকি অনুজৰ বিৰক্তি লাগিবলৈ ধৰিলে। -ছেহ, সিদ্ধান্তক ফোন এটা কৰি সুধিয়ে ল‌ওঁ ক'ত আছে!

    কেৰকেৰ...কেৰেৰ......    ফোনটো উলিয়াই সিদ্ধান্তলৈ ফোনটো লগাব ল‌ওঁতেই অনুজৰ সোঁফালে দৰ্জা খোলাৰ শব্দ  এটা হোৱাত সেইফালে ঘূৰি চালে সি। ছকামকা পোহৰৰ মাজেৰে এটি নাৰী মূৰ্তি ৰ ছাঁ দৰ্জাখনৰ ওচৰতে থিয় হৈ থকা দেখিলে সি।

-এক্সকিউজ মি, তুমি পূজা হয়নে ? অনুজে ছাঁ টোকে উদ্দেশ্য কৰি সুধিলে, কিন্তু নাই সেইফালৰ পৰা একো সঁহাৰি নাপালে সি। তাৰ অলপ আচহুৱা লাগিল। এনেতে সেই নাৰী মূৰ্তি টো সেই দৰ্জাখনেৰে লাহে লাহে ভিতৰলৈ সোমাই অহা দেখিলে সি। আন্ধাৰৰ বাবে মুখখন নেদেখিলেও লেকেচিয়াই লেকেচিয়াই খোজ কঢ়া নাৰী মূৰ্তি টোক তাৰ কিছু চিনাকি চিনাকি যেন লাগিল। তাৰ হৃদস্পন্দন বাঢ়িবলৈ ধৰিলে। সেই নাৰীৰ মুখখন চাবলৈ সি অধীৰ হৈ পৰিল। সি একেথৰে সেইফালে চাই থাকিল। নাৰী মুৰ্তি টো লাহে লাহে তাৰ ওচৰ পালেহি, মুখখন তেতিয়াও আন্ধাৰৰ আৱৰ্তত আছিল যদিও লাইটৰ পোহৰত গাটো দেখা পোৱা গৈছিল। অনুজে দেখিলে এটা ক'লা গাউন পৰিহিত নাৰী গৰাকীৰ বাওঁহাতখনত কিছু আঘাতৰ চিন স্পষ্ট। দেখাতেই ক'ব পাৰি যে সেয়া আঘাত কিবা ডাঙৰ এক্সিডেন্টৰ ফলতেই হোৱা। এনেতে সেই নাৰীৰ বাওঁহাতখনত থকা দাগ এটা দেখি অনুজ আতংকিত হৈ উঠিল। অনুজৰ মনত পৰিল যে এনেকুৱা এটা দাগ ৰিতিৰ বাওঁ হাততো আছিল।      "এয়া ৰিতি নহয়টো ? নাই নাই ৰিতি হ'ব নোৱাৰে। ৰিতিটো কেতিয়াবাই মৰিল। ম‌ই নিজে আদিত্য ৰ গাড়ীখনৰ ব্ৰেক ফেইল কৰাইছিলো। ইমান ডাঙৰ এক্সিডেন্টৰ পিছত ৰিতি বাচি থকাটো অসম্ভৱ....." মনতে ভাৱিলে অনুজে। সি ভালদৰে নাৰী মুৰ্তিটোক নিৰীক্ষণ কৰিবলৈ ধৰিলে....নাৰী মুৰ্তিটো আৰু অলপ আগুৱাই আহিল আৰু.... আৰু....এয়া কি!!!... লাইটৰ পোহৰত জিলিকি উঠা সেই বিশেষ নাৰীক দেখি অনুজ স্তব্ধ হৈ পৰিল। তাৰ যেন নিজৰ চকুকে বিশ্বাস হোৱা নাই। কি দেখিছে সি এয়া? 

-ৰিতি..... (মুখেৰে অস্ফূট ভাৱে উচ্ছাৰণ কৰিলে সি)

-কি হ'ল অনুজ? মৃত বুলি ভৱা মোক এনেকে সন্মুখত দেখি ভয় খাইছা? হাঃ হাঃ হাঃ........ এটা বিকট হাঁহি মাৰিলে ৰিতিয়ে। তাইৰ হাঁহিৰ শব্দত যেন নিস্তদ্ধ হলঘৰটো কঁপি উঠিল। 

        প্ৰস্তৰ মূৰ্তি হৈ থিয় হৈ আছে অনুজ। চকুত অবিশ্বাসৰ চাৱনি। ভয়ত অন্ঠ কন্ঠ শুকাই গৈছে তাৰ, কোনোবাই যেন তাৰ হাত-ভৰি বোৰ এৰাব নোৱাৰাকৈ বান্ধি পেলাইছে। অন্ধকাৰ ৰুমটোত দুবছৰৰ পিছত ৰিতিক এনেকে লগ পাব বুলি সি সপোনতো ভৱা নাছিল। ভাৱিবনো কিয় ! সি যে ইতিমধ্যেই তাই মৰা বুলিয়ে ধৰি লৈছিল.... 

      কিমান যে ভাল পাইছিল তাইক সি। কম কম বুলিও তাৰ মনৰ কথা ক'ব পৰা নাছিল, কিন্তু সিদ্ধান্তৰ মনতো তাইৰ প্ৰতি থকা ভালপোৱাৰ কথা জানিব পাৰি তাইক হেৰুৱাই পেলাব বুলি ভয় খাইছিল সি। ৰিতিক নিজৰ কৰি তোলাৰ জেদ এটাই গা কৰি উঠিছিল তাৰ অন্তৰত আৰু সেইকাৰণে সিদ্ধান্তৰ প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ জনাবলৈ যোৱাৰ অজুহাত লৈ সি তাইক নিজৰ অন্তৰৰ কথা জনাইছিল। সিদ্ধান্তক বিশ্বাসঘাটকতা কৰিছিল যদিও ৰিতিক নিজৰ কৰি পাবলৈ সক্ষম হৈছিল সি। তাৰপিছত ৰিতিৰ লগত কটোৱা প্ৰত্যেকটো মূহুৰ্ত কি যে মধুৰ আছিল....কিমান যে ভাল পাইছিল তাইক সি। ছবছৰে একেলগে থকা সময়ত মাজে মাজে ৰিতিয়ে অনুজক এটা হাই প্ৰফাইল চাকৰি বিচাৰিবলৈ  কৈছিল যদিও সি সমাজ সেৱা কৰিলে যে তাই বেয়া পাই তেনেকুৱা একো নাছিল। মাথোঁ সৰুৰে পৰা অভিজাত ঘৰত ডাঙৰ হোৱা ৰিতিয়ে নিজৰ উচ্চাকাংক্ষী মনটোক দমন কৰিব পৰা নাছিল। তাই নিজেও দেউতাকৰ ব্যৱসায়ত মন দিছিল। অনুজে ৰিতিৰ উচ্চাকাংক্ষী মনটোৰ কথা জানিছিল যদিও সি বৰ গুৰুত্ব দিয়া নাছিল। সি সেইসময়ত যেন কেৱল নিজৰ কামৰ মাজতেই ব্যস্ত হৈ পৰিছিল। ৰিতিক যথেষ্ট ভাল পাইছিল যদিও সি উপযাচি কেতিয়াও তাইৰ ইচ্ছা অনিচ্ছাৰ কথা জানিব খোজা নাছিল মাথোঁ তাই কোৱা কথাবোৰ শুনিব লাগে কাৰণেই যেন শুনি গৈছিল। তথাপিও ৰিতিয়ে তাক একো অভিযোগ দিয়া নাছিল। সকলোবোৰ ঠিকেই আছিল, যেতিয়ালৈ অনুজৰ মোমায়েকৰ ল'ৰা আদিত্য ই ৰিতিক লগ পোৱা নাছিল। হয়, আদিত্য অনুজৰ নিজৰ মোমায়েকৰ ল'ৰা....

     মোমায়েকৰ ল'ৰা হ'লেও সৰুৰে পৰাই আদিত্য আৰু অনুজৰ মাজৰ সম্বন্ধ ভাল নাছিল। আদিত্যই অনুজক অলপো ভাল পোৱা নাছিল। পঢ়াৰ পৰা প্ৰেমলৈকে সকলো কথাতে সি অনুজতকৈ আগত থাকিব বিচাৰিছিল আৰু মাজে মাজে অনুজৰ বস্তুৰ ওপৰত নিজৰ অধিকাৰো খটুৱাব খুজিছিল। অনুজে তাৰ এইবোৰ স্বভাৱ একদমেই ভাল পোৱা নাছিল যদিও ঘৰৰ মানুহক দেখুৱাই সি আদিত্যক একো কোৱাও নাছিল। কিন্তু যেতিয়া সি ৰিতিকো তাৰ পৰা কাঢ়ি নিবলৈ উদ্যত হ'ল, তেতিয়া আৰু অনুজৰ সহ্য নহ'ল। যাৰফলত সি এটা ভুল সিদ্ধান্ত লৈ পেলালে, সি এটা ডাঙৰ ভুল কৰিলে, সি আদিত্যক হত্যা কৰাৰ সিদ্ধান্ত লৈ পেলালে........

-অনুজ......অনুজ.....    ৰিতিৰ মাতত উচপ খাই উঠিল সি।

সেপ ঢুকি সি এইবাৰ ৰিতিলৈ চালে। তাৰ বুকুখন ভয়তে চিৰিঙকৈ গ'ল। কিন্তু নাই.....নহ'ব....সি তাইৰ আগত তাৰ ভয়টো দেখুৱাব নোৱাৰে। সি জেললৈ যাব নোৱাৰে, নাযাই সি...সি নিজৰ অপৰাধৰ কথা কাকো জানিবলৈ দিব নোৱাৰে। কিবা এটা ভাৱি সি সজোৰে ৰিতিক সাৱটি ধৰিলে।

---

পৃষ্ঠাঃ ২০

(৯)

          কেইছেকেণ্ডমান তেনেকৈয়ে ৰিতিক সাৱটি থকাৰ পিছত এইবাৰ অনুজে নিজৰ দুয়োহাতৰ তলুৱাৰ মাজত ৰিতিৰ মুখখন লৈ চলচলীয়া চকুৰে তাইৰ চকুত চকু থৈ ক'বলৈ ধৰিলে-

-ৰিতি, তুমি জীয়াই আছা...জানানে তুমি মৰা বুলি শুনি ম‌ই পাগল হৈ গৈছিলো। বহুত ভাগি পৰিছিলো ম‌ই....তোমাক ম‌ই এতিয়াও বহুত ভাল পাওঁ অ'....ব'লানা, আমি আকৌ একেলগ হৈ যাওঁ। তুমি ....মোক এৰি নাযাবা না প্লিজ... চোৱা ম‌ই আগৰ সকলো কথা পাহৰি পেলাইছো। ব'লানা আমি জীৱনটো আকৌ প্ৰথমৰ পৰা আৰম্ভ কৰিম.....ৰিতি...তুমি বুজি পাইছানে ম‌ই কি কৈছো..! ইমানসময়ে অনুজৰ আচৰণত আচৰিত হৈ মৌনভাৱে তাৰ কথাবোৰ শুনি থকা ৰিতিয়েও এইবাৰ তাৰ চকুত চকু থৈ তাৰ মনৰ কথা বুজিবলৈ চেষ্টা কৰিলে। অনুজে ভাৱিছিল হয়তো তাৰ চলচলীয়া চকু দেখি ৰিতিয়ে তাক বিশ্বাস কৰিব। আদিত্যৰ হত্যাৰ কাৰণে যদি তাই তাক সন্দেহ কৰিছে তেনেহ'লে সেই সন্দেহো তাইৰ মনৰ পৰা আঁতৰি যাব। কিন্তু আগৰ দৰে সহজ সৰল বুলিয়ে ভাৱি থকা ৰিতিজনীৰ শক্তিশালী মানসিকতাৰ আভাস জানো অনুজে পায়! নাপায়।         কন্দনামুৱা হৈ ক'লেও ৰিতিয়ে অনুজৰ চকুত থকা কৃত্ৰিমতা আৰু ছলনাৰ আৱৰণখনক ভালকৈয়ে দেখা পালে। অনুজলৈ পুতৌ জন্মিল তাইৰ। মানুহে নিজৰ অপৰাধ ঢাকিবলৈ বেলেগৰ আগত নিজৰ শক্তি প্ৰদৰ্শন কৰে, নিজকে বহুত সাহসী আৰু শক্তিশালী বুলি আনৰ চকুত বিশ্বাস জন্মাবলৈ বিচাৰে কিন্তু প্ৰকৃততে সকলোতকৈ ভয়াতুৰ সেইজন ব্যক্তিয়ে হয়। অনুজৰ অৱস্থাটোও ঠিক তেনেকুৱাই হৈছে। ৰিতিয়ে  তাইৰ মুখৰ পৰা অনুজৰ হাতদুখন এৰুৱাই জোৰ জোৰকৈ হাঁহিবলৈ ধৰিলে।

-হাঃ হাঃ হাঃ....লাইক চিৰিয়াছলি অনুজ, তুমি ক্ৰিমিনেল বুলি বাৰু জানিছিলো কিন্তু, নিজৰ ক্ৰাইম ঢাকিবলৈ ইমান ধুনিয়াকৈ অভিনয়ো যে কৰিব পাৰা সেয়া ম‌ই আজিহে গম পালো। হাঃ হাঃ....তুমি বহুত টেলেন্টেড দেই। 

          ৰিতিৰ কথা শুনি অনুজ আকৌ থৰ লাগিল। তাৰ বুকুখন জোৰ জোৰকৈ কঁপিবলৈ ধৰিলে, যেন এতিয়াই কলিজাটো ফাটি বাহিৰলৈ ওলাই আহিব....তাৰ মানে সি ভৱাটো সঁচা, ৰিতিয়ে আদিত্যৰ হত্যাকাৰী সি বুলি জানে। কিন্তু কেনেকৈ!!!!! সিটো একো প্ৰমাণ ৰখা নাছিল,,, তেনেহলে ৰিতিয়ে কেনেকৈ গম পালে!!! কেনেকৈ ? হাও ইজ ইট পচিবল!!! 

-ৰিতি, কি কৈ আছা এইবোৰ.. কি ক্ৰাইম ? আৰু তুমি মোক ক্ৰিমিনেল বুলি কিয় কৈছা ? একো নজনাৰ ভাও ধৰি সুধিলে

-চাট আপ্ অনুজ....এইবোৰ নাটক বন্ধ কৰা। তুমি কি ক্ৰাইম কৰিছা নিজেও জানা, এতিয়া মোৰ আগত নজনা ভাও ধৰি একো লাভ নাই বুজিছা। তুমিয়ে আদিত্য আৰু মোক মাৰিবলৈ আদিত্যৰ গাড়ীৰ ব্ৰেকফেইল কৰাইছিলা। তোমাৰ কাৰণেই আজি আদিত্য আমাৰ মাজৰ পৰা হেৰাই গ'ল। হয়তো ম‌য়ো হেৰাই গ'লো হেতেন। কিন্তু চোৱা, আজি ম‌ই তোমাৰ আগত সাহসেৰে থিয় হৈ আছো...ম‌ই নমৰিলো... ভগৱানে মোক বচালে। কিয় বচালে জানা; যাতে ম‌ই তোমাক শাস্তি দিব পাৰো বুজিলা... চিঞৰি উঠিল ৰিতিয়ে

ম‌ই যে ক্ৰাইম কৰিছো কি প্ৰমাণ আছে তোমাৰ ওচৰত ?কিয় মিছা অপবাদ দিছা মোক ?

-ৱাহ, এতিয়া তোমাক প্ৰমাণো দেখুৱাব লাগিব ম‌ই ! বাৰু তেতিয়া হ'লে শুনা, মোৰ ওচৰত বৰ্তমানলৈ কোনো প্ৰমাণ নাই। কিন্তু অতি সোনকালেই মোৰ হাতত প্ৰমাণ গোট খাব আৰু তুমি নিজেই তোমাৰ বিৰুদ্ধে মোক প্ৰমাণ দিবা বুজিলা হাঃ হাঃ

           ৰিতিৰ কথা শুনি অনুজৰ মনত সন্দেহ দুগুনে বাঢ়িল। ৰিতিয়ে এইটো কিয় ক'লে যে  সি নিজেই নিজৰ অপৰাধৰ প্ৰমাণ দিব ! ৰিতিয়ে তাক ফচাবলৈ নিশ্চয় কিবা প্লেন বনাইছে..... নাই... নাই... ৰিতিৰ প্লেন সি কেতিয়াও সফল হ'বলৈ দিব নোৱাৰে, ৰিতিৰ মুখ বন্ধ কৰিব লাগিব। কিছু সময়ৰ পিছতে পাৰ্টীলৈ মানুহবোৰ অহা আৰম্ভ কৰিব। তাৰ আগতেই হলঘৰটোৰ  পৰা ৰিতিক বাহিৰলৈ নিব লাগিব। ৰিতিৰ মুখ আজি বন্ধ কৰিব‌ই লাগিব..... লাগিলে তাইক মাৰি পেলাব সি....অ' মাৰি পেলাব ৰিতিক সি.....

      এটা কুটিল হাঁহি মাৰিলে অনুজে আৰু তাই তলকিব পৰাৰ আগতেই গাৰ সমস্ত জোৰেৰে ৰিতিক গতা মাৰি দিলে। ঘটনাৰ আকস্মিকতাত ভাৰসাম্য হেৰুৱাই ৰিতি মজিয়াত বাগৰি পৰিল। বাওঁহাতখনৰ ভৰত পৰাৰ বাবে বিষত ৰিতিৰ মুখেৰে এটা অস্ফূট গেঙণি ওলাই আহিল। 

-হাঃ হাঃ হাঃ...কাক শাস্তি দিয় ত‌ই হা ! মোক ! ননচেঞ্চ গাৰ্ল... আৰু কি কৈছিলি ত‌ই, ম‌ই নিজেই তোক মোৰ বিৰুদ্ধে প্ৰমাণ দিম..পাগল পাইছ' মোক ? অ' ম‌ইয়ে আদিত্য আৰু তোক মাৰিবলৈ আদিত্যৰ গাড়ীৰ ব্ৰেকফেইল কৰাইছিলো। চাল্লা সি মোক চেলেঞ্জ দিছিল যে তোক মোৰ পৰা কাঢ়ি ল'ব, কিন্তু মোৰ তোৰ ওপৰত বিশ্বাস আছিল, ভাৱিছিলো ত‌ই মোক কেতিয়াও এৰি নাযাৱ.. কিন্তু ত‌ই কি কৰিলি ! ব্লাডী গল্ড ডিগাৰ.... শেষ কৰি দিম তোক ম‌ই...চাল্লী...ৰে.....

  অশ্লীল ভাষাৰে অট্টহাস্য কৰা অনুজৰ দানৱৰূপী অৱস্থাটো দেখি ৰিতি ভয়তে থৰথৰকে কঁপিব ধৰিলে। তেনেতে....

(আগলৈ)

---

পৃষ্ঠাঃ ২১

ধাৰাবাহিক উপন্যাসঃ

আজি মেঘৰ মাদল বাজিছে

(যোৱা সংখ্যাৰ পৰা)

যুগললোচন দাস

     স্থবিৰ হৈ আছিল পলাশো।তাৰ কেনে প্ৰতিক্ৰিয়া হৈছিল লাহৰীয়ে দেখা নাপালে। তাৰ বাবে মনটো অলপ অস্থিৰ নোহোৱা নহয়। ঘোৰ অন্ধকাৰৰ মাজত সিহঁত।পলাশ সৰগ পৰা মানুহৰ দৰে অলৰ-অচৰ হৈ আছে খুটাটোৰ গুৰিত।

: পলাশদা, বেয়া নাপাবা। অপৰাধবোধে তেতিয়াও তাইৰ মনত ক্ৰিয়া কৰি আছিল।

: কিয় তেনেকৈ  ক'লা ?

: আচলতে মেঘৰ মাদলে যেতিয়া স্বাভাৱিক ছন্দ হেৰুৱাই একোটা ভয়ংকৰ বোমাৰ ৰূপ লয়, মই বৰ ভয় খাওঁ। শংকিত হৈ পৰোঁ। সেইবাবেই হয়তো মই তোমাৰ বুকুত...

: বুজিছোঁ। তোমাৰ এই ভীতি- শংকা কিয়, মই জানো। 

: ওও। মাদলৰ শব্দ মই ভাল পাওঁ। কিন্তু তাৰ ভয়ংকৰ বোমাৰ দৰে শব্দবোৰ ভয় কৰোঁ। এনে এটা শব্দই এদিন নমাই আনিছিল আমাৰ সৰু ঘৰখনলৈ অমানিশাৰ আন্ধাৰ। কেনে ভয়ংকৰ আছিল সেই শব্দ আৰু সেইদিনটো.....।

বিয়লি তিনিমান বজাত পৰিছিল বৰষুণজাক। মেঘৰ মাদলবোৰ ক্ৰমাত পৰিণত হৈছিল প্ৰচণ্ড- ভয়লগা শব্দলৈ। তালৈ অকণো ভ্ৰুক্ষেপ নাছিল লাহৰীৰ। বৰষুণ তাইৰ দৰে শিশুবোৰে ভাল পায়। পানীপতাৰে বৈ যোৱা কোবাল সৰু সোঁতত এখন এখনকৈ উটুৱাই দিয়ে কাগজৰ নাও। ৬ বছৰীয়া লাহৰীৰ তাতেই আনন্দ।এছাৰেকণিত তাইৰ ফ্ৰকটো তিতে। মাকে ধমক দি কয়- দেউতাৰ আহি পাবৰ হৈছে। বৰষুণৰ পানীৰ সৈতে তোক এনেকৈ খেলি থকা দেখিলে মোকেই গালি দিব।

: ৰ'বাচোন মা। বৰষুণ সদায় নিদিয়ে নহয়। কাগজৰ নাও উটুৱাই বৰ ভাল লাগে। কেনেকৈ নাচি নাচি উটি যায় ! 

: সেইবুলি তই তিতি থকাটো ভাল নহয়।

: মই তিতা নাই অ' মা।এছাৰেকণিহে পৰিছে। কথাষাৰ কৈ তাই সজা ডাঙৰ নাওখন উটুৱাই পিছে পিছে আগবাঢ়িল। কিন্তু অলপ আগবাঢ়িয়েই নাওখন টুলুং ভুটুং কৰি বুৰ গ'ল।

 

গি- ৰি- ম....

কাণ ফাটি যোৱা ঢেৰেকনিৰ শব্দ। ' মা' বুলি ভয় খাই লাহৰী একেবাৰে মাকৰ বুকুত সোমাল। প্ৰচণ্ড শব্দত ভয় খাইছিল মাকেও। চকু চাট মৰা ক্ষণিক পোহৰ। শব্দৰ প্ৰাবল্য ইমানেই বেছি আছিল যে বহু সময় ধৰি সোপা মাৰি ধৰিছিল কাণৰ বিন্ধাদুটা।

: সৰ্বনাশ...! এই বজ্ৰটো ওচৰতে ক'ৰবাত পৰিল।পথাৰত পৰিব পাৰে।

: ও মা, মই সেইফালে বিজুলীৰ চকা- মকা ৰেখাডাল আকাশৰ পৰা নামি অহা দেখিছোঁ।

: হয়নে...! দেউতাৰতো সেইফালেই আহে। মানুহজনীৰ বুকুখন কঁপি উঠিল কোনো অজান আশংকাত! ওপৰলৈ হাতযোৰ কৰি ইন্দ্ৰদেৱতাক স্তুতি কৰিলে- হে, দেৱগণৰ অধিপতি ইন্দ্ৰেশ্বৰ... তুমি শান্ত হোৱা। মোৰ মানুহজন স্কুলৰ পৰা অহাৰ সময়। তুমি অথন্তৰ নঘটাবা।

      আধাঘন্টামানৰ পিছত এৰিছিল বৰষুণ। তাৰ পিছতেই হুৱাদুৱা লাগিল গাঁওখনত। লাহৰীহঁতৰ ঘৰলৈ আহিল দু:সংবাদটি...। গাওঁখনৰ ৰত্নেশ্বৰ মাষ্টৰ বজ্ৰপাতত ছাই হৈ গ'ল। গোটেই শৰীৰটো এঙাৰৰ দৰে ক'লা পৰি নিঠৰ হৈ আছে। চাইকেল- ছাটি আৰু কিতাপৰ বেগ সকলো তেওঁৰ লগতে ছাই হৈ গ'ল ..। স্কুলৰ পৰা আহি থকাৰ পথতে পথাৰৰ মাজৰ মুকলি ঠাইখিনিত পৰিছিল সৰ্বনশীয়া বজ্ৰটো।

    চকুৰে আন্ধাৰ দেখিলে লাহৰীৰ মাকে। তাই কিন্তু একোৱেই বুজি পোৱা নাছিল। কাগজৰ ডাঙৰ নাওখন বুৰ যোৱাৰ চিন্তাই আগুৰি ৰাখিছিল মনটো। যেতিয়া বাপেকৰ নিঠৰ দেহটো আনি চোতালত শুৱাই দিছিল , বাপেকৰ যে কিবা এটা হ'ল বুজি পালে। মাকৰ লগতে তাইৰো অকণি চকুদুটাৰ পৰা ওলাই আহিল চকুলোবোৰ বাধাহীন ভাৱে। চোতালত জমা হৈ পৰা বৰষুণৰ পানীৰ সৈতে একাকাৰ হৈ গ'ল মাক- জীয়েকৰ চকুপানী। অন্ধকাৰ দেখিলে চাৰিওফালে। বজ্ৰটোত গোটেই পৃথিৱীখনেই যেন ছাই হৈ গ'ল।

  দেউতাক নোহোৱা হৈ যোৱাৰ পিছত লাহৰীয়ে আকাশত ক'লা মেঘ দেখিলেই গালি দিয়া হ'ল- মোৰ দেউতাই কি এনে দোষ কৰিলে যে তেওঁক পুৰি ছাই কৰি দিলা। মোৰ দেউতা এজন সাধাৰণ শিক্ষক। ল'ৰা- ছোৱালীক পঢ়ুৱায়। বেয়া কামতো কৰা নাছিল। দেউতাৰ লগত কি এনে শত্ৰুতা তোমাৰ যে তেওঁৰ মূৰৰ ওপৰত নিষ্ঠুৰ ভাৱে পেলায় দিলা ভয়ংকৰ বজ্ৰটো। মোৰ মৰমৰ দেউতাক ঘূৰাই দিয়া। মাৰ মুখলৈ হাঁহি ঘূৰাই আনা। ৰঙা সেন্দুৰৰ ফোটটিৰে মাৰ উকা কপালখন আকৌ জিলিকাই দিয়া। তুমি জানানে মোৰ দেউতা আমাৰ বাবে নিৰাপত্তা, সাহস, মনোবল আৰু নিৰাপদ আশ্ৰয়...।দেউতা অবিহনে আমাৰ কিমান কষ্ট হৈছে, খবৰ ৰাখিছানে....। দেউতাই আমাক দিয়া বুকুভৰা মৰমবোৰ দেখি তোমাৰ হিংসা  হৈছিল নেকি ...? মেঘ, তোমাক সুধিছোঁ, উত্তৰ দিয়া... উত্তৰ দিয়া...। এনেদৰে ক্ষোভৰ উদ্গীৰণ ঘটাই চিঞৰি চিঞৰি কান্দোনত ভাগি পৰিছিল। বাধা দিয়া নাছিল মাকে। ধৈৰ্য ধৰিছিল। মানুহজনৰ অৱৰ্তমানত তেৱেঁই তাইক দেউতাকৰ মৰমবোৰৰ অভাৱ পূৰণৰ চেষ্টা কৰিব লাগিব। পৰিস্থিতিৰ সৈতে মোকাবিলা কৰাৰ সাহসখিনি সঞ্চয় কৰি লৈছিল। তেওঁ বুজি নাপালে নিমাখিত পৰিয়াল এটিৰ প্ৰতি ভগৱান কিয় ইমান নিষ্ঠুৰ হ'ল...। নিউ বুলিয়েই কাঢ়ি লৈ গ'ল মানুহজনক। মানুহৰ ভুলৰ বিচাৰ কৰিবলৈ আছে আইন- আদালত। ভগৱানৰ ভুলৰ বিচাৰ কৰিব কোনে...। তেৱেঁই দেখোন সৰ্বশক্তিমান, হৰ্তা- কৰ্তা। জগত নিয়ন্ত্ৰা। কিন্তু অবিবেচক কাণ্ডবোৰ কৰে কিয়...? এই অসহনীয় বেদনাৰ বোজাবোৰ দি ৰং চাই ভাল পায় নেকি...? জোৰ কৰি বাধা দি ৰখা চকুলোবোৰ শেষত বিদ্ৰোহী হৈ উত্তালভাৱে ওলাই আহিল। লাহৰীয়ে কন্দা নাছিল। মাকৰ বগা চাদৰৰ আঁচলেৰে তাই মচি দিছিল চকুৰ পানী। ভগৱানে যেন চকুপানীৰ অথাই মহাসাগৰখনত বুৰাই পেলাইছিল। এই মহাসাগৰৰ পানী কেতিয়াও শুকাবলৈ নিবিচাৰে।

---

পৃষ্ঠাঃ ২২

     হঠাতে শব্দ কৰি কান্দি পেলালে লাহৰীয়ে। পলাশৰ বুজাত ভুল নহ'ল কিহৰ দুখত লাহৰীয়ে কান্দিছে। ঢেৰেকণিটোৱে মনত পেলাই দিলে দেউতাকলৈ। তাইক আকোঁৱালি লৈ সান্ত্বনা দিবলৈ মন গ'ল। কিন্তু এখোজ দিয়েই ৰৈ গ'ল পলাশ...।

        লাহৰীৰ উচুপনি সহজে বন্ধ নহ'ল। কেতিয়াবা তাইৰ হিয়া উজাৰি কান্দিবৰ মন যায়। চকুৰ প্লাৱনক বাধা দিয়াৰ শক্তিখিনি হৈ যায় দুৰ্বল।পলাশৰ সহ্য হোৱা নাছিল বাবে কাষ চাপিও ৰৈ গৈছিল।

: লাহৰী, বৰষুণ এৰিছে। যাব পাৰিম ব'লা।

: ওও পলাশদা, তুমি বেয়া নাপাবা। পলাশৰ গামোচাখনেৰে চকু দুটা  মচি লাহৰীয়ে ক'লে।

: নাপাওঁ। তোমাৰ মনৰ দুখ-বেদনা আৰু বিষাদ ময়ো অনুভৱ কৰিছোঁ।

: ও, প্ৰচণ্ড ঢেৰেকনিৰ শব্দই সকলো ওলট- পালট কৰি দিয়ে অ' পলাশদা। দেউতালৈ মনত পৰি গৈছিল।

: কি কৰিবা। তুমি এনেকৈ দুখ কৰি থাকিলে তেওঁৰ আত্মাই কষ্ট পাব। সহজ হ'বলৈ চেষ্টা কৰা। মই আছোঁ তোমাৰ কাষত।

  পলাশৰ অন্তৰ ভৰি যোৱা কথাকেইটাই লাহৰীৰ দুখ-বেদনাখিনি কিছু লাঘৱ কৰি পেলালে। পলাশৰ বুকুখন বিশাল, দেউতাকৰ দৰেই। সৰুতে দেউতাকৰ বুকুত সোমাই সাধু শুনিছিল।কেনে উমাল অনুভৱ। দেউতাকৰ সেইখন যেন বুকু নাছিল, সীমাহীন মৰম ভৰা আশ্ৰয়ৰ বিশাল আকাশ। আজি কিমান বছৰৰ মূৰত এজন পুৰুষৰ বুকুৰ উম পালে ! পলাশৰ বুকুৰ মাজত আকৌ এবাৰ সোমাবলৈ মন গ'ল। তাত তাই দেউতাকৰ সেই মৰমৰ উত্তাপখিনি বিচাৰিব। পলাশৰ বুকুত সেইখিনি উত্তাপ আছে। কিন্তু অনুভৱ আৰু বাস্তৱ একেই নহয় ! ইচ্ছা আৰু অনুভৱ কৰিলে বুলিয়েই তাই আকৌ এজন যুৱকৰ বুকুৰ মাজত সোমাবগৈনে...।

: কি ভাবি আছা, ব'লা ঘৰলৈ। পলাশৰ মাতত তাইৰ ভাৱৰ যতি পৰিল।

: উম পলাশদা, ব'লা।

          সেইযে ঢেৰেকনিৰ শব্দত তাই পলাশৰ বুকুৰ মাজত সোমাই লেতু- সেতু হৈ পৰিছিল, তাৰ আবেগ- শিহৰণখিনি স্থায়ীভাৱে শিপাই ৰ'ল লাহৰীৰ মন- মগজুত।ক্ৰমাত মিঠা হৈ আহিছিল সেই  আবেগখিনি। ভাল পোৱা- ভাল লগা গোন্ধ এটি অহৰহ লাগি থকা হ'ল তাইৰ তিলফুলীয়া জোঙা নাকটোত। মনত পৰিলেই কঁপি উঠে সৰ্বশৰীৰ। হিল্লোল নামে বুকুত। পলাশৰ সুঠাম চেহেৰা, পুৰুষসুলভ কন্ঠ আৰু অমায়িক ব্যৱহাৰত বাৰুকৈয়ে মুগ্ধ তাই। ক'ব নোৱাৰাকৈয়ে তাইৰ হৃদয়ত মেল খালে প্ৰেমৰ ৰঙা গোলাপৰ এটি দুটিকৈ পাহিবোৰ। অন্তৰৰ নিভৃত কোণত প্ৰেমৰ পোখা মেলিলেও তাইচোন পলাশক কাষত পালে একো ক'ব নোৱাৰা হৈ যায়। ল'ৰাটো যথেষ্ট গহীন। কথা কম কয়।সেই নিশাটোৰ পিছৰ পৰা অৱশ্যে পলাশেও ঘনাই লাহৰীহঁতৰ খা- খবৰ লৈ থকা হ'ল। কিন্তু কথাবোৰ যথাযথ।তাত নাই কোনো মাদকতা। নাই প্ৰেমৰ আভাস। কথাত অভিভাৱকৰ সুৰ- ভালে আছানে.... পঢ়া- শুনাবোৰ এতিয়া ভালকৈ কৰা... পৰীক্ষা পালেহি... মাৰ যতন লৈ থাকিবা.....। লাহৰীৰ মুখখন খং- অভিমানত ফুলি যায়। কিন্তু পিছত পাম যোৱা বেলুনৰ  দৰে উৰি নোহোৱা হৈ যায় অভিমানবোৰ। মনৰ অভিমান মনতেই মাৰ যায়।

 পলাশক লাহৰীৰ মাকে বৰ মৰম কৰে। নিজ পুত্ৰস্নেহ দিয়ে। এদিন কথা প্ৰসংগত মাকে কৈছিল- লাহৰী, পলাশ ল'ৰাটো বৰ ভাল অ'। মাত- কথাবোৰ বৰ অমায়িক। তাই কোনো প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ নকৰিলে। মাত্ৰ শুনি গ'ল মাকৰ মুখত পলাশ -বন্দনা। বুকুৰ ভিতৰত কিন্তু অজান পুলকবোৰে আহি ভিৰ কৰিলে। মেল খাই গ'ল মন ময়ূৰীৰ পেখম। মনত তীব্ৰ আগ্ৰহ আৰু উৎসুকতাই হেঁচা মাৰি ধৰিলেও বাহিৰত তাই আজলীজনী হৈ থাকিল। যেন পলাশৰ প্ৰতি কোনো গুৰুত্ব দেখুৱাব বিচৰা নাই।

: তইচোন একো নক'লি?

: কিনো কম। পলাশৰ লগত তুমিহে বেছি কথা পাতা।

: হয় অৱশ্যে। সি আহিলে মইহে কথাবোৰ সোধো। তাৰ মনত ডাঙৰ দুখ। চাকৰি এটা লাগে। বি এ পাছ কৰি ঘৰতে বহি থকাৰ ইচ্ছা নাই। খেতি কৰিবলৈও নিজা মাটিখিনিও নাই এতিয়া। মাকৰ টান বেমাৰৰ চিকিৎসাত গোটেই মাটি বিক্ৰী কৰিও কোনো সুফল নাপালে। বাপেকৰো বয়স হৈছে। ভায়েক এটাক পঢ়ুৱাব লাগে। গোটেই ঘৰখনৰ দায়িত্ব এতিয়া পলাশৰ মূৰৰ ওপৰত।

: চাকৰি বিচৰা নাই নেকি? তাই মাজতে সুধিলে।

: চাকৰি কিবা গছত লাগি থকা বস্তু নে, মন গ'লেই পাৰি আনিব পাৰি। বিচাৰি আছে। সি যে নামকৰা ঢুলীয়া, বিহুৱা, চাৰ্টিফিকেট আৰু  পুৰষ্কাৰবোৰ দেখুৱাইছে সকলোতে। ক'ৰবাত এটা কেৰাণীৰ চাকৰিৰ আশ্বাস পাইছে বোলে।

: হয় নেকি...? তুমি দেখোন পলাশৰ বহুত কথাই জানা। কেতিয়া ক'লেনো। লাহৰী আচৰিত হ'ল।

: তই কলেজ যোৱাৰ পিছত কেতিয়াবা আহে যে , তেতিয়াই কয়হি। তোৰ আগত নকয় নেকি।

---

পৃষ্ঠাঃ ২৩

: নাই। মই তাৰ লগত ইমান কথা নাপাতো। গহীনাই ক'লে লাহৰীয়ে।

 অভিমানত তাইৰ মুখখন আকৌ ফুলিল। পলাশ সঁচাই আচৰিত ল'ৰা। কি কাৰণত তাইৰ ওচৰত গহীন গহীন লেবেলটো দি থাকে। বিহু নচুৱাই তাইৰ গুৰু হ'ল বুলি সেই লেবেলটো বাকী সময়খিনিতো দিবনে...। তাইৰ প্ৰতি নাই নে অকনো পিৰিতি ভাৱ... অন্তৰত জগা নাই নে প্ৰেমৰ অনুকম্পাবোৰ....। ক'ত পাব তাই ইয়াৰ উত্তৰ। হাহাকাৰ কৰি উঠে তাইৰ অন্তৰখন... পলাশে তাইক ভাল পায় নে নাপায়, জানিবলৈ উদগ্ৰীৱ হৈ পৰে মনটো। অস্থিৰতাৰে পাৰ কৰে সময়বোৰ। কিবা নাযায়- নুপুৱাই এই সময়বোৰ...।

          সময় স্থবিৰ হৈ গ'ল লাহৰীৰ বাবে। পেণ্ডুলামৰ দৰে দুলি থাকিল একেঠাইতে। বাস্তৱত কিন্তু সময়বোৰ দ্ৰুতগতিত আগুৱাই থাকিল...। পলাশে কৰিছে তাইক নিৰাশ। মানুহটো দিনে দিনে বেছি উদাসীন হৈ গৈছে। তাৰ অন্তৰত মৰম- ভালপোৱাবোৰৰ বৰ্ণিল ফুলনিখন আছেনে নাই, আজিলৈকে উমান নাপালে তাই। যদি আছেও বৰ নিৰস নেকি বাৰু ? তাইৰ উপস্থিতিয়ে অকনো জীপাল কৰিবলৈ সক্ষম হোৱা নাই নে....! উত্তৰ বিচাৰি হাবাথুৰি খাই কাহিল হৈ গৈছে লাহৰী।তাৰ পৰাও কোনো খবৰ পোনপটীয়াকৈ নাপায়। মাকেহে দিয়ে। আচলতে মাতৃহীন পলাশে তাইৰ মাকক নিজৰ মাতৃ  জ্ঞান কৰে। যি কোনো কথা মাকক কৈহে ভাল পায়। সেইদিনা পুৱাই মাকে খবৰ দিলে- লাহৰী, এটা ভাল খবৰ আছে। পলাশৰ চাকৰি হৈছে। স্বাস্থ্য বিভাগৰ কেৰাণীৰ চাকৰি। গুৱাহাটীতে হ'ব। ঢুলীয়া- বিহুৱাৰ চাৰ্টিফিকেট আৰু পুৰষ্কাৰবোৰে কাম দিলে। তোৰো আছে নহয় বহুত। ভালকৈ ৰাখিছনে নাই। বি এটো পাছ কৰিলে তয়ো পায় যাবি চাকৰি।

 খবৰটো শুনি লাহৰী উৎফুল্লিত নহ'ল। নিৰ্বিকাৰ হৈ ৰ'ল।

: তইচোন একো নক'লি ?

: ভাল খবৰ। আৰুনো কি ক'ম। 

: কিয় নাই...। সি আমাৰ ঘৰখনৰ একেবাৰে আপোন মানুহ। তাৰ সুখ আমাৰ বাবে আনন্দৰ কথা। তই বৰ স্বাৰ্থপৰ। তোক বিহু নচুৱাই বিখ্যাত নাচনী কৰিলে। এইবাৰ লতাশিলত নচুৱাই বিহু সম্ৰাজ্ঞী কৰিহে এৰিব বোলে। তেনে এটা ল'ৰাৰ ভাল খবৰটো শুনি তোৰ মনত স্ফূৰ্তি নলগাতো আচৰিত পাইছোঁ।

লাহৰী গহীন হৈ থাকিল। তাই সঁচাকৈয়ে স্বাৰ্থপৰ। পলাশক তাই ভাল পাই পেলাইছে। কিন্তু সি উদাসীন।একপক্ষীয় প্ৰেম কেতিয়াও সফল হ'ব নোৱাৰে। বুকুখন চিৰিংকৈ উঠিল। চাকৰি পালে যেতিয়া পলাশ কমাৰবন্ধাৰ পৰা আঁতৰি বহু দূৰৈৰ গুৱাহাটী পাবগৈ। আহোঁ বুলি আহিব নোৱাৰিব। চকুৰ আঁতৰ হ'লে মনৰো আঁতৰ হ'ব...।পলাশে একো নোকোৱাকৈ আঁতৰি যাব বহু দূৰলৈ। কথাটোচোন সহ্য কৰিব পৰা নাই। চকুৰ পাৰ ভাঙি বৈ আহিল চকুলোৰ নৈখন। পলাশক লৈ দেখা সপোনবোৰৰ সমাধি ইয়াতেই ঘটিল নেকি...। নিজকে বুজনি দিব পৰা নাই লাহৰীয়ে।

দুদিনমানৰ পিছত পলাশ আহিল মাত লগাই যাবলৈ। পোনেই মাকৰ ওচৰলৈ গৈ ভৰি চুই সেৱা কৰি আশীৰ্বাদ বিচাৰিলে। 

: পলাশ, ঈশ্বৰে তোমাৰ মংগল কৰক। ভালকৈ থাকি কামবোৰ কৰি যাবা। মাজে মাজে ফোন কৰি খবৰ লৈ থাকিবা আমাৰ। তাৰ মূৰৰ চুলিত হাত ফুৰাই মাকে পুনৰ ক'লে-তোমালোক বহা, মই অলপ জলপান আনো।

: নালাগে মা, ভাত খাই ওলাই আহিছোঁ। আপোনাৰ আশীৰ্বাদ পালোঁ, সেয়াই মোৰ বাবে যথেষ্ট। 

: পিঠাদুটাৰে চাহকে খোৱা। আৰু বা কেতিয়া আহা। 

: হ'ব মা, খাম দিয়ক। পলাশে মা বুলি মাতিলে অন্তৰখন পুত্ৰস্নেহত ভৰি পৰে লাহৰীৰ মাকৰ।

লাহৰী চুপ হৈ থকা দেখি পলাশে ক'লে- মোক একো নোকোৱা।

: মই কি ক'ম, তোমাৰ পৰাহে শুনিবলৈ ৰৈ আছোঁ।

: কি...?

তেনেকৈ কথাষাৰ কৈ পেলায় লাজত ৰঙা পৰি গৈছিল লাহৰী। তাইৰ বুকুত অহৰহ খুন্দিয়াই থকা শব্দকেইটাচোন  মুকলি হৈ ওলাই গ'ল। পলাশে কিবা এটা অনুমান কৰি হাঁহি দিলে।

: ভালকৈ থাকিবা পলাশদা। কোনোমতে মাতটো বাহিৰ কৰিলে লাহৰীয়ে।

: আৰু কি ক'বা।

: ফোন- মেচেজ কৰি মাৰ খবৰ লৈ থাকিবা।

: কিয়, তোমাৰ খবৰ ল'ব নালাগে নেকি ?

: মায়ে দিব নহয় মোৰো খবৰ।

: উম, এইবাৰ লতাশিলৰ বিহুলৈ সাজু হ'বা। মই সময়ত আহি তোমাক নচুৱাম। চাকৰি কৰিলোঁ বুলি ঢোলত চাপৰ  মৰা বন্ধ নকৰোঁ। তোমাক বিহু সম্ৰাজ্ঞী কৰিহে শান্ত হ'ম। বি এৰ ফাইনেল ভালকৈ দিবা। অহা ব'হাগত মই মাৰ ওচৰলৈ আহিম। কথা আছে।

: কি কথা বা। সকলো কথা মাৰ লগতেই পাতি আহিছা। মোৰ লগত পাতিলেনো কি হয়। অভিমানৰ বেলুনটো সুযোগ পায় ফুলাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে তাই।

: তোমাৰ মা মোৰো মা। মোৰ নিজৰ মা জীয়াই থাকোঁতে সকলো কথা তেওঁকেই কৈছিলোঁ। ই মোৰ অভ্যাস। এতিয়াও এৰিব পৰা নাই। তুমি অভিমান নকৰিবা। মই মাক যিটো কথা ক'বলৈ আহিম, তোমাক ক'ব নোৱাৰিম।

পলাশে আকৌ এটা উৎকন্ঠাত বুৰাই দিলে লাহৰীক। সিনো কি পৰীক্ষাবোৰ লৈ আছে। তাইৰ চকুদুটা উদাস হৈ পৰিল।

: তোমাৰ চকুদুটা বৰ ধুনীয়া।ডাঙৰ আৰু সজল। উদাসী চাৱনিটো বৰ আকৰ্ষণীয়।

প্ৰথমবাৰ পলাশৰ মুখত তাইৰ ৰূপ বৰ্ণনা শুনিলে। বাকীবোৰ নক'লে। কেৱল চকুদুটাইহে তাক আকৰ্ষণ কৰিলেনে...! অভিমানৰ বেলুনটো আৰু অলপ ফুলিল। নাইমোমাইতকৈ কণামোমাইয়েই ভাল। এইখিনিযে তাৰ মুখৰ পৰা ওলাইছে, তাতেই সামান্য সন্তুষ্টি লভিলে লাহৰীয়ে। 

: তিল পিঠা, নাৰিকলৰ লাৰু আৰু ঘিলা পিঠাৰে খালী চাহকাপ খুৱাবলৈ বেয়াই লাগিছে। আচলতে তুমি ভাতসাজ খাই যাব লাগিছিল।  মাকে চাহৰ ট্ৰেখন টেবুলত থৈ ক'লে। আহা খোৱাহি।

 চাহ খায়েই বিদায় লৈছিল পলাশে। মাকৰ চলচলীয়া হৈ পৰা চকু দেখি লাহৰীৰ বুকুতো কিবা এটা গধুৰ বিষাদে হেঁচা মাৰি ধৰিলে। কিন্তু তাই নিজক সংযত কৰি ৰাখিলে। কিবা এটা শূণ্যতাই আগুৰি ধৰিলে । মনত তীব্ৰ উৎকন্ঠা এটি দি গ'ল পলাশে। অহা ব'হাগত মাকৰ লগত কি এনে কথা হ'ব, যিটো তাইক এতিয়া জনাবলৈ নিবিচাৰিলে... কি কথা হ'ব পাৰে বাৰু... উৎকন্ঠা ক্ৰমাৎ বাঢ়ি গৈ থাকিল ...।

আগলৈ

---

পৃষ্ঠাঃ ২৪

অনুগল্পঃ

ভোক

অসুখীয়া দেহাৰে সাবিত্ৰীয়ে আনৰ ঘৰত কাম বিচাৰি যায় একমাত্র জীয়েকক পঢ়াই-শুনাই ডাঙৰ মানুহ কৰাৰ হেঁপাহেৰে। কিন্তু তিনিদিন ধৰি তাইক বেমাৰী বুলি কোনেও কামত লগোৱা নাই। পেটৰ ভোক সহিব নোৱাৰি জীয়েক নিজৰাক ক'লে-"আই অ' তই পঢ়িব নালাগে থ, কামলৈকে যা। পেটৰ ভোকতকৈ আৰু একো ডাঙৰ হ'ব নোৱাৰে।"

হেমা চৌধুৰী গগৈ

গোলাঘাট

ভ্ৰাম্যঃ ৭০০২৯৬১৩৬২

পাগলী

   নিঃশব্দতা তাইৰ প্ৰিয় ৷ এন্ধাৰ তাইৰ পৰম মিত্ৰ ৷  কাৰণ নিশব্দ সময় আৰু এন্ধাৰে তাইক সিদিনা আশ্ৰয় দিছিল ৷ দেখা সকলোৱে তাইৰ বাবে উদ্বিগ্ন ৷ তাইৰ পিছে মোহভঙ্গৰ দৰে সকলোবোৰৰ প্ৰতি উদাস দৃষ্টি ৷ তাই কেতিয়াবা মন খুলি হাঁহে নে ? সকলোৰে মনত প্ৰশ্ন ৷ কাৰণ কোনেও আজিলৈকে তাইৰমুখত হাঁহি দেখা নাই ৷ ক্ষোভৰ জুই একুৰা তাইৰ দুচকুত অনবৰতে জ্বলি থাকে ৷ তাই হাঁহে যেতিয়া মানুহবোৰে বানত সৰ্বস্বান্ত হয় নতুবা প্ৰাকৃতিক দুৰ্যোগবোৰত পীড়িত হয় , কাৰণ তাইৰ পৰিয়ালটোক ডাইনী সজাই , এই মানুহ বোলা দানৱবোৰেই এদিন সিহঁতৰ গাঁওখনলৈ ৰোগ , ব্যাধি অনা বুলি জীয়াই জীয়াই জ্বলাই দিছিল ৷ তাই প্ৰাণ পনে দৌৰি যি পলাল তাৰ পিছত তাই ঠিকনাহীন ৷

নিৰুপমা ডেকা

৯৮৫৯৯৩৮৪১০

ধোঁৱা

     বৰ্ণাই হাজাৰবাৰ কৈয়ো ৰাজক চিগাৰেট এৰুৱাব নোৱাৰিলে | ৰাজৰ মতে চিগাৰেটৰ বগা ধোঁৱাৰ মাজত থাকে জীৱন জীয়াৰ সৌন্দৰ্য্য |   

       আৰু আজি,ৰাজৰ জ্বলি থকা চিতাখনলৈ চাই বৰ্ণাই তাৰ কথাবোৰেই ভাবি আছিল  | সঁচাই,ৰাজে কোৱাৰ দৰেই চিগাৰেটৰ ধোঁৱাৰ দৰে এযোৰ শুদ্ধ বগা সাজ বৰ্ণাক উপহাৰ দি ৰাজ ধোঁৱাৰ লগত মিলি গ'ল চিৰদিনলৈ ||

      জোনাক জুমন কাশ্যপ (অন্বেষা) 

দেৱীচৰণ বৰুৱা ছাত্রী মহাবিদ্যালয় 

তিতাবৰ,যোৰহাট |

যাত্ৰা

নতুনকৈ কিনি অনা কাপোৰৰ ৰঙটো যে নীলাভে বৰকৈ বেয়া পাইছিল। তথাপিও তাৰ গাত মেৰিয়াই দিলে।হস্পিতালৰ বিলসমূহ পৰিশোধ কৰি নীলাভকো গাড়ীত উঠাই ল'লে ৰীমাই।ককায়েকে ৰীমাক বাৰে বাৰে কৈছে মই সদায় আছোঁ তোৰ কাষত। সুখে-দুখে ৰীমাই কিন্তু নীলাভকহে বিচাৰে সদায় কাষত। বৈ আহিব খোজা চকুপানী খিনি মছি তায়ো আহি গাড়ীত বহিল। এইয়া ৰীমাৰ উভতনি যাত্ৰা। আজিৰ পৰাই আৰম্ভণি তাইৰ অকলশৰীয়া জীৱন যাত্ৰাৰ।নীলাভে বাৰু বেয়া পাইছে নেকি কাপোৰখন লৈ! বগা ৰং যে তাৰ প্ৰিয় নহয়। ৰীমাৰ মনটো উচপিচাই উঠিল।তথাপিও ৰীমাই একো গম নাপালে। কেৱল নীলাভ যোৱা গাড়ীখনৰ নামটোহে চকুত পৰিল "স্বৰ্গৰথ" ॥

মধুস্মিতা বৰা

       বেলতলা,গুৱাহাটী

       ফোননং--9435450422

---

পৃষ্ঠাঃ ২৫

এক মিনিটৰ গল্পঃ

আবীৰ

টি ভি পৰ্দাৰ ৰিয়েলিটি শ্ব’ৰ বেষ্ট কমেডিয়ান ৰূপে দৰ্শকৰ হৃদয় আলোড়িত কৰা সুনয়নাই দশৰ্কক হাস্যমধুৰ নান্দনিক পৰিৱেশত ডুবাই ৰাখিও নিজৰ জীৱনটোক কিন্তু ৰঙেৰে সজাব পৰা নাই ৷ তাই সদায় ভগৱানৰ ওচৰত এটাই প্ৰাৰ্থনা কৰে যাতে প্ৰতিটো দিনতে তাইৰ শ্ব’বোৰ দশৰ্কৰ আমোদপ্ৰিয় আৰু উপভোগ্য হওক ৷ আজিকালি তাই নিজক লৈ কোনো ৰঙীন সপোন নেদেখা হ’ল ৷ জীৱনৰ কদৰ্য্যময় অতীত আৰু বতৰ্মানৰ ভয়াবহতাই তাইৰ অনাগত ভৱিষ্যতৰ আশাবোৰ কেতিয়াবাই হেৰুৱাই পেলাইছে ৷ তাই মাথোঁ টি ভি পৰ্দাৰ দৰ্শকৰ সন্তোষ্টিৰ বাবেই কাম কৰে ৷ শ্ব’বোৰ ভাল হ’লে তাই বহুত টকা উপাৰ্জ্জন কৰিব পাৰিব আৰু গ্লেমাৰ বাঢ়িব ৷ অৱশ্যে গ্লেমাৰ , ষ্টেটাচ আদিতকৈয়ো বৰ্তমান তাইৰ প্ৰয়োজন কেৱল টকাৰ ৷ ৰোগগ্ৰস্ত পিতৃ-মাতৃৰ শুশ্ৰূষা আৰু মদপী, জুৱাৰী, অপৰাধী স্বামীক জেইলৰ পৰা জামিনত অনা এইবোৰৰ বাবে তাইক বহুত টকাৰ প্ৰয়োজন ৷ সেয়ে জীৱনৰ ঘাত-প্ৰতিঘাতবোৰক আওকাণ কৰি সুনয়নাই জীৱনটোক সহজ কৰি মন-মগজুক প্ৰৱেশ কৰাইছে এখন সুকীয়া জগতত ৷ হয়তো সেই জগতখনেই তাই জীয়াই থকাৰ একমাত্ৰ সম্বল আৰু আশ্ৰয় ৷ কথাবোৰ ভাবি কেতিয়াবা তাইৰ নিজকে এজনী ৰহস্যময়ী নাৰীৰ দৰে অনুভৱ হয় ৷ বৈচিত্ৰ্যময় মানুহৰ জীৱনত সুখ আৰু দুখ দুটা সুকীয়া অনুভূতি ৷ অথচ দুখৰ মাজেদি সুখ বুটলিবলৈ, হৃদয়ৰ নিভৃত কোণত কান্দোনক ঢাকি ৰাখি বাহ্যিক জগতত হাঁহি বিলাবলৈ কিমান যে কষ্ট, সেয়া হয়তো কেৱল ভুক্তভোগীজনেহে বুজি পাব ৷ ইমান সময়ে তাই টিভি চেন্টাৰৰ বাৰাণ্ডাৰ চকীখনত বহি নিজৰ কথাবোৰ ভাবি ভাৱনাত ব্যস্ত হৈ থাকোঁতে হঠাতে তাইৰ ভাৱনাত যতি পৰিল ডাইৰেক্টৰ হৃষীকেশ মালহোত্ৰাৰ মাতত --"কি হ’ল সুনয়না, শ্ব’ আৰম্ভ কৰিবলৈ বেছি সময় নাই ৷ তোমাৰ চোন মেক্‌-আপ হোৱাই নাই ৷"--সুনয়না উচপ খাই উঠিল, "চ’ৰি চাৰ, মই এতিয়াই ৰেডী হ’ম", এইবুলি তাই গ্ৰীণৰুমত সোমালেগৈ ৷ ৰং-বিৰঙৰ সাজ-সজ্জাৰে, অপূৰ্ব প্ৰসাধনেৰে সাজু হ’ল আজিৰ ৰিয়েলিটি শ্ব’ ৰ মুখ্য নায়িকা সুনয়না ৷ টিভিৰ সন্মুখত থকা হাজাৰ হাজাৰ দৰ্শকক মনোৰঞ্জনৰ খোৰাক যোগাবলৈ ৷ এখন উকা হৃদয়ত বাহ্যিক ৰং-বিৰঙৰ বৰ্ণিল আবীৰ সানি হাঁহি হাঁহি মঞ্চত প্ৰৱেশ কৰিলে সুনয়নাই ।

মঞ্জুমালা শৰ্মা ভট্টাচাৰ্য

জাঁজী জামুগুৰি।

---

পৃষ্ঠাঃ ২৬

এক মিনিটৰ গল্পঃ

ক্ষুদ্ৰ উপহাৰ

আজি ৫ ছেপ্তেম্বৰ , শিক্ষক দিৱস। এই দিনটোতে সকলোৱে শিক্ষক সকলৰ প্ৰতি সন্মান জনাই এটি উপহাৰ প্ৰদান কৰাটো এটা নিয়ম হৈ পৰিছে। এই কেইদিন শ্ৰেণী কোঠাত কোনে কি উপহাৰ দিব নিজৰ প্ৰিয় শিক্ষাগুৰুক এই সম্পৰ্কে আলোচনা চলি আছে। তাই মাথোঁ নীৰৱ শ্ৰোতা হৈ শুনি গৈছে সহপাঠী সকলৰ কথাবোৰ। অন্য ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ দৰে শিক্ষক-শিক্ষয়িত্ৰীক দামী উপহাৰ দিব পৰা সামৰ্থ তাইৰ নাই। এসাজ খাই  এসাজলৈ চিন্তা কৰা পিতৃ-মাতৃকনো তাই কেনেকৈ কয় ছাৰ বাইদেউৰ বাবে দামী কলম এটা হ'লেও আনি দিবলৈ। কথা বোৰ ভাবিয়ে তাইৰ মনটো সেমেকি উঠিল। দৰিদ্ৰতাৰ বাবে যে তাই বহু বাৰ থমকি ৰ'ব লগা হয় সহ-পাঠীৰ সৈতে একে লগে খোজ মিলাই আগবাঢ়ি যাবলৈ।

      আজি কিন্তু তাই থমকি ৰ'ব মন যোৱা নাই। আজি তাইও শ্ৰদ্ধা জনাব মনৰ হেঁপাহেৰে প্ৰিয় শিক্ষাগুৰু দুজনক। সেই বাবেই ৰাতিপুৱা শুই উঠি গা ধুই আহিয়ে নিজৰ পিতৃ-মাতৃক এখনি তামোল পান দি সেৱা জনালে। লগতে শুভেচ্ছা জনালে শিক্ষক দিৱসৰ। যিহেতু মৰমৰ পিতৃ-মাতৃয়ে তাইৰ বাবে জীৱনৰ প্ৰথম শিক্ষাগুৰু। আৰু বিদ্যালয়ৰ শিক্ষা গুৰুৰ প্ৰতি সন্মান জনাই আজি তাই উপহাৰ দিব নিজৰ অনুভৱেৰে লিখা এটি কবিতা.....

"যুগে -যুগে, দেশে-দেশে, সুন্দৰ পৃথিৱী গঢ়ি

অজ্ঞানতাৰ এন্ধাৰ বিনাশি, জ্ঞানৰ জ্যোতিৰে জগত পোহৰাই 

হে শিক্ষাগুৰু সকল তোমালোকেই হোৱা একো একোজন মহান খনিকৰ।

জোনাকী বাটৰ ঠিকনা বিলাই

 কেতিয়াও ভাগৰি নপৰা

হে শিক্ষাগুৰু সকল তোমালোকক জনাওঁ আজি এই শুভক্ষণত অজস্ৰ

প্ৰণাম আৰু মোৰ হিয়া ভৰা সন্মান।"

         তাই নাজানে এই ক্ষুদ্ৰ উপহাৰৰ মূল্য কিমান ? তথাপি আজি তাই জনাব শিক্ষক দিৱসৰ শুভেচ্ছা। তাই কবিতাটো সুন্দৰকৈ লিখি ল'লে দুখন বগা কাগজত আৰু ভাজ কৰি দুটি খামত আটোম-টোকাৰি কৈ ভৰাই পাঁচ তাৰিখৰ বাবে সাঁচি থলে।

অভিলাষা শইকীয়া

যোৰহাট বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যা প্ৰতিষ্ঠান

স্নাতক,পঞ্চম ষান্মাসিক।

---

পৃষ্ঠাঃ ২৭

এক মিনিটৰ গল্পঃ

বৃদ্ধাশ্ৰম

           আন দিনাৰ দৰে আজিও মই কলেজলৈ যাওঁতে , সেই ৰাস্তাৰ পুলটোত আইতাজনীক বহি থকা দেখা পালো । মই সদায়ে যাওঁ এইটো ৰাস্তাৰে  আৰু সদায় লগ পাওঁ আইতাজনীক । মোক দেখিলে আইতাজনীয়ে সদায়ে মোৰ ফালে ৰ লাগি চাই ।

          আজি অলপ সময় কলেজলৈ থকাত মই  আইতাজনীৰ লগত কথা পতাত লাগিলো । আইতাৰ মুখেৰে সকলো কাহিনী শুনি মোৰ দুচকুৰে চকুলো বাগৰিল । আইতাক হেনো পুতেক বোৱাৰীয়েকে আৱৰ্জনা বুলি ভাৱি ঘৰৰ পৰা বাহিৰ কৰি দিছে । আইতাক হেনো তেওঁলোকে শাৰীৰিক ভাৱে অপদষ্টও কৰিছে। আইতাই হাতৰ আৰু পিঠিৰ ঘাবোৰ মোক কান্দি কান্দি দেখুৱালে। আইতাক কৰা নিৰ্মম অত্যাচাৰৰ দাগবোৰ দেখি মই স্থিৰেৰে থাকিব নোৱাৰিলো। মই মূৰে কঁপালে হাত দি ৰাস্তাতে বহি পৰিলো। ভাবিলো নিজ মাতৃক কেনেকৈ সন্তানে নিৰ্দয়তাৰে প্ৰহাৰ কৰিব পাৰে ! বৰ আচৰিত এই মানৱ জাতিটো । জ্ঞান থাকিও অজ্ঞানীৰ দৰে কাম কৰে। জীৱশ্ৰেষ্ঠৰ এই কাম শ্ৰেষ্ঠত্বৰ নামত কলঙ্ক। মই আইতাৰ বাবে কিবা এটা কৰিব লাগিব। মই আইতাক আশ্বাস দিলো দেউতাক কৈ বৃদ্ধাশ্ৰমত থোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰিম বুলি । বৃদ্ধাশ্ৰমৰ নাম শুনি  আইতাৰ চকু সেমেকি গৈছিল । পিছে আইতাই পুতেক বোৱাৰীয়েকৰ অত্যাচাৰ সহিবলৈ পুনৰ ঘৰলৈ যোৱাতকৈ , মোক বৃদ্ধাশ্ৰমলৈ যাম বুলি কথা দিলে । আইতাৰ বাবে বৰ্তমান বৃদ্ধাশ্ৰমেই হ'ল আশাৰ ৰেঙনি ।

প্ৰস্তুতি শৰ্মা

গোলাঘাট

---

পৃষ্ঠাঃ ২৮

অনুবাদ কবিতাঃ

এক নামহীন কবৰ

(A Nameless Grave By H W Longfellow)

"দেশৰ এজন সৈনিকক বিদায় দিয়া হ'ল "

বুলি খোদিত আছিল অচিনাকী কবৰ এটাৰ ফলকত

চহৰখনৰ লুণীয়া-সাগৰৰ ঢৌবোৰৰ কাষত,

নামহীন আৰু দিনাংক বিহীন, হয়তো প্ৰহৰী বা গুপ্তঘাতকেৰে

হতাহতিত মৃত্যুক সাৱটিছিল, কিম্বা সৰ্বনাশী পৰাজয়ী যুদ্ধত

যেতিয়া হিলৈদাৰী সেনাৰ যুদ্ধাস্ত্ৰই ছিন্ন-ভিন্ন কৰিছিল

সাহসী সেনানীৰ দেহাবোৰ আৰু বিধ্বস্ত কৰিছিল

সেই দুৰ্দশাগ্ৰস্ত বাহিনীৰ চৌপাশৰ গড় ৷

সমূদ্ৰ তটৰ বিস্মৃত কবৰত শুই থকা

হে অনামী বীৰ যোদ্ধা! অন্তৰৰ গোপন লাজেৰে আজি

মই অনুভৱোঁ হৃদয় স্পন্দন, কপালৰ জ্বলন,

যেতিয়া মনত পৰে তুমি মোৰ বাবে সৰ্বস্ব ত্যাগিলা,

তোমাৰ যি আছিল-তোমাৰ জীৱন, তোমাৰ সেই নাম,

আৰু প্ৰতিদানত মই নোৱাৰিলোঁ একোকে যাচিব তোমাক ৷

 ---------------X-------------------

(আমেৰিকান কবি-শিক্ষাবিদ হেনৰী ৱাডচৱৰ্থ লংফেল'(Henry Wadsworth Longfellow)ৰ জন্ম হয় ১৮০৭ চনত ৷ তেওঁ ভালে কেইবছৰ হাভাৰ্দ কলেজত শিক্ষকতা কৰিছিল যদিও, লিখা-মেলা কৰিবৰ বাবেই ১৮৫৪ চনত নিজ ইচ্ছাৰে অৱসৰ লৈছিল ৷ নিজে অসংখ্য কবিতা লিখি এক সৰ্ব সমাদৃত কবি হিচাপে খ্যাতি লাভ কৰিছিল ৷ তেওঁৰ অধিক সংখ্যক  কবিতা গীতি-ধৰ্মী আছিল ৷ ইউৰোপীয় তথা পৃথিৱীৰ আন বহু ভাষাৰ কবিতা তেওঁ ইংৰাজীলৈ অনুবাদ কৰিছিল ৷ এনে নিজে আৰু আনে কৰা অনুবাদৰ 'Poems of places' শীৰ্ষক ৩১ খণ্ডৰ এখন গ্ৰন্থ প্ৰকাশ কৰিছিল ৷ ডাণ্টেৰ 'ডিভাইন কমেডী' অনুবাদ কৰা তেওঁ প্ৰথম আমেৰিকান আছিল ৷ তেওঁৰ অনুবাদ কাৰ্যক স্বীকৃতি দি, ইংৰাজীৰ বাদে আন ভাষাৰ বাবে হাভাৰ্দত "লংফেল' ইনষ্টিটিউট" নামেৰে ১৯৯৪ চনত এক শিক্ষা সংস্থান স্থাপন কৰা হয় ৷ তেওঁৰ নামেৰে যুক্তৰাষ্ট্ৰত ডাক টিকতো উলিওৱা হৈছে ৷ ১৮৮২ চনত তেওঁৰ মৃত্যু হয় ৷

মূল কবিতাটিঃ

A NAMELESS GRAVE

Henry Wadsworth Longfellow

(1807-1882)

"A soldier of the union mustered out,"

Is the inscription on an unknown grave

At Newport News, beside the salt-sea wave

Nameless and dateless, sentinel or scout

Shot down in skirmish, or disastrous rout

Of battle, when the land artillery drove

Its iron wedges through the ranks of brave

And doomed battalions, storming the redoubt.

Thou unknown hero sleeping by the sea

In the forgotten grave !With secret shame

I feel my pulses beat, my forehead burn,

When I remember thou hast given for me

All that thou hast, thy life, thy very name,

And I can give thee nothing in return.

অনুবাদ

প্ৰাণ কৃষ্ণ গোস্বামী

কাহিলীপাৰা,গুৱাহাটী-১৯

মোবাইল নং:৭০০২৪০৯৬৫৫

---

পৃষ্ঠাঃ ২৯

কবিতাঃ

আইৰ মুখৰ মাত

----------------------------------------------------------------

ৰণ‌্জিত গগৈ

যোৰহাট

 কোনে চিটকাৰী মাৰে

চিপ্ কাঢ়ি মাত এটা

মুখৰ পৰা সুলকি পৰিব

আয়ে দিয়া মাত

লাগি নাথাকিব গাত

সিৰ‌্সিৰণি এটা তাত

হাত এখন বুকুত থ'লেই

জিকাৰ খাই উঠে বাট

কলিজা এটা দিলো

আগলি পাতত লোঁৱা

থাপনা এখন পাতা

তাহোন দি তুলিছোঁ

তীখাময় শব্দবোৰ

ফিৰিঙতিত কৰি কৰি ৰঙা

আইৰ মুখৰ মাত

দি চা এখন হাত।।

---

পৃষ্ঠাঃ ৩০

আশীৰ্বাদ

------------------------

প্ৰণৱ স্নিগ্ধ জোনাক

গুৱাহাটী (আজাৰা)

স্বপ্নবিভোল নিশাটোত

ৰভাতলীত যেতিয়া হুমৰ জুইকুৰা দপ‌্দপ‌্‌কৈ জ্বলিছিল

জুইৰ

পোহৰত যদিও

পিতাইৰ মুখখন জিলিকিছিল

ভিতৰি ভিতৰি 

পিতাই মমবাতিৰ দৰে গলিছিল!

মই পিতাইৰ

ৰঙা পৰা চকুহাল দেখি ভয় খাইছিলোঁ

পিতায়ে

মিছাতে ধোঁৱাক দোষ দিছিল!

আয়ে

আঁচলেৰে

চকুলো মচি মোক নিয়তিৰ নিয়ম বুলি বুজাইছিল

পদূলি

গচকি মই

পাৰ হৈ আহিছিলোঁ সোণোৱালী শৈশৱ 

কিন্তু পিতাই আইজনী বুলিয়েই মাত লগাইছিল

আয়ে

কৈছিল শিৰলুত

আঁকি দিয়া বেলিটোৰ ছবিখন ভালকৈ ৰাখিবি

যদিও

বাগিছা বেলেগ

সুগন্ধি ফুল হৈ থাকিবি!

সেন্দূৰৰ

ফোঁট সদায় দীঘলকৈ লবি

যাতে বেলিটোৱে দেখিলে মিচিকিয়াই হাঁহি মাৰি দিয়ে

নৈ আৰু

বেলিৰ সম্পৰ্ক জীয়াই ৰাখিবি!

---

পৃষ্ঠাঃ ৩১

অপেক্ষাৰ অন্ত পেলাই

--------------------------------------------------------------

তৰুন চন্দ্ৰ নাথ

শিৱসাগৰ

সম্প্ৰতি হৃদয়ৰ ৰন্ধ্ৰে ৰন্ধ্ৰে মোৰ

নৱতম বৈপ্লৱিক জোৱাৰ এটি

তেজোদীপ্ত হৈ উঠে বৈপ্লৱিক প্ৰবাহ আৰু

হৃদয় নদীৰ পৰা মন মগজুলৈ

উজাই ভটিয়াই,

ভাষা-ধৰ্ম-সম্প্ৰদায় নামত

যেতিয়া সুত্ৰপাত হয়

কলংকিত অধ্যায়

এতিয়া ইয়াত কেৱল কথাৰে নহয় 

সঁচা অৰ্থত অতিকে প্ৰয়োজন

সকলোৰে বাবে সম অধিকাৰ

আৰু সাংস্কৃতিক সংস্কাৰ

প্ৰতিষ্ঠা হ'ব লাগিব সামাজিক ন্যায়

হে সময় আহিবানে তুমি আশাৰ শলিতা জ্বলাই

 অপেক্ষাৰ অন্ত পেলাই।

---

পৃষ্ঠাঃ ৩২

বাস্তৱ কেন্‌ভাচ

------------------------------------------

লীজা তালুকদাৰ

(১)

স্বপ্নৰ পৰাধীনতাত

জীৱন দস্তাবেজত

হেপাঁহবোৰে কক্‌বকাই

উন্মাদিনী কোলাহলত।

(২)

জোনাকীৰ নিশাত

দুঃখৰ অমানিশা নামি

যন্ত্ৰণাৰে ঝংকাৰিত হয়

সততাৰ প্ৰাণ।

(৩)

নিমীলিত নয়ন

অশ্ৰুত ঠেকা খাই

মিছা প্ৰণয়ৰ মায়াৰ সাগৰত

প্ৰতিধ্বনিত হয় জীৱনৰ বীণাখনি।

(৪)

ইতস্তুতঃ বাস্তৱৰ কেনভাচ্‌

সলনি হয় স্বপ্নৰ হাট

আশাবোৰে পুনঃতামীঘৰা সাঁজে

জীৱন নদীৰ চাকনৈয়াত।

---

পৃষ্ঠাঃ ৩৩

বান তই আকৌ আহিলি

---------------------------------------------------------------

মিনু বড়া হাজৰিকা

লাহিং তৰাজান টিয়ক

ফোন-৯৪৩৫৫২৯৭৪৭

ধৰি মহাকাল, তৰি ধ্বংস জাল

তাণ্ডৱী তালেৰে.....

বান তই আকৌ আহিলি।

তৃষ্ণাতুৰ ততিনী, তুলি খলকনি

পেটত শাওনৰ জুই জ্বলালি।

জাহ গ'ল গুনি ধানৰ সোণালী থোক

দোকানত সাৰ আৰু দৰৱৰ 

এতিয়াও আছে বহু টকা বাকী

যোৱাবেলিৰ পেটৰ জুই নৌ নোমাওঁতেই

তেজেতিতা হৃদয়খন নৌ শুকাওঁতেই

বান তই আকৌ আহিলি।

কি দোষত শিশুহঁতৰ সুকোমল, সুউন্মোচিত হৃদয় কঁপালি ?

সময়ৰ সতে যুঁজি, কতনা শ্ৰম যাচি,

সাজিছিলোঁ পঁজাটি বুকুৰ আপোন,

তেজক পানী আৰু হাড়ক মাটি কৰি

গঢ়িছিলো যি জীৱন নতুন 

পলকতে তই ক'ৰ চাৰখাৰ

আমাৰ সপোন অসাৰ।

গাঁঠিৰ ধন ভাঙি ঘটিছিলোঁ পশুধন

তাকো আহি অকাতৰে নিলিহি উটাই

তেজৰ তেলেৰে জ্বলা সপোন শিখাটি

কোন সতে বাৰু দিলিহি নুমাই ?

শান্তনাৰ শিতানত সোঁৱৰিম ক'তবাৰ ,

দেৱতাৰ দান কিম্বা মান 

মন্দিৰত নফপা মন্ত্ৰৰ ধ্বনি,

য'ত নিমগ্ন,

দুৰ্ভগীয়া জনতাৰ স্বৰ্ণ স্বপ্ন প্ৰাণ।

কালিলৈ উপজিব,

অবাঞ্চিত এটি কৰুণ উপাধি,

"অসমৰ পানী ভগনীয়া"

স্বাধীন ভাৰতৰ, সোণতলী অসমৰ,

এইয়েহে নাম যুগমীয়া।

 

---

পৃষ্ঠাঃ ৩৪

কুঁৱলীৰ কবৰ

------------------------------

দেৱজিৎ শইকীয়া

শ্ৰীৰাম বনমালী, মাজুলী

ফোন-৯৮৫৯৯০৩০৭৩

কুঁৱলীয়ে কবৰ দিয়া 

মোৰ সোণগুটি দৰা দেখি এনে লাগিল 

তাই যেন ঢকুৱা বেৰত কাপোৰ থৈ 

ঔ-বিজে মূৰ ধোৱা এজনী সদ্যস্নাতা প্রগলভা যৌৱনা...

হঠাতে মোক দেখি অপ্ৰস্তুত হৈ নীলা চাদৰ খন উজাই 

মুখ ওন্দোলাই বোবা যেন উচুপি-উচুপি 

আঁঠুত মোৰ গুজি বহি পৰা এজনী লাজ বুজা কুমাৰীহে যেনিবা ....

গেৰণি ধাননীয়েও লাজ বুজে ইহঁত কেইজনী তাতে

প্ৰথম গৰ্ভাৱতী

হলেও সিহঁতৰ পেটৰ সন্তানৰ কলেৰব

চোৰকৈ শুনি আহিলোঁ

সিহঁতে কৈছে-" মা আমি কেতিয়ানো সোণালী হ'ম?

কেতিয়ানো লগৰ বোৰৰ লগত দোলনা খেলিব পাম ?

কেতিয়ানো ভঁৰালত শুম?"

মাকে হাঁহিছে ....চকুলোৰে সীৰলু পাতিছে

মোৰ বেয়া লগাতকেও লাজহে লাগিল

ভাবিছোঁ, আজিকালি সন্তান কেনে চতুৰ 

গৰ্ভতে সপোন ৰচে

সিহঁতেও জানে নেকি ?

 কুঁৱলীয়ে কবৰ দিছে ।

---

পৃষ্ঠাঃ ৩৫

জীৱন ডট্ ডট্ ডট্
-------------------------------------------------

উৎপল কুমাৰ চক্ৰবৰ্ত্তী

চাপৰ, ধুবুৰী

৯৭০৬৭১১১৯৭

হাৰো বা জিকো

তোমাক ভালপাম

পাণ কৰিম জীৱনৰ সুধা

হেল্ল মাই ডিয়েৰ এক্স

আহাঁ হাতত ধৰা ধৰাকৈ

জীৱনলৈ সোমাই যাওঁ

দুখৰ সৈতে খেলো

সুখৰ কলমেৰে জীৱন আঁকো 

বদমাছ সপোনবোৰক চাল্লা বন্দী কৰোঁ প্ৰেমৰ সঁজাত 

কোৱা

মদ খাব লাগিব নেকি 

নে খাব লাগিব জীৱনক 

নে আত্মহত্যা 

স্ব-নিৰ্বাসন নে ডট্ ডট্ ডট্

তুমি মইৰ পৰা আমি হোৱালৈ

ধৰি লোৱা একোজন চাৰ্বাক 

হেল্ল' ডিয়েৰ 

কিয় মই নীলা মানুহ হ'বলৈ গৈছো

কি লাগে কোৱা 

হেড নে টেইল

কোৱা  নিসংগতাৰে 

জীৱন নুজুখিবা

আজি বৃহস্পতিবাৰ 

কিয় দিছা লিপষ্টিক 

কিয় পিন্ধা নাই সেউজীয়া চুৰিজাৰ

চোৱা মই হাৱাই চেণ্ডেল পিন্ধি আহিছো আৰু 

জ্বলি যোৱা টি'চাৰ্ট

মই ঈশ্বৰ নোহোৱা আকাশত থাকো

তুমি ঈশ্বৰ থকা আকাশত থাকা

পাৰ্থক্য সৰু হ'লেও 

এবাৰ ভাবিবা

মই ঈশ্বৰৰ বিপক্ষে

তুমি ঈশ্বৰৰ সপক্ষে

হ্যেই মাই ডিয়েৰ 

প্লিজ ভালপোৱা না 

জীৱনৰ চিৰিবোৰৰ 

শেষ ক'ত কোৱানা 

আহাঁ আজি তোমাৰ বাবে ঈশ্বৰক বিচাৰোঁ

আৰু

বদনামী নিকম্মা  সময় বোৰক কওঁ

আমাৰো এখনি আকাশ আছিল 

আকাশখন এতিয়া আমাৰ সপক্ষে নহয়

নহলে নাই আমিতো আকাশ হ'ব পাৰো !

---

পৃষ্ঠাঃ ৩৬

গণনা

---------------

নিৰ শৰ্মা

শিৱসাগৰ

পৰি ৰোৱা বাটটোত

কিমান শিলৰ দখল আছে

অলপ মাটি, অলপ বালি..

শিলৰ সংখ‍্যাই বা কিমান ?

জুখি মাখি ৰাখো বুলি

মনতে সাজিলো 

এটা বুদ্ধিৰ আখৰা

একাঠু বানে কোঙা কৰা

পৰি ৰোৱা বাটটো হয়তো

অলৰ-অচৰ ভাৱত শংকিত

কিজানিবা হেৰুৱায় পেলায় শিলৰ সঙ্গ

ভাবি আছে বহুতো নভৱা কথা

একত্ৰিত মিলনৰ পথটো এতিয়া নিস্তেজ

গণনা এটাকে কৰিব হয়তো

মাটি বালিৰ মাজত

শিলৰ সংখ‍্যা কিমান ?

বুজাপৰা হোৱালৈ 

মনৰ মাজতে বুদ্ধিৰ আখৰা চলি আছে

সমীকৰণৰ চলেৰে বিবেকত বৈঠক বহিব

প্ৰকৃততে পথটো আছিল নে ?

ভাবি ভাবি বেলি পৰালৈকে

গণনা চলি থাকিব....।।

---

পৃষ্ঠাঃ ৩৭

পৃথিৱীৰ অসুখ
...........................

চন্দনা হীৰা

পৃথিৱী আজি

নৰিয়াত পৰিল 

আৰম্ভ হ'ল মানৱৰ

এক অস্বভাৱিক জীৱন 

মুক্ত মনে বিচৰণ কৰা

মানৱ জাতি

আজি

গৃহবন্দী ।

মানৱৰ ইচ্ছাৰ 

মৃত্যু ঘটিল,

‘মুখাৱৰণʼ হʼল

মানুহৰ

চিৰ লগৰী ।

‘সামাজিক দূৰত্ব’ 

আজি জীৱনৰ

মূল মন্ত্ৰ ।

চৌদিশে কেৱল

মৃত্যুৰ কিৰীলি ।

মৃতজনক দহন

কিম্বা

কৱৰ দিবলৈ

আত্মীয়জনও

আজি অপাৰগ ।

পৃথিৱী আজি

সঁচাকৈয়ে

ত্ৰস্তমান 

---

পৃষ্ঠাঃ ৩৮

শাওণৰ ৰোৱনী তাই লখিমী
-----------------------------------------------------------------------

মনচুমী কলিতা নাথ

মালৌ আলি, যোৰহাট

শাওণৰ ৰোৱনী তাই ব্যস্ত দুহাত,

তাইৰ বাবেই ধৰণী হৈ পৰিল শাঁত 

দুপৰৰ ৰ'দে চেলেকা 

তাইৰ তামৰঙী দেহা,

 শাওণীয়া পথাৰৰ বোকা ফুল বচা ।

হাতৰ মুঠিত কুমলীয়া কঠীয়া, 

বুকুত এমুঠি সপোন সেউজীয়া ।

ঘৰ্মাক্ত দেহা উদ্দিপ্ত হিয়া,

সমুখত বিশাল পথাৰ, 

দুখ-ভাগৰৰ লেশ মাথোঁ নাই,  

তাইক দেখি অৱসাদ দূৰতে পলাই ।

শাওণৰ ৰোৱনী তাই 

ৰ'বৰ সময় নাই ।

কোমল হাতৰ পৰশ বুলাই 

ধৰাৰ বুকুত সপোন গুজি যায়।

মাটিৰ বুকুত হাঁহে আশাভৰা শাওণী কঠীয়া, 

মনৰ মাজত ভাঁহে সোণাগুটি আঘোণ বুলীয়া ।

*************************

প্ৰতিবাদী কণ্ঠ মোৰ
---------------------------------------------------

জ্যোতিষ্মান নাথ

তেলিয়াল (শিৱসাগৰ)

প্ৰতিবাদী কণ্ঠ নহয় ৰুদ্ধ মোৰ

আজীৱন যুদ্ধা মই

সাহসী ৰণুৱা মই স্বদেশৰ

মৃত্যুলৈ নকৰো ভয়

যাব পাৰো আগুৱাই 

মৃত্যুকো গচকি থৈ, 

অক্ষত আছে মোৰ তীক্ষ্ণ হেংদাং 

বোঁৱাব পাৰো তেজৰ নৈ

শৰীৰত থকালৈকে এটুপি তেজ

যুঁজ দিম অকলশৰে

নকৰো কাহানিও নতশিৰ

নহয় কণ্ঠ ৰুদ্ধ মোৰ

নকৰোঁ সত্যৰ অপলাপ

কৰি যাম মিথ্যাছাৰৰ

 চিৰপ্ৰতিবাদ |

---

পৃষ্ঠাঃ ৩৯

শেষ পৃষ্ঠা
-------------------------

বৰষা ৰাণী বৰা

ঘোঁৰামাৰা

এটা জোলোঙা, য'ত শব্দ বুলিবলে 

পাঁও দুটিমান ভঙা টুকুৰাহে !

প্ৰেমৰ সংজ্ঞা সুধিলে

মোৰ বাবে বৰ্তমান শব্দই উত্তম ।

সপোনৰ বাৰু কোনো সীমা নাই

মদীয় কৰিবলৈ ইচ্ছান্বিত হ'লে 

অাশাৰ শব্দই অাকৌ হৈ চৈ লগাই 

ক্ষপণীহীন সপোন হেনো ,

হিৰণ্যদত কেনেকৈ এৰিবা ?

হতাশ নহ'বলৈ শব্দৰ সনুদ্ধ পৰিধিত মই !!

শব্দৰ লোচৰ কোবত

ডাৱেৰীতে বিচাৰো নিজৰ পুৰঞ্জনক ।

কলমটোকে হাজি পাতি 

এটা পৃষ্ঠা ভৰাইছো...ভঙা শব্দৰে,

কেঁচা সপোনক পূৰঠ কৰিবলৈ .......... !!

---

পৃষ্ঠাঃ ৪০

নিৰ্মালী
-------------------

ৰমণ ৰাজ

কামৰূপ

তোমাৰ কপালত মোৰ মৰমৰ ফোঁট দি 

তোমাৰ শৰীৰত ভৰপুৰ হৈ থকা মৰমৰ নিৰ্মালী মোৰ হৃদয়ৰ কাণত লবলৈ মন যায়।

তোমাৰ মৰমৰ নিৰ্মালী লৈ মোৰ মৰমবোৰ চিৰস্মৰণীয় কৰি 

প্ৰেমৰ মন্দিৰত হাতে হাত ধৰি সময়ৰ মধুৰ ক্ষণবোৰৰ লগত খেলিব মন যায়।

কিন্তু, তোমাৰ হৃদয়লৈ এখোজ-দুখোজকৈ আগুৱাই গৈ উজুতিহে খালো।

 আঙুলিত মৰমৰ তিলক লৈ হাত দাঙি 

কপালত ফোঁট দি ৰৈ থাকিলো।

তুমি আগুৱাই আহি ফোঁট লৈ বতাহত পৰি থকা কাগজ উৰি যোৱাৰ দৰে বহুত দূৰলৈ উৰি গ'লা।

মই ৰৈয়ে থাকিলো মৰমৰ নিৰ্মালী পোৱাৰ আশাত।

প্ৰেমৰ মন্দিৰত বহি 

হাতে হাত ধৰি প্ৰেমৰ গীত গোৱাৰ আশাত।

কিন্তু তুমি ওচৰলৈ আহিও গুচি গলা, মৰমৰ ফোঁট লৈ মচি দিলা।

তুমি বহুত অভিমানী,

তুমি বহুত খঙাল-

তথাপি মোৰ মনে 

প্ৰতিটো ক্ষণৰ কোণে  কোণে,

ৰঙীণ সপোনৰ আঁৰে আঁৰে

তোমাকে বিচাৰে 

তোমাৰ মৰমৰ নিৰ্মালীৰ বাবে মোৰ হৃদয়ে সদায় দুহাত মেলি থাকে।

---

পৃষ্ঠাঃ ৪১

নিৱন্ধঃ

যোগ কেনেকৈ আৰু কিয় কৰিব লাগে ?

ভাৰ্গৱ কলিতা

দৰং (অসম)

ফোন নং- ৯১০১৬১৫২৭১

যোগ প্ৰাচীন ভাৰতৰ পৰম্পৰা আৰু সাংস্কৃতিৰ এক অমূল্য অৱদান। যোগ অভ্যাসে শৰীৰ আৰু মন, বিচাৰ আৰু কৰ্ম, আত্মসংযম আৰু পূৰ্ণতাৰ একাত্মতা বজাই ৰাখে তথা মানৱ আৰু প্ৰকৃতিৰ মাজত সমন্বয় স্থাপন কৰে লগতে স্বাস্থ্য আৰু মানৱ-কল্যাণৰ প্ৰতি পূৰ্ণতা বহন কৰে। যোগ কেৱল শৰীৰ চৰ্চাই নহয়, ই নিজৰ সৈতে আমাক বিশ্ব আৰু প্ৰকৃতিৰ লগত একত্ৰিতভাৱে আগবাঢ়ি যোৱাৰ অনুপ্ৰেৰণা যোগায়।

যোগবিদ্যা জ্ঞানৰূপী বেদসমুদ্ৰৰেই এটি ৰত্ন 'যোগ' শব্দৰ অৰ্থ জীৱাত্মাৰ সৈতে পৰমাত্মাৰ মিলন। গতিকে সৃষ্টিৰ নাগপাশৰ পৰা মুক্ত হৈ আত্মাস্বৰূপ আস্বাদন অৰ্থাৎ পৰমাত্মাৰ মাজত অবগাহনৰ সাধনাৰ নামেই যোগ।

যোগী মহাৰাজসকলে নিৰামিষ আহাৰ, পথ্যা পথ্যৰ বিচাৰ কৰি খাই। যোগাসন কৰিলে সকলো বেমাৰৰ পৰা মুক্ত হ'ব পাৰি বুলি ক'ব খোজে তথা যোগাসন কৰিলে বহুত ৰোগৰ পৰা মুক্ত হৈ থাকিব পাৰি। যদি কোনো লোকে আসন কৰে তেওঁ ৰক্তবাহিকা নাড়ী চাফ কৰা ঔষধ নোখোৱাকৈ থাকিব পাৰে। মৃত্যুৰ সংখ্যাও কমি যাব। যিসকল লোকে নিয়মিত যোগাভ্যাস কৰে তেওঁলোকৰ বেমাৰৰ পৰা হাত হাৰি থকাৰ ওপৰিও তেওঁলোকৰ শৰীৰ সবল হৈ থকাটো নিশ্চিত। 

মানুহৰ প্ৰতিটো দিশত আগুৱাই যাবৰ বাবে যোগাভ্যাস কৰাটো জৰুৰী। প্ৰকৃততে যোগ ৰোগৰ পৰা আৰোগ্য লাভৰ বাবে কিছুমান আসন বা প্ৰাণায়মেই নহয় তাতোকৈ গভীৰ অৰ্থবহুল জীৱনৰ উৎকৰ্ষ সাধনৰ এক প্ৰচীনতম ব্যৱস্থা। যোগ সাধনাক, প্ৰধানকৈ দুভাগত বিভক্ত কৰা হৈছে এবিধ হৈছে- ৰাজযোগ আৰু আনবিধ হৈছে হঠযোগ। ৰাজযোগ আধ্যাত্মিক বিকাশ, পাৰমাৰ্থিক লাভৰ প্ৰক্ৰিয়াবোৰ জড়িত । হঠযোগৰ মাধ্যমেৰে দৈহিক অংগসঞ্চালন প্ৰক্ৰিয়াত মনোযোগ দিয়া হয় আৰু শৰীৰটো সুস্থ কৰি ৰখাৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় হয়।

সাধাৰণতে পৃথিৱীৰ মধ্যাকৰ্ষণ শক্তিৰ ফলত তেজৰ যোগান মূৰলৈ অলপ কম হৈ যায়।ফলত সেইবোৰ হাওঁফাওঁত গৈ শোধন নহয়। যাৰ ফলত মানুহৰ ৰোগৰ সৃষ্টি হয়। এই সমস্যাৰ পৰা সমাধান পাবৰ বাবে ৠষি-মুনি সকলে শৰ্ষাসনৰ আৱিস্কাৰ কৰিছিল। এই আসনটো কৰাৰ ফলত ভৰিৰ সকলো তেজ নামি আহি হাওঁফাওঁলৈ গৈ শোধন কৰে।তেনেকৈ মূৰত তেজৰ চলাচল যথেষ্ট পৰিমাণে হয়। মূৰৰ অংশৰ অংগবোৰ যেনে- মস্তিষ্ক, চকু, কাণ, নাক, দাঁত আদি সুস্থ হৈ থাকে। মূৰৰ চুলি সোণকালে বেয়া নহয়। দাঁত সোণকালে নসৰে , মজবুত হৈ থাকিব। চকুৰ দৃষ্টি অটুট থাকিব। কিন্তু শীৰ্ষাসন কৰাটো ইমান সহজ নহয়, বেমাৰ হৈ থকা অবস্থাত কৰিব নোৱাৰি আৰু বেছি বয়স হোৱা মানুহে কৰিব নোৱাৰিব। যিবিলাক মানুহ সুস্থ হৈ থাকিব আৰু বেছি বয়স হোৱা নাই সেই বিলাকৰ কাৰণে সৰ্বাংগসন আছে। যিটো আসন কৰিলে শীৰ্ষাসনৰ প্ৰায়বোৰ উপকাৰেই পাব মানুহ জনে। কিন্তু ঋষি-মুনি সকলে শীৰ্ষাসনক আসনৰ ৰজা বুলি কৈছে। 

           স্বাস্থ্য ৰক্ষাৰ বাবে যোগাভ্যাস কৰিলে বৰ বেছি সময়ৰ আবশ্যক নাই। গৰমৰ দিনত ২৫ মি: আৰু শীতৰ দিনত ৩০-৪৫মিনিট কৰিলেই যথেষ্ট হয়। যদি আপুনি বহুত ব্যস্ততাৰ মাজত থাকে তেতিয়া হ'লে দুদিন বাদ দিলেও একো নহয়। এবাৰ ভাৱি চাওঁক মানুহৰ জীৱনটোত যিবিলাক কাম কৰি আছে তাৰ সকলো বিলাক পূৰ্ণাগ্য হ'বলৈ আমাৰ শৰীৰটো ভালে ৰখাটো বহুত প্ৰয়োজন। গতিকে আমি ২৪ ঘণ্টাৰ ভিতৰত ৩০মিনিট হ'লেও শৰীৰটোৰ বাবে দিব লাগে।

আগলৈ

---

পৃষ্ঠাঃ ৪২

অনুভৱঃ

চিন্তনীয়

সমাজত কিছু ছবি, কিছু ঘটনা পৰিঘটনাই আপোনাক/মোক স্তম্ভিত কৰি তোলে৷ আমিবোৰে কিয় মানুহৰ দৰে চলিব নোৱাৰোঁ…! এজনে আন এজনৰ প্ৰতি কিবা ভুল বুজাবুজিত সম্পৰ্কটো বেয়া হোৱাতো স্বাভাৱিক কিন্তু সতীৰ্থ সকলে সেই দুই বন্ধুৰ মাজৰ সম্পৰ্ক কেনেকৈ ভাল কৰিব পাৰি তাকহে গভীৰভাৱে চিন্তা কৰাতো প্ৰয়োজন ৷ তাকে নকৰি দুই বন্ধুৰ এই বেয়া সম্পৰ্কখিনিক ঢাল হিচাপে লৈ সম্পৰ্কটো আৰু জটিল কৰি সহজ ভাষাত ৰাজনীতি কৰিব যোৱাতো মুঠেই উচিত আৰু গ্ৰহণযোগ্য নহয় ৷ বন্ধু হোৱা কাৰো কেতিয়াও বন্ধু নামৰ পবিত্ৰ শব্দটোক অপব্যৱহাৰ কৰি বন্দুক নোহোৱাটো শ্ৰেয়৷ কাৰণ আমি কোনেও কেতিয়াও সৰ্বস্ব নহয়৷ যেনেকৈ প্ৰজা নহলে নেতা, নেতা নহলে প্ৰজা পৰিপূৰ্ণ নহয়৷ যদিও দুই এটা শব্দ ৰাজনীতিৰ পথাৰত ব্যৱহৃত কিন্তু মোৰ এই চিন্তাধাৰা একেবাৰ অৰাজনৈতিক আৰু ব্যক্তিগত ৷ সমাজত আমিবোৰ মানুহ হিচাপে এক হোৱা প্ৰয়োজন, সমিলমিলেৰে আগুৱাই যোৱাতো জৰুৰী তেতিয়া শত্ৰু পক্ষ আমাৰ ওপৰত অশুভ চিন্তা কৰাৰ পৰা বহু যোজন দূৰত অৱস্থান কৰিব। আমি আমাৰ মাজতে খোৱা কামোৰাত ব্যস্ত হলে ভূপেন মামাই কোৱাৰ দৰে "আমি আমাৰ মাজতে ভগনীয়া হম" যিটো অপ্ৰিয় সত্য৷

নৱ জ্যোতি ডেকা

৭০০২০১০৮৩৬

---

পৃষ্ঠাঃ ৪৩

আত্মকথনঃ

তাই কবিতা লিখিব

ক'ৰ পৰা জানো আহি সোমালহি তাইৰ মূৰত কবিতা লিখা ভূত এটা। শোৱন-খাৱন নোহোৱা হ'ল। মাত্ৰ এতিয়া ঋষি-মুনিৰ দৰে প্ৰতিটো পল ধ্যানত মগ্ন থাকে কবিতাৰ শব্দ বিচাৰি। কিন্তু আজি দুদিন পাৰ হ'ল কবিতাৰ 'ক' টোৱেও তাইলৈ ওভটিকেই চোৱা নাই। তথাপি তাই ইমান সহজে হাৰ মনা বিধৰ নহয় দেই। কবিতা তাই লিখিহে এৰিব। যদি শংকৰদেৱে , আ-কাৰ, ই -কাৰ নোহোৱাকৈ লিখিব পাৰে কৰতল কমল, কমল দল নয়ন, জ্যোতি প্ৰসাদে লিখিব পাৰে ইমান দীঘল ,দীঘলকৈ ৰণ,ৰণ,ৰণ ,আলোড়ন কম্পন....

আৰু আজি কালি ফেচবুকেই হওঁক বা কিতাপ, আলোচনীয়ে  হওঁক,  তাই দেখিছে নহয় কিমান যে কবিয়ে ভাবৰ নিজৰা বোৱাই কবিতা লিখে। তাইৰহে ভাৱবোৰ ধোঁৱা হৈ উৰি গুচি যায়। হ'লেও তাই এটা কবিতা লিখিবই । এতিয়া  কথা হ'ল তাই বাৰু কি নাম দিব কবিতাটো ??? নামটো বাৰু পিছতো দিব পাৰিব।  কিন্তু কাৰ ওপৰতনো লিখিব ??বিষয়টো  বা কি ল'ব ??? এশ এবুৰি সমস্যা দেই।  বিষয়টো বাৰু কিবা এটা ল'ব পাৰিব। (এতিয়াটো তাই 'অকনে আনে অমিতা, আমিনাই আনে আম লিখা বয়স নাই। সেই বাবে অলপ গধুৰ বিষয় এটাকে বিচাৰিব তাই) হ'ব বিষয়টো কিবা কৰি তাই মিলাই ল'ব আৰু। এতিয়া তাই বাৰু লিখিব কি ??? মানে শব্দ বোৰ বা ক'ত পাব ?? দুদিন পাৰ হ'ল, শব্দ বোৰ চোন তাই ওচৰেই নাচাপে। ভাগৰি পৰিছে তাই শব্দবোৰ বিচাৰি বিচাৰি । উম , অৱশেষত আচল কথা এটা তাই মনলৈ আহিল। আজিকালি ইমান যে কবিতা লিখা কবি বোৰ হ'ল মানে ভাল ভাল শব্দবোৰ ছাগে তাই ভাগত নাথাকিলেই।এতিয়া  তাই বিচাৰিলে ক'তনো পাব। এবাৰ ভাবিলে কাৰোবাৰ পৰা শব্দ কেইটামান চুৰ কৰিব নে ধাৰলৈ লব ??? নাই এটা ও কৰিব মন যোৱা নাই চোন তাইৰ। কিন্তু তাই কবিতা লিখিবই। কিন্তু, কেনেকৈনো কি কৰিব তাই ??? শব্দ নাই, বিষয় নাই, নাই যি নাই অনুভৱটো নাই। তাইৰ মনতো কিবা সেমেকি আহিল। ঔ আই , শব্দবোৰৰ ঠাইত চোন চকুপানী সোপাহে টপ, টপকৈ ওলাই আহিল। হ'লেও তাই হাৰ মনা নাই দেই। বেজবৰুৱাৰ দেৱৰ ভাষাৰে আৰম্ভ কৰিলে ,

"কবিতা হয় যদি হওঁক, নহয় যদি নহওঁক।"

      আজিহে তাই অনুভৱ কৰিছে ঔ ,কবি হোৱাটো ইমানো সহজ নহয় পায়। কিমান কি কি যে লাগে কবিতা লিখিবলৈ। যি কি নহ'ওক, তাই কবিতা লিখিবই যেতিয়াই শব্দবোৰ বিচাৰি পাব। নহ'লে এদিন বগাব তাই মনৰ মাজত সোমাই থকা শব্দৰ জখলাটোত। তাই হাৰ মনা নাই এতিয়াও। কবিতা তাই লিখিবই।

পিংকী শইকীয়া

জামুগুৰি।

---

পৃষ্ঠাঃ ৪৪

মােৰ ভ্রমণ ডায়েৰী' - ২

মিৰিক আৰু অকাইটি

শর্মীষ্ঠা বর্মন

নতুন দিল্লী

পাহাৰৰ নির্মল বতাহ আৰু শান্ত পৰিৱেশ দেখিলে মনত ভাৱ হয় যেন পাহাৰতে স্বয়ং ভগৱানে নিবাস কৰে৷ সেইবাবে আমাৰ সৰু সৰু ল'ৰা ছোৱালীহালক লগত লৈ এইবাৰ 'মিৰিক' আৰু 'অকাইটি' অভিমুখে যাত্রা কৰিলো৷ আমাৰ লগত সদ্যবিবাহিত মোৰ এজন দেওৰ আৰু তেওঁৰ পত্নী আছিল৷ ভ্রমণকালত ঘৰৰ আন সদস্যসকলক সঙ্গীৰূপে পালে ভ্রমণ সদায় মধুৰ হৈ উঠে বুলি মোৰ ব্যক্তিগত অভিমত৷

     ছিলিগুৰিৰপৰা 'মিৰিক' অভিমুখে আমাৰ যাত্রা  আৰম্ভ হয়৷ ছিলিগুৰিৰপৰা 'মিৰিক'ৰ দূৰত্ব ৫২কিঃমিঃ৷ অঁকোৱা-পকোৱা বাটেৰে আমাৰ যাত্রা আৰম্ভ হয়৷ বাটে বাটে সৰু-বৰ পাহাৰ আৰু চাহ-বাগিছাবোৰৰ মনোমোহা দৃশ্য উপভোগ কৰি আমি 'মিৰিক' পালোগৈ৷

      'মিৰিক' হৈছে দার্জিলিং জিলাৰ এটা 'চাব-ডিভিজন'৷ দার্জিলিঙৰ পৰা এই ঠাইখন ৪৯কিঃমিঃ আঁতৰত অৱস্থিত৷ 'মিৰিক' শব্দটো 'লোচা' ভাষাৰ 'মিৰ-য়োক' শব্দৰপৰা উৎপত্তি হৈছে৷ ইয়াৰ অর্থ হৈছে জ্বলি-পুৰি ছাঁই হোৱা ঠাই৷ মিৰিকৰ বাসিন্দাসকল নেপালী সম্প্রদায়ৰ লোক৷ ইয়াৰ সৰহসংখ্যক লোকে চাহবাগিছাত কাম কৰি জীৱন নির্বাহ কৰে৷ কিছুসংখ্যক লোকে চৰকাৰী চাকৰি কৰে৷ ইয়াত ইলাচী আৰু কমলা টেঙাৰ ভাল উৎপাদন হয়৷

     মিৰিকৰ মূখ্য আকর্ষণ হৈছে 'সুমেন্দু সৰোবৰ'৷ ই এটি কৃত্রিম সৰোবৰ৷ এই সৰোবৰ পূর্বতে বোকাময় লেতেৰা নলা আছিল৷ লাহে লাহে এই নলা দীঘলে দীঘলে নৈৰ দৰে বাঢ়িবলৈ ধৰিলে৷ তেতিয়া তাৰ নাম 'কালিখোলা' অর্থাৎ ক'লা পানীৰ জান বুলি জনাজাত আছিল৷ ১৯৭৫-৭৬ চনত পশ্চিম বঙ্গৰ মুখ্যমন্ত্রীয়ে শিল্যান্যাস কৰাৰ পাছত এক সুন্দৰ সৰোবৰলৈ পৰিণত কৰা হয়৷ ইয়াৰ পৰিসীমা প্রায় ১.২৫কিঃমিঃ৷ এই সৰোবৰৰ ওপৰত 'ইন্দ্রেণী পুল' নামৰ এখন দলং আছে৷ মিৰিকৰ চাৰিওফালে ধুনীয়া ধুনীয়া চাহবাগিছা আৰু সৰু সৰু গাওঁ আছে৷ ধুনীয়া ধুনীয়া সৰু সৰু পাহাৰবোৰে মনত অপাৰ আনন্দৰ সৃষ্টি কৰে৷ ইয়াৰ পৰা নেপাল আৰু হিমালয়ো দেখা পোৱা যায়৷ মিৰিকৰপৰা তললৈ চালে ছিলিগুৰি বৰ ধুনীয়াকৈ দেখা পায়৷ গ্রীষ্মকালত ইয়াৰ তাপমান ২৮॰ - ৩০॰ আৰু শীতকালত ১২॰ - ১৫॰ চেলচিয়াছ থাকে৷

      মিৰিকৰ পৰা আমি প্রায় তিনি বা চাৰে তিনি কিঃমিঃ নিলগত অৱস্থিত 'অকাইটি' নামৰ সেউজীয়া বনস্পতিৰে ভৰা পাহাৰখনৰ ফালে অাগবাঢ়িলো৷ 'অকাইটি'ত বিভিন্ন উৎকৃষ্ট প্রকাৰৰ চাহপাতৰ খেতি হয়৷ ইয়াৰ চাহৰ সোৱাদত আকৃষ্ট হৈ ইংৰাজসকলে এই ঠাইত উৎপাদন হোৱা চাহপাতক "Ok tea" (অ.কে.টি)বুলি কৈছিল৷ সেইবাবে এই ঠাইৰ নাম পাছলৈ 'অকাইটি' হ'লগৈ৷ ইয়াৰ স্থানীয় নাম 'ৰংদু'৷ ইয়াৰ পূর্ৱদিশে 'থর্বু' আৰু 'গোপালধাৰা' নামৰ চাহ-বাৰী আৰু চাহ্ ঘৰ আছে৷ পশ্চিমফালে নেপাল দেশৰ 'অন্তু' 'ছিৰুৱা'(ইলাম জিলা) নামৰ ফুৰিবলগীয়া ঠাই আছে৷ আমি অকাইটিৰ পৰা সেই ঠাইবোৰৰ কিছু কিছু অংশ দেখা পাইছিলো যদিও তালৈ যাবলৈ হ'লে সম্পূর্ণ এদিন লাগিব আৰু তাৰপৰা সূর্যোদয় চাবলৈ হ'লে এৰাতি তাতে কটাব লাগিব৷ পর্য্যটকৰ বাবে তাত সুব্যৱস্থা কৰা আছে৷

      'অকাইটি'ৰ পৰিৱেশ অতি স্বচ্ছ৷ তাৰ চাৰিওফালে সেউজীয়া গছ-গছনিৰে ভৰা এখনি সুন্দৰ ঠাই৷ ইয়াৰ বাতাৱৰণ অতি স্বাস্থ্যকৰ৷ মনত ভাৱ হয় যেন 'ইয়াতে থাকি যাওঁ'৷

---

পৃষ্ঠাঃ ৪৫

গ্ৰন্থ পৰিচয়

ফুল, কাঁইট আৰু সুবাস

নৱনীত হাজৰিকা

১৬ আগষ্টৰ গৌৰৱময় দিনটোতে পাঠক সমাজৰ হাতলৈ আহিল এখনি নৱতম গ্ৰন্থ ,নাম' ফুল,কাঁইট আৰু সুবাস',লেখক টুনুজ্যোতি গগৈ ৷ লেখকে গ্ৰন্থখনিৰ মাধ্যমেৰে  লক্ষ্য কৰি লৈছে কিশোৰ-কিশোৰী আৰু তৰুণ-তৰুণীসকলক ৷ গ্ৰন্থখন মূলত: কিশোৰ উপযোগী জীৱনমুখী ৰচনা সংকলন ৷

শৈশৱ অতিক্ৰমী কৈশোৰ অৱস্থাত ভৰি দিয়াৰ পৰা আমাৰ কিশোৰ-কিশোৰীসকলে জীৱনটোত নতুন দৃষ্টিৰে চোৱাৰ প্ৰয়াস কৰে ৷ এককথাত পূৰ্বৰে পৰা দেখি অহা প্ৰতিটো  বস্তুৰ প্ৰতি নতুন দৃষ্টি বা চিন্তাৰে মূল্যায়নৰ প্ৰয়াস কৰে ৷ ৰঙীন আৰু সৌন্দৰ্যশালী জীৱন এটাই তেওঁলোকৰ সম্মুখত অগা-দেৱা কৰে অথবা কোনোজনৰ বাবে উপলব্ধি হয় যেনে জীৱন এটি কাঁইটীয়া বাট ৷ এই সময়ছোৱাত কিশোৰ-কিশোৰীসকলক প্ৰয়োজন আগবাঢ়ি যোৱাৰ এক সঠিক পথৰ ৷ তেওঁলোকক প্ৰয়োজন হয় মন, হৃদয় উজ্জীৱিত কৰি ৰাখিব পৰাকৈ কোনোজনৰ সঠিক তত্বাৱধান ৷ এয়াই যদি হৈ নুঠে জীৱনৰ গতি অন্যফালে ঢাল খাব পাৰে ৷ কিশোৰ-কিশোৰীসকলোৱে যাতে এটি সুস্থ জীৱনবোধ গঢ় ল'ব পাৰে বা জীৱনৰ প্ৰতি দুৰ্বাৰ ভালপোৱা  জাগি উঠিব পাৰে আৰু সম্মুখৰ  প্ৰত্যাহ্বান হাঁহিমুখে গ্ৰহণ কৰি হেলাৰঙে অতিক্ৰম কৰিব পৰাকৈ মানসিকতাৰে সাজু হৈ উঠিব পাৰে, তাৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখিয়েই লেখক টুনুজ্যোতি গগৈয়ে এই গ্ৰন্থখনি লিখি উলিয়াইছে ৷

গ্ৰন্থখনিত সন্নিবিষ্ট 'মহাজীৱনৰ সন্ধান কৰোঁ আহাঁ', 'সফল জীৱন আৰু সময়', 'সপোন,সময় আৰু জীৱন', 'জীয়াই থকাৰ আনন্দ', 'জীয়াই থকাৰ অৰ্থ' আদি ৰচনাসমূহে নিশ্চিতভাৱে আমাৰ নতুন প্ৰজন্মক জীৱনৰ প্ৰতি অপাৰ ভালপোৱাৰ সন্ধান দিয়াৰ লগতে দায়িত্ব-কৰ্তব্য সম্পৰ্কে সচেতন কৰি তুলিব ৷ উপলব্ধি কৰাৰ সুযোগ পাব জীৱনৰ সৌন্দৰ্য, গুৰুত্ব আৰু মহত্ব ৷ এই বিষয়সমূহ উপস্থাপন কৰিবলৈ যাওঁতে লেখকে আমাৰ সমাজ জীৱনৰ বহুকেইজন চিনাকী চৰিত্ৰৰ বাস্তৱ জীৱনৰ সঁচা কাহিনীৰ উল্লেখ কৰি বিষয়বস্তু প্ৰেৰণাদায়ক কৰি তুলিছে ৷

ইয়াৰ উপৰি সৃষ্টিৰ সাধনা, গদ্যৰ সাধনা, আত্মসমালোচনা, নিজকে জয় কৰোঁ আহাঁ, ফলাফল আৰু প্ৰত্যাশা শীৰ্ষক ৰচনা কেইখনে পাঠকক ইতিবাচক আৰু সৃজনীশীল মনৰ অধিকাৰী কৰি তোলাত অৰিহণা যোগাব বুলি আমি আশাবাদী ৷

আমাৰ আহ্বান কিশোৰসকলৰ প্ৰতি আপোনালোকে এই গ্ৰন্থখনি হাতত তুলি ল'লে নিশ্চিতভাৱে জীৱনৰ এটি সুৰীয়া বাট বিচাৰি পোৱাত সমৰ্থ হ'ব ৷ জীৱনৰ মহৌষধৰ দৰে এখনি গ্ৰন্থ আমাৰ নতুন প্ৰজন্মৰ মাজলৈ আগবঢ়াই দিয়াৰ বাবে লেখক টুনুজ্যোতি গগৈ আৰু প্ৰকাশক জে· এচ· পাব্লিকেশ্বনলৈ ধন্যবাদ জ্ঞাপন কৰিলোঁ ৷

---

পৃষ্ঠাঃ ৪৬

শিশু সাহিত্য:

শিশুৰ উন্নত মানসিকতাৰ বাবে আমাৰ কৰণীয়

ৰাজশ্ৰী বৰা

গোলাঘাট

শিশু হৈছে ভৱিষ্যতৰ পোহৰ।ভগৱানৰ শ্ৰেষ্ঠ উপহাৰ এই দেৱশিশুক মানৱৰূপে গঢ় দিয়াটো প্ৰতি পিতৃ মাতৃৰ আশা। শিশুটোক মানসিক, আবেগিক দিশৰ পৰা সুস্থ সবল কৰি একোজন মানুহ কৰাতো বৰ সহজ কথা নিশ্চয় নহয়। এই কথা সকলোৰে জ্ঞাত। অথচ এই জটিলতাক দূৰ কৰিব পাৰি। প্ৰকৃত প্ৰতিপালনে আমি আমাৰ শিশুক সবল মানৱ কৰিব পাৰো।

  এতিয়া সঘনাই এটি প্ৰশ্ন আহে যে শিশুটোৱে সৎ চিন্তা কৰিব পৰা কেনেকৈ হ'ব ?কেনেকৈ শিশুটোক মানসিক দিশত সুস্থ কৰিব পাৰি ?কেনেকৈ তাক ভৱিষ্যতৰ পোহৰ বুলি প্ৰতিপন্ন‌ কৰিব পৰা যাব ? অৰ্থাৎ শিশুটোক মানসিক ভাবে সবল কেনেকৈ কৰিব পাৰি?

  এই সমস্যাবোৰৰ সমাধান আছে। হয়, প্ৰতিজন সৎ মানৱ  মানসিকভাৱে অতিকৈ সবল। তেখেত সুস্থ সবল মনৰ অধিকাৰী। এতিয়া শিশুটোক এনে মনৰ গৰাকী কৰাটো কেনেকৈ সম্ভৱ ?

   প্ৰথমে ক'ব বিচাৰোঁ শিশুৰ কোমল মনটোৰ কথা। শিশু নিষ্পাপ মনৰ গৰাকী। শিশু সকলে সৰুতে অনুকৰণ কৰি কথাবোৰ শিকে। এয়া আমিয়ো‌ কৰি আহিছোঁ।আমিয়ো শৈশৱতে মাতৃভাষাটো ঘৰৰ জ্যেষ্ঠসকলৰ মুখত শুনি শুনিয়েই আহৰণ কৰিছোঁ আৰু সময়ত তাৰ ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ শিকিছোঁ। এনেকৈ শিশুৱে প্ৰতিটো কথা প্ৰথমে আপোনজনৰ সান্নিধ্যলৈ আহিয়েই শিকে আৰু লাহে লাহে নিজৰ ক্ষেত্ৰত প্ৰয়োগ কৰে। এইখিনিতে এটা কথা মন কৰিবলগীয়া যে আমি আমাৰ শিশুটোক মনটোক কিমান বুজি পাওঁ ? শিশুৰ মনৰ ভাবনাক আৰু সিহঁতৰ কথা তথা চিন্তাক কিমান গুৰুত্ব দি শুনো ? প্ৰায়ে আমি সিহঁতক সৰু , একো নুবুজে আৰু নাজানে বুলি এৰি দিওঁ। প্ৰকৃততে আমি ভুল কৰোঁ ।এইখিনিতে আমাৰ শিশুটোক বেমাৰটোৰ বীজাণুটোৱে স্পৰ্শ কৰাৰ সুবিধাখিনি কৰি দিওঁ।এই যে আমি তাৰ কথা, চিন্তা আৰু ভাবনাক অপৈণত বুলি আঁতৰাই থওঁ । ইয়ে এদিন আমাক কষ্ট দিয়ে। আমাৰ অৱহেলাই সিহঁতৰ মনত সাজ বহুৱাই। সিহঁতে আমাৰ পৰা গুৰুত্ব নোপোৱাত নিজৰ চিন্তাধাৰাক নিজতে আবদ্ধ কৰিবলে শিকে। কাৰণ বহু সময়ত নিজ পিতৃ মাতৃয়ে সন্তানক নুবুজে আৰু সহায় দিব নাজানে। ফলত শিশুটোৱে লাজ পায় । ক্ৰমশঃ শিশুটো নিসংগ হয় ।সি নিজৰ পৃথিৱী এখন অংকন কৰি নিজৰবোৰ নিজতে সামৰি লয়। এনেকৈয়ে শিশুটো আপোনজনৰ পৰা আঁতৰে।লাহে লাহে এই দূৰত্ব বাঢ়ে আৰু এদিন সি পিতৃ মাতৃকে পৰ বুলি মানি নিজাকৈ থাকিবলৈ লয়। তাৰ আচৰণ তাৰ চিন্তা সকলো নিজতে সীমাবদ্ধ কৰি সি সম্পূৰ্ণ ব্যক্তিকেন্দ্ৰিক হৈ পৰে। এই সময়ত প্ৰায়ে মানৱীয়তাৰ অপমৃত্যু ঘটে। বহু আচৰিত ঘটনাও আমাৰ সমাজত ঘটে।

   এই দুঘটনাৰ পৰা শিশুটোক সুৰক্ষা প্ৰদান কৰাৰ সক্ষমতা কিন্তু অভিভাৱকৰ মুঠিতে থাকে। এই কথা এইবাবেই কৈছোঁ যে মানুহ সদায় সঙ্গ প্ৰিয়। কোনো মানুহে অকলে থাকিবলৈ ভাল নাপায়। সদায় আমাক এটা লগ লাগে। আমি আপোজনৰ মৰম ,যত্ন আৰু আন্তৰিকতাৰ মাজত থাকি সুখ পাওঁ। তেওঁ লোকৰ বাবে নিজক সলনি কৰোঁ। একেদৰে শিশুৱে মৰম বিচাৰে। সিহঁতে সিহঁতক বুজাজনৰ সঙ্গত নিৰাপত্তা অনুভৱ কৰে। সেয়ে শিশুৱে ঘৰখনৰ বিশেষ কোনোবা এজনক বেছিকৈ বিচাৰে। ইয়াৰ অৰ্থ এইটোৱে নহয় জানো যে সেই মানুহজনে তাক ভালকৈ বুজে, চিনে আৰু তাক সঁহাৰি দিব জানে। ইয়াতেই শিশুটোৰ সুখ। শিশুটোৱে জানে যে সেই বিশেষজনে তাক অনিষ্ট কৰিব নোৱাৰে। আমি আচলতে শিশুটোক সঙ্গ দিব নাজানো আৰু প্ৰায়ে নিদিওঁ।আমি আমাৰ পৃথিৱীত ,কৰ্মত বহুত ব্যস্ত । তাৰ বাবে হয়তো সন্তানলৈ চাবলৈ সময় নহয়।আমি পাহৰি যাওঁ যে আমাৰ অকণমান স্নেহে শিশুটোক মনত ভয় কমাব, সি নিসংগ নহয় আৰু সি ভাৱিব পাৰিব যে তাক মৰম দি সুৰক্ষা দিব পৰাকৈ এজন আছে। আমি কিন্তু এইবোৰ পাতলীয়া কৈ লওঁ। আমি সিহঁতক পুতলা, মোবাইল , চকলেট সকলো দিওঁ অথচ অকণমান সময় কাষতে শুই শিশুটোক উমলাব নোৱাৰোঁ, তাৰ মনৰ দুটা কথা নুশুনো। এয়া আমাৰ ভুল। সিহঁতৰ লগ নোহোৱা ভাবটোৱে সিহঁতক কষ্ট দিয়ে।মনটোত ৰোগৰ জন্ম দিয়ে।মানসিকভাবে অসুস্থ হৈ প্ৰায়ে খিঙখিঙিয়া স্বভাৱৰ হয়। সৰু কথাতে অদ্ভূত আচৰণ কৰে।নিজকে কষ্ট দি শান্তি পোৱা হয়। এনেকৈয়ে শিশুৰ মনটোৰ ধুনীয়া খিনি হেৰাই থাকে। সঁচাকৈ  ই অতি মৰাত্মক । ভাবি চালে বৰ দুখ লগা কথা যে আমি আমাৰ সন্তানক সময় নিদিয়াৰ পৰিণাম ইমান ভয়ংকৰ। সন্তান মাক দেউতাকৰ হৃদয়ৰ এটুকুৰা। এই টুকুৰাটো বিছিন্ন হৈ যোৱা মানে পিতৃ মাতৃ নিথৰ দেহটোৰ বাহিৰে একো নহয়।সেয়ে অকণমান সজাগ হোৱাটো আৱশ্যক। আমি শিশুক অকণমান সময় দি সিহঁতৰ পৃথিৱীৰ বিশ্বাসী এজন হোৱাটো অতিকৈ জৰুৰী। এনেকৈ যদি শিশুৰ কাষতে ৰৈ মনটোৰ বুজ ল'ব পাৰোঁ আমি প্ৰতিজন শিশুৰ মনটো সবল কৰিবলৈ সক্ষম হ'ম।

          শিশুক মানসিক দিশত সবল কৰিবলৈ আপোনজনে সময় দিওঁ আহক। পৃথিৱীৰ সেউজীয়াখিনি সজীৱ কৰাটো জানো আমাৰ দায়িত্ব নহয় ?

---

পৃষ্ঠাঃ ৪৭

গল্পঃ

ভাড়াঘৰ

অলকা গোস্বামী

কাহিলীপাৰা , গুৱাহাটী

৯৫৯৯৯৫৯১৯৫

মাধৱীলতাৰ দেউতাকে বাগানত চাকৰি কৰিছিল । ভাল স্কুলৰ সুবিধা নথকাৰ বাবে ল'ৰা - ছোৱালী কেইটাক কেইমাইল মান দূৰৰ চহৰৰ স্কুলত দিবলৈ মন কৰি ভাড়াঘৰ এটা লৈ মাক আৰু ল'ৰা - ছোৱালী কেইটাক থৈ গ'লহি । ভাড়াঘৰটো আছিল এল-পেটাৰ্ণৰ এটা কেঁচা ঘৰ ।বাৰীখন বেছ ডাঙৰ আছিল , কিন্তু গছ - গছনিৰ নামত কলগছ এজোপাও নাছিল । বাঢ়ি অহা চহৰ খনৰ সৰহ ভাগ বাসিন্দাই সিহঁতৰ নিচিনাকৈ আশ-পাশৰ বাগানৰ পৰা আহি ল'ৰা - ছোৱালী পঢ়ুৱাইছেহি , কোনো কোনোৱে নিজাকৈ মাটি কিনি ঘৰো সজোৱাইছে । সেই ভাড়াঘৰটোত পানীৰ বৰ অসুবিধা আছিল । মাধৱীলতাহঁতে বাৰীৰ পাছফালৰ লুংলুঙীয়া বাটটোৰে গৈ ৰাস্তাৰ মিউনিচিপালিটিৰ টেপৰ পৰা পানী আনিছিল গৈ । সেই লুংলুঙীয়া বাটৰ কাষৰ গোন্ধোৱা বনৰ গোন্ধটো এতিয়াও যেন তেইৰ নাকত লাগি আছে । নতুনকৈ হোৱা বান্ধৱী মিনুহঁতৰ ঘৰৰ সমুখতে পানীৰ টেপ এটা আছিল । ওচৰতে থকা পাহাৰী গাভৰু কেইজনীমানে সদায় তাৰপৰা আবেলি পানী নিবলৈ আহিছিল । তেজগোৰা মুখৰ বগী গাভৰু কেইজনীক মাধৱীলতাহঁতে ৰ- লাগি চাইছিল । আগতে ইমান ধুনীয়া গাভৰু দেখা মাধৱীলতাৰ মনতে নপৰে। 

               সেই ভাড়াঘৰটোৰ আৰু এটা কথা মাধৱীলতাৰ জলজল-পটপটকৈ মনত আছে । সেই অঞ্চলটোত হৰিজনে সদায় মানুহৰ বিষ্ঠাৰ টিন মূৰত লৈ গৈছিল ক'ৰবাত পেলাবলৈ । মানুহৰ বিষ্ঠাৰ টিন কেনেকৈ মূৰত নিব পাৰে ? কথাটো ভাবিলে মাধৱীলতাৰ গাটো আজিও শিয়ৰি উঠে । তিনিবছৰ মানৰ পিছত ল'ৰা ছোৱালী কেইটাক লৈ মাক বাগানলৈ ঘূৰি গ'ল । তিনিমাইল দূৰৰ হাইস্কুল এখনত মাধৱীলতা ভৰ্তি হ'ল , ল'ৰা কেইটাই ভাল স্কুল বিচাৰি আন এখন চহৰলৈ গ'ল ।

                বিয়াৰ পিছত মাধৱীলতা ভাৰাঘৰত থাকিব লগা হোৱা নাছিল । গিৰিয়েক প্ৰবোধ চৌধূৰী চৰকাৰী চাকৰিয়াল আছিল , চৰকাৰী ঘৰো পাইছিল । কিন্তু তিনি-চাৰি বছৰে বদলি হৈ থাকিব লাগিছিল । প্ৰবোধৰ বাগান কৰাত বৰ চখ আছিল । য'লৈকে যায় আগফালে পাছফালে থকা মাটিখিনিত গছ-বন , ফল-ফুল লগাই জাতিষ্কাৰ কৰি তুলিছিল । বদলি হ'লে আকৌ নতুন ঠাইত একেই ৰুটিন । ল'ৰা প্ৰবীৰক তেওঁ সৰুৰে পৰাই গছ-বন , ফল-ফুল-পাচলিৰ লগত চিনাকি কৰাই দিছিল । বাৰীত তেওঁৰ লগত কাম কৰিলে প্ৰবীৰে জেপ-খৰচ পাইছিল , সেইটো তাৰ বাবে বৰ ফূৰ্তিৰ কথা আছিল । ৰিটায়াৰ হোৱাৰ দুবছৰৰ পাছতে প্ৰবোধ হঠাতে ঢুকাল । প্ৰবীৰে ইতিমধ্যে দিল্লীত চাকৰি কৰিবলৈ গ'ল । প্ৰবোধৰ গাঁৱৰ কেউ-কিছু নোহোৱা জেতুকীক আনি মাধৱীলতা দুবছৰ নিজৰ ঘৰতেই থাকিল । তাৰ পাছত এদিন প্ৰবীৰে আহি মাকক দিল্লীলৈ লৈ গ'লহি । মাধৱীলতাৰ আকৌ আৰম্ভ হ'ল ভাড়াঘৰৰ জীৱন ।

---

পৃষ্ঠাঃ ৪৮

            দিল্লীত ফ্লেটৰ সৰু সৰু ঘৰ , আগফালে পাছফালে উশাহ ল'বলৈকে ঠাই নাই । প্ৰবীৰে টাব কেইটামান যোগাৰ কৰি কিবাকিবি পুলি কেইটামান ৰুইছিল , পিছে দিল্লীৰ লুণীয়া  পানীয়ে একো হ'বলৈ নিদিয়ে । আবেলি মনটো ভাল লগাবলৈ মাধৱীলতা 'এপাৰ্টমেণ্টৰ'  তলত থকা পাৰ্ক খনলৈ নামি যায় । সৰু সৰু ল'ৰা ছোৱালী বোৰ লৈ মাকহঁত আহে , ল'ৰা ছোৱালী বোৰে খেলে , মাকহঁতে মেল মাৰে , বয়সীয়া দুই এগৰাকীয়ে মাধৱীলতাকো মাত লাগাই যায়। পাৰ্কখনত গছ বুলিবলৈ দুজোপামান গুলঞ্চ আৰু দুই এজোপা গা-গাৰী নহোৱো কাঞ্চন গছ । চৰাইৰ নামত কাউৰী , শালিকা আৰু পাৰ চৰাই । পাৰ চৰাই বোৰে মানুহৰ ফ্লেটৰ  এ চি বোৰৰ ওপৰত পোৱালি দিবলৈ ঠাই  বিচাৰি ফুৰে , পিছে মানুহৰ খেদা খাই আন ঠাইলৈ যায়গৈ ।

                অলপ দিনৰ পিছত প্ৰবীৰে ঘৰ সলাবলৈ মন কৰিলে । এইবাৰ দিল্লীৰ কাষৰীয়া হাৰিয়ানাৰ নতুন চহৰ এখনত ভাল ঘৰ এটা বিচাৰি পালে । ঘৰটো এটা ডাঙৰ 'কেম্পাচত' , চাৰিখন পাৰ্ক , দুখনত বেডমিণ্টন আৰু বাস্কেটবল ক'ৰ্ট , আন কেইখনত সৰু ল'ৰা - ছোৱালীৰ  খেলা-বহাৰ সুন্দৰ ব‍্যৱস্থা । গছ গছনিৰে ভৰা 'কেম্পাচটোত' ম'ৰা চৰাই কেইটামানৰো বসতি স্থল । পাৰ্ক আৰু পথ কেইটাত সিহঁতৰ অবাধ বিচৰণ । ঘৰটোও ভালেই , আগফালে অলপ কেঁচা ঠাই  , পিছফালৰ ঠাইখিনি পকা কৰা । প্ৰবীৰে আগফালৰ মাটিকণত পালেং গুটি অলপ সিঁচিলে , বিলাহী পুলি কেইটামানো ৰুলে , টাব কেইটামানত বিভিন্ন ফুল , গছ আদিও লগালে । পিছে দেখোন একোৱেই নহ'ল , হ'বই বা কেনেকৈ ? ঘৰটোৰ আগে - পিছে ৰ'দৰ ৰ-টোও নাই । হতাশ হৈ প্ৰবীৰে আকৌ ঘৰ সলোৱাৰ চিন্তা কৰিলে ।ইতিমধ্যে সি একেলগে চাকৰি কৰা মাৰাঠী ছোৱালী এজনী বিয়া কৰালে । ছোৱালীজনী দেখাই শুনাই ভাল , ব‍্যৱহাৰ পাতিও অমায়িক । মাধৱীলতাৰো আপত্তি কৰিব লগা একো নাছিল । 

                 সিহঁত  একেটা 'কেম্পাচতে' খালি হোৱা আন এটা ঘৰলে গ'ল । যোৱাৰ আগতে প্ৰবীৰ নিশ্চিত হৈ ল'লে যে ঘৰটোৰ আগে পিছে ভাল ৰ'দ পৰে । নতুন ঘৰটোলৈ আহি মাধৱীলতাৰো ভাল লাগিল । আহল  বহল ঘৰ , আহল বহল বাৰাণ্ডাও । বাৰাণ্ডাৰ লগতে এখন সৰু লন , যাৰ একোনত এজোপা চাইকাছ গছ । সমুখৰ ফেন্সিংখনৰ গাটে লগাকৈ তিনিজোপা 'বটল ব্ৰাছ' গছ আৰু ছফুট বহল সেউজীয়া ঘাঁহনি । গছ তিনিজোপাৰ এজোপা , প্ৰতিৱেশীয়ে নিজৰ ঘৰত ৰ'দ নপৰা বাবে মুণ্ডন কৰালে । বাটটোৰ সিপাৰে ধুনীয়া পাৰ্কখন । মাধৱীলতাহঁতে ঠাণ্ডাৰ শেষৰ ফালে ঘৰটোলৈ আহিছিল , ঠাণ্ডাৰ প্ৰকোপত চৰাই চিৰিকতিবোৰ বৰকৈ ওলোৱা নাছিল । ফেব্ৰুৱাৰীৰ মাজ ভাগলৈ বটা চৰাইটোৰ সমান চৰাই কেইটামান কিচিৰ মিচিৰ কৰি গছ কেইজোপাত পৰিলহি । তাৰ কেইদিন মান পিছত ভিন্নৰঙী অচিনাকী চৰাই কেইটামান আহি উদুলি মুদুলিকৈ গছ কেইজোপাত  জঁপিয়ালেহি । মাৰ্চ মাহত বালিমাহী , তেলটুপী কেইটামানো আহিল , চাতক কেইটামানে চিঁ - চিঁয়াই ওপৰত উৰি ফুৰিবলৈ ধৰিলে । বাৰী খুচৰি থকা সাতভনী কেইজনী আছেই । 

       উৱা ! কুলি চৰাই কেইজনীয়েও পাৰ্কখনত গীত জুৰিলেহি । ঘৰৰ চোতালত ইমানবোৰ চৰাই মাধৱীলতাই জীৱনত দেখি পোৱা নাছিল । চৰাইবোৰৰ উদুলী - মুদুলীত মাধৱীলতাৰ মনটো ভৰি থকা হ'ল । ইতিমধ্যে বৰ্ষা ঋতুৰ আগমন হৈছে । সেউজীয়া ৰঙেৰে গছ বনবোৰ অপৰূপ হৈ উঠিছে । ডালভৰি ফুলা কৃষ্ণচূড়া কেইজোপা  চাই চাই তেওঁৰ যেন মনেই নভৰে । প্ৰকৃতিৰ কি যে অপৰূপ অৱদান । 

              শুই উঠি পুৱা সদায় বহাৰ দৰে আজিও মাধৱীলতা বাৰাণ্ডাত বহিলহি । প্ৰকৃতিৰ সৌন্দৰ্য‍্যত বিভোৰ হৈ তেওঁ স্বামী প্ৰবোধলৈ মনত পেলাই পুৰণি দিনৰ কথাবোৰ পাগুলি থাকোঁতে কেতিয়া যে চকুৰ দুকোণত পানী জমা হ'ল গমেই নাপালে । "মা চাহ খাওক" বুলি হাতত চাহৰ ট্ৰে লৈ থিয়হৈ থকা বোৱাৰীয়েকে মাত দিয়াতহে মাধৱীলতাৰ সন্ধিৎ ঘূৰি আহিল । চাদৰৰ আঁচলেৰে চকুপানী দুটোপাল মচি তেওঁ বোৱাৰীয়েকলৈ চাই মিচিকিয়া হাঁহি এটা মাৰি চাহকাপ হাতত ল'লে । হাতত চাহকাপ লৈ মাধৱীলতাই ভাবিলে। বাহঃ সঁচাকৈ এই ঘৰটো দেখোন ভাড়াঘৰৰ দৰে নেলাগে। ইয়াত যেন অন্তৰ্নিহীত হৈ আছে এক বুজাব নোৱাৰা সৰগীয় সুখ। আজি তেওঁ থকা হ'লেও চাগে বৰ আনন্দ পালে হেতেন পৰিবেশটো চাই। ভাড়াঘৰতো যে মানসিক শান্তি আছে কথাটো ভাবি মাধৱীলতাৰ মনটো প্ৰফুল্ল হৈ উঠিল।

---

পৃষ্ঠাঃ ৪৯

গল্পঃ

সংকল্প

মিনাক্ষী গগৈ 

যোৰহাট, জেইল ৰোড, কোশল নগৰ

ফোন নং - ৭৬৩৬০৪৯৭৫৩

একমাত্ৰ সন্তান আশীষৰ   

বিয়াৰ বাবে কলেজৰ অধ্যাপক বেদান্ত বৰুৱা আৰু তেওঁৰ পত্নীয়ে আত্মীয় সকলক এজনী ছোৱালী বিচাৰিবলৈ ক'লে। তেওঁ লোকৰ মাত্ৰ এটা চৰ্ত, "বিয়াৰ বাবে তেওঁ লোকে ছোৱালী চাবলৈ নাযায়, ছোৱালী আহি নিজে ঘৰখন চাই ল'ৰাৰ সৈতে কথা পাতি সিদ্ধান্ত লব।"এক নাভূত নাশ্ৰুত কথাৰ বাবে পৰিয়ালৰ সকলোৱে তেওঁ লোকক অকথ‍্য কথাৰে ইতিকিং কৰিলে। কিয়নো সমাজত ল'ৰাই হে ছোৱালী চাই পচন্দ কৰি বিয়া পাতে।আমাৰ সমাজত এতিয়াও "লাও যিমানেই ডাঙৰ নহওক সদায় পাতৰ তলত" কথাষাৰ বিৰাজমান হৈ আছে।

          বেদান্ত বৰুৱা কাষৰ চিফ ইঞ্জিনীয়াৰ হৈ অৱসৰ লোৱা অনল বৰাই ৱালৰ সিপাৰৰ পৰা মাত লগালে

:কি হে বৰুৱা, শুনিছোঁ , আপোনাৰ ল'ৰা চাবলৈ ছোৱালী আহিব ? হেঃ হেঃ কৈ হাঁহি কলে, ল'ৰাক ছোৱালী হাতত তুলি দিব নে তলতীয়া কৰিব ? 

বেদান্ত বৰুৱা ই তেওঁক নিজৰ ঘৰলৈ মাতি আনি বাৰাণ্ডাত চকীখনত বহিবলৈ দি নিজেও তেওঁৰ ওচৰত বহি লৈ কলে,

:চাওক বৰা , এই যে ওখ ওখ অট্ৰালিকা বোৰ সাজি আমি সোমাই আছো , সম্পত্তিৰ পাহাৰ গঢ়িছো। কিন্তু আমাৰ মনবোৰ, সমাজ খনহে আমি ওখ কৰিব পৰা নাই। শিক্ষা দীক্ষাৰে শিক্ষিত হৈও মান্ধাতা যুগৰ চিন্তা ধাৰণাৰ মাজতে আবদ্ধ হৈ আছো। তাক সংস্কাৰ সাধন কৰাৰ কথা ভবাই নাই । সমাজক আওকাণ কৰিব নোৱাৰি ।কিন্তু পৰিবৰ্তন কৰিব পাৰি।

চাওক বৰা, আমি সদায় ল'ৰাহে ছোৱালী চাবলৈ পঠাইছো, ছোৱালীক কোনো দিন ল'ৰা ঘৰখন চাবলৈ মতা নাই। ছোৱালী জনীয়ে নিজৰ জন্ম ঘৰখন এৰি চিৰদিনৰ বাবে ল'ৰাৰ ঘৰখন লৈ আহে।গতিকে ল'ৰাটোক, ঘৰখনৰ পৰিবেশ পৰিস্থিতি আগতীয়াকৈ জানিবলৈ সম্পূৰ্ণ অধিকাৰ দিয়া উচিত। ল'ৰাই বাৰে বাৰে ছোৱালী চাই পচন্দ নকৰি যেনেদৰে বিয়া নকৰে, তেনেকৈ ছোৱালীকো আজীৱন কটাবলগীয়া ঘৰখনৰ বিষয়ে আগতীয়াকৈ জানিবলৈ সুযোগ দিব লাগে।আজি কালি সকলো সমান।মোৰ ল'ৰাক যেনেকৈ চহৰৰ নামী দামী স্কুল, কলেজত পঢ়াইছো তেনেকৈ ছোৱালীও একেই নামী দামী স্কুল, কলেজত সমানেই শিক্ষা গ্ৰহণ কৰে। সেয়ে কাকো তলতীয়া বুলি ভবাৰ কোনো যুক্তি নাই।ইয়াত বুজাবুজিৰ হে প্ৰয়োজনীয়তা আছে। ইয়াত আপোনাৰ মোৰ দৰে পিতৃ মাতৃ সকলে হাত আগবঢ়াই নিব লাগিব। 

       অত সময় নিচ্ছুপ হৈ বেদান্ত বৰুৱাৰ কথা শুনি থকা বৰাই আপোনা আপুনি নিজৰ সোঁহাতখন বৰুৱা লৈ আগবঢ়াই দিলে। হাঁহি হাঁহি দুয়ো কৰমৰ্দন কৰি বাৰাণ্ডাৰ পৰা মুকলি আকাশৰ তললৈ খোজ অগবঢ়ালে এটা নতুন সংকল্পৰ পণ লৈ .....।।

---

পৃষ্ঠাঃ ৫০

গল্পঃ

এবুকু জীয়া বাস্তৱৰ নিৰব সাক্ষী

ৰেখা সন্দিকৈ

শিৱসাগৰ ,ভটিয়াপাৰ

অৱশেষত অভিশ্ৰুতিয়ে এটা সিদ্ধান্ত ললে৷ ৷ এৰা...এই মুহুৰ্তটোলৈ সকলোৱে বাট চাই আছিল ৷ আজি তাই বহুত সুখী অভিশ্ৰুতিৰ সিদ্ধান্তত ৷ জীৱনৰ পৰা অভিমান কৰি আঁতৰি থকা অভিশ্ৰুতি জনীক বিচাৰি পাইছিল গৈ দাৰ্জিলিংৰ এখন স্কুলৰ শিক্ষয়িত্ৰী ৰূপত নীহাৰ বৰুৱাই ৷ নীহাৰে লগেলগেই বন্ধু মহলত Whats app যোগে খবৰ দিছিল ৷ লগেলগেই ঢাপলি মেলিছিল মৃন্ময়, প্ৰশান্ত, চিন্ময় হঁত দাৰ্জিলিংলৈ  .....! 

কথাবোৰ ভাবি আনমনা মনটো উৰা মাৰিল J.H.N.S কলেজৰ সেই বিশেষ দিনটোলৈ স্বৱনমৰ  ..... ৷

স্বৱনম , অজিতদা, মৌচুমী, আৰু আৰ্নিবাণ ৷ কলেজৰ পৰা Jhanji girls high school ত হোৱা "বান পৰিস্থিতিত অসমীয়াৰ কৰণীয়" ৰ্শীষক এটি আলোচনাত অংশ গ্ৰহণ কৰিবলৈ গ্ৰুপৰ লিডিং লৈছিল প্ৰয়োজনত কৈ কম কথা কোৱা আৰ্নিবাণে ৷ 

আলোচনাৰ শেষত  ক্লাছ টেনৰৰ student এগৰাকী আহি হাতত ফুলৰ থোপা লৈ নীৰ্ভিক ভাৱে আৰ্নিবাণৰ চকুত চকু থৈ কৈ উঠিছিল , "আপোনাৰ বক্তব্যত আচৰিত শক্তি আছে , ভাল লাগিল  ৷"

সেইদিনা স্পষ্ট বাদী আৰ্নিবান সৰু  ছোৱালী জনিৰ আগত অপ্ৰস্তুত হৈছিল ৷ সকলোৱে ভাল লাগিছিল দুডাল বেণী গুঠি অহা  মৰম লগা ছোৱালী জনী ৷ সিহঁত তেতিয়া T.D.C 1st year ৰ ৷আৰম্ভ হৈছিল বন্ধুমহলত কামোৰৰ ৷ লাহে লাহে তাই সকলোৰে আপোন হৈ পৰিছিল ৷ আপোন হৈ পৰিছিল স্বৱনমৰো ৷ ভগ্নীৰ দোলত বান্ধ খাই পৰিছিল সিহঁত দুয়োজনী ৷

হঠাৎ এদিন সকলোকে আচৰিত কৰি প্ৰপ'জ কৰিছিল আৰ্নিবানক ৷ জীৱনক লৈ চিৰিয়াচ আৰ্নিবান কিন্তু নিৰ্বিকাৰ এইবিষয়ত ৷ অভিশ্ৰুতি কিন্তু নাচোৰবান্দা ৷

৫ টা বিষয়ত লেটাৰৰ্মাক পোৱাৰ পাছটো তাই বেলেগ কলেজত পঢ়িবলৈ নগৈ Jhanji college ৰ কৰ্মাচ ডিপাৰ্টমেণ্টত নাম লগালে ৷ উদ্দেশ্য, তাই আৰ্নিবানক পাই থাকিব ৷ আৰ্নিবান কিন্তু ক্ষুণ্ণ হৈছিল তাইৰ সিদ্ধান্তত তথাপি সি নিৰব কাৰণ অজথা সময় ভাৱনাত নষ্ট কৰিবলৈ তাৰ হাতত সময় নাই৷

অৱশেষত বন্ধুমহলৰ বুজনিত আৰু তাইৰ ভালপোৱাৰ গভীৰতাত হাৰ মানিছিল আৰ্নিবানে ৷ কলেজ এৰাৰ পাছত নিজ নিজ গন্তব্য স্থানত সোমাই পৰিছিল সকলোবোৰ ৷ আৰ্নিবান আৰু অভিশ্ৰুতিৰো আঙঠি পিন্ধোৱা হৈ গৈছিল ঘৰৰ সম্পুৰ্ণ সন্মতিত ৷

---

পৃষ্ঠাঃ ৫১

         হঠাতে অহা খবৰ টোত হতম্ভৱ হৈছিল অভিশ্ৰুতিৰ লগতে সকলো...চোতালত শোৱাই থোৱা আছিল আৰ্নিবানৰ নিঠৰ দেহ ৷ তেজেৰে লুটুৰি-পুটুৰি আৰ্নিবান পৰি আছিল শান্তিৰ অনন্ত কোলাত নিৰবে ৷

কান্দিবলৈ পাহৰি যোৱা অভিশ্ৰুতিক কোনেও আঁতৰাব পৰা নাছিল তাৰ কাষৰ পৰা ৷ আৰ্নিবানৰ তেজেৰে কপালত আঁকি লৈছিল বেলি সৃদশ ফোট... শিৰৰ মাজভাগ ৰাঙলী কৰি লৈছিল ...

..উস্ কি যে মুহুৰ্ত ...

স্বৱনমক সাৱটি তাই পাগল হৈ গৈছিল। কিয় কিয় এনে কৰিলে সি ?

ৰাজনীতিৰ পাকচক্ৰত সোমাই slow poison ত আক্ৰান্ত হৈ অৱশেষত বিয়পি পৰিছিল তাৰ সমগ্ৰ দেহত কৰ্কটৰোগ৷ যেতিয়া ধৰা পৰিছিল সময় চমুচাপি আহিছিল ৷

জীৱনৰ ওপৰত নিয়ন্ত্ৰণ হেৰুৱাই পেলোৱাৰ মুহুৰ্তত সি সিদ্ধান্ত লৈ ৰাজবাটত ৰখাই থোৱা ট্ৰাকট  স্বইচ্ছাই বাইকৰ খুন্দা মাৰিছিল সেইদিনা ....!

তেতিয়াৰ পৰাই নীলপৱন চাৰৰ একমাত্ৰ কন্যা অভিশ্ৰুতিৰ সন্ধান  কোনেও বিচাৰি পোৱা নাছিল ৷

হেল্ল বা ৷ মই অভিশ্ৰুতি ..!ফোনটোত মাতটো শুনি থৰ হৈ পৰিছিল স্বৱনম ৷

আবেগত বুকুখন খুন্দা মাৰি ধৰিছিল ৷

শুনিছানে নাই বা ৷ উমম শুনিছোঁ ...ইমান দিনৰ মূৰত ?ক'ত আছা? কি খবৰ তোমাৰ ?

মই এটা সিদ্ধান্ত লব ওলাইছো ৷ তুমি এবাৰ আহাঁ ,নহ'লে মই সিদ্ধান্ত ল’ব নোৱাৰিম ৷ তোমাৰ  লগত  জৰুৰী  কথা আছে ৷ 

জৰুৰী...মনত উদয় হোৱা প্ৰশ্ন লুকুৱাই স্বৱনমে সেইদিনা কৈ উঠাছিল ভিনিৰ লগত গৈ আছো ৷

মোৰ কথাবোৰ ভিনিৰ আগত কব নোৱাৰিম ৷ তুমি অকলে আহাঁ ৷

একোনাই ভিনিৰ আগত লুকাই পাতিব লগীয়া কথা আছে বুলি মই নাভাবোঁ ৷

থিক আছে আহাঁ। তোমাৰ ইচ্ছা লাইন কাটি গ'ল ৷ 

কি বা কথা ক’ব পাৰে অভিশ্ৰুতিয়ে ....৷

স্বৱনম আৰু  তাইৰ স্বামীয়ে পাছদিনাই সিহঁতৰ ঘৰ ওলাইছিলগৈ ৷ তাই এবাৰো ভবা নাছিল এক আচৰিত পৰিস্থিতিৰ সন্মুখীন হ'বলগীয়া হোৱাৰ কথাটো৷

নীহাৰো আছিল সিহঁতৰ লগত ৷ এক অবাক বিস্ময়ত হতবাক হৈছিল স্বৱনম ৷

নীহাৰ বাহিৰলৈ ওলাই গৈছিল ৷ সি সকলো বোৰ কথাই গম পাইছিল ৷ 

বা ..,এই আঙঠিটো তোমাৰ অধিকাৰ ৷

তুমি এইটো লৈ যোৱা ৷ আচৰিত তাইক পিন্ধোৱা আঙঠিটো...তাই কিয় লৱ ! 

বা মই জানো ..তুমি একোৱে নাজানা ...কেতিয়াও তুমি ভৱা নাছিলা ...সি মোক নহয় তোমাক ভাল পাইছিল ৷ যদিওবা মোক ঘৰৰ মতত আঙঠি পিন্ধাইছিলহি মোক স্পষ্টকৈ কৈছিল ...তোমাৰ স্থানত মোক ৰাখিব নোৱাৰিব।

এক বিস্ময়কৰ মানিব নোৱাৰা পৰিস্থিতিত মানসিক ভাৰসাম্য হেৰুৱাই তাই চিঞৰি উঠিছিল স্বৱনমে। কি বলকিছ এইবোৰ ...৷ হঠাৎ অভিশ্ৰুতি ...ঘটনাৰ আকস্মিকতাত প্লাৱনে পৰিস্থিতি চম্ভালি লৈছিল ..কৈ উঠিছিল স্বৱনমক একো কোৱাৰ সুযোগ  নিদি ...নিশ্চয়  আমি আঙঠিটো লৈ যাম কিন্তু তুমি আমাৰ কথা ৰাখিৱ লাগিব ৷ আমাৰ লগত গৈ শিৱদ'লত নীহাৰৰ লগত আজিয়েই বিবাহ পাশত আৱদ্ধ হ'ব লাগিব ৷ ঘৰৰ সকলোৱে তাকেই বিচাৰিছিল ৷ তাই সন্মতি দিছল অৱশেষত । সকলোৰে সিদ্ধান্তত শিৱদ'লত বিয়া হৈ গ'ল ৷ স্বৱনম এক নিৰ্বিকাৰ মুৰ্তি  .. চকুৰ আগতেই তাইৰ এখন অচিনাকি পৃথিৱী...ই কেনেকৈ ...কেনেকৈ সম্ভৱ ...আমি বন্ধু কেৱল ভাল বন্ধু আছিলোঁ ...সি কিনেকৈ ভাবিৱ পাৰিলে এনেবোৰ কথা ৷ তাইৰ মনত পৰিল তাইৰ বিয়াত বহু বন্ধু নহাটো সাথঁৰ আছিল তাইৰ বাবে ৷

বন্ধুমহলত তাইৰ সকলোৰে প্ৰিয় আছিল .. তেন্তে ... তেন্তে... ৰহস্য ...বৰ ৰহস্য .. ৷

গাড়ীখন  ব্ৰেক মৰাত তাইৰ ভাৱনাৰ যতি পৰিল ৷ প্লাৱনৰ কথামতে সোনাৰীৰ দোকানত আঙঠিটো দি বিনিময়ত পইচা লৈ অভিশ্ৰুতিৰ a/c ত পইচা খিনি ট্ৰান্সফাৰ কৰিলে ৷ তাইৰ ভাৱনাৰ বিপৰীতে প্লাৱনে বহু দূৰ চিন্তা কৰিব পাৰে ৷

পৰিস্থিতি চম্ভালি লোৱা সিদ্ধান্তত তাই সুখী ৷ এনে এজন দায়িত্বশীল ব্যক্তিক স্বামী হিচাপে পাই তাই গৌৰাম্বিত ৷ সঁচাই বিশেষ একো নাথাকিলেও তাইৰ দৰেই স্বামীৰ এখন বিশাল হৃদয় আছে ..৷ তাই সুখী ...সঁচাই সুখী তাই ৷ জীৱনে নো আৰু বিচাৰে কি !সুখী মন টকাৰে নোজোখে ... মৰম ভালপোৱা বিশ্বাসে আৱৰা প্লাৱনৰ বুকুতেই তাই জিৰণি বিচাৰে অন্তিম সময়লৈকে ৷

---

পৃষ্ঠাঃ ৫২

ৰেচিপিঃ

বেচনৰ বৰফি  বা লাডু

মুনমী গগৈ

জাঁজী,শিৱসাগৰ

সামগ্ৰী :-১)বেচন অাধা কাপ

২)ময়দা ২ চামুচ চাহ চামুচেৰে

৩)মেৰিগুলদ ২ খন গুৰি কৰা

৪)ঘিউ ৩ চামুচ চাহ চামুচেৰে

৫)চেনি ৪ চামুচ চাহ চামুচেৰে গুৰি কৰা

৬)ইলাচি ২-৩ গুটিবোৰ গুৰি কৰা

৭)নাৰিকলৰ ৰোকা ২ চামুচ 

প্ৰণালী :-প্ৰথমে কেৰাহীখন গৰম কৰি লৈ তাত ২ চামুচ ঘিউ দি বেচন খিনি ভাজিব তাতে ময়দা , মেৰিগুলদ বিস্কুটৰ গুৰি  দি লৈ ভাজিব প্ৰায় ৫ মিনিট মান গেছ কম কৰি তাতে ইলাচি গুৰি , গুৰি চেনি দি লৈ লৰাই থাকক ৪ বা ৫ মিনিট যেতিয়া লচকৰাৰ  দৰে পাগ উঠিব তেতিয়া গেছ বন্ধ কৰি এখন প্লেটত অকনমান ঘিউ লেটিয়াই নমাই লৈ লগত  নিজৰ পছন্দ অনুসৰি আকাৰ দিয়ক। ইচ্ছা কৰিলে নাৰিকলৰ শুকান গুৰি লেটিয়াই দিব পাৰে। কম সময়ৰ ভিতৰতে সহজতে দুকানৰ দৰে বনোৱা এটা সুন্দৰ ৰেচেপি। আশা কৰোঁ সকলোৱে এবাৰ বনাই খাই ভাল পাব।

---

পৃষ্ঠাঃ ৫৩

ৰেচিপিঃ

কলডিলৰ সৈতে পাৰ মাংস

মানসী বৰঠাকুৰ

যোৰহাট, চাৰিগাওঁ 

ফোন:৯১০১২৬৯৪৫৬

প্ৰণালী ১: প্ৰথমে আমি কলডিল আৰু মাংস খিনি ভালকৈ ধুই লব লাগিব,তাৰ পাচত কলডিলখিনি মিহিকৈ কুটি লব, আৰু মাংসৰ ওপৰত আনদাজমতে নিমখ আৰু হালধি দি ভালকৈ মিহলাই অলপ সময় থৈ দিব।

প্ৰণালী ২: তাৰ পাছত শুকান মচলা হিচাপে এটুকুৰা দালচিনি, কেইটামান লং, তিনিটা ইলাচি লব, লগতে লব ৪ টা পিয়াজ (মজলীয়া আকাৰৰ) দুটা আলু, এটা নহৰু আৰু এটুকুৰা আদা। তাৰোপৰি লব এখিলা বা দুখিলা তেজপাট, এটা বা দুটা শুকান জলকীয়া, গোটা জীৰা আৰু অলপমান জালুকৰ গুৰি।

প্ৰণালী ৩: তাৰ পিছত গেছ ষ্টোৱৰ জুই লগাই তাতে কেৰাহি এখন ৰাখি গৰম হবলৈ দিব, আৰু যেতিয়া কেৰাহিখন গৰম হৈ যোৱা দেখিবলৈ পায় তেতিয়া তাত মিঠা তেল দি গৰম হ'বলৈ দিব । তেল গৰম হোৱাৰ পিছত গোটা জীৰা দিব আৰু জীৰাকেইটা ফুটি উঠা লগে লগে পিয়াজ, তেজপাত, শুকান জলকীয়া, শুকান মচলা খিনি দি অলপ সময় ভাজি লব আৰু তাৰ পাছত পিছিথোৱা আদা , নহৰু খিনিও দি অলপ সময় কেঁচা গোন্ধ যোৱালৈ ভাজিব।

প্ৰণালী ৪: তাৰ পিছত পাৰ মাংস খিনিও দি অলপ লৰাই থাকিব যাতে মচলাৰ লগত ভালকৈ মিহলি হৈ যায়। যেতিয়া মাংস খিনি  অলপ অলপকৈ ফুটি উঠাৰ নিচিনা শুনিব তেতিয়া তাত আলুখিনি দি অলপ লৰাই থাকিব আৰু অলপ সময় যেতিয়া আলুখিনিও ভাজি হৈ যাব তেতিয়া তাত অলপ মাজতে ঠাই উলিয়ায় কলডিল খিনি দি দিব আৰু অলপ ভালকৈ মিহলি কৰি ১০মিনিট কম জুইত ঢাকি ৰাখিব যাতে কলদিলৰ কেঁচা ভাৱটো আঁতৰি যায়।

প্ৰণালী ৫: তাৰ পাচত নিজৰ আন্দাজমতে মাংসৰ ওপৰত উতলা গৰম পানী দি প্ৰথম ১০মিনিট জুইটো বহাই উতল আহিব দিব আৰু তাৰ পাছত কমজুইত প্ৰায় আধা ঘণ্টা উতলাব লাগিব 

প্ৰণালী ৬: শেষত নমুৱাৰ আগতে অলপ গৰম মচলা আৰু জালুকৰ গুৰি খিনিও দি ১০মিনিট উতলাই নমাই দিব আৰু গৰম গৰম ৰুতিৰ নাইবা ভাতৰ লগত পৰিবেশন কৰিব।

---

পৃষ্ঠাঃ ৫৪

নীলা খামৰ চিঠিঃ

মৰমৰ,

           সপোন....

           অভিশপ্ত মোৰ সন্ধিয়াবোৰ। য'ত বিচাৰি নেপাওঁ মই এতিয়া তোমাৰ নামৰ সঙ্গবোৰ। বাৰু ভালে আছানে তুমি ? মোৰো ভালে দিয়া। শিকি লৈছো তুমিহীনতাৰ অধ্যায়টি অতিবাহিত কৰিবলে। সদায় কষ্ট কৰোঁ সেই শূন্যতাৰে ভৰা অধ্যায়টি শিকিবলে। নিতৌ সন্ধিয়া জ্বলাওঁ মই তোমাৰ নামৰ চাকিগছি। দিনে-নিশাই জ্বলি থাকে সেই চাকিগছি, প্ৰয়োজন নহয় তাত নতুন শলিতা এডালৰো। কষ্ট আৰু শূন্যতাৰে গঢ়ি উঠে সেই শলিতাডালৰ অৱয়বটি।নিশাৰ অন্ধকাৰ প্ৰিয় আজিকালি মই । বাৰু কিয় জানানে তুমি ? কিয়নো তাত মই বোৱাই দিব পাৰো মোৰ দুখৰ জলধিৰ নৈখনি।

                  এতিয়া মোৰ সংগ্রাম শূন্যতাৰ লগত। শূন্যতাৰ নামটিয়ে এতিয়া অদৃশ্য। এখোজ আগুৱাই হেজাৰ খোজ পিছুৱাই গৈ নোহোৱা হৈ গ'ল মোৰ সেই প্ৰিয় অনুভৱটি। হয়তো চিৰদিনৰ বাবে নিদ্ৰাৰত হৈ পৰিল সেই ভাল লগাবোৰ আৰু অনুৰাগবোৰ। প্ৰতিটো উশাহত নামি আহে হুমুনিয়া ভাঙোনৰ। কিয় বাৰু ভাঙি গ'ল দুখনি হৃদয় ? কিহৰ অভাৱে শূন্য কৰিলে সেই আলসোৱা মৰমবোৰ। ময়ো পাগল হৈছো। তোমাক জানো এইবোৰ কথা কৈ কিবা লাভ হ'ব ? হয়তো এতিয়া আমি অচিনাকি। নহয়নে ! অ' শুনা এটি বিশেষ কথাৰ বাবে তোমালৈ আজি মনত পৰিল। অহা মাহত মোৰ বিয়া ঠিক হৈছে। বিয়াৰ নিমন্ত্রণী পত্রখনিও লগতে গাঁঠি দিছোঁ। আহিবা বুলি আশাকণ বুকুত বান্ধিয়েই চিঠিখনি লিখিলো। নিয়তিৰ বান্ধোনত যদিও আমি এক হ'ব নোৱাৰিলো আজিও মোৰ মনৰ অনুৰাগৰ ফুলনিখনৰ গোলাপৰ কলিটি তোমালৈ বুলিয়েই উৎসৰ্গিত। সচাঁ অনুৰাগখিনি মোৰ বুকুৰ পৰা তোমাৰ বুকুলৈয়ে চিৰদিন বৈ যাব।

         দেখিচানে ইমান আমনি দিলো। পিছে মোৰ লিখনিবোৰ পঢ়িলে আগতে আবেগিক হৈছিলা। আজি নহ'বা বুজিছা। কিয়নো চকুলোৰ টোপালেৰে চিঠিৰ শব্দবোৰ শূন্য হৈ নোহোৱা হৈ যাব ঠিক তোমাৰ আৰু মোৰ মৰমবোৰ নোহোৱা হৈ যোৱাৰ দৰে। আজিলৈ সামৰিলো। বাট চাম তোমালৈ কিন্তু দৰাৰ সাজত নহয় এজন আলহীৰ সাজত।

ইতি,

 তোমাৰ মৰমৰ 

বৰষা 

বৰষা গায়ন 

ওদালগুৰি, নিজৰাপাৰা

ফোন নম্বৰ :: 6001574703

---

পৃষ্ঠাঃ ৫৫

মতামত শিতানঃ

আমাৰ প্ৰশ্নঃ

শিশুৰ সৰ্বাংগীন বিকাশত মইনা পাৰিজাত প্ৰয়োজনীয়তা কিমান ?

আপোনাৰ উত্তৰঃ

(শ্ৰেষ্ঠ হিচাপে বিবেচিত মতামত)

'ফুলো কি নোফুলো কৰা ফুলৰ তোমালোক যেন  এটি এটি পাহি

যাৰ সুগন্ধই চৌপাশ এদিন কৰিব সুবাসিত l '

                  সৰগৰ পুষ্পসদৃশ দেশৰ ধৰণী স্বৰূপ শিশুসকলক একত্ৰিত কৰি তেওঁলোকৰ ব্যক্তিবিশেষ আগ্ৰহ তথা তেওঁলোকৰ প্ৰতিভা বিকাশ আৰু প্ৰকাশৰ বাবে এখন প্লেটফৰ্মৰ   প্ৰয়োজন l এনে এখন প্লেটফৰ্ম   দিবলৈ বহু ব্যক্তি আৰু সংগঠন আগবাঢ়ি আহিছে যদিও এই ক্ষেত্ৰত বাটকটীয়া হৈছে মইনা পাৰিজাত নামৰ অনুষ্ঠানটি l শিশুৰ সৰ্বাঙ্গীন উন্নতিৰ একমাত্ৰ উল্লেখযোগ্য স্বেচ্ছাসেৱী অনুষ্ঠান হ'ল- 'মইনা পাৰিজাত' l ৫০ দশকত উজনি অসমত ককা , মহাদেৱ শৰ্মা, ত্ৰৈলোক্যনাথ শৰ্মাৰ নেতৃত্বত 'মইনা মেল' আৰু নামনি 'অসমৰ আইতা' নলিনীবালা দেৱীৰ নেতৃত্বত প্ৰতিষ্ঠিত হোৱা l 'পাৰিজাত কানন' নামৰ শিশু অনুষ্ঠান দুটি একত্ৰিত হৈ ১৯৫৪ চনৰ ২৭ জুন তাৰিখে ' সদৌ অসম মইনা পাৰিজাত ' নামৰ শিশু মংগলকামী অনুষ্ঠানটো গঢ়ি উঠিছিল l 

           আন আন সংগঠনসমূহৰ দৰেই সমগ্ৰ অসমতে বিয়পি থকা এক শিশু দৰদী স্বেচ্ছাসেৱী সংগঠন হ'ল 'সদৌ অসম মইনা পাৰিজাত ' l এই অনুষ্ঠানটোৱে দেশৰ ধৰণীস্বৰূপ দেৱ শিশুসকলৰ ভৱিষ্যত গঢ়ি তোলাৰ  স্বাৰ্থত অতি সু-সংগঠিতভাৱে বিভিন্ন অনুষ্ঠান অনুষ্ঠিত কৰি এই শিশুসকলৰ শাৰীৰিক, মানসিক, বৌদ্ধিক, আধ্যাত্মিক দিশৰ বিকাশ ঘটাই তেওঁলোকক নেতৃত্বৰ শিক্ষা, সাংগাঠনিক শিক্ষা,পৰিচালনাৰ ক্ষমতা অৰ্জন কৰোৱাই দেশৰ সু-নাগৰিক  হিচাপে গঢ়ি তুলিবলৈ অহোপুৰুসাৰ্থ কৰি আহিছে l জাতি, ধৰ্ম আঁতৰ কৰি নিয়মানুৱৰ্তিতা, সময়নুৱৰ্তিতাল, পৰিস্কাৰ-পৰিছন্নতাৰ লগত বিদ্যালয়, নিজৰ ঘৰ, লগতে আন আন অনুষ্ঠান সমূহত সু-শৃংখলাবদ্ধভাৱে, বৰ্তি থাকিবলৈ যি শিক্ষাৰ প্ৰয়োজন সেই শিক্ষা দি আহিছে l 

    '  স্বাস্থ্যই পৰম ধন' -এই কথাষাৰৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখি দৌৰ, জাম্প আদি আয়োজন কৰি শিশুৰ শাৰীৰিক বিকাশ ঘটাই আহিছে l মানসিক, বৌদ্ধিক বিকাশৰ বাবে বিজ্ঞানৰ নমুনা, হস্তশিল্প, কুইজ আদিৰ লগতে কবিতা, তৰ্ক, বক্তৃতা আদি সাহিত্য ক্ষেত্ৰতো বিকাশ ঘটাবলৈ প্ৰয়াস কৰি আহিছে l মনৰ অৱসাদ দূৰ কৰিবৰ বাবে গীত ,নাট প্ৰতিযোগিতা আয়োজন কৰি আহিছে l মুকলি সভাত মইনাক সভাপতি , উদ্বোধক, নিদিষ্ট বক্তা ,বিশিষ্ট অতিথি আদি পাতি পৰিচালনাৰ শিক্ষা ,ৰাতিপুৱা-গধুলি প্ৰাৰ্থনাৰ কাৰ্যসূচী ৰাখি আধ্যাত্মিক শিক্ষাৰ লগতে সকলো ক্ষেত্ৰতে প্ৰয়োজনীয় শিক্ষা দি আহিছে l গতিকে শিশুৰ সৰ্বাংগীন বিকাশত মইনা পাৰিজাতৰ ভূমিকা অপৰিসীম l 

আমি আশাবাদী 'মইনা পাৰিজাত'ৰ দৰে অনুষ্ঠানবোৰে দেৱশিশু সকলৰ কাৰণে তৈয়াৰ কৰিব এনে এখন সমাজ য'ত যান্ত্ৰিকতাৰ পৰা আঁতৰি প্ৰকৃতিৰ নিবিড় কোলাত তেওঁলোকৰ মনবোৰ চিলাৰ দৰে উৰুৱাব পাৰে, সুন্দৰ ভৱিষ্যতৰ সপোন দেখিব পাৰে আৰু নিজকে গঢ় দিব পাৰে প্ৰকৃত মানুহ হিচাপেl

সোনালী শইকীয়া

জিলা: যোৰহাট [টিয়ক] 

দূৰভাষ: ৬০২৬০৪১০৪৩

ডাকঘৰ: আমতল[৭৮৫৬৮২]

মইনা পাৰিজাত হৈছে অসমৰ এক মাত্ৰ শিশু কল্যাণমূলক এটি মহৎ স্বেচ্ছাসেৱী অনুষ্ঠান।  শিশুৰ সৰ্বাঙ্গীন বিকাশত মইনা পাৰিজাতৰ অৱদান সুগভীৰ সমুদ্ৰৰ দৰে।

মইনা পাৰিজাতে শিশুৰ সুপ্ত তথা অন্তৰ্নিহিত শক্তি, সামৰ্থ্য, আৰু সম্ভাৱনীয়তা সমূহৰ উন্মোচন ঘটোৱাৰ লগতে তেওঁলোকৰ মনত সৌন্দৰ্যবোধ -চেতনা গঢ়ি তোলাৰ উপৰিও পৰিৱেশ  সংৰক্ষণ আৰু সুৰক্ষা প্ৰদান, মানৱতাবোধ আৰু দেশ প্ৰেমৰ ভাৱ জাগ্ৰত হোৱাত সহায় কৰে।

    এক কথাত ক'বলৈ হ'লে , শিশুৰ জীৱনৰ প্ৰথম মঞ্চই হৈছে মইনা পাৰিজাত। য'ত শিশুৱে অগ্ৰাধিকাৰ লাভ কৰে। য'ত শিশুৱে নিজৰ ভয়, সংকোচ ত্যাগ কৰি মানসিক, শাৰিৰীক, আধ্যাত্মিক, আদি সকলো দিশতে আগবাঢ়ি যাব পাৰে। অৰ্থাৎ, মইনা পাৰিজাতৰ জড়িয়তে শিশুৱে মনত উৎসাহ, প্ৰেৰণা আৰু সাফল্য লাভ কৰে।

    ভৱিষ্যতৰ নাগৰিক, আজিৰ শিশুক সততা, নৈতিকতা আদি শিক্ষাৰে এক গুৰুত্বপূৰ্ণ জ্ঞানৰ পোহৰ বিলাবলৈ মইনা পাৰিজাতৰ যি প্ৰচেষ্টা সঁচাকৈ প্ৰশংসাৰ যোগ্য তথা অদ্বিতীয়।

অৰ্চনা শইকীয়া

জাঁজী,জামুগুৰি

শিৱসাগৰ

আগন্তুক সংখ্যাৰ বাবে মতামত  শিতানৰ প্ৰশ্ন

বৰ্তমান সময়ত বয়োজ্যেষ্ঠ সকলে প্ৰায়ে নৱপ্ৰজন্মক পথভ্ৰষ্ট হোৱাৰ কথা কোৱা শুনা যায়। এই ক্ষেত্ৰত পিতৃ-মাতৃ তথা অভিভাবকে কেনেধৰণৰ ব্যৱস্থা ল'ব লাগে ? সু-সন্তান গঢ়ি তোলাৰ ক্ষেত্ৰত সন্তান আৰু পিতৃ-মাতৃৰ সম্বন্ধ কেনে হোৱা উচিত বুলি ভাৱে ?

উক্ত প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ চমুকৈ লিখি আমালৈ প্ৰেৰণ কৰক।

উল্লেখ্য যে মতামত শিতানৰ উত্তৰ দিওঁতা শ্ৰেষ্ঠজনক পুৰস্কৃত কৰা হ'ব।

মতামত প্ৰেৰণৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় হোৱাটচএপ নম্বৰঃ 6000709096

Email: ankuran2014@gmail.com

---

পৃষ্ঠাঃ ৫৬

নিয়মীয়া শিতানঃ

জ্ঞানৰ সঁফুৰা

১)পৃথিৱীৰ বৃহতম নদী-দ্বীপটোৰ নাম কি?

২)পৰশুকুণ্ড ক'ত অৱস্থিত?

৩)লকটক হ্ৰদৰ আয়তন কিমান?

৪)চাহ উৎপাদনত ভাৰতত অসমৰ স্থান কিমান?

৫)পৃথিৱীৰ ভিতৰত আটাইতকৈ বেছি বৰষুণ হোৱা ঠাইখনৰ নাম কি?

৬)উত্তৰ-পূব ভাৰতত কোনবিধ শস্যৰ উৎপাদন বেছি?

৭)কপাহ উৎপাদনত উত্তৰ পূৰ্বাঞ্চলৰ কোনখন ৰাজ্য আগবঢ়া?

৮)ৰবৰ উৎপাদনত উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলৰ কোনখন ৰাজ্য আগবঢ়া? 

৯)উত্তৰ-পূব ভাৰতৰ কোনখন ৰাজ্যত প্ৰধানকৈ সমভূমি আছে?

১০)অৰুণাচল প্ৰদেশৰ কোন দিশত হিমালয় পৰ্বতমালা অৱস্থিত ?

(উল্লেখিত প্ৰশ্নসমূহৰ উত্তৰসমূহ লিখি আমালৈ প্ৰেৰণ কৰক। শুদ্ধ উত্তৰ প্ৰেৰণ কৰাসকলৰ মাজৰ পৰা লটাৰীযোগে এজন নিৰ্বাচন কৰি মানপত্ৰ প্ৰদান কৰা হ'ব। শুদ্ধ উত্তৰসমূহৰ লগতে আপোনাৰ নাম, ঠিকনা 91275 64124 নম্বৰলৈ হোৱাটচএপ যোগে প্ৰেৰণ কৰক। উত্তৰ প্ৰেৰণৰ অন্তিম তাৰিখ 12 ছেপ্টেম্বৰ 2020)

(যোৱাসংখ্যাৰ জ্ঞানৰ সঁফুৰাৰ উত্তৰ সমূহ:- সীতাহৰণ, কানীয়াৰ কীৰ্তন, পদ্মনাথ গোহাঞি বৰুৱা, সত্যপ্ৰসাদ বৰুৱা , অমৰ লীলা, দেৱ: নজানন্তি,১৮৫৭ ,জয়মতী, পদ্মনাথ গোহাঞি বৰুৱা ,শোণিত কুঁৱৰী ৷

উল্লেখযোগ্য যে যোৱা সংখ্যাত শুদ্ধ উত্তৰ কোনেও দিব নোৱৰাত বিজয়ী ঘোষণা কৰিব পৰা নগ'ল ৷

বি: দ্ৰঃ যোৱা ১ আগষ্টৰ জ্ঞানৰ সঁফুৰাৰ শুদ্ধ উত্তৰ দিওঁতা তিনিজন আছিল। কিন্তু আমাৰ সম্পাদনা সমিতিৰ ভুল বশতঃ তেওঁলোকক নিৰ্বাচন কৰা নহ'ল। সেয়েহে আমি তেওঁলোকৰ ওচৰত ক্ষমা প্ৰাৰ্থনাৰে ১ আগষ্টৰ তিনিও জন প্ৰতিযোগিকে বিজয়ী ঘোষণা কৰিছো। 

প্ৰতিযোগি সকল ক্ৰমে:-

সুদীপ্ত নয়ন নাথ

মৌচম প্ৰিয়ম নাথ

কৰিশ্মা তালুকদাৰ )

---

পৃষ্ঠাঃ ৫৭

নিয়মীয়া শিতানঃ

শব্দৰ যট্পট্

(তলত কেইটামান সঘনে ব্যৱহাৰ হৈ থকা শব্দৰ আখৰসমূহৰ স্থান সলনি কৰি দিয়া হৈছে। শব্দসমূহ শুদ্ধকৈ লিখি আমালৈ প্ৰেৰণ কৰক। আটাইকেইটা শব্দৰ শুদ্ধ ৰূপ প্ৰেৰণ কৰাসকলৰ মাজৰ পৰা লটাৰীযোগে এজন নিৰ্বাচন কৰি মানপত্ৰ প্ৰদান কৰা হ'ব। 91275 64124 নম্বৰৰ হোৱাটচএপত উত্তৰসমূহ প্ৰেৰণ কৰক। জমা দিয়াৰ অন্তিম তাৰিখ 12 ছেপ্টেম্বৰ 2020।)

১/ লকলডি

২/কতানসিমা

৩/ধনৰ্যোদু

৪/ জাস্কাৰতি 

৫/ জ্ঞাতিনজ্যো

৬/ কটীনিশয়া 

৭/ জয়ৰাবিম

৮/ লেচিখাত্ৰ

৯/ ন্দাবা-চোৰনা

১০/ নৰতশি

..................................................

যোৱা সংখ্যাৰ শুদ্ধ উত্তৰ সমূহঃ চূৰ্ণকৃত, সম্পাদিত, পাৰিজাত, অম্ৰাৱতী, লালুকসোলা, সীতাহৰণ, টানিটুনি, ঠোঙোনা, বেজবৰুৱা, ব্যঞ্জনবৰ্ণ।

শুদ্ধ উত্তৰ দিওঁতা মৃদুস্মিতা গগৈ, মৌচম প্ৰিয়ম নাথ, সুদীপ্ত নয়ন নাথ। লটাৰীৰ যোগে নিৰ্বাচিত বিজয়ী প্ৰতিযোগী মৌচম প্ৰিয়ম নাথ। অভিনন্দন মৌচম প্ৰিয়ম নাথ। অঙ্গন আলোচনীৰ তৰফৰ পৰা তোমালৈ অশেষ ধন্যবাদ জ্ঞাপন কৰিলো।

---

পৃষ্ঠাঃ ৫৮

মডেল পৃষ্ঠাঃ

(মডেল পৃষ্ঠাৰ বাবে আপুনিও আমালৈ আপোনাৰ নাম, ঠিকনা লিখি ফটো প্ৰেৰণ কৰিব পাৰে। ফটোসমূহ 9678696861 নম্বৰত উপলব্ধ হোৱাটচএপলৈ প্ৰেৰণ কৰক। অহা সংখ্যাত প্ৰকাশৰ বাবে ফটো প্ৰেৰণৰ অন্তিম তাৰিখ 12 ছেপ্টেম্বৰ 2020)

১। সাগৰিকা চৌধুৰী (১১ বছৰ)

নতুন দিল্লী

১। অৰ্পিতা মহন্ত

শিৱসাগৰ

---

পৃষ্ঠাঃ ৫৯

শেষ পৃষ্ঠাৰ কলমঃ

কৰ'ণা মহামাৰী আৰু মোৰ অনুভৱ

মঞ্জিত হাজৰিকা

সহ সম্পাদক অঙ্গন 

ভ্ৰাম্যঃ 60007 09096

           2020 চনটো পৃথিৱীৰ বাবে অভিশাপ স্বৰূপ হৈ আহিল। সেই সময়ৰ নৱবৰ্ষৰ সকলো শুভেচ্ছা বাণী হৈ পৰিল মূল্যহীন । আজি পৃথিৱীবাসী কৰ'ণাৰ তাণ্ডৱত তস্ত্ৰমান। মৃত্যুৰ বিভীষিকাই কোঙা কৰি পেলাইছে আজিৰ মানৱ সভ্যতাক। শিক্ষাব্যৱস্থা, অৰ্থব্যৱস্থা, সমাজব্যৱস্থা, আদি সকলো ক্ষেত্ৰতে বিৰূপ প্ৰভাৱ পেলাই কৰ'ণাই পৃথিৱীক গতিহীন কৰি পেলালে। অৰ্থিক দৈন্যতাই চেপি খুন্দি জুৰুলা কৰা অৰ্থব্যৱস্থাই কিমানৰ জীৱনলৈ যে কঢ়িয়াই আনিলে অমানিশা। শিক্ষা অনুষ্ঠান বন্ধ হৈ পৰাৰ ফলত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ সকলে দুঃচিন্তাত ভোগীব লগা হ'ল। ক্ষতি হ'ল তেওঁলোকৰ এটা মূল্যবান বছৰ। যদিও অন‌্লাইন শিক্ষাব্যৱস্থা কৰা হ'ল ই কিন্তু হৈ পৰিল বহু দুখীয়া পৰিয়ালৰ বাবে অভিশাপ। সামাজিক দূৰত্বৰ বজাই ৰাখিবলৈ কৰা অনুৰোধৰ ফলত মানুহ আৰু মানুহৰ মাজত সৃষ্টি হ'ল এখন অভেদ্য দেৱাল। যাৰ ফলত অপমৃত্যুক আকোঁৱালি ল'বলৈ বাধ্য হৈছে মানৱতাই। 

            সমগ্ৰ মানৱ জীৱনক স্থবিৰ কৰি পেলোৱা কৰ'ণা মহামাৰীক লৈ পিছে এতিয়া অনেক জনৰ মনত অনেক প্ৰশ্ন। কিছু লোকে যাক সহজেই মানি লৈছে আকৌ কিছু লোকে যাক জুখিব খোজে ৰাজনীতিৰ তুলাচনীৰে। সি যি হওক সমাজৰ প্ৰতিটো খবৰ আপোনালোকৰ নখ দৰ্পনত। গতিকে মই এই সম্পৰ্কে বহলাই পাতনি নেমেলি মোৰ প্ৰত্যক্ষ দৰ্শনৰ সম্পৰ্কেহে দুষাৰ ক'বলৈ ওলাইছো।

           মোৰ সহকৰ্মী সকলক কৰ'ণা মহামাৰীয়ে আক্ৰমণ কৰিছিল অতি নিষ্ঠুৰ ভাবে। খুব কম সময়তে আমাৰ মাজত ৰোগীৰ সংখ্যা এনে দৰে বৃদ্ধি হ'বলৈ ধৰিলে যে আমি তলকিবই নোৱাৰিলো। আমি অনুমান কৰিলো যে ই কৰ'ণাৰ বাহিৰে আন একো নহয়। আক্ৰান্ত সকলৰ লগত কথা পাতি গম পাইছো যে তেওঁলোকে খাদ্যৰ একো সোৱাদ নেপাই। ঠাণ্ডা পানী ঢালি ভাত খোৱাৰ দৰে লাগে। ৰাতি উশাহত অসুবিধা হয়। দূৰ্বল ভাৱ এটাই সকলো সময়তে আগুৰি থাকে। কাহ, জ্বৰ, মূৰ বিষ আদি হয়। ইমান তাৎক্ষণিক ভাৱে আমাৰ মাজত এই ভাইৰাছ বিয়পি পৰিছিল যে আমি নিৰুপাই হৈ পৰিলো। এতিয়া এশ জনৰ আশী জনেই টেষ্টত প্ৰজিটিভ ওলাই। এক বুজাবনোৱাৰ পৰিস্থিতি বৰ্তমান আমাৰ মাজত। কাৰো মুখত হাঁহি নাই কোনেও কাৰো কাষলৈ নেযায়। প্ৰতি ক্ষণতে এটা ভাৱুক মন লৈ নিজৰ মাজতে যুঁজি আছো আমি। এই টেষ্টত মোৰ লগতে ভালে কেইজন সহকৰ্মীৰ Result Negative আহিছে যদিও আমাক প্ৰতিটো ক্ষণতে চিন্তাই আগুৰি আছে। 

           মই লক্ষ্য কৰিছো যে এই ভাইৰাছে তিনিদিনলৈ অতি সাংঘাটিক ভাৱে আক্ৰমণ কৰে। ইয়াৰ পিছত ক্ৰমান্বয়ে ৰোগৰ প্ৰকোপ হ্ৰাস হয়। কিন্তু ৰোগীয়ে সুস্থতা অনুভৱ নকৰে। প্ৰভাৱ কম হ'লেও লক্ষণ সমূহ কিন্তু থাকে বহু দিনলৈ। সাধাৰণতে এই ভাইৰাছৰ পৰা বাছি থাকিবলৈ হ'লে গৰমপানী খোৱা, গৰম পানী ভাপ লোৱা, চাহত লং, গুটি জালুক, তুলশী পাত, আদা, ইলাইছী, নেমুৰ ৰস আদি দি "কাঢ়া" বনাই খোৱা, গৰম গাখীৰত হালধী দি খোৱা, দিনটোত কমেও চাৰাবাৰ কুহুমীয়া গৰম পানীত নিমখ দি কুলকুলি কৰা, ইত্যাদিৰ জৰিয়তে আমি নিজকে এই ভাইৰাছৰ পৰা ৰক্ষা কৰিব পাৰোঁ। যদি ইমানটো নিজৰ ওপৰত সন্দেহ উপজে তেতিয়া হ'লে ডাক্টৰৰ ওচৰলে যোৱাটো অনিবাৰ্য।

           এতিয়া কথা হ'ল স্বচক্ষে প্ৰত্যক্ষ কৰাৰ পিছত আমি কেনেকৈ কম কৰ'ণা ভাইৰাছ নাই ? কেনেকৈ কম ই ভয়াবহ নহয় ? যি ভাইৰাছে সুস্থ সৱল শৰীৰ সমূহক অতি কম সময়তে আক্ৰমণ কৰি শাৰীৰিক আৰু মানসিক ভাৱে দূৰ্বল কৰি পাইছে সেই ভাইৰাছক আমি নুই কৰিব পাৰিম নে ? গতিকে সৰ্বসাধাৰণ ৰাইজলৈ এটি অনুৰোধ কৰোঁ যে আপোনালোক সতৰ্ক হওক। আনৰ কথাত লাগি নিজৰ জীৱনৰ সৈতে খেলা নকৰিব। আহক আমি সতৰ্কতা আৰু সাৱধানতাৰ মাজেৰে নিজৰ লগতে পৰিয়াল তথা সমাজ খনকো এই মহামাৰীৰ কবলৰ পৰা ৰক্ষা কৰোঁ।

---

পৃষ্ঠাঃ ৬০

ঘোষণাঃ

লেখা আহ্বান

লেখা পঠিওৱাৰ নিয়মাৱলী:

১) আমালৈ পঠিওৱা লেখাসমূহ অপ্ৰকাশিত হোৱাটো বাঞ্ছণীয়।

২) লেখকৰ সম্পূৰ্ণ নাম, ঠিকনা ,ফোন নম্বৰ লিখি পঠিয়াব লাগিব ৷ অন্যথা লেখা প্ৰকাশ কৰিব পৰা নাযাব।

৩) হোৱাটচএপ বা ই-মেইলযোগে লেখা পঠিয়াব পাৰিব ৷

৪) সকলো লেখা মোবাইলত অসমীয়াত টাইপ কৰি পঠিয়াব লাগিব ৷

৫) অনুবাদ লিখনিৰ ক্ষেত্ৰত মূল লেখকৰ নাম উল্লেখ থাকিব লাগিব ৷

৬) উল্লেখ্য যে পষেকীয়া ই-আলোচনী অঙ্গনলৈ প্ৰৱন্ধ, নিৱন্ধ, সম্পাদকলৈ চিঠি, গল্প, কবিতা, অনুবাদ কবিতা, অনুভৱ, নীলা খামৰ চিঠি, চুটি লেখা, ভ্ৰমণ কাহিনী, গ্ৰন্থ সমালোচনা, চলচিত্ৰ বিশেষ লেখা, অঙ্গনৰ পৃষ্ঠাত প্ৰকাশিত লেখা সম্পৰ্কীয় আলোচনা, অনুবাদ সাহিত্য, ৰেচিপি, উপন্যাস আদি প্ৰেৰণ কৰিব পাৰিব।

৭) অঙ্গনলৈ প্ৰেৰণ কৰা যিকোনো লেখা প্ৰকাশৰ ক্ষেত্ৰত লেখক-লেখিকাসকলক কমেও তিনিটা সংখ্যা বাট চাবলৈ অনুৰোধ জনোৱা হ'ল। লেখক-লেখিকাসকলে একে সময়তে একেটা লেখা কেইবাখনো কাকত-আলোচনীলৈ প্ৰেৰণ কৰিলে অসুবিধা হয়।

আমাৰ ঠিকনাঃ

অংকুৰণ প্ৰকাশন, গীতাৰ্থী বিদ্যালয়ৰ সমীপত, জেইল ৰোড, যোৰহাট-১।

ফোন নম্বৰঃ

60007 09096/91275 64124/96786 96861

ইমেইল:

ankuran2014@gmail.com

আগন্তুক সংখ্যাৰ বাবে লেখা পঠিওৱা অন্তিম তাৰিখঃ

12 ছেপ্টেম্বৰ, 2020

উল্লেখ্য যে আমাৰ প্ৰতিনিধিৰ হাততো আগ্ৰহীসকলে লেখাসমূহ জমা দিব পাৰিব।

---

পৃষ্ঠাঃ ৬১

বেটুপাত ৩ঃ

প্ৰকাশ পালে** প্ৰকাশ পালে** প্ৰকাশ পালে** প্ৰকাশ পালে**

২৯ বছৰীয়া শিক্ষকতা জীৱনৰ অভিজ্ঞতাৰে ৰচিত

বাচাৰাম দলেৰ প্ৰৱন্ধ সংকলন

শিক্ষকতাৰ আলেখ্য

প্ৰকাশকঃ

অংকুৰণ প্ৰকাশন, যোৰহাট

মূল্য ঃ

৪৮০ টকা।

আপোনাৰ কপীটোৰ বাবে আজিয়েই 8638310699 নম্বৰত যোগাযোগ কৰক।

---

পৃষ্ঠাঃ ৬২

বেটুপাত ৪ঃ